Krimp herleving? Doorlopers continuo. "Don Rua" vroeger en nu blz. 1 Nr. 34 augustus 2012

"Don Rua" – vroeger en nu

blz. 1

Nr. 34 – augustus 2012

Krimp

Doorlopers

herleving?

continuo

Voor het uitblijven van een nieuwsbrief na die van december vorig jaar zijn wel wat redenen te noemen. Een ervan was dat ik de reeks rubrieken over de agenda-dichten van Jan Klein met de laatste aflevering van Apotheose als afgesloten beschouwde: Uitzicht biedt nu overzicht:, verdere einders zitten dicht. (do. 29-12-1988) . Als tweede noem ik de impasse die is ontstaan door het aftreden van het hele ouds-bestuur, en onzekerheden rond de voortzetting van de activiteiten (reünie, blad, website en beheer van het geld), die trouwens nog steeds niet geweken zijn. Over de periode tussen de reünies van 2011 en die van dit jaar hangt een mist. De ziekte van mijn studiegenoot en vriend Piet Alofs en zijn dood op 24 mei van dit jaar hebben me er ook van weerhouden meer te laten horen dan de tam-tam. Iemand zien lijden en niet kunnen helpen, kracht zien verdwijnen, angst komen, een huwelijk belast zien met hulpeloosheid en een onvermijdelijk afscheid is erg. Er is nog meer dat me heeft doen zwijgen, en wel de nogal ontnuchterende confrontatie met een diepe kloof in de beleving van de tijd op 'Don Rua' tussen de generaties van (globaal) voor en na de tijd van mijn vertrek uit de congregatie (1964), zoals die duidelijk blijkt uit de recente bijdragen op het forum van donruabond.nl. Alle levensverhalen zijn interessant, leerzaam en waardevol, evenals de levens die erin beschreven worden. Het individu kwam duidelijk meer tot zijn recht dan in vroeger jaren. Van de andere kant weet ik niet of de voortzetting van ons individueel bewuste leven na de dood van het aardse lichaam ook nu nog een thema is. Ik stel u en mijzelf de vraag of we met elkaar in gesprek zijn, of dat we als het ware verschillende talen spreken (kijk maar, er staat niet wat er staat...). Het gaat niet om verschil in waarde, laat staan deugd, maar om de vragen die ons bezighouden. Voor mij is de kern van religiositeit juist gelegen in wat uitgaat boven en blijft na dit leven. Iets anders en meer dus dan voortleven in de herinnering van andere mensen, hoe mooi dat ook is. Het lijkt me duidelijk dat mensen als Jezus, de Boeddha, en vele anderen zoals ook don Bosco in hun leringen en voorbeeld een vervolg op het aardse bestaan in een andere aanschouwingswijze op het oog hadden. Kortom: waar zullen we het eens over hebben?

mijn fiets heet speed

Ketting eraf, omgevallen, bezeerd. Dat overkwam me een paar weken geleden. Reden om de fiets grondig onder handen te nemen. En wel volgens het boekje Prisma-handig nr. 2001 uit 1983 dat ik daar (lang geleden) ook al voor had gebruikt: Zo onderhoud ik mijn fiets (of niet natuurlijk). Het onderschrift bij de foto met een knipoog naar Jan Klein (Mijn fiets heet Piet). De titel boven deze kolom geeft te denken, zoals een goede titel betaamt. Een 'doorloper' is een (Friese) schaats, een postzegel met over meerdere zegels doorlopend beeld, een reischaaf, een kruiswoordraadsel en afbeeldingen over meer dan één bladzij. Mijn fiets is ook een stugge doorloper, in 1964, kort na mijn terugkeer in de wereld, bij een roomse fietsenmaker voor 124 gulden gekocht. Trouwe gezel van en naar werk en studie, sport en boodschap. Weinig zorg en veel plezier, het (bijna) evenbeeld van mijn eigen leven. Mensen zijn doorlopers zolang het gaat, dikwijls ondanks ziekte en andere tegenslagen. Er is in alle hectiek een ondertoon, een basso continuo te horen, een levenslied dat ook verhaalt van wat niet zichtbaar is: het specifiek menselijke van een dubbelend-bewust bestaan in een lichaam. Fundamenteel probleem is de vergankelijkheid van fysieke organismen, door de Kerk verwoord als quia pulvis es et in pulverem reverteris, dat we doodgaan, in afwachting van onze wederopstandin in een verheerlijkt stoffelijk lichaam, maar dat vatten we met reden niet al te letterlijk op. De werkelijkheid voegt zich niet naar wat wij menen of geloven, zoals het grafschrift van de dominee zegt: na uw verassing wacht u een andere verrassing, en dat is dan het principiële verschil tussen ons aardse lichaam en de eeuwig bewust levende menselijke wezenskern.

vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft


blz. 2


Twaalf jaar emails

Alie van den Berg-Smit

inventarisatie

Ben van den Berg

In 1992 kocht ik mijn eerste computer, een grote kast met het besturingsprogramma DOS. Via de modem wisselde ik faxen uit. Pas zes jaar later, na het aanschaffen van een pc met Windows-98, kwamen er langzamerhand contacten per email. Die mails stonden in files met de extensie mbx.

Zaterdag 10 december 2011 overleed vroeg in de morgen Alie van den Berg, echtgenote van Ben van den Berg (Ugchelen 1951-54), 78 jaar oud, na een huwelijk van bijna 53 jaar (30-12-1958), met twee getrouwde zoons en vier kleinkinderen.

Eind 1999 raakte ik door een fout mijn emails grotendeels kwijt. Sindsdien maak ik backups, en de mails staan nu in dbx-bestanden. Raakt Outlook Express in onbruik, dan zouden ze wel eens onleesbaar kunnen worden. Ik heb nu alle mails vanaf 2000 geëxporteerd als eml-bestand, Dat zijn in feite gewoon tekstbestanden, en die kun je met veel programma's benaderen, bovendien niet alleen groepsgewijs zoals bij opslag in dbx-files, maar iedere mail apart. Het totale aantal over de afgelopen twaalf jaar bedraagt zo'n 14.000 (in- of uitgaande) emails. Die heb ik geïnventariseerd, ten eerste omdat ik van overzichten houd, en ten tweede om eens te kijken hoeveel en welke contacten ik heb gehad. Ruim 60% betreft salesiaanse mails in ruime zin. Het grootste aantal heb ik gewisseld met Piet Alofs (> 1900), en Herman Honsbeek (>1400). Van de 175 correspondenten zijn er intussen elf overleden. Bij 19 personen staat er maar één mail van mij waarop geen antwoord kwam. Dat ging dan over het typen van een lied uit de zangbundel. Er zijn lange en korte teksten, met en zonder bijlagen. Nieuwsbrief en tam-tam heb ik in dit overzicht niet meegeteld Behalve mails heb ik natuurlijk ook brieven en kaarten gestuurd en ontvangen, o.a. wanneer de geadresseerde, zoals mijn medebroeder Henk Hendriks, geen email had. De meeste contacten waren positief en vriendelijk van toon en inhoud, ook al verschilden we soms van mening.

