Mon Plaisir Sint Jacobs fietsroute

De deelnemers

Ko van der Veldt

1

2

“Mon Plaisir”

Sint Jacobs fietsroute Van Tours naar Santiago de Compostela.

26 april -18 mei 2011

3

Ko van der Veldt

De voorbereidingen voor deze fietstocht hadden een heel ander karakter dan de vorige start in 2008. Ik betrapte mezelf erop, dat ik helemaal niet zo’n haast had om alles wat nodig was te kopen, te sorteren en te verpakken in hopelijk waterdichte plastic zakken. Vervolgens pogingen ondernam om de fietstassen “evenwichtig” te voorzien van de spullen die ik onderweg nodig zou hebben. Het leek wel of ik het zo lang mogelijk wilde uitstellen. Maar waarom? Ik had echt geen idee. Het lag in ieder geval niet aan het enthousiasme waarmee Martin en ik de voorbereidingen waren begonnen. Eigenlijk was de beslissing om de tocht te vervolmaken al snel na zijn volledig herstel in 2009 genomen. Zo konden op tijd de vele trainingskilometers worden afgelegd in de directe omgeving van Heemstede. De fiets, met de toepasselijke bijnaam: “Junioritas 2000”* kreeg zijn laatste grote onderhoudsbeurt. De tandarts zag geen enkel gaatje of andere “mondiale” ongemakken. *Junioritas 2000* is de naam van een sigaartje, verpakt in blik,

4

die wij tijdens onze werkzame periode het leven hebben geschonken. In 2000 bestond de winkel Jan van der Pigge in Haarlem 200 jaar en daar zou iets onsterfelijks aan moeten worden toegevoegd. Dat werd die sigaar en hij wordt, zij het op een andere plaats in Haarlem, nog steeds met succes verkocht. En toch moet er ergens een oorzaak, een reden voor zijn geweest, waarom ik zo traag op gang kwam. Dat betrof overigens niet de trainingen. Alhoewel, het leek erop dat die ook minder waren als bij de eerste start. Het rondje Haarlemmermeer is menigmaal gedraaid, zowel links- als rechtsom, dat wel. Scheveningen, Alkmaar, Amsterdam, Vleuten en Purmerend, om maar een paar plaatsen te noemen, kwamen op de trainingslijst regelmatig voor. Zo veel mogelijk deed ik alles op de fiets. Weer of geen weer. Dat lukte aardig. Af en toe wat gesmokkeld bij zware regenbuien. Dan is een auto heel wat comfortabeler om boodschappen te doen. En dan komt op ’n dag het antwoord op die vraag.

5

Per 15 mei 2010 zijn wij met de zaak gestopt. Een maand later waren de meeste fysieke zaken die met de afhandeling te maken hadden wel achter de rug. In dat voorjaar kondigde de zomer zich al vrij vroeg aan en zou de hele echte zomer aanhouden. Dus dan heb je tijd zat. Met fietsen, lezen, zonnen, luieren, uitgaan, visites afleggen, musea bezoeken, voordeelurenkaart van de NS gebruiken etc. “O, nou worden jullie oud”!!, zei Marlou zo terloops. “Hoezo?” “Vroeger zei oma van der Veldt dat altijd, maar die wás oud!” “Dat ze weer zo’n heerlijke dag had gehad en met het vrijreizen, helemaal naar Nijmegen of Leerdam/Asperen was geweest.” “Maar nu zijn jullie óók zover!!” gooide Babeth er nog eens bovenop. Het betekent niets minder dan vrij zijn. Geen dagelijkse verplichtingen van negen tot zes. Geen avondverkoop. En het allermooiste: zaterdags vrij. Dat lekkere gevoel van vrijheid, de zomerse dagen en avonden, het aanschaffen van nieuwe boeken (1q84 deel 3 van Haruki Murakami’s trilogie), gaven zo veel ruimte in

6

geest en lichaam, dat de noodzakelijke dingen vergeten werden, of naar de achtergrond werden verplaatst. “Morgen is er weer ’n dag”, fluisterde ik mezelf in ter geruststelling. Bovendien kreeg ik bijna één jaar later in de gaten dat alle spullen ruim drie jaar geleden al waren aangeschaft. Toen is er slechts 10 dagen gebruik van gemaakt. Van enige slijtage kon geen sprake zijn. Eerder van het afstoffen, van het zoeken in de kasten en laden, zoeken achter de schuifdeuren op zolder. Dát was de oorzaak of zo u wilt de achtergrond van mijn twijfels. Langzaam, zonder vervelende verplichtingen, werd het na de herfst en winter toch weer 2011. De enige door mij zelf opgelegde verplichting was de cursus Spaans. Nu had ik tijd genoeg om mij de beginselen van deze romantische taal eigen te maken. Met de overtuiging dat het nuttig gebruik van simpele woordenkennis van pas kan komen, heb ik de cursus afgemaakt op één les na. De titel van dit boekje “Mon Plaisir”is afgeleid van een echt bestaand gehucht in Frankrijk. Als u het wilt verifiëren: het ligt iets ten zuidoosten van Angoulême, tussen Dirac en Torsac.

7

Het bestaat uit niet meer dan vijf of zes huizen die in lintvorm langs de D101 liggen in een licht heuvelachtig landschap. Zo mooi als Frankrijk mooi kan zijn bij zonnig weer, geen wind en vriendelijke, hulpvaardige bewoners van het platteland. Pas één of twee weken, voor de start, precies weet ik het niet meer, begonnen de echte voorbereidingen voor de fietstocht. Alle spullen die ik nodig dacht te hebben werden uitgestald op het logeerbed in de achterkamer op de eerste verdieping. De schildersspullen van Annelies werden naar één hoek verdreven. De strijkplank bleef uitgeklapt staan. Dat is het ideale hulpmiddel om, met name de kleding stevig op te rollen zonder er rugklachten aan over te houden. Die opgerolde kleding pers je in een plastic zak met gripsluiting. Lucht eruit persen en zo krijg je steeds meer ruimte in de fietstassen om alles verantwoord op te bergen. Het motto uit één van de routeboekjes van Clemens Sweerman luidt: “Alles wat je thuis laat is meegnomen!!” En……dat is gelukt. Maar vlak voor de grens waar de Pyreneeën opdoemden, hebben wij toch nog wat spullen in één postdoos verstuurd naar Breda. Vooral mijn twee gesaneerde voortassen gaven meer vrijheid en minder gewicht. “Meegenomen” dus.

8

De zoektocht naar stevige plastic zakken eindigde niet ergens in ’n winkel. Nee dus. Thuis bij Jan en Marlou hadden wij het erover. Jan kwam met de oplossing. Van zijn werk bij Stryker krijgt hij regelmatig onderdelen voor de operatiekamers opgestuurd, stevig in dozen verpakt en elk onderdeel apart in ‘n plastic zak…met gripsluiting. ’n Hele stapel kon ik zo meekrijgen. Perfecte oplossing. Alle andere plastic zakken uit veel verschillende winkels afkomstig, verdwenen in de rieten mand in de gang. Nadat dit allemaal achter de rug was, stond niets een uitgekiende verdeling over de vier fietstassen meer in de weg. Na een paar keer bleek ik de verdeling over de tassen goed te hebben uitgevogeld. De fiets- en regenkleding, alsmede de tasjes met gereedschap, zaten verdeeld over de twee voortassen. De grotere achtertassen deden dienst als kledingkast. Belangrijk is dat het gewicht verdeeld moest worden over de vier tassen met de zwaarste spullen onderin. Dat voorkomt het schudden tijdens het fietsen. Het meeste gewicht in de achtertassen, dat stuurt lichter. Slechts een bezoek aan de kapper restte nog in de voorbereiding. Ik liet het zo kort mogelijk knippen en

9

bijwerken. Vier weken geen omkijken naar je kapsel leek mij een zorgeloos vooruitzicht. Fietsen met de helm op is fnuikend voor je kapsel. Dan maar kort. De baard gemillimeterd. Zou hij te hard groeien de komende weken, dan is scheerschuim met een mesje bij de hand. Het ziet er vervolgens niet uit, maar niemand die mij kent en de volgende dag ben ik al weer vertrokken. Foto’s worden op verantwoorde afstand gemaakt. Op 22 april 2011 hebben wij met de hele familie in de achtertuin heerlijk aan de bbq gezeten. Alles nog eens doorgenomen. Behalve alle goede wensen en veel plezier zonder ongelukken, kreeg ik van de kleinkinderen een witte bidon met foto van het vijftal erop. Nog wel even overwogen om hem mee te nemen. Maar ik was bang dat ik hem zou verliezen/vergeten. Of dat de foto eraf zou slijten. Wel geprobeerd om hem toch mee te nemen, maar hij was iets te klein om in één van de bidonhouders te plaatsen. Had ik dat wel gedaan, dan was ik hem zeker verloren. Nu prijkt hij nog steeds op mijn zolderkamer. Bij het afscheid van de familie kondigde zich toch weer de emotionele kenmerken van de Veldtjes aan. Met moeite konden Babeth en Marlou hun tranen inhouden. Zelf moest ik ook even slikken. Je gaat toch bijna één maand weg. Sms, internet en de telefoon zouden de enige middelen van

10

communicatie zijn. Raar gevoel. Nog nooit zo lang van huis geweest en dat zonder vrouw en kinderen. Of Martin dat zou kunnen compenseren…, ik denk het wel enigszins. Barbecue schoongemaakt, spullen op zijn plaats en nog even een slaapmutsje. De volgende dag was er een van rust en relaxen. Na overwegingen toch maar een kistje sigaren gehaald. Want wat is er aangenamer om na een loodzware etappe op een terras te belanden en te genieten van een koel glas bier of wijn vergezeld van ’n sigaar. Het roken is al een tijd minder. Overdag bijna nooit. Bij de dagelijkse borrel vóór het eten is het een verademing (!). De krant van die dag bracht weinig nieuws en zou ook de laatste worden die ik de komende maand onder ogen zou krijgen. De Franse taal heb ik aardig onder de knie. Het beetje Spaans kende ik pas een paar maanden. Geen reden dus om in de Spaanse kranten het wereldnieuws te gaan volgen. In elke kroeg of restaurant staat op z’n minst één breedbeeld TV aan. De getoonde beelden vertellen genoeg en dan is talenkennis niet echt nodig. Het grootste en meest schokkende nieuws was de moord op Bin Laden en de dood van Balesteros, bij leven een vermaard Spaanse golfer. Van Bin Laden toonde de Spaanse televisie

