Karen Knaepen
Ik weet waarom
-1-
23 maart “Drie dochters heb ik keurig opgevoed, ze zijn netjes gehuwd en hebben een respectabele job. En dan jij. Wat hebben je moeder en ik toch ooit verkeerd gedaan?” snauwde Leens vader. De man keek nog luttele seconden naar zijn jongste dochter die, gewikkeld in een deken, opgerold lag in de zetel. Hij keerde zich om en verliet de woonkamer. Leen kon wel vermoeden dat haar ouders niet zouden juichen van enthousiasme na haar zoveelste mislukte date, maar wat had ze anders kunnen doen? Settelen met het eerste het beste prachtexemplaar, waarbij je de fabrieksfout zonder al te veel moeite kon ontdekken? Ze dacht terug aan Dries, haar eerste vriendje, van wie ze destijds dacht dat hij ‘de ware’ was. De ontgoocheling was groot toen bleek dat hij een meisje met een cupmaat groter en twee tinten blonder, leuker vond. Het was al zeven jaar geleden dat hij haar hart had gebroken, maar haar geloof in de liefde had hij niet klein gekregen. Ergens moest het te vinden zijn, het dekseltje dat paste op haar veeleisend potje. Wanneer ze hem vond, zou hij haar raken tot in het diepst van haar wezen. Alleen hem vinden, bleek niet zo evident. De jongen met wie ze gisteren was uitgegaan, was het niet. Hij was knap, dat wel. Maar haar ware liefde zou nooit vragen wie Margaret Thatcher was. Het deed er niet toe hoe Engelands eerste vrouwelijke premier ter sprake kwam, het was zijn reactie die Leen deed besluiten dat een relatie geen kans had. Een man die vroeg in welke films Thatcher speelde, was niet degene die voldeed aan Leens voorwaarden. Hier zat ze dan, achtentwintig jaar en nog steeds alleen. Dit in tegenstelling tot haar drie zussen die elk gehuwd waren en elk, alsof het afgesproken was, twee kinderen hadden. Leen was de jongste van de vier en dat gaf haar nog even respijt, maar ze voelde de
ongerustheid bij haar ouders opborrelen, telkens er een relatie op de klippen liep. Hoe zei haar moeder het ook alweer? “Als je er niet in slaagt een man te binden voor je vijfentwintigste, halveren je kansen. Vanaf je dertigste ben je een magneet voor het restafval!” Misschien zou het allemaal minder erg zijn als ze een job had waarover haar ouders tevreden konden zijn, maar zelfs haar werk als animatrice in hotel Tara Fox kon hen niet gunstig stemmen. Ze gaf ergens wel toe dat ze met haar universitair diploma in de sociologie heel wat andere opties had, maar ze zag zichzelf nog steeds als zoekende. Zoekend naar wat ze in het leven wou bereiken, zowel op persoonlijk, professioneel als relationeel vlak. Stress was wel het laatste wat ze tijdens haar zoektocht kon gebruiken, dus opteerde ze voor een beroep dat haar meer plezier dan werkdruk verschafte. “Sorry,” verontschuldigde de oude man zich, die voorzichtig de woonkamer weer binnenkwam. Niet dat een verontschuldiging nodig was, Leen kende haar vader goed genoeg om te weten dat hij het niet slecht bedoelde. De man had het gewoon moeilijk om zijn emoties te uiten. Hij kende slechts twee manieren: hij riep of hij zweeg. Een tussenweg was hem nooit geleerd. “Vertel eens?” De man zette zich neer in de zetel voor de kachel en stak zijn pijp aan. Leen keek naar het ritueel waar ze zo vertrouwd mee was. Ze had een hekel aan de geur, maar was gefascineerd door de manier waarop hij aan de pijp trok en ondertussen de tabak lichtjes aandrukte. “Er valt niet veel te zeggen. Het is niets geworden en daarmee is zowat alles gezegd.” “Komaan Leen, ik ken je toch. Natuurlijk wil je er eens over praten. Voor die keer dat jij nog eens afspreekt met een man en dan is het na één avond welletjes geweest? Wat is er gebeurd?” “Hij vroeg in welke films Margaret Thatcher speelt.” verklaarde ze. “Hm.” mompelde haar vader, de pijp lichtjes in zijn mond bewegend. “Je weet ze er wel uit te kiezen. Je zou beter wat meer tijd met je