Alie leed jarenlang aan een ernstige vorm van reuma. Toen zij enkele jaren geleden teveel last kreeg van bijwerkingen van haar medicijnen, werd haar iets anders voorgeschreven, hoewel dat het risico meebracht van longemfyseem. Dat kreeg zij later inderdaad heel acuut, er was geen redden meer aan. Maar zij was een sterke vrouw, ze accepteerde de feiten, regelde samen met Ben wat nodig was en nam in het ziekenhuis heel rustig afscheid van iedereen. Op de rouwbrief stond: Haar levensmotto was er te zijn voor de ander en deze gelukkig en blij te maken. Dat heeft zij inderdaad gedaan, ruimhartig als ze was en altijd positief. Ze is voor Ben altijd een trouwe en loyale levensgezellin geweest. Ze waren een gelukkige familie, trots op hun zonen die na een goede opleiding een prima werkkring vonden; ook op hun schoondochters en kleinkinderen. Ze onderhielden contacten met oude vrienden uit salesiaanse kring. Sinds 1974 woonden ze in Hoogezand, niet ver van Annen, waarheen wij eind 1973 vanuit die plaats waren verhuisd. We bezochten elkaar met enige regelmaat en hadden praatstof genoeg. Ben houdt zich kranig, al mist hij zijn Alie erg en zijn de tranen nog dichtbij. De goede herinneringen en de familie zijn een grote steun voor hem. We houden contact met elkaar.

Wat mensen schrijven, en vooral ook wat ze niet schrijven zegt soms heel wat over hun instelling. Sommigen lijkt een gespannen Ego in de weg te zitten, of misschien onzekerheid die aanleiding geeft tot overwaardering van eigen positie of autoriteit. Dat staat echt contact in de weg. Ik zie emails als een koninklijke weg naar menselijk, vriendschappelijk en inhoudelijk contact, vooral waar de mogelijkheden daartoe worden beperkt door de fysieke conditie of geografische afstand. Hierbij mijn grote waardering en dankbaarheid aan al mijn correspondenten.



blz. 3


Malo van Schaik-Joosten

In Memoriam

zaliger gedachtenis

Piet Alofs

Vanaf het begin van mijn studie psychologie in Utrecht (1964) heb ik haar gekend als MarieLouise, toen nog vriendin van Ton van Schaik ('Don Rua' 1953-58), die geschiedenis studeerde. Ze was een warme en charmante jonge vrouw waar Ton terecht aan verknocht was. Groot was de schrik toen in de eerste helft van dit jaar bij haar nierkanker geconstateerd werd, en wel in een venijnige vorm. Na een verblijf in het ziekenhuis nam zij afscheid van haar man en twee zonen, hun vrouw en de vijf kleinkinderen in een hospitium, waar ze op 30 juni overleed. Op de rouwkaart staat Pedagoog- orthodidacticus en Lid in de Orde van Oranje Nassau. Op de website www.utrecht.nl vind ik voor 29 april 2010 de volgende informatieve omschrijving: Mevrouw drs. M.L.G.H. van Schaik-Joosten (69) - Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Mevrouw Van Schaik werkte tot aan haar pensionering in 2004 ruim 40 jaar in het onderwijs. In die jaren werkte zij veel met kinderen met leer- en opvoedingsmoeilijkheden. Zij ontwikkelde een zeer succesvolle methodiek op het gebied van lezen en spelling. Ook werkte zij een aantal jaren als remedial teacher. Maatschappelijk was mevrouw Van Schaik actief voor de Sint Dominicusschool te Utrecht en het Regionaal Overleg Primair Onderwijs. Tot op heden is zij docent leer- en taalvaardigheden voor volwassenen en kinderen van allochtone afkomst en bestuurslid van de Stichting Noodopvang Dakloze Vreemdelingen in Utrecht.

Grote bewondering had ik voor haar toen zij in haar drukke leven ruimte vond voor een studie ortho-pedagogiek. Malo, zoals ze genoemd werd, had vele kwaliteiten. Ze kon heerlijk koken en verhief dat tot een kunst waar ik meermaals van heb mogen genieten, gedurende en waarna ze graag een goed gesprek aanging. Huize van Schaik heb ik altijd ervaren als een tempel van wetenschap en goede smaak. Het historisch onderzoek en de publicaties van Ton hebben ongetwijfeld voordeel ondervonden van deze ook door haar onderhouden sfeer. Des te pijnlijker is het gemis voor haar man Ton, die nu – voor het eerst in een halve eeuw – alleen staat. De enige troost is dat het lijden van Malo van betrekkelijk korte duur is geweest en dat een hopeloze strijd haar bespaard is gebleven. Zij heeft haar lot aanvaard. Ze had, zei ze, een mooi leven gehad. Moge zij rusten in vrede. Voor Ton wensen we veel hulp en steun van zijn familie en vrienden, iets waar wij misschien aan kunnen bijdragen. Vita mutatur, non tollitur.