11

zelfs zijn twee gezichten. Één met zijn dagelijkse gezicht en één met kogelgaten en bloed erop. Nergens vertoond,maar wel in Spanje begreep ik later. In de loop van de middag werd ik verrast door een vluchtig bezoek van mijn broer Ton. Hij had al een kaart gekocht en beschreven met de bekende wensen. Postzegels had hij niet meer kunnen bemachtigen. Dit vond hij wel iets persoonlijker. Frappant detail: het was Pasen. Wat het er precies mee te maken heeft weet ik niet, maar de zegen van boven kwam neer op onze nieuw auto. De witte kleur was veranderd in een lichtgele. Afkomstig van de bloesem van de ontluikende bomen. Met enthousiasme, die mij zo eigen is voor het schoonhouden van ’n auto, heb ik de spuit er maar op gezet. Alle tassen ingeladen, fiets op de fietsendrager (voor de eerste keer!!). Het paste allemaal. Iedereen gedag gezegd en nog even alle toegezonden emails gelezen. Twee dagen daarvoor had ik alle mensen uit het blok “Santiago 2011” een email gestuurd die, met de routekaart, als volgt luidde:

12

Globale routekaart van Haarlem-Santiago Etappe 2 en 3: Tours – Santiago de Compostela

13

De start van deel 2 is in Tours op dinsdag 26 april (3e paasdag) 2011. Vandaar pakken wij de draad uit 2008 weer op en fietsen richting de Pyreneeën. Zo hebben jullie een globaal inzicht van de af te leggen afstand en de haakse bocht die wij in Noord Spanje moeten maken. Wij zijn er nog niet helemaal uit welke bergpas we nemen. Komen wij onderweg nog ergens een goed werkende computer tegen en/of een internetcafé, dan zorgen we wel voor wat (smakelijke) berichten. Wij beschikken geen van beiden over een BlackBerry, sorry! Het ligt in de bedoeling dat wij in week 20 in Santiago de Compostela aankomen. Dan zijn Melanie en Annelies inmiddels ook gearriveerd met een huurauto vanuit Porto (Portugal). We hebben dan nog tot 23 mei de tijd om uit te rusten en rustig aan de terugreis naar Porto te beginnen. Daar staat nl. het vliegtuig klaar dat ons vieren weer naar Eindhoven brengt. Over het vervoer van de fietsen terug naar Nederland hoeven jullie je geen zorgen te maken. Er is een vrachtrijder die niets anders doet dan 1 x per week op en neer naar Santiago rijden. Hij bezorgt de fiets aan huis. At your service!! Het fietsavontuur begint in Breda. Wij worden met de auto en met de fietsen achterop naar Lille vervoerd. Aldaar stappen wij op de TGV. Twee gereserveerde plaatsen, zowel voor de fiets als voor ons. In ca. 3,5 uur reizen wij langs Parijs (vliegveld Ch.de Gaulle) en komen wij aan in St.Pied-des-Corps iets buiten Tours.

14

Na ca. 6 km. zitten wij midden in het centrum van Tours. Hotelletjes genoeg en…een ruime keuze aan restaurantjes en andersoortige eetgelegenheden rondom dat gezellige pleintje. Na de welverdiende nachtrust (!) is het de volgende dag dan eindelijk zo ver. Nu kunnen wij echt aan het tweede en derde deel van de fietstocht beginnen (zie schema hierboven). Het zal nog een kleine 1600 km zijn. In Frankrijk proberen wij zo’n 80-100 km per dag te fietsen. Maar zodra wij Dax zijn gepasseerd en richting St.Jean-Pied-de-Port (Roelandpas) komen worden de benen op hun sterkte getest. Daar beginnen onze bergetappes tot een max. hoogte van ca. 1700 m. Stijgingspercentages van 6-11%. En dan halen wij die 100 km per dag niet meer. Is niet zo heel erg, want er valt genoeg te genieten onderweg. Verder hopen wij dat u allen heerlijke Paasdagen zult hebben, uitziet naar Koninginnedag, 1 Mei en naar de allermooiste maand van het jaar 2011. Hebben jullie in de komende 4 weken een feestje, borrel, verjaardag, jubileum,promotie of anderszins, geniet ervan, laat het gewoon doorgaan. Wij komen jullie later wel feliciteren. Leuk detail voor hen die het zich nog kunnen herinneren (?) Dit 1e mailtje is vanuit een zonnige tuin in Heemstede geschreven…… Ontspannen, onder de parasol. Die ontspanning zullen we erin laten. Dat fietst prettiger. Tot ’n volgen bericht.

15

Martin en Ko Para mis amigos del curso de espagnol: Con los saludos cordiales

Tegen half drie ’s middags in de nieuwe Kia richting Breda. De auto rijdt lekker. Even wennen aan de stugge vering en het direct reageren op de minste beweging aan het stuur. De fiets bleef netjes achterop op zijn plaats staan. Ook meteen de navigatie uitgeprobeerd. Heel soms stuurt hij (zij) je nog de verkeerde kant op. Of via een andere omweg. Zoek dat later wel een keer uit. Bij Martin en Melanie stond de bubbeltjeswijn al klaar. Annelies (hun dochter)was ook thuis en deed voor de gezelligheid mee. We aten nog net buiten totdat het begon te regenen. Het diner was stevig met alle ingrediënten erin die nodig zijn ter lichamelijke voorbereiding op de fietstocht. De avond werd afgesloten met een klaverjasje. Om 23.00 uur

16

hoogste tijd om te gaan slapen. Boven op de zolder was het nog altijd behoorlijk warm. De slaap kwam maar langzaam beslag leggen op mijn wil een goede nachtrust te hebben. Lawaai van buiten en de warmte van binnen verhinderden dat. Ik was best wel een beetje gespannen en liet in een sneltreinvaart de hele route inclusief de vele bergen voorbij gaan. En opeens was het 07.00 uur.

SMS’jes ontvangen en verstuurd 25 april 2011 08.12 van Babeth Begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach!lief, heeeeeel veeeeel plezier met jullie reis naar Santiago, dikke knuff voor jou en Martin. Maar ook voor mama en tante natuurlijk. Op naar Tours ajourdhui, kussss 25 april 2011 08.15 aan Babeth Merci mon amour! 25 april 2011 08.52 van Marlou Nog aan het paasontbijt of zitten jullie al in de trein? Bon voyage. Xx 25 april 2011 08.56 aan Marlou Nog aan ontbyt 12.38 gaat TGV, Au revoir 25 april 2011 12.51 aan alle 3 In de TGV!! Meer comfort dan ’n plane.Kus

17

25 april 2011 19.15 aan alle 3 Arrivé in hotel moulin fleuri. Idyllisch wn n biere, Eet smakelijk. 25 april 2011 20.01 van Marlou Goed zo. Hoop dat jullie je onvergetelijke reis verder kunnen maken. Maar daar twijfek ik eigenlijk niet aan!. Kus 25 april 2011 20.48 van Annelies Ben al weer ala maison, ging goed met tom erby jetaime 25 april 2011 21.51 van Babeth Wat heerlijk dat jullie de start kunnen maken morgen, mama weer veilig trug, ik kan ook slapen, hihi! Dikke kus en zet m op morgen, wijdenken aan je/jullie

Het is heel prettig dat de Paasdagen dit jaar drie dagen duurden. Melanie was al vroeg het bed uit. De tafel was feestelijk gedekt en gedecoreerd met de toepasselijke gele kleuren van servetjes en tafelkleed. Ook het drie-minuteneitje was prominent aanwezig.

18

Ruim op tijd ondernamen wij de reis naar Lille in NoordFrankrijk. Met 1 ½ uur zouden we er zijn, geheel in overeenstemming met de voorspellingen van de TomTom. In ’n parkeergarage was op deze stille ochtend ruimte genoeg. Tegenover het station nog even op een terrasje koffie gedronken en daarna langzaamaan richting station, een fraai gebouw met monumentale voorgevel. Op dit kopstation stond onze TGV al klaar. Met de waardige hulp van een spoorwegman in uniform en pet op konden de fietsen in een klein compartiment worden opgehangen aan een soort vleeshaak. De rubberen bescherming op de haak voorkwam dat onze fietsen beschadigden. De fietstassen werden in de zelfde ruimte geplaatst. Niet zo ver weg van de fietsen

bevonden

zich

onze

gereserveerde

plaatsen.

Comfortabeler dan in een vliegtuig, voldoende beenruimte. Precies op tijd vertrok de TGV. Nog net een glimp opgevangen van de twee vrolijke vrouwen. De machinist zette er gelijk de vaart in. Het was wel even wennen aan het achteruit rijden.

19

Spontaan glimlachen

Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad voordat wij de juiste treinkaartjes hadden. Je kon kiezen uit de TGV via Parijs, overstappen en vanaf Gare du Nord naar Gare Montpernasse met de fiets dwars door Parijs. Dat zagen wij niet zo zitten. Op de website van de fietstreinwinkel in Leiden stond wel veel informatie maar de echte oplossing kwam pas na een paar telefoontjes en een bezoek aan de winkel. Tijdens een 20

regenachtige dinsdag op 22 februari waren wij binnen drie kwartier klaar en met de juiste kaartjes op zak hebben wij er maar een stadswandeling aan vast geknoopt. Met mijn snipverkouden neus was het niet echt plezierig. Onderweg nog wel een paar keer gestopt voor een warm drankje en…je geloofd het of niet, een klaverjasje gelegd.

De TGV die wij moesten hebben vertrok weliswaar uit Lille, maar dan konden wij blijven zitten tot in Saint Pierre de Corps; het TGV-station aan de rand van Tours. Deze trein rijdt ook over Parijs maar dan via het vliegveld Charles de Gaulle. De treinreis verliep geheel volgens het schema. In Saint Pierre de Corps kregen wij maar 3 minuten om de fietsen en tassen uit te laden. De smalle deur waar alles doorheen het perron op moest, was het probleem niet. De reizigers die stonden te wachten om de trein in te stappen, hadden geen enkel benul van onze intenties. Eerst reizigers eruit laten en dan kunnen de nieuwe erin. Allemaal tegelijk ging niet. Met verbaal geweld en wat geschreeuw deinsden de Fransen terug op hun plek. Martin ving alle bagage op en de fietsen gingen iets voorzichtiger de trein uit.

21

Net bekomen van deze hectische operatie of de deuren gingen met sissend geluid dicht en weg was de TGV.

Hier gaat het gebeuren. Hier gaan we van start voor het tweede deel van fietstocht naar Santiago. In onze stadse kleren hebben we de eerste 25,61 kilometers afgelegd richting Veigné. Er was gereserveerd in Moulin Fleuri, ver buiten het stadje. Voor de inwoners van Veigné een onbekend restaurant en hotel. Diverse keren zijn we geheel de verkeerde richting op gestuurd, totdat wij het in een laatste poging aan een passerende fietsster vroegen. “Ik weet het niet precies, maar als u mij volgt zal ik het aan mijn man vragen”. “Wij wonen even verderop”, zei ze enthousiast. Aan diezelfde lange rechte weg die wij inmiddels al twee keer hadden gefietst, lag hun villa. De hond verwelkomde ons licht blaffend. Na wat gepuzzel met kaarten en richtingen aangeven in de lucht, besloot de man ons voor te gaan op zijn fiets. Dat was onze redding. Zeker 10 minuten bij zijn huis vandaan stond in een idyllische omgeving aan een stromend beekje, Moulin Fleuri. Chique tent hoor met een fantastische kaart en een Michelin-aanbeveling.

22

‘n Leuk en smakelijk begin.