zussen doorbrengen, zij kennen vast en zeker nog een respectabele vrijgezel.” “Pa! Alsjeblieft! Ik voel in het geheel niet de behoefte om gekoppeld te worden. Om eerlijk te zijn hoeft het voor mij niet meer. Ooit zal ik de juiste wel tegenkomen, maar voorlopig wil ik even niets meer weten van de mannen.” Haar vader stond recht en bewoog zich mompelend richting keuken: “Dat hebben we nog gehoord.” Leen wou antwoorden, maar hij was al uit het gezichtsveld verdwenen. De stilte in de woonkamer werd niet veel later onderbroken door het tikkend geluid dat haar moeder typeerde. Je kon aan het tikken van de hakken op de stenen tegels horen op welke afstand ze zich bevond, het klonk nu wel erg dicht, dus keek ze op vanuit de zetel. Ze staarde naar de afschuwelijk gebloemde schort die een prachtige jurk vlekkeloos moest houden. Waarom iemand elke dag rondliep met mooie kleedjes en hoge hakken, om dan het geheel af te dekken met een schort die minstens vier decennia geleden vervaardigd werd, was haar een raadsel. Haar moeder was in elk opzicht de gedroomde huisvrouw. Ze zorgde met veel toewijding en liefde voor het gezin, was een eersteklas kokkin en had flair en feeling voor het inrichten van het huis. Bovendien liet ze zichzelf niet gaan, ze sportte en zorgde voor een piekfijn voorkomen. Enkel de schort deed afbreuk aan het beeld van perfectie. “Ik heb chocomelk en een plakje cake bij, Lenemeid.” “Ma, stop met me Lenemeid te noemen. Ik ben geen vijf meer! En ik heb ook geen zin in chocomelk en cake.” “Je mag jezelf zo niet laten gaan Lenemeid, ik ken je, als ik me niet bemoei, lig jij deze avond nog in deze zetel zonder iets gegeten te hebben. Kom op, zet je recht en drink je kop leeg. De ideale man zal je heus niet vinden als je jezelf uithongert!” Leen had zin om de deken over zich heen te trekken en te doen of ze niets hoorde, maar ze wist dat de enige manier om haar moeder tevreden te stellen, braaf doen was wat haar gevraagd werd.
“Papa heeft me verteld wat er gebeurd is. Wat voor een onderwerp knoop jij ook aan tijdens een avondje uit. Margaret Thatcher, is dat nu een gespreksonderwerp voor twee verliefde twintigers?” Typisch, dacht Leen, Frederik blijkt oliedom, maar het is natuurlijk mijn fout. Ik heb het verpest door het gespreksonderwerp! Noot aan mezelf, begin de Joepie te lezen en volg Ketnet, anders geraak je nooit aan een man! Ze kookte, maar had geen zin in een discussie. “Och ma, het is voorbij. Laten we er gewoon over zwijgen, oké?” De kokette vrouw streelde een lok uit Leens gezicht en nam de lege kop over. Ze stond recht, klaar om de woonkamer te verlaten, maar herinnerde zich nog een boodschap voor Leen: “Mijnheer Vos junior heeft gebeld. Je moet hem straks even terugbellen, het klonk dringend.” Mijnheer Vos junior, zoals haar moeder plechtig over Frank sprak, was de geadopteerde zoon van Frank Vos senior, de eigenaar van hotel Tara Fox. Een zoon waarover ruim vijfendertig jaar verhalen de ronde deden, vermits de jongen niet lang na de dood van Sara Vos, de biologische dochter van mijnheer en mevrouw Vos, geadopteerd werd. Een schande noemden sommigen het, de poging van mijnheer en mevrouw Vos om hun enige kind zo te vervangen. Aandoenlijk schattig werd ook wel gezegd, als men refereerde naar het jonge exotisch getinte kereltje. Onbegrijpelijk, was de term die het meest gehoord werd. Onbegrijpelijk dat de nalatenschap van de familie Vos, het majestueuze hotel met bijna zeven hectare grond, in handen zou komen van de donker gekleurde man die er de laatste jaren de scepter zwaaide. Sinds het ongeval enkele jaren geleden, waarbij Frank juniors vrouw om het leven kwam, stortte hij zich volledig op het werk en nam hij het merendeel van het beleid op zich. Frank senior liet hem doen, goed wetende dat hij zijn zoon geen plezier zou doen door zelf het hoogste woord te blijven voeren. Hotel Tara Fox was zonder twijfel één van de mooiste hotels die je in Vlaanderen kon vinden. Het viersterrenhotel, gelegen in VlaamsBrabant, op het middelpunt van de driehoek Scherpenheuvel – Diest