Op website http://origo.otmx.nl vindt u onder de koppeling (in de linker kolom) Thema een volgende koppeling In Memoriam. Na een klik op het rode bolletje ziet u de lijst, met onderaan Piet Alofs voor het IM pdf-bestand. Daarin zijn opgenomen het tam-tambericht nr. 48, de rouwkaart en de tekst van de uitvaartdienst, compleet met de woorden van pastor Matthé Bruijns en de ontroerende maar heldere tekst van Piet z'n vrouw, Agaath Alofs-Bosma. Bovenstaande foto heb ik gemaakt bij het laatste bezoek dat Riet en ik Piet brachten op 12 april van dit jaar. Hij kon zijn stem niet goed meer gebruiken, maar hij was volkomen rustig en helder. Wel zei hij me: ik ben bang. Hij had nog een fles Klostergold, de likeur van het klooster in Benediktbeuern, waar we samen theologie studeerden. Er zweven gouden velletjes in. We kregen er een bodempje van, dagen later schonk hij de rest uit voor de familie. Afscheid nemen van een mens, je man, je vader, je schoonvader, je opa, maar ook je vriend van zoveel jaren, dat is bijna onmogelijk. Evenals anderen, zoals Herman de Boer en Ad van Luijn, kende ik hem vanaf de veertiger jaren. Piet en ik hadden een speciale band van ludiek en grimmig wederzijds begrip. Hij was uitgesproken een blanke pit in een ruwe bolster, ooit door een overste uitgedrukt als carattere rozzo e difficile, insopportabile nella vita commune. Hij citeerde dat graag. Mij noemde hij che cardinale vanwege mijn als streng thomistisch overkomende opvattingen, en misschien ook vanwege mijn rode hoofd. Ik typeerde hem op mijn beurt als il prepotent'uomo. Intussen mochten we elkaar graag. Lieve Piet, tot ziens, ontmoetens en ontlopens in de rest van de eeuwigheid.



blz. 4


Spoedberichten Tam-Tam In onderstaande tabel staan alle tot nu toe per tam-tam vermelde personen in volgorde van overlijden. Deze volgnummers wijken af van de nummers van het betreffende spoedbericht. In de laatste kolom staat de leeftijd op de dag van overlijden. Ruim de helft (24 van de 42, ofwel 57%) was nog salesiaan, de anderen (18 = 43%) waren ex-salesiaan of oud-leerling. De bereikte leeftijd varieert van 61 tot 96 jaar, met een gemiddelde van ruim 81 jaar.

nr 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42

voll. naam (plus sdb) Antoon van Wiggen sdb Harrie de Breet Loek van der Helm Jan van Schagen sdb Gijsbertus Ronteltap sdb Wim van Luijn sdb Piet van Luijn Piet Aarts Leo van der Bol sdb Piet Verbart Piet Palmans sdb Jan Rijven sdb Herman Laarhuis sdb Dis Vergeer Jos Boemaars sdb Piet Smit Wim Gubbels Bertus van den Bos sdb Kees van Ekelenburg Henk Hendriks sdb Pieter van der Heijden sdb Henk van Lochem sdb Rudolf Hamers sdb Henk Staats Jos Pels Arie Lalleman Sjef Schobben sdb Antoon Gircour sdb Ad Bransen Ton Jonkers Harrie Kanters sdb Bruno Pannekeet sdb Lou Engwegen Ad Snoeren Jan Nelissen sdb Kees Maas sdb Wim Saris sdb Herman Feddema sdb Hans Dopheide sdb Maarten van Pelt sdb Jan van Lochem sdb Piet Alofs