Culinair kunstwerk Het ontbijt was van hetzelfde niveau. Zó kan een dag beginnen waarop wij nog niet wisten waar wij konden overnachten. Tijdens het ontbijt bleken alle telefoontjes tevergeefs. Het was Paasvakantie en dat vieren de Fransen graag. In een lekker tempo achtereenvolgens

langs

met mooi weer fietsten wij Savigny

naar

St.Maurice

de

Tourraine (in 2008 een 5-gangen-boerenlunch nu alleen koffie.) Het volgende uurtje ging weer heerlijk en het was een ritje van herkenning, we hadden op dit stukje van de route eigenlijk geen routebeschrijving nodig. Je bent er één keer geweest en het zit in je geheugen geprent. Zo intensief beleefden wij het toen, dat wij er nu de vruchten van hebben

23

kunnen plukken. En dan heb ik het niet over Châtellerault in die fraaie chambre d’hotes van de MacMillans, waar Martin na een plas in het donker, heel snel beneden aan de trap was beland. In St.Marcilly-sur-Veinne een goede lunch genoten in een lokaaltje. Verder onderweg weinig nieuws, behalve zeer fraaie panorama’s.

Minder

fraai

maar

wel

opvallend

was

Futuroscope. Op de afstand die wij het passeerden, leek het net een verzameling moderne telescopen, flatgebouwen, modern

vormgegeven

musea,

sporthallen

etc.

Geen

Fransman die het echt mooi vindt. Op zoek naar een overnachting was er nog wel plek in een 5sterrenkasteel. Dat was te gek, de prijs ook. De plaatselijke VVV vond een onderkomen enkele kilometers terug in St.Georges-les-Baillargeaux. Na een pittig klimmetje en wat zoeken, doemde een simpel hotel op. Wij waren één van de weinige gasten. De anderen waren werknemers van een bedrijf die in de buurt grote klussen aan het doen waren. In de binnentuin achter het hotel bood het terras plaats aan zo’n 24 mensen. Luidruchtige gesprekken tussen de harde werkers onderling, werden vrolijk onderbroken door het laten van boeren en scheten. Het leek China wel.

24

Tijdens onze nachtrust hebben wij niets meer gemerkt van deze uitlatingen. Het grootste probleem was het bed zelf. ’n Smalle twijfelaar met een enorme kuil in het midden dwong mij ertoe om op de grond te gaan slapen. Met gepikte kussens en wat handdoeken uit de andere, lege kamers, heb ik er nog een aardig op een bed lijkend geheel van weten te maken. Martin zag beneden in een sleutelkastje de sleutels van de niet verhuurde kamers hangen. De hele collectie ging mee naar boven om de verlangde kussen te bemachtigen. Het verschil tussen een bed en de vloer is groot. Na deze nacht voelde ik nog een paar dagen de zere plekken op de heupen. Zo prettig als deze dag begon zo weinig comfortabel eindigde hij. Vandaag, 26 april de verjaardag van mijn moeder en drie jaar geleden de eerste start, voelde het weer als een echte, eerste fietsdag.

SMS’jes ontvangen en verstuurd 26 april 2011 18.11 van Marlou Goed zeg. Hier ook nog steeds prachtig weer. Wel windje, hoop voor jullie in de rug! We plakken een sticker op de plek. Kus 26 april 2011 18.11 aan alle 3

25

Vlak onder poitiers hotel voor 1 nacht na 103 km. Volop zomer.Gaann nu bieren!!! Liefs!!! 26 april 2011 18.15 van Marlou Heerlijk! Biertje zeker wel verdiend. Jay is nu aan het fietsen. Hij durfde nog! 26 april 2011 18.15 aan Marlou Noorderwind, dus in de rug!!! 26 april 2011 18.18 van Annelies Flinke afstand! Jullie hebben 3 weken hoor! Melanie heeft hotel miramar geboekt v.a. 18 mei ..lfsss 26 april 2011 18.15 van Kees v.d. Veldt Nu de eerste dag er denk ik op zit. Hopen wij dat jullie weer in het goede ritme zitten en de tijd heeft stil gestaan. Suces en geniet ervan! L.gr.K.Ria 26 april 2011 18.31 aan Marlou Gèf hem mar complimentjes 26 april 2011 18.35 aan Kees en Ria Zyn net in hotelletjd vlak onder Poitiers. Heel mooi weer. Gr.k+m 26 april 2011 20.05 aan Janny en Wiel Het bevalt wel weer op de fiets met z’n 2en. Groeten ko en mart.

26

Woensdag 27 april begon de dag een beetje mistig. Na een schaars maar echt Frans ontbijt onmiddellijk op zoek naar een bakker en/of alimentation. De route van vandaag gaf weinig hoop op mogelijkheden tot stevig lunchen wat zo noodzakelijk is om de nodige calorieën binnen te krijgen. Met bananen, mueslirepen, chips (!) en cola plus wat broodjes met chocola en rozijnen moest het te doen zijn. Van St.Georges-les-Baillargeaux richting Poitiers. Op zoek naar de kerk in Poitiers, belandden wij in de achtertuin waar de pastorie gevestigd was. Op goed geluk aangebeld. Een statige, weinig spraakzame dame was nog net bereid om voor het ingaan van haar middagpauze en lunch, de eerste stempel in onze stempelkaart te plaatsen. Met een waardig ceremonieel gevoel drukte zij een stempel op de door ons gewenste en vrijgehouden plek. Dankbaar en verheugd vervolgden wij onze dagrit richting Charroux, maar niet nadat wij op het plein een heerlijke koffie hadden verorberd. Het bleef droog en de zon liet zich steeds vaker zien. Prettig om zo de dag verder te moeten. Onderweg was er verder niet zo veel te beleven. Het was bovendien zo rustig dat wij een heel andere weg zijn ingeslagen dan eigenlijk de bedoeling was. Je let gewoon wat minder op. Bij Auget ging het mis. Via St.Laurent-de-Jourdes, Nervano, Brion, La Baumière, St.Secondin, kwamen wij weer op de paars aangeduide route terecht bij Chateau Garnier. (in de

27

routeboekjes

is

de

route

door

Clemens

Sweerman

geaccentueerd met een paarse lijn). Het vervolg naar Charroux verliep vlekkeloos. Elke dag na het ontbijt probeerden wij een overnachting te regelen. Het duurde deze keer even voordat de telefoon werd opgenomen. De eigenaresse verontschuldigde zich dat ze gesloten waren. Woensdag was hun vrije dag immers. Na overleg met haar man deelde zij ons mee dat wij na vijf uur welkom waren. Op het centrale plein in Charroux was het aangenaam vertoeven op het terras, gelegen t.o. hostel Bar á l’Abbaye. Veel Franssprekende Engelsen. Vreemd gevoel geeft dat. Je hoort ze praten met een accent dat lijkt op de personages uit de Tv-serie “Allo,Allo!” In het zaaltje achter het naastgelegen restaurant gebeurde iets. Maar wat? Na een uurtje was het handwerkclubje uit gepunnikt en begaven de lady’s zich weer huiswaarts. Hun creaties zorgvuldig opgeborgen in plastic tassen van de Carrefour. Op het plein bevond zich een antieke overdekte marktplaats die nog wekelijks gebruikt werd. Even na vijven begon het wat levendiger te worden in ons hostel. Ramen gingen open, parasols werden uitgeklapt en zowaar kwamen er ook nog

28

wat mensen op hun terras te zitten. Na nog ’n verkwikkend biertje op het terras tegenover Bar á lÁbbaye, meldden wij ons en werden op z’n Engels heel hartelijk welkom geheten. “Let niet op de rommel, want wij zijn eigenlijk gesloten vandaag”, verontschuldigde de eigenaar zich nogmaals. “Geen probleem, als we onze fietsen maar kwijt kunnen”, was ons antwoord. “Binnen is er naast het biljart ruimte genoeg”. Met bescheiden trots en Engelse voorkomendheid toonde Edward ons de kamer. De trap naar boven was hinderlijk bezaaid met afval, lege dozen en kratten. Bezems en ander schoonmaakmateriaal gaven ons het gevoel dat het wel goed zat hier. Een ruime kamer met twee grote aparte bedden. Zicht op het marktpleintje en overal snoeren, losse stopcontacten en krakende vloeren………!!

29

Veiligheid voor alles De vrouw van de eigenaar bleek een excellente kok te zijn. Op z’n Engels een stevige maaltijd verorberd. Na het eten waren zij in geen velden of wegen meer te bekennen. Wij moesten het licht uitdoen en afsluiten (!) en morgenochtend stond een english-breakfast op het menu met witte bonen in tomatensaus, scrumbled eggs, spek en worstjes. Pittige koffie en yoghurt toe. Bij een donderend onweer en slagregens werd de slaap gevat. Heerlijke dag wel!

SMS’jes ontvangen en verstuurd 27 april 1016 aan alle 3

30

Voor vandaag genoeg. 77 km. In Charroux tussen Poitiers en Angouleme. Gelijke hoogte met Grenoble.mooi fietsweer. XXXX 27 april 2011 16.18 van Marlou Nou dat is ook niet mis hoor! Jullie hebben al 180 km in de benen zitten hoor! Ik doe jullie niet na! Nu lekker bieren maar! Kus 27 april 2011 16.44 aan Annelies Sorry , ter hoogte van Limoges. Anders raken jullie richting kwyrt. Kus 27 april 2011 16.51 van Annelies Biertjes weer verdiend, weer hotel? 27 april 2011 16.51 van Marlou Ik kon het al niet vinden op de kaart!v Hihi. X 27 april 2011 17.10 aan Annelies B&B By engelsen.Zit hier heel engels nest. 27 april 2011 aan Annelies Zitten we te eten en buiten donder en bliksem. Lucky us. 27 april 2011 19.50 van Babeth Hahaha, als je maar een goede dag hebtgehad!knappe mannen!ik teken t weer aan op de kaart, liefs Aimee, Yurre en Jerba

31

Na dat stevige ontbijt eerst maar eens een bakkertje zoeken. Met in de fietstassen dezelfde ingrediënten als vorige keer vertrokken wij om ca. 09.00 uur. Niet helemaal zonnig, wel rustig en goed fietsweer. Onderweg moesten een paar stevige klimmetjes worden genomen. Een goede training voor de bergen in Spanje. De billen raakten gewend aan het leren Brooks-zadel. Geen beurse plekken dankzij de zinkzalf die ik ’s avonds en s‘morgens op de billen smeerde voor het behoud van het zachte huidje. Nog steeds voelt het zacht vind Annelies. In St.Angeau de voorraad nog even aangevuld met bananen, appels en yoghurt. De komende kilometers tot het volgende hostel kwamen we niets meer tegen. De wegen zijn goed te bereiden. Prachtige bossen waar le Forêt de la Braconne een meer dan fraaie uitzondering was. Het herbergde een goed opgeborgen militair vliegveld. Op de route naar Dirac passeerden wij ook nog het plaatsje Brie, maar geen kaas te koop. De laatste pittige klimmetjes dienden zich aan. Moeiteloos beklommen en na enkele tientallen kilometers arriveerden wij in Dirac.