– Bekkevoort, kende dan ook heel wat bekende gasten. De familie Vos maakte er geen geheim van dat het hun streefdoel was een vijfde ster te behalen. Ondanks het feit dat er een warme en familiale sfeer heerste tussen de collega’s, wist Leen dat Frank het uiterste vroeg van zijn personeel. Hij zou het niet op prijs stellen indien Leen te lang zou wachten om terug te bellen. Ze stond recht en zocht het toestel op het tafeltje naast de zetel. Ze voelde zich nerveus en wachtte een seconde voor ze de toetsen indrukte. Ze had haar vakantie nog maar net ingezet en kon zich met de beste wil van de wereld niet indenken waarom hij haar nodig had. Frank was niet het type dat voor de gezelligheid zou telefoneren, integendeel. Ze kende geen enkele andere man die zo afstandelijk, zo impressionant en zo innemend tegelijkertijd was. Na al die jaren dat ze al voor hem werkte, voelde ze haar knieën nog steeds knikken als hij haar aansprak. Onder het personeel van Tara Fox werd druk gespeculeerd over zijn afkomst, maar op enkele van de oudere personeelsleden na, die altijd discreet bleven over hun werkgever, kende niemand Frank op een andere manier dan de CEO van Tara Fox. De man met een mix aan continentale pigmenten die zijn perfect gestroomlijnde lichaamsbouw alle eer aandeden, leek zich niet bewust van de uitzonderlijke schoonheid waarmee moeder natuur hem gezegend had. Hij was te licht om Afrikaan te zijn, maar er bestond geen twijfel over dat de meest kwalitatieve genen die Afrika te bieden had, ergens in zijn DNA verstrengeld zaten. Het was echter niet zijn gestalte die Leens knikkende knieën veroorzaakten, het was zijn manier van zijn. De beheerste manier waarop hij sprak, het vermogen om je met enkele woorden de mond te snoeren en zijn onbetwistbare talent om uit alle zaken waarbij hij betrokken was, voordeel te halen. Leen voelde zich een klein onwetend schoolmeisje in zijn nabijheid. Ze was niet zozeer bang, maar onder de indruk. Als Frank vroeg om in een balletpakje op en neer te springen, dan vroeg je niet waarom, je deed het gewoon. Niemand zou het wagen aan zijn oordeel te
twijfelen. Niemand die hem ooit tegensprak of zelfs durfde te insinueren dat Franks ideeën absurd waren. Ze voelde er weinig voor om hem te bellen, maar drukte toch moedig het nummer in dat haar rechtstreeks met zijn bureau verbond. “Hotel Tara Fox, Frank Vos, goedemiddag. Wat kan ik voor u doen?” “Dag Frank, het is Leen hier. Je had me gebeld?” “Leen, fijn je te horen. Je verlof al goed ingezet?” “Ja prima. Mag ik vragen waarom je me gebeld had?” “Leen, ik weet dat je nog twee weken verlof hebt, maar indien je geen reis geboekt hebt, zou je het dan zien zitten om in de plaats van Linde deel te nemen aan dat uitwisselingsproject met des Löwen?” De stilte aan de andere kant van de lijn maakte Frank duidelijk dat ze niet bepaald stond te popelen van enthousiasme. “Ik weet dat dit een heel vervelende vraag is. Maar Linde heeft gisteren haar been gebroken en ik had nu eenmaal graag dat iemand van de afdeling PR en animatie erbij zou zijn.” “Geen probleem Frank, ik zal er zijn.” Na een kort dankwoord, beëindigde Frank het gesprek en liet Leen zich weer in de zetel vallen. Had ze nee kunnen zeggen? Heeft er ooit iemand ‘nee’ kunnen zeggen tegen Frank Vos junior? Hotel des Löwen, of het hotel van de leeuw, lag in een klein Beiers dorpje en was sinds jaren het eigendom van een Vlaams koppel. De Vlaamse Leeuw was in dat kleine Duitse dorpje opvallender aanwezig dan in menige Vlaamse stad. Hoewel vele Duitsers de oorsprong van de leeuw bij hertog Hendrik de Leeuw, de stichter van steden zoals het nabijgelegen München, legden. Het uitwisselingsproject tussen hotel des Löwen en Tara Fox was zes maanden geleden begonnen. Het personeel van beide hotels zou een stage lopen in het andere hotel om zo hun vakkennis elders te kunnen toetsen en uit te breiden. Indien dit uitwisselingsproject een succes zou blijken, zouden ook andere hotels betrokken kunnen worden.
Dit was niet de welverdiende vakantie waar ze op gehoopt had. Ze kon haar koffers gaan pakken, maar van ontspanning zou er weinig sprake zijn. Het leek wel alsof alles tegenviel, heel haar lichaam en geest verlangden ernaar om gewoon in de zetel te blijven liggen en aan niets meer te denken, maar haar verstand haalde de bovenhand. Het had geen zin om de hele dag te piekeren over haar tegenvallend liefdesleven of haar te korte vakantie. ‘Opstaan en doorgaan’ was het familiemotto en Leen besloot net dat te doen. Ze zou haar kleren gaan strijken en beginnen met alles bijeen te zoeken, om vervolgens te genieten van een warm bad. Misschien zou ze er straks in slagen om toch nog wat vrolijker voor de dag te komen.