plaats geboorte Bunnik Amsterdam Rijswijk Leiden Delft Naarden Naarden Borkel en Schaft Den Haag 's-Heer Arendskerke Bocholt Venlo Denekamp Gouda Rijen Den Bosch Eindhoven Almelo Venlo Rotterdam Gemert Rotterdam Fijnaart Amsterdam Amsterdam Den Haag Simpelveld Den Haag Houten Amsterdam? Apeldoorn Amsterdam Maastricht Breda Den Haag Bunnik Rotterdam Hillegom Hilversum Zaandam Rotterdam Den Haag

geb. d.d. 1-11-1918 25-10-1916 18-10-1928 18-08-1922 13-02-1913 21-06-1934 2-06-1932 7-10-1924 1-02-1917 11-06-1925 16-12-1942 5-09-1916 18-08-1913 19-10-1946 18-05-1933 15-04-1938 8-11-1912 24-09-1926 12-01-1921 1-11-1917 20-05-1938 15-07-1930 30-05-1924 12-08-1939 16-12-1931 9-11-1932 17-10-1923 30-05-1919 18-12-1928 17-10-1934 25-11-1931 15-10-1935 5-11-1938 13-07-1931 4-05-1922 14-06-1918 6-05-1921 6-04-1925 26-11-1936 27-07-1921 12-01-1923 21-3-1935

plaats overlijden Heinsberg-Dremmen (D) Brunssum Melbourne (Australië) Schiedam Nijmegen Assel Sittard Port-au-Prince (Haïti) Rijswijk Utrecht Groot-Bijgaarden Nijmegen Ngongthymmai (India) Nijmegen Nijmegen Den Bosch Eindhoven Wijchen Heerlen Wijchen Caracas/Altamira (Ven.) Hilversum Huibergen Lelystad Amsterdam Wieringerwerf Heerlen Den Haag Utrecht Zwolle Kampala (Oeganda) Hoog-Soeren Apeldoorn Cuijck Wijchen Driebergen-Rijsenburg Schiedam Valencia (Venezuela) Ferntree Gully (Australië) Someren Soest Krommenie

ovl. d.d. 11-08-2006 4-09-2006 17-09-2006 28-10-2006 6-12-2006 5-04-2007 9-04-2007 16-10-2007 8-12-2007 18-02-2008 11-03-2008 29-04-2008 6-06-2008 11-06-2008 27-09-2008 23-11-2008 18-12-2008 28-12-2008 16-07-2009 16-07-2009 29-08-2009 6-09-2009 17-09-2009 26-09-2009 16-01-2010 11-02-2010 15-03-2010 25-05-2010 4-6-2010 15-7-2010 26-7-2010 18-2-2011 30-04-2011 30-04-2011 10-05-2011 9-08-2011 16-11-2011 8-12-2011 25-12-2011 8-01-2012 26-03-2012 24-5-2012

lft 87 89 77 84 92 72 74 82 90 82 65 91 94 61 75 70 96 82 88 91 71 78 84 70 78 77 86 90 81 75 78 75 72 79 88 92 90 86 74 90 89 77