32

Op uiterst vriendelijke wijze werden wij welkom geheten door de eigenaresse. Het eerste wat zij vroeg: “Willen de heren een biertje?”. Daar zeggen wij zelden nee op!! Vervolgens vroeg zij op welke tijd we wilden dineren. Nou, zeven uur leek ons wel wat. Op de benedenverdieping was een grote ruimte gereserveerd voor de gasten. Kompleet met bibliotheek, tv en een zitje. Een grote ronde tafel was geheel voor ons.

Op het afgesproken tijdstip, na een heerlijke douche, betraden wij de gastenkamer. Alsof ze op ons stonden te wachten.

33

“Op het menu staat vandaag: asperges met ei, saus, geroosterd brood en wijn naar keuze.” “Als hoofdgerecht steak van de limousinekoe uit deze streek, gepofte aardappelen uit eigen tuin en als dessert een halve ananas, gevuld met bolletjes roomijs in grand-marnier en licht geroosterd in de oven.” “Mijn man en ik zullen ervoor zorgen dat het u aan niets ontbreekt.”

Met stomheid geslagen bleven wij verwonderd in de gastenkamer achter. Waarschijnlijk door een klein kijkgaatje hielden ze ons in de gaten. Als onze borden leeg waren of als wij lieten blijken dat wij voldaan waren, verschenen zij weer in de kamer om het volgende gerecht te serveren. Na anderhalf uur (!) zat het erop of erin, zoals u wilt. Nog even een wandeling in de omgeving en op hun landgoed gemaakt. Met het laatste slokje wijn en een sigaar op het terras vóór ons verblijf genoten wij van de ondergaande zon.

34

Wij zullen Catharine en Michel nooit vergeten. Als je na 80 km. zo wordt verwend……………….! Chapeau!!!

SMS’jes ontvangen en verstuurd 28 april 2011 07.32 van Babeth Goedemorgen deze morgen, ’t beloofd weer een mooie dag te worden, dus komt na ’t ontbijt in actie enm geniet vh fietsje, liefs b 28 april 2011 08.30 aan babeth Doen we, merci 28 april 2011 10.31 aan Annelies en jan Pronk Nieuwe opdracht. Schilder 2 fietsers. Alles ok. Goed fietsweer. Ko en martin 28 april 2011 12.27 van Jan Pronk Nieuwe opdracht…zorg er eerst maar voor dat jullie aankomen! Succes.Jan 28 april 2011 16.58 aan Annelies Arrivé in gehucht t.o.v. Angoulème. Heet Dirac. Heerlyke dag. 80 km. Je vous aime tous. 28 april 2011 16.57 van Marlou Gevonden! Wel een beetje uit de route volgens jay! Haha 28 april 2011 17.08 aan Marlou Scheelt maar 9 km. Plastic zakken bevallen goed. Lucht eruit persen en meer ruimte. 28 april 2011 17.08 van Marlou 35

Goed zo. Nog geen regen gehad. Hier af en toe een bui. En een stuk frisser geworden. 28 april 2011 17.11 aan Marlou Zit buiten. Beetje wolken. Temp. uitstekend 28 april 2011 17.11 van Marlou Heerlijk voor je! Kus 28 april 2011 20.35 aan Annelies Wy zyn GOD in Frankrijk!!! Superbe diner (4 gangen). Uitbuiken by ondergaande soleil, Met sigaar!! 28 april 2011 20.35 van Marlou Met die sigaar maak je me niet jaloers, maar met de rest zeker wel! Heerlijk hoor! 28 april 2011 20.45 van Babeth Ah, ik zat net te denken, waar blijft de 1e sms over le diner dans la france, hihi,, tis ook de bedoeling dat ze jullie verwennen hoor, na zoveel km!toch sig mee

Franse ontbijten staan niet bekend een stevige basis te leggen die je nodig hebt om pittige arbeid te moeten verrichten. Deze 29e april staat in het teken van een klimdag. Dit ontbijt was een uitzondering zodat wij er even tegenaan konden. Met enige weemoed afscheid genomen van de hartelijke gastvrouw Cathérine en haar landgoed. Het appartement voor die nacht was van alle luxe voorzien. 36

Zelfs een handdoekenföhn in de badkamer behoorde tot de standaarduitrusting. Schoon, comfortabel, luxe. Het routeboekje vermeldde een aantal klimmetjes die ons steeds hoger de bergen in loodste. Het waren niet de hoogste bergjes, wel kort en krachtig. Bovendien moesten wij rekening houden met voldoende eten en drinken voor onderweg. Veel zou er niet te koop zijn. Prachtige vergezichten, groene bossen, woeste rotspartijen langs de wegen, die overigens goed berijdbaar waren. U zult zich afvragen hoe dat nou gaat zo met z’n tweeën fietsen door de stille binnenlanden van west- en middenFrankrijk. Geheel vanzelf. Je hebt je fiets, je tassen, de routeboekjes, je telefoon en je pasjes. Vóór ’n ontbijt is alles al weer ingepakt wat je de vorige avond hebt uitgepakt en overal hebt verspreid. De route van de dag wordt tijdens het ontbijt uitgezocht alsmede de afstand. Zitten er veel klimmetjes in met stijgingspercentages van 6 – 10%, dan worden de kilometers wat minder. Voordat wij de eerste meters weer op de pedalen gaan staan, onderwerpen wij de fiets aan een kleine, vluchtige inspectie. Beetje olie op de ketting, banden op spanning brengen enz. Soms fiets je achter elkaar omdat de verkeerssituatie dat eist, soms gaat het vanzelf en wil je gewoon even alleen zijn. Even tot jezelf komen, even denken aan…..ja wat eigenlijk. Ik had in geen geval een vooropgezet plan te gaan

37

filosoferen over de nabije toekomst in pensioensferen. Geen plan om te zien in wat is geweest. Heb ik 43 jaar leuk werk gehad, ben ik ‘n goede vader en echtgenoot geweest? Simpel, ik verdiep me tijdens die korte mijmerstukjes niet bewust in die vraagstukken. Stel je voor dat je erachter komt dat het niet zo is als je altijd had gedacht, dan pas heb je een probleem. Je moet er dan uit zien te komen met jezelf, het van je af gooien, de diepte in van Frankrijk’s dalen die langs de weg liggen. Ben je gek. We gingen toch fietsen en wilden er een sportieve prestatie van maken. Dat is gelukt denken wij. Prettig is wel te merken dat de drukte in je hoofd van alle landelijke informatie na een paar dagen al geheel verdwenen is. Een week na onze start stelde ik mezelf de vraag (toch een stiltemomentje): Hoe heet onze minister-president? Wie is de leider van GroenLinks? Het heeft 4 km. en 10 minuten geduurd voordat het antwoord kwam. En dat vond ik heerlijk en zeer ontspannend. Terug naar de dag zelf. In de ochtenduren stevig doorgewerkt tot wij in Aubeterresur-Dronne aankwamen. We hadden Montignac al gehad

38

maar daar wilden wij niet blijven lunchen. Stel je voor dat het bekende dieet nog steeds bestaat? In Aubeterre s/Dronne dus de doorgaande weg af en staand op de pedalen naar het dorpscentrum. Smalle straatjes, veel winkeltjes met plaatselijke nijverheidsartikelen. Tussen ’n parkeerplek en een boulangerie stond ’n sandwichbord dat verwees naar een eethuisje. Iets verder naar beneden een parasol met schoolbord eronder. Kan aantrekkelijk zijn. Nou dat was snel bekeken. Fietsen in de schaduw van de bougainville en de trap af naar het terras. Er zaten al zoveel mensen te lunchen in La Taverne Pierre Véry, dat het wel iets bijzonders moest zijn. Klopt. De

Nederlandse

gastvrouw,

Carmen

Hollander

(hoe

toepasselijk) die al 6 jaar daar werkte raadde ons zelfs aan om een nachtje te blijven. Zo rustgevend omschreef zij het dorpje en de omgeving. De lunch was apart en smaakvol. Nog steeds heel erg mooi weer met alleen maar blauwe lucht. Onder de parasol een verademing. De volgende kilometers gingen door onbewoond gebied. Genoeg

te

koop

aan

leegstaande

boerderijen

en

dorpswoningen van behoorlijk formaat. Er wil blijkbaar niemand meer wonen, heel veel van de jeugd trekt weg naar

39

de grotere steden. Gedurende de zomer is het zeker aantrekkelijk daar te verblijven, maar in de herfst en winter!! Zo tegen vijf uur kwamen wij aan in le Pizou dat niet werd beschreven in ons boekje. Je verwacht er dus niets van en dat klopte. Aan de rand van het minuscule centrum lag een prachtig buitenhuis in ‘n enorme tuin met boomgaard, zwembad, kassen, zitjes en ‘n prieeltje. Rechts van de entree onder een nagebouwde kasteeltoren bevond zich het gastenverblijf. Twee gepensioneerde leraren hadden hun hobby gevonden in het verwennen van pelgrims en andere voorbijgangers. Dat ging ze erg goed af. Nog maar net binnen om ons te melden, vroeg de vrouw des huizes wat wij wilden drinken. Met twee flesjes Heineken kwam madame terug uit de keuken. Er ontspon zich een goed gesprek over van alles en nog wat. In de ruimte die voor ons was gereserveerd ontbrak het aan niets. Uitgebreide uitleg over alles. Was er iets, u kunt ons altijd roepen. De tussendeur werd op slot gedaan om hun en onze privacy gescheiden te houden tot de volgende ochtend. Hun bijdrage aan ons verblijf werd nog extra beloond doordat hij alvast per telefoon een tafeltje bij de Italiaan reserveerde.

40

Twee gepensioneerde leraren, Marie-France et Bernard Gérard , met zo’n huis en tuin luisterend naar de naam Les Sureaux. (hetgeen zoveel betekent als vlierbomen). Heb ik iets fout gedaan?

Les Sureaux Die nacht heb ik gedroomd van een grote woonkamer met ’n kasteelachtige tafel waarop een enorm ontbijt klaar stond voor de ridder die ten strijde moest trekken. Ik kwam ogen tekort om alles in één oogopslag te overzien. De jonkvrouw verscheen geruisloos met een kan koffie en thee. Vroeg of alles voldoende (!) aanwezig was en verdween weer even geruisloos als ze gekomen was. Verbijsterd

overzag

ik

de

zelfgemaakte

marmelades,

kaassoorten uit de streek, melk van de koeien van de

41

buurman, fruit uit eigen tuin en wel vier verschillende broodsoorten van het nabijgelegen klooster.

Tijdens het

verorberen van een homp kloosterbrood vermoedde ik een klein steentje, afkomstig uit de oude kloostermuren . Helaas bleek later bij het tandenpoetsen dat er een stukje vulling van mijn voortand was verdwenen. Wat ’n ontbijt. Het ontbrak slechts aan de ochtendkrant. Die droom was werkelijkheid geworden en dan heb je weer zo’n zin verder te gaan fietsen. Voordat wij afscheid namen plaatste Bernard Gérard een zelf

ontworpen

stempel

in

onze

credential.

Deze

werkelijkheid geworden droom wil ik nog wel eens beleven.

42

Voor 2 personen

43

SMS’jes ontvangen en verstuurd 29 april 2011 12.59 aan Alle drie Lunchtyd!!! En hoe. Details volgen. Perfecte fietsochtend geweest. 29 april 2011 17.07 aan alle drie Na 88 km in le Pizou 20 km boven Saint emillion. Veel klimwerk. Pittig dagje maar voldoening. Kusjes 29 april 2011 17.14 van Annelies T was hier ook een pittig dagje met y en a, zyn net weg. Hier weer volop zomer.Lvy so m…xxx 29 april 2011 17.29 van Babeth Wat heerlijk te lezen dat jullie t zo fijn hebben:-) hier genieten wij volop van mooi weer, oma en yurre vandaag een kado gekocht, br.weerhelm,leuk,met lawaai!yurre heeft er steeds maar over dat je naar sinterklaas aan ’t fietsen bent, hahaha 29 april 2011 17.29 aan Louk en Leny van kleef Alleen voor jullie. Zyn in le Pizou, net boven St.Emillion, Gaat lekker. Goed weer, Salutes ko en martin 44

29 april 2011 17.48 van Annelies Staat de tyd van je mobiel wel goed? 29 april 2011 19.28 aan Annelies Jouw mobiele tyd staat op 1 ½ uur achter volgens mij. Chique chambre d’hote 29 april 2011 19.34 van Annelies Zo moet het goed zyn… 29 april 2011 19.38 aan Annelies Dikke kus!! Is helemaal goed.

Op 30 april viert Nederland Koninginnedag. Frankrijk is dan al in de ban van 1 mei. Daaraan vooraf koppelen ze deze dag omdat het zaterdag was. Dat feest duurde nu dus drie dagen. Gevolg: alle winkels dicht. Na het dagelijkse bezoek aan de boulangerie en de alimentation stuurden wij onze fietsen richting St.Emilion. Het was de bedoeling daar een dag eerder te zijn, maar dat hebben we niet gered. We wilden wel eens één dag proeven of de wijn van die streek net zo lekker is als in Nederland wordt beweerd. In St.Emilion straalt de luxe en het toeristische er aan alle kanten vanaf. Arrogante obers die een hekel hebben aan het serveren van slechts twee koffie keken ons bijna van het terras af. Maar voor die prijzen konden wij drie keer een lunch onderweg betalen. In het ruim bemeten kantoor van de VVV maar weer eens een stempel laten 45

plaatsen. Het komt daar zo regelmatig voor dat het personeel de stempel aan een ketting had bevestigd met de bedoeling het zelf maar te regelen. De wandeling door het stadje en de pittoreske steegjes en pleintjes waren een weldaad. Onderweg niets anders dan fraaie panorama’s. De dorpen waren uitgestorven. Iedereen had vrij. Pas halverwege die middag de eerste fietsende Santiago-gangers gezien. Wij vonden het al zo vreemd dat wij niets merkten van de enorme belangstelling in Nederland over de pelgrimstocht naar Santiago. Het was nog vroeg in het seizoen blijkbaar.

Bij het reserveren van onze kamer meldde de eigenaar dat hij pas om zeven uur open ging. “Als u aanbelt doe ik wel open”. In Branne, na 35 km, de lunch gebruikt waarna de rit verder ging richting Cadillac. Een drukke stad met al volop kermis, markt, autoshows en een modeshow voor kinderen op de Place de la Republique. Kortom, er was genoeg te beleven. Niet in het hotel. Nadat de eigenaar ons de kamer had

46

getoond, liet hij een telefoonnummer achter voor het geval dat. Niemand verder als gast. Na het douchen en omkleden snel naar de stad om opgenomen te worden in het feestgewoel. Het werd steeds drukker in het centrum. Na bezoek aan restaurant terug naar het centrum. De modeshow was bijna afgelopen

en

werd

gevolgd

door

’n

Miss-Cadillac-

verkiezing. De uitslag hebben we niet afgewacht. Dat zou te veel nachtrust kosten. Onder het antieke dak van de markthal waren alle stoelen en tafels bezet. Aan de zijkanten stond de lokale middenstand zijn waren aan te prijzen. Daarbuiten nog een aantal kramen waar hoofdzakelijk etenswaren en lokale gerechten werden verkocht. Eén vrouw viel wel heel erg op. Met een omvang die minstens twee vliegtuigstoelen in beslag nam, deed zij zich te goed aan haar eigen producten: kaas, pasta, salades etc. Echte klanten heb ik bij haar niet gezien.

SMS’jes ontvangen en verstuurd 30 april 2011 08.06 aan Alle drie Lang leve de Queen!!! Geen overbodige rotzooi kopen hoor. 30 april 2011 08.08 van Babeth

47

Hahaha, uh, zus is a h verkopen, wij gaan een blik werpen, maar de kermis op de z’laan gaat de hoofdact worden, mama ging wel lkkr shoppen: vandaag nog fietsen?succes en neem een borrel op de Queen, kus v ons 30 april 2011 08.39 van Marlou Haha leuk. Ze hebben het ook al weer uitgegeven! Succes vandaag weer op de fiets! X 30 april 2011 17.25 aan Alle drie Via st.emillion, uurtje rond gekeken, doorgegaan tot in Cadillac, Volop kermis hier. Nog steeds mooi weer. 70 km 30 april 2011 17.26 aan Marlou En kunnen jullie van de opbrengst uit eten? 30 april 2011 17.27 van Marlou Ze zijn het op de kermis weer aan het uitgeven!En kopen nieuw speelgoed in de winkel. Hoop baby spullen kwijt, maar lang niet alles!Morgen jan weer thuis. Kus 30 april 2011 17.30 van Babeth Wij ook maar dan in zaanenlaan 30 april 2011 17.30 aan Marlou O ja die is skiën. Nog sneeiw? 30 april 2011 17.30 van Marlou Elke dag verse sneeuw erbij! Vrees dat hij volgend jaar wel weer wil! Hihi 30 april 2011 17.34 van Annelies

48

Toch nog een beetje Koninginnedag in een cadillac naar de draaimolen…kuzz 30 april 2011 19.00 aan Annelies Wil je nog lelietjes van dalen? 30 april 2011 19.04 van Annelies Gedroogd zyn ze ook lief…..

De hoteleigenaar deed de volgende ochtend z’n uiterste best een redelijk ontbijt neer te zetten. Na de culinaire ervaring van de vorige dag was dit behelpen. De bakker had gelukkig voldoende voorraad ons te voorzien van nuttige voeding voor onderweg. Vanaf het hotel de ijzeren brug over de Garonne gepasseerd. De afstand naar Bordeaux was slechts 35 km. maar te ver om even om te fietsen. De eerste klimmetjes werden moeiteloos genomen. De streek Les Landes lag de komende twee dagen voor ons. De beschrijvingen in het boekje getuigden niet van ’n groot enthousiasme. Lange saaie en rechte wegen door een troosteloos landschap. Vergelijk je het met de NO-polder dan kom je aardig in de buurt. Waar ooit behoorlijk bosrijke percelen stonden, lagen nu omgehakte bomen. De open gevallen percelen werden geprepareerd voor de maisteelt. Elke jaar een oogst brengt meer in het laatje dan de naaldbomen.

49

De 1-mei-viering wordt in heel Frankrijk driftig gevierd. In elk dorp was wel iets te beleven. Dat brak de saaie fietsdag aangenaam. Rommelmarkten, vin d’honneurs, kermis. In Retis was naast een pelgrimskerk met museumkwaliteit een feesttent geplaatst waar de lokale bevolking zich tegoed deed aan eten en drinken. De plaatselijke fanfare blies deuntjes de lucht in die sommige aanwezigen op de dansvloer brachten. In deze onbewoonde wereld lunchten wij twee keer langs de kant van de weg. Er zat niets anders op. Dat heeft wel wat. Je voelt je een heel klein beetje een pelgrim die het moet doen met de middelen die op dat moment voorhanden zijn: luxe broodjes,vruchtenyoghurt, bananen en cruesli-repen. Labouheyre leek op de kaart een aardige nederzetting. In werkelijkheid een uitgestorven dorp waar de inwoners verdwenen waren. Geen bar of restaurant open. Water was nog wel te tappen uit de dorpspomp. In een nog kleiner gehucht dan Labouyere, Escource, moesten

we

wachten

op

de

terugkomst

van

de

hoteleigenaresse. Zij had al door de telefoon verteld dat zij wegens de 1 mei-viering niet vóór zeven uur aanwezig zou zijn. De laatste kilometers kwam er wat regen uit de lucht. Donkere wolken bedreigden het zonnige gevoel van die dag.

50

In dit saaie en uiterst stille gehucht geduldig gewacht tot zeven uur. De laatste slokken cola en een sigaar waren onze enige metgezel. De bar et tabac, alimentation, restaurant et chambres was dus echt gesloten. Teleurgestelde dorpsbewoners op zoek naar ’n sigaretje, vroegen n.b. aan ons waarom!

Tableau de la France Klokslag zeven uur opende de eigenaresse de voordeur. In het poortje met de voorraad gasflessen naast hun winkel bevond zich aan de achterkant een ruime schuur. Onze 51

fietsen mochten daar logeren. Op de 1e etage enkele redelijk comfortabele kamers. Hongergevoel steeg op uit onze magen. Het ernaast gelegen Italiaanse restaurant was gesloten. ”Waar kunnen wij eten?” was onze eerste vraag na het douchen. “U bent onze gast en u kunt bij ons aan tafel.” Het echtpaar,waarvan zij de winkel runde en hij als gepensioneerde spoorwegman wat hulp verrichtte, deed er alles aan om het ons naar de zin te maken. En dat is gelukt. Geen luxe, maar de eenvoud van een hardwerkend Frans echtpaar. Hun inkomsten vergaarden zij uit de verkoop van tabak, eten en drinken, de kranten en uit de verkoop van drankjes aan de bar. Als extra inkomen bracht de verhuur van kamers nog wat zakgeld op. Met al deze handel in één en dezelfde ruimte kunt u zich voorstellen hoe creatief met die ruimte moest worden omgesprongen. Bij binnenkomst in een soort van serre, eerst de schappen met de huishoudelijke spulletjes, vervolgens de hoek met verse groenten en fruit. Daarna de Tabac, lotto etc. Weer wat verder langs het smalle gedeelte de bar met krukken en rechts daarvan de grote eettafel die werd klem gezet door een

52

enorme open haard aan de ene kant en een mega-TV-scherm aan de andere kant. Hier lag overal wel iets van de voorraad opgeslagen. Het voelde toch een beetje eigen. Of het nou kwam door de tabak of door hun beider humeur. Opgeruimde mensen die buiten het maken van een grap ook serieus ingingen op de economie, de EU en de onzekerheid van hun beider toekomst. Wie neemt deze tent over? Is er wel een koper voor? Zit er nog toekomst in deze vorm van ondernemen? Het antwoord gaven ze zelf: “Nee”. Wat is het dan genieten van een drie-gangen-menu dat zij tussendoor had bereid. Ondanks alle drukte had mevrouw nog tijd voor een hobby. De jonge, piepende eendjes in een kartonnen doos waren het bewijs. Op de binnenplaats liepen de wat oudere eenden vrolijk en vrij rond. Nog even het menu? Groentesoep, omelet met asperges en cake met vruchten toe. Vooraf een likeurtje, rode wijn tijdens het eten, koffie toe. Die nacht droomde ik………………………………..!!!