Perspectief hoezo: dood? Of we het nu leuk vinden of niet, ouder worden gaat samen met verschuivingen van perspectief. We zitten als goudvissen in een kom en drukken onze neus tegen het glas. Wat vissen daarbij zien en beleven weet ik niet, maar als mens kunnen wij ons bewust zijn van begrenzingen in ruimte en tijd. Het beeld is langzaamaan veranderd van 'een heel leven voor ons' in 'het meeste gehad'. Gelukkig zijn we thuis in het moment, is onze beleving naar buiten gericht, en die bol-sfeer is in principe altijd even groot gebleven. In feite kan hij door onze toestand van belangstelling en aandacht effectief groter of kleiner worden, maar een oude man of vrouw heeft een even grote buitenwereld als een jonge. De ruimte in een voertuig blijft tot de crash hetzelfde. Verder kijken dan onze neus lang is, onze aandacht richten op wat niet tot de meest nabije levenssfeer behoort, dat heeft de mens altijd al gedaan, en het heeft hem veel voor- en nadelen opgeleverd. Coulissen verschuiven, gordijnen worden weggetrokken, we zien wat we niet hadden bevroed en raken eraan gewend, zowel aan het vinden als aan het nieuw gevondene. De snelheid van het licht, ruimte en tijd, onvermoede wetmatigheden en mogelijkheden kunnen ons nauwelijks nog verbazen. We worden een beetje blasé van onze wetenschap en technologie. Wij stellen ons op het standpunt van de mens als soort, en vergeten voor het gemak even dat wij als individu in verhouding weinig voorstellen en kwetsbaar en beperkt houdbaar zijn. Heeft u een uitvaartverzekering? En een lijstje met speciale wensen? Gebruikt u ook medicijnen wegens grote of kleine kwalen? Alles goed geregeld, dan kunnen we het weer even vergeten, dat leeft prettiger. We leven nu en we zijn realistisch genoeg om onze eindigheid in te calculeren. We troosten ons met de gedachte dat we zullen voortleven in de herinnering van anderen. De meesten van ons zijn geboren in een familie die zo godsdienstig was om ons te laten dopen en een religieuze opvoeding te geven. Er is een God, de Kerk wist daar alles van, en vertelde ons er meteen bij wat we moesten doen en laten om later in de Hemel te komen en niet naar het Vagevuur of de Hel te gaan. We gingen zelfs naar 'Don Rua' om daar werk van te maken. Het ging daarbij om de redding van onze Ziel en die van anderen. Hoe ging dat dan? Heel praktisch en concreet: door werken en studeren, naar

blz. 5

Nr. 34 – augustus 2012 de kapel gaan en bidden, door het naleven van de reglementen en doen wat de oversten zeiden. Dan kwam het wel goed. Velen vertrokken na een poos, anderen gingen naar het noviciaat en legden daarna de drie geloften af. Of je nu wegging of bleef, coadjuteur werd of priester, later uittrad of niet, de vraag blijft dezelfde: heb je gevonden wat je zocht, bereikt wat je nastreefde? Wat zie je nu, met je neus tegen het glas? Waar zullen we over praten? Over een goede levensavond? Dan hebben we het over een dag die ten einde loopt, een hele dag, inclusief de verwachtingen van de ochtend. Over God moet je niet beginnen, want dan voelen mensen zich wat opgelaten. Je gelooft of niet. Maar wat is dat dan, 'geloven'? Zonder enig bewijs voor waar houden wat anderen je vertellen? En die verschuivende coulissen dan, de zich openende perspectieven? Kom me niet aan met het Mysterie, ik heb liever waarneembare feiten. Zijn we nog religieus, en wat houdt dat dan in? Heel ons leven hebben we geleerd vanuit onze dimensieloze bewustzijnskern naar buiten te kijken, en we hebben – zoals Gagarin na zijn korte ruimtevlucht snedig opmerkte – nergens God gezien. Overhaaste conclusie: die bestaat dus niet. Het materialistisch postulaat houdt in dat alles wat bestaat tot het materiële tijdruimtelijke universum behoort en dus voor ons kenbaar is. Dat heb ik voor mezelf meteen veranderd in het postulaat van materialiteit, dat alleen wat tot die werkelijkheid behoort wetenschappelijk kenbaar is, zonder nochthans te impliceren dat er buitendien geen andere werkelijkheid zou bestaan. Daar zit de schakelaar, het lichtknopje: buiten vind je niet wat binnen is, wat principieel niet tot het tijdruimtelijke universum behoort. Het menselijk voelen en denken wordt, zoals we dat in de filosofie leerden formuleren, volledig geconstitueerd door de werking van het fysieke brein, de hersenen. Het cognitieve behoort daarmee tot wat in religieuze zin 'buiten' is. Dus ook alles wat we theologie noemen, bijbelkunde, dogmatiek, christologie, eschatologie en de rest. Die brengen ons niet "Nader tot U". Wat we van mening zijn of geloven verandert niets aan wat is zoals het is. Of we nu geloven in een individueel en bewust voorbestaan na de dood of niet, maakt niets uit. We zullen het moeten afwachten en al of niet ervaren. Maar de grote leraren van geestelijk leven (vul zelf maar in) hebben naar 'binnen' gewezen, al is hun boodschap misverstaan en vertekend. We gaan dood, maar is dat het einde, of toch niet?