53

SMS’jes ontvangen verstuurd 1mei 2011 08.05 aan Herman Broers Van harte jongeman, maak er ’n mooie dag van. Groeten uit Cadillac. Gr. uit Cadillac. Ko en Martin 1 mei 2011 08.25 van Babeth 54

Bonjour, wat een bijzondere dag vandaag, blijft toch 1mei!!!en van harte met Manus, is er een rustdag of is het de fiets op, jullie gaan super!lief en kus v mij 1 mei 2011 08.35 aan Babeth Heel fijn dat jij er aan denkt. Gaan vandaag richting Labouheyre. Staat op de kaart. Liefs 1 mei 2011 08.41 van Babeth Als je Bordeaux maar ‘voorbij’ bent, poeh he, ik keek ff op google maps, best stuk, maar mooi door park heen, veel plezier, dikkes kus en enjoy 1 mei 2011 08.56 van Herman Ko en Martin, bedankt! Cadilac, naast het rustieke st Martin. Dat kan geen toeval zijn! Minder dan 1000km te gaan. Bonne chance. Geniet ervan, wij zitten aan een verrassingsontbijt in Mallorca. Het zwambad wacht, het wordt weer een zware dag! HALR 1 mei 2011 18.08 aan alle drie Zyn na 96km in escourse. 10”km onder Labouheyre. K-dorp uitgestorven. Wachten op eigenaar. 1 mei hè, Morgen nog klein stukje naar Dax. Rust-wasdag. XXXX 1 mei 2011 18.13 van Annelies Rustdag best verdiend! Ben nu by jan en Mieke te gast, dus martin kyk uit… 1 mei 2011 19.18 aan Annelies

55

Zyn binnen en eten straks mee met de familie, Omelettes avec asperges. Très gentile. Achter de winkel tussen de voorraad!.

In totaal staat de kilometerteller nu op 540km. Geheel volgens schema met een gemiddelde van 89.98km per dag. ’s Nachts heeft het nog even flink geregend met onweer. Vroeg in de ochtend hoorde ik de winkelbel gaan. Behoorlijk slaperig waande ik mij nog boven mijn eigen winkel. Daar gebeurde het wel eens dat ik na de lunch met de Volkskrant en de column van Marcel van Dam in een

56

lichte slaap viel. (Dat heb ik trouwens nog steeds). En dan opeens ging als een gek de winkelbel. Paul had hulp nodig. Dat gevoel en die déjá-vu ……………... We hebben de winkel niet leeg gekocht, wel de kas ‘n beetje gespekt. Met extra water en cola werd een begin gemaakt aan de tweede saaie dag door Les Landes. Het fietst lekker weg. Geen lawaai van drukke wegen, kruispunten en levendige stadscentra. Wel weer de lange eentonige kaarsrechte wegen zonder beschutting. In normale omstandigheden waait in deze streek vaak een stevige wind vanuit het zuidwesten. De weergoden hadden er blijkbaar voor gezorgd dat de wind vanuit een andere en voor ons gunstige hoek kwam. Wind in de rug en zon op het gezicht. In Lesperon na 30 km, was zowaar koffie te verkrijgen. Weinig gaf aanleiding er langer te blijven dan noodzakelijk was. Vlak voor Dax in Gourbera op straat de lunch gebruikt. Even verderop ontwikkelde zich een zwaar en zwart wolkendek. Vreemd genoeg bleef boven ons een blauwe cirkel open. Die dreef mee tot in Dax. Daar vonden de weergoden het wel genoeg en barstte er een enorme onweersbui los. In een stad als Dax bevinden zich zowaar portiekjes. Dat was onze redding om droog te blijven. Één uur schuilen gaat allemaal van je eigen tijd af. Liever later dan drijf en drijfnat.

57

Via de VVV een hotel geregeld. Simpel en wat saai. Niet geschikt om hier een dag rust te nemen. Je kan er niets wassen en drogen, wat wel noodzakelijk was. Het mooie weer en dientengevolge het zwetende fietswerk, noopten ons er toe om de was te gaan doen. De simpelheid van het hotel weerhoud mij ervan het avondmenu te vermelden. Wat ’n verwende kerels zijn wij eigenlijk geworden of waren wij het al?

SMS’jes ontvangen en verstuurd 2 mei 2011 11.04 aan Annelies Bin Laden vermoord? 2 mei 2011 12.44 van Annelies Werd ik ook mee wakker….Ze hebben hem….Woonde in een prachtig huis in pakistan, hoezo zoeken in de bergen..Alle luchthavens staan op scherp..whats nexts? 2 mei 2011 16.16 aan alle drie 1 ½ u geleden in Dax geland. Uur geschuild voor onweersbui. Hotel is niet echt goed voor rustdag. Zoeken naar ander voor rustdag 22 km verder. 66 km 58

2 mei 2011 16.20 van Marlou Maar jullie blijven nu wel in dax of gaan jullie nog verder fietsen? Wil ik weten omdat de boys graag een sticker willen plakken! Haha 2 mei 2011 16.37 aan Marlou Wy blyven nu 1 nacht in dax. Wie mag plakken? 2 mei 2011 16.38 van Marlou Jan mocht het nu doen van de boys. Haha. Kus 2 mei 2011 17.12 van Babeth Sterkte met de zoektocht!hoop dat t bij die ene bui zal blijven!liefs v hier 2 mei 2011 17.31 aan Jos Olbers Mooi weer indax. Op terras met biertje na in totaal 600km. het leven is mooi in Frankrijk. Alles goed. Ko en Martin 2 mei 2011 19.25 aan Babeth Zon schynt weer. Gaan hapje eten in hotel. Liefs

Dit bord kom je op de weg naar Santiago regelmatig tegen. De

Europese

Gemeenschap

heeft

deze pelgrimsroute

bevorderd tot cultureel erfgoed. Op de paal is vaag een sticker zichtbaar die passanten duidelijk wil maken dat ze op de goeie weg zijn. Tekst: Camino Haarlem-Santiago:

Even een momentje trots als geboren Haarlemmer. 59

Kan niet fout gaan Onze eerste week zit erop met een totaal van 630km. Dat geeft een kick. Hebben we toch maar gepresteerd. Was het moeilijk? Nee viel eigenlijk best wel mee. Het grote en zware klimwerk komt binnen een dag of twee. Misschien piepen we dan wel anders. Vanuit Dax gaat traject 5 naar Oloron-St.Marie. Die stad laten wij aan ons voorbijgaan. Het is een behoorlijke omweg en daarvoor zijn wij hier niet. Af en toe een verkeerde afslag nemen is tot daar aan toe. Maar bijna 150 km omrijden en een zware 1700m. hoge col beklimmen leek ons minder aantrekkelijk dan de route via St.Jean-Pied-de-Port.

60

Het ontbijt in het hotel in Dax was heel simpel. Op een aantal tafeltjes waar nog geen gasten zaten, pikten wij de broodjes weg voordat ze door de tocht van tafel zouden waaien. De koffie smaakte naar…….iets van slootwater? Gauw wegwezen. Ketting gesmeerd, tassen geplaatst en fietsen. Nog wat inkopen gedaan in Dax -de thermenstad. Bij Marianne in Bénesse-les-Dax echte koffie gedronken voordat de eerste klim van 7% begon. 1,6 Km lang. De omgeving begon weer te boeien na de saaie ervaring van Les Landes. Vanuit Dax gaf het hoogtekaartje aan dat er een gestaag stijgende route voor ons lag. Van 90m naar 300m. Het lijkt misschien niet zoveel, maar onderweg trakteerde men ons op wat extra pittige en stevige klimpartijen. Dat klimmen overigens komt veelvuldig voor in dit verslag. Is er dan geen afdaling zult u zich afvragen? Jawel, dat komt later als het spannender wordt. In een mooi restaurant te Peyrehorade hadden ze heerlijke verse broodjes. De koffie smaakte naar koffie. Leuk dorp trouwens. Gesterkt door deze voeding was de verdere route naar

Sorde-l’Ábbeye

een

peulenschilletje.

Verrassend

dorpje. Knus en redelijk opgeknapt en gerestaureerd.

61

Karakteristieke huisvlijt

In een oude fraai verbouwde en deels ook gerestaureerde pastorie

bevond

zich

de

chambre

d’hotes

Aroha.

Rammelend aan de oude staldeur was vaag het “oui, oui, j’arrive” van een vrouw te horen. Zij opende de krakende staldeur en met een stralende glimlach en dito armgebaar nodigde zij ons binnen. Wat een entree! In de doolhof van gangen, trappen, deuren en kamers leidde zij ons feilloos naar de 1e etage. Een ruime kamer met zitje, groot 2-persoons bed in een nis. De badkamer bevond zich aan het andere eind van de gang. Nadat zij die deur had open gezwaaid, betraden wij een badzaal. ’n Fraaie combinatie van een antiek interieur met modern strak sanitair. Een plaatje!! 62

Dit zou ons wel bevallen. Nu nog een leuk restaurantje en de dag kan niet meer stuk. Op de vraag of we ergens wat kleren konden wassen bood zij onmiddellijk aan om dat te verzorgen in haar wasmachine. Wij konden tevens gebruik maken van haar computer om de eerste mail te versturen. In haar tuin nog even genoten van de sigaar en de landelijke stilte. Ook sms’jes en ’n email verstuurd en gebeld. Met al deze blije boodschappen sloot het heerlijke eten in een klein restaurantje de dag feestelijk af. Bij terugkomst op de pastorie stond de wasmand met de opgevouwen was klaar voor onze slaapkamerdeur. At your service!!

Tekst van de verstuurde mail:

63

Beste allemaal. Na een week heel mooi weer en zonder problemen met fiets en conditie is het even tijd om wat ervaringen te melden; Ze zijn niet veel anders dan 3 jaar geleden na 1 week. we kunnen nu melden dat het alleen maar mooi weer is geweest. Veel zon, weinig wind, dus goed en uitstekend fietsweer. Onderweg naar Sorde de l'Abbaye (4km. onder Peyrehorade) al het een en ander meegemaakt. Dat gebeurt onderweg, in de gastverblijven zoals hotels, chambre d'hote, B&B etc. Van erg luxe tot een beetje te vies om aan te pakken. Gelukkig kan je dat er afwassen. en denk je alleen maar aan gauw verder fietsen. Na de comfortabele TGVreis van Lille naar Tours, waar Melanie en Annelies met tranen in de ogen afscheid namen van de boys, kwamen wij drie uur later in St.Pierre de Corps aan. In slechts 3 minuten moesten de twee fietsen en de tassen uit de trein gegooid worden omdat anders een deel van onze spullen verder zou reizen. Het lukte net. Martin stond buiten alles op te vangen en ik gooide alles zsm naar buiten tussen de opdringerige nieuwe passagiers door. Geen meter gingen ze opzij, de hufters. In ons tenu-de-ville een kleine 20 km gefietst voor het eerste adres. De start was veel belovend en dat bleek ook wel uit het verdere verloop van de tocht. Div. mooie landschappen onderweg, maar ook 2

64

dqgen heel saaie stukken in Les Landes. Een soort NO-polder in Frankrijk maar dan met af en toe een paar dennenbomen; Om triets van te worden. Maar de vele restaurantjes die wij onderweg en s’ avonds bezochten hebben weer veel goed gemaakt. (culinaire fotos volgen voor de liefhebbers). En de wijn die iemand van jullie aanbevolen had, halen we later wel op......!!! Dit korte eerste berichtje zitten we te schrijven in de oude pastoorskamer; je ruikt de wierook nog. En.......denkt ook aan andere heel katrholieke dingen.......! De gastvrouw is erg vriendelijk en net komt haar man ook even kennismaken. Kortom, het is een groot feest tot heden. En slapen dat we doen je kan er heel wat bomen mee omzagen. Nu gaan we de PIZ-cursus doen. Dat betekent zoveel als de Pyreneen In Zicht. Met zo,n 2 dagen moet de grens met Spanje overschreden worden. Het enige waar wij op hopen is droog weer,

Groeten Martin en Ko

65

Het is vandaag 4 mei. In Nederland is het Dodenherdenking. In Frankrijk is er niets bijzonders te vieren of te gedenken na al die feestdagen van de afgelopen week. Nu de helft van de totale route er bijna opzit, kunnen wij ons gaan bezighouden met de beklimming van de Pyreneeën. Tot nu toe viel het best wel mee. Na een aantal dagen kom je in een ritme die bepalend is voor het wel of niet lekker op je fiets zitten. Voeding, rust

en ’n gestaag tempo zijn daar

debet aan. Die balans hebben wij dus gevonden. Vol goede moed en onwetendheid willen wij nu wel eens zien hoe de bergen die de grens vormen tussen Frankrijk en Spanje er in werkelijkheid uitzien. Voordat wij daaraan begonnen hebben we eerst nog een pakketje met overtollig geworden

66

bagage teruggestuurd naar Breda. Ik heb al eerder omschreven wat daar al zo in zat. Het postkantoor in Peyrehorade vertoonde een aangename drukte.

De dag

ervoor hadden wij daar al in een chique restaurant geluncht, maar nu moesten er zaken worden gedaan tijdens een druk bezochte weekmarkt. Werkelijk alle straten in het dorp waren bezet met kramen en uitgeklapte marktwagens. Alle streek-en regioprodukten werden hier aangeprezen. Van kaas tot brood en van honing tot wijn. Alle parkeerplaatsen voor de bezoekers waren bezet. Sfeertje!! De grootste bij de Franse post verkrijgbare verzenddoos werd aangeschaft en met enige moeite kon alles erin. De behulpzame beambte heeft nog wat extra tape om het pakket heen gewikkeld, zodat er niets verloren zou gaan tijdens de lange, maar snelle reis naar Breda. Het weer was ons wederom gunstig gezind. Beetje bewolkt geen spetters. De eerste kilometers leken op een lekkere training. 7-9% stijgingspercentages. Even voorbij het dorpje Caresse aan de border van de rivier Gave d’Oloron ging het mis. Zeker 6 km verkeerd gereden over heel landelijk gelegen heuvelachtige weggetjes. Een onbehaaglijk gevoel bekroop ons na een half uurtje. Toch maar even gestopt en op de kaart gekeken. Helemaal fout dus. Er waren twee keuzes: terug- of verdergaan om via een omweg weer op de goede weg te belanden. Gezien het bergachtige karakter

67

kozen wij wijselijk voor een terugkeer naar de brug over de rivier. Dat was maar goed ook. Deze bleek aangenamer om te fietsen dan de keuze om verder te gaan. Ongevraagd kregen wij bij die brug nog een advies van een tuinder om rechtsaf te gaan. Daarna was het lekker doorfietsen. Onderweg nu pas het 2e stel fietsers ontmoet en de 2e wandelaar. In de alleszeggende naam St.Palais hebben wij de lunch gebruikt. Na deze heerlijke en smaakvolle onderbreking fietsten wij verder door een zeer fraaie omgeving met prachtige vergezichten. En inderdaad, in de verte moesten dat de contouren zijn van de Pyreneeën. Om ca. 17.00 u kwamen wij aan in een uitgestorven dorp dat de naam draagt van St.Jean-le-Vieux, slechts 4 km vóór St.Jean-Pied-de-Port. De verbouwde boerderij leek ons een ideale plek om een rustdag te nemen. Na enig zoeken en ver uit het dorp verwijderd belandden wij op de juiste plek. De voormalige boer was de houten luiken aan het schilderen in het lokale rood. Nauwelijks verstaanbaar in zijn uitleg wees hij onze kamer. Verder ging zijn informatie niet. De rest regelde zijn vrouw wel. Na de gebruikelijke en verfrissende douche op de fiets terug naar het dorp om te dineren. Eerst even een biertje op een ander terras en daarna redelijk smakelijk gegeten.

68

Na terugkomst op de boerderij nog even een heerlijke sigaar gerookt en wat ge-sms’st. Wij zijn niet al te laat naar bed gegaan. Zelf heb ik niet best geslapen omdat een ontsteking van een kies mij danig parten speelde. Ik zwoer om de volgende dag de tandarts maar te gaan bezoeken. Van opgeven was geen sprake. Maar om nog helemaal tot in Santiago met kiespijn te moeten fietsen, leek mij geen vrolijk vooruitzicht.

Dan maar linksaf Het bovenste bord op de foto geeft Pamplona aan in zowel de Franse als de Baskische taal. Het heeft iets weg van het Gallic uit Ierland. Lees de geschiedenisboeken er maar op na: het klopt. 69

Het plaatsje zelf had iets weg van een wintersportoord. Veel restaurantjes, winkeltjes, souvenirs etc. Slechts één drukke verkeersweg dwars door het dorp scheidde de twee totaal van elkaar verschillende dorpshelften. Rechts de moderne nieuwbouw en veel woonhuizen, links de knusse steegjes met vooral auberges, peligrinos en chambres d’hotes. In St.Jean-Pied-de-Port was ook een druk bezocht kantoortje van het St.Jacobsgenootschap om o.a. de laatste routeinformatie en overnachtingsmogelijkheden te verstrekken. Voor alle zekerheid hebben wij hier een tweede stempelpas gekocht. Er gingen geruchten dat je de volle aflaat in Santiago pas verkreeg na controle en inlevering van de stempelkaart. Als wij één souvenir wilden bewaren dan was het de originele door het Ned. Genootschap verstrekte stempelkaart wel. Achteraf bleek dat niet nodig te zijn geweest.

70

SMS’jes ontvangen en verstuurd 4 mei 2011 17.42 aan Alle drie Na paar pittige klimmetjes om 5u in St.Jean de pied de port. 83 km. Bij particulieren, ruim en luxe. Morgen rustdag voor de Pyreneeen komen. Kus 4 mei 2011 17.46 van Annelies Zit met Vera heeqlyj op een terras in alkmaaq te evalueqen..Lfs 4 mei 2011 17.59 aan Annelies Gr.aan vera ook 4 mei 2011 20.55 van Babeth Hee daar, hoe knap is dit, de eerste pittige klimmers in de benen, morgen een bevrijdende dag, kan nie beter…geniet ervan!liefs b 4 mei 2011 21.02 aan alle drie Roken op balkon sigaar met uitzicht op de pyreneen. Heerlijk 4 mei 2011 21.04 van Babeth Dat

geloof

ik

meteen!ze

w8en

zeker

op

je

he?die

pyreneeen???potje stiften erbioj!gezellig hoor!groeten aan Martin, xxx 4 mei 2011 21.06 van Babeth Ik had net ff gekeken op googlemaps, streetview, leuk plaatsje, althans, t charles de gaulle place, marktje erbij, lijkt mij een vakantieoordje!! 71

4 mei 2011 21.12 van Babeth Stuurde jij net iets!kan t nie openen en nu is t weg??? 4 mei 2011 21.15 aan Babeth Probeer nog n keer foto. 4 mei 2011 21.18 van Babeth Tjonge, jonge, die sigaar geeft aardig wat rook, whahahaha, mooi hoor!t lijkt wel vakantie…xxx 4 mei 2011 21.26 van Marlou Prachtig en heuvelachtig. Dat wordt flink trappen mannen. Xx

5 Mei de eerste rustdag. Wat kwam dat goed uit zeg. Met een behoorlijk opgezwollen linkerwang voorzichtig aan het ontbijt begonnen. De gastvrouw was op mijn verzoek zo vriendelijk om een lokale tandarts te bellen. Na twee pogingen was ’n dentist bereid mij te helpen.

Om half twaalf exact zat ik in zijn

wachtkamer. Allervriendelijkst welkom geheten door zijn assistente. Martin bleek zich buiten in de zon te vermaken met het doornemen van de route voor de volgende dag. Na ca. 20 min. stond ik weer buiten. Hij kon of wilde het niet verhelpen. Een antibioticakuurtje en pijnstillers moesten het probleem oplossen totdat ik weer thuis was. Hoopvol gestemd naar de apotheek en gelijk begonnen met de kuur. 72

Wonder boven wonder was na drie dagen al een behoorlijke vermindering van de ontsteking te merken. Zelfs het kauwen op die kies ging bijna als vanouds. Toch nog even gewandeld in het dorp. Leuke straatjes zoals al eerder gemeld en een beklimming naar het hoog gelegen kasteel ondernomen. Midden op de dag nb. bloedheet maar mooi uitzicht. Later in de middag weer terug gegaan naar de boerderij om te rusten, te lezen en te sudoku-en. In die stille omgeving kwam deze middagdut als een verademing. Klein beetje suf van de pillen viel ik in een diepe slaap.Tegen de avond opperde Martin om een pizza te gaan halen. Die smaakte heerlijk met een lekker biertje erbij. Daarna nog even gepraat met een Nederlands stel dat op goed geluk deze boerderij hadden gevonden. Zij wensten ons heel veel sterkte de volgende dag. Ze hadden er heel wat gezien die naast hun fiets liepen………….! Er verbleef nog een gast op deze boerderij. Een niet te traceren of in te schatten vrouw van ca. 45 jaar in het gezelschap van een hondje. Het liefst zat zij op de bank in haar badjas met handdoek op het hoofd. ”Als wij last hadden van het tv-geluid, dan moesten wij het maar even melden”. De ruime kamer met open keuken, waar alle slaapkamers opuit kwamen diende tevens als tv-kamer, ontbijt- en

73

recreatiekamer. Wat zij daar nou precies in haar eentje aan het doen was is ons een raadsel gebleven. Ze ging ‘s morgens weg met haar auto en kwam tegen het eind van de middag weer terug. Haar gelach en dominante manier van spreken nodigden niet uit tot een”leuk” gesprek. Geen haan die er naar kraait zullen we maar zeggen.