blz. 6


105 jaar mijn vader Op 16 augustus 1907, uitgerekend de geboortedag van don Bosco, zag ook mijn vader het levenslicht, nu precies 105 jaar geleden. Op die datum gingen we ook het noviciaat in, en deden we een jaar later onze eerste tijdelijke geloften. Hoe mijn vader zijn eerste levensjaar heeft ondergaan weet ik niet, maar mijn eerste levensjaar als salesiaan was allesbehalve prettig, of was het de zwangerschap pas? Achteraf ongelooflijk dat geestelijk leven werd ingeleid met terreur. Want dat was het toen nog. Verhalen van latere generaties novicen laten zien dat die zich van de regels minder aantrokken en b.v. de dag na de inkleding weer in burger tevoorschijn kwamen. Dat was in mijn tijd een reden tot wegzending. Maar goed, mijn vader, die had het ook niet zo makkelijk. Zijn pa was metselaar en viel in een bak met ongebluste kalk. Daarna was hij melkventer en broodverkoper. Intussen woedde de eerste wereldoorlog en was er armoe. In 1919 overleed hij aan de spaanse griep en liet zijn vrouw met drie kleine jongens achter, met de opdracht goed voor hun moeder te zorgen. Dat heeft mijn vader in zijn kleine oortjes geknoopt. Na zijn werk ging hij iedere dag naar zijn ma.

Toezending kosten toezending per email of post (op papier per post kost me ± € 1 per exemplaar) vrijwillige bijdragen op girorekening

gratis

454400 t.n.v. A. Overtoom

aanmelding/opzegging per email per brief

[email protected] redactie-adres

Bijdragen Voor de nieuwbrief werden dit jaar op postrekening 45 44 00 of contant geen bijdragen ontvangen, er waren tot nu toe ook geen kosten.

Redactie naam straat plaats telefoon email website

A.J.M. Overtoom Hofakkers 6 9468 EE Annen 0592 - 271 586 [email protected] http://origo.otmx.nl

Colofon

En mijn moeder maar wachten met het eten, daar heb ik geen last van gehad. Wel dat hij boos was als we de krant weer hadden geplunderd voor Eric de Noorman. Hij had bijna een halve eeuw lang een baan bij de Spaarnestad Haarlem.

De tekst is opgemaakt in twee kolommen, in het lettertype Book Antiqua 10 pt, de koppen (meestal) in Comic Sans MS 14 pt.

In een dik fotoboek vond ik dit portret van hem uit de tweede wereldoorlog. Eronder de tekst: hoe het groeide, zonder bon. Een gekweld man die zich niet liet kisten, een volhouder, een doorloper. Gefeliciteerd pa, leef nog honderd jaren lang...

herleving

Digitale weergave per aflevering in pdfformaat, op de homepage en per email. Gratis lezers zijn: Acrobat Reader en Foxit Reader (kijk voor info en download op: www.foxitsoftware.com).

Lemma 't Olympisch vuur is na de Spelen weer gedoofd, maar pas nadat een volgend leven werd beloofd.


Krimp herleving? Doorlopers continuo. "Don Rua" vroeger en nu blz. 1 Nr. 34 augustus 2012

Recommend Documents