74

SMS’jes ontvangen en verstuurd 5 mei 2011 08.46 aan Jos en Joke Olbers 40 jaar is niet niks. Van harte. Ko 5 mei 2011 10.21 van Jos Olbers

75

Dank je wel en we houde nog even vol. Gisteravond koffie gedronken met Annelies en Vera in het Guldenvlies ze waren een daggie stad. Jullie gaan lekker maar de bergen komen er aan. Gr.Van allemaal 5 mei 2011 10.25 aan Jos Olbers Nu rustdag! Morgen begint het echte werk 5 mei 2011 19.20 aan alle drie Heerlyke rustig dagje. Pied de port bekeken, lunch, siesta. Nu avondhapje, vroeg slapen voor pyrenèen morgen. 5 mei 2011 19.28 van Annelies Best wel spannend, wens jullie veel wind mee, hier weer lekker weer. Ook rustig dagje gehad ga straks tennissen succes mrgn XXX 5 mei 2011 19.35 aan Annelies Zelfs zeer warm. Dikke kus 5 mei 2011 20.25 van Babeth Jullie een rustdag, ik meet fiets en fietskar plus kids heerlijk door duinen v Castricum naar strandmgegaan, nu op camping bij sanne en sandra, kusje 5 mei 2011 20.29 aan Babeth Heb je vakantie of zo? 5 mei 2011 20.37 van Babeth Heerlijk, hebben zo een lekkr weekje…morgen lkkr niks, nu net bbq klaar fiets achterop de auto, kar in kofferbak, helemaal echt toch!!succes morgen,xxx 76

5 mei 2011 22.20 van Marlou Succes morgen! Hoop dat de benen genmoeg gerust hebben! Kus

Opzien tegen “bergen” werk was vandaag niet aan de orde. Vrolijk vroeg opgestaan, vervolgd door stevig en goed ontbijt. Geen pijn meer aan de kies na het innemen van twee pijnstillers. In de Carrefour gisteren al de nodige inkopen gedaan die belangrijk zijn in bergetappes. De verse broodjes bij de bakker in de tas en om half tien vertrokken. Dwars door St.Jean-Pied-de-Port op weg naar de bergen. De eerste klim was een pittige van slechts 1,3 km. maar recht omhoog. Dan voel je ongeveer wat cadans, verzuren, snot voor de ogen en pap in de benen is. Daarna kwam het ritme. Ieder voor zich, want hier moet je het echt zelf doen en is gezellig kletsen er even niet bij. Veel haarspeldbochten, claxonerende automobilisten ten teken van “courage” en zwaaiende hardwerkende boeren. Veel oog heb je er niet voor. Je wilt maar één ding. Bovenkomen!

77

Vanuit Spanje waaide een warme wind. Geen verkoeling dus. De hoofdzweetband moest regelmatig tijdens stops worden uitgeknepen. Kan je nagaan. Na een stijging van 300m. kwam het eerste dorpje in zicht. Arnéguy, de grensplaats tussen Frankrijk en Spanje. De koffie was redelijk te drinken, een combinatie van Franse en Spaanse koffiebonen in een grote soepkom.

Geen slagboom, geen douane Geen douane, geen slagbomen. Je zou het nog wel wensen voor die ene keer, maar de EU-regels zijn ook tot dit gehucht doorgedrongen. Hierna begon het echte klimmen pas goed met veel meer haarspeldbochten als in het eerste deel van de dag. Tot 9% stijging en te veel wind naar onze mening. 19 Km onafgebroken klimmen naar de Puerto de Ibañeta op 1057m. 78

Wij

hebben

dankbaar

gebruik

gemaakt

van

de

wegwerkzaamheden op dit deel van de route. Geen vrachtverkeer en heel weinig ander verkeer. Zowaar een oase van rust op weg naar verder. Je kunt dan wat meer oog hebben voor de omgeving. Verder kijken dan de bomen en rotswanden langs de weg kon je niet. Gauw uitgekeken dus. Op enkele plekken kon je tussen de bomen wel wat verder kijken. En als je heel veel geluk had zag je wat je in minder dan 2 minuten al omhoog bent geklommen via de haarspeldbochten. Grote wielerrondes op tv tonen dat vaak genoeg. Je ziet de renners beulen op hun vederlichte fietsjes van carbon zonder bagage met slechts één of twee gevulde bidons. Die atleten bedrijven topsport. Maar wat te denken van vrije-tijdfietsers die voor hun lol naar Santiago willen fietsen op stalen frames met 20kg bagage en slechts enkele maanden

79

training achter de rug hebben? Je mag er van denken wat je wil, maar wij hebben het gedaan en naar tevredenheid. De bergetappes (opgenomen in de Vuelta) door de Pyreneeën en over de hoogvlaktes van noord Spanje zijn overwonnen

De eenzame fietser

De laatste kilometers was fietsen geen optie meer. De wind kwam met zoveel kracht van de top af om ons daar welkom te heten, dat afstappen noodzakelijk werd. Maar éénmaal boven lokte de afdaling als een biertje na één dag door de Sahara te hebben gelopen. Na enige minuten kwam Martin op dezelfde manier boven. Een banaan, een appel en een

80

broodje waren op dat moment voldoende om weer energie op te doen. In Roncevalles was gelegenheid om te lunchen. Boven op de Ibañeta raakte ik in gesprek met de chauffeur van de fietsvervoerder Soetens. Wat hij daar deed bleek even later: hij moest plassen. Als wij onderweg ernstige schade zouden krijgen aan de fietsen dan hoefden wij hem maar te bellen en hij kwam ze ophalen. Met behoorlijke vaart en het stuur stevig in de handen waren wij in een mum van tijd in Roncevalles. De uitbaters van het restaurant wisten met hun ervaring van jaren wat voor maaltijd fietsers en wandelaars nodig hadden om weer op krachten te komen. Drie-gangen-menu waar de koolhydraten, suikers en overige supplementen vanaf spatten. Het zaaltje achter het bargedeelte dat via een glazen tussendeur te bereiken was, zat vol met gasten. Pelgrims, zakenlui, locals, agenten, camper-rijders en wij. Er ontstaan leuke gesprekken in het Frans, Duits, Engels en Spaans. Nederlands was de voertaal tussen Martin en mij. Je zou het helemaal kwijt raken in deze omstandigheden. Na de lunch even een kijkje genomen in de grootste auberge van de Jacobsroute. Gerund door Nederlanders die een enorme blijheid uitstraalden (zie email)

81

Hallo leuke mensen allemaal

Voordat wij eindelijk aan ons avondmaal in deze Hostel kunnen gaan aanzitten, even een kort berichtje over onze 1e bergetappe. Die voerde van St.Jean Pied de Port naar Roncevalles over een afstand van 30 km. Na een dagje rust en extra uurtjes slaap konden we dat wel aan. En het is gelukt. Vanuit St.Jean P de P. naar de eerste col was het een beetje wennen aan de stijgingen en de wind. Want die spanjaarden hadden bedacht dat het vandaag wel een beetje mocht gaan waaien na al die dagen met veel warmte en weinig wind. Zelfs bergafwaarts was de wind een spelbreker en kwamen we niet bovenm de 38 km/u uit. (is ook wel hard hoor met bagage.) Wij hebben trouwens in Preydehoarde overtollighe bagage op de post gedaan en dat scheelt enorm. Ik heb nu geen voortassen meer en alles in twee achtertassen gepropt. En dat lukte ook nog. Stom eigenlijk om daar thuis al niet aan te denken. In alle boekjes staat: wat je thuis laat is meegenomen!!!!!!!!! Maar goed, we hebben de gedachten op een hoogte van 1057m gezet en zijn maar begonnen in een rustig tempo. Je komt met deze

82

stijgingspercentages niet boven de 6 á 7 km/uur. Maar als je een paar haarspeldbochten hebt genomen dan weet je dat je in een keer een behoorlijk stuk weg lager ziet liggen. Dat is echt kikken. Af en toe echt wel gestopt om te zorgen voor water, bananen, broodjes met rozijnen en krenten, marsen, krachtrepen en wat al niet meer. Op de top van de berg Inualpa stond echt een soort storm die dwars over de top heen waaide richting ons. Kun je nagaan dat wij de laatste 100m maar zijn gaan lopen. Er was niemand die daar stond met een zakje eten, een nieuwe bidon of zoiets. Dat hebben ze in andere grote tours beter voor elkaar. Daar spraken wij ook de chauffeur van de fa. Soetens, die onze fietsen terugbrengt in Nederland als wij in Santiago aangekomen zijn. Wij hadden geen idee waarom hij ons op de top opwachtte, wij hadden niets gemeld van pech of zo. Maar na een 10-minuten gesprekje bleek dat de chauffeur even moest piesen. De wind naar beneden was ons af en toe goed gezind. Maar tussen de bomen en bochten door moest je wel erg opletten dat je niet van de weg werd geblazen. Voldaan en nog geen zure benen belandden wij in Roncevalles. Hét centrum van Jacob voor opvang na zo´n bergetappe.

Enorm

gebouw,

gerund

door

Nederlanders

en

vrijwilligers. Zag er perfect uit. Maar eerst die lang verwachte lunch. Soep, aardappelen en vlees afgewisseld met slokken water. Daarna even naar de refugio voor de stempel. Wij werden allerhartelijks verwelkomt door een baardige man die ogen had als stralende kerkkaarsen die net waren uitgeblazen. Welkom, welkom en ik hoop dat u beiden hier een prettig verblijf zult hebben. Maar beste man,

83

protesteerden wij, wij komen alleen maar een stempel halen en dan gaan we weer verder. We hebben al besproken in een andere hospital. Je zag de teleurstelling op zijn gezicht. De kaarsjes gingen nu helemaal uit. ;Maar om het niet al te somber te laten lijken nodigde hij ons uit voor de ochtendienst op zaterdag. Die hebben wij heel netjes afgewezen en hem nog een prettige dag gewenst. Het werd tijd voor de volgende en laatste deel van de etappe. Nog 20 km te gaan maar dan bergafwaarts. In Ziburite (waarschijnlijk baskisch of zo: Spaanse naam Zubiri)was het hostel waar we met z´n 10-en op een kamer slapen in stapelbedden. Zijn zeer benieuwd naar de nachtelijke ervaringen met vreemde mensen. Het zijn nl. allemaal wandelaars en dat is toch een ander slag (sorry)!!!!!!!. Ze lijken een beetje op de mensen die in Haarlem en andere steden op de daarvoor bestemde dag naar de biologische markt gaan. Ze kijken niet vrolijk, zien lijkbleek en grauw. Dan maar liever fietsen. Heb je geen last van je knieën. Na de douche pilsje gepakt in het dorp bij de locals. Fransen, Basken (zeg geen spanjaarden), Hongaren etc. Typische folkore in een klein stukje Baskenland. Martin is aan het biljarten maar dat kan hij beter een ander laten doen. Kortom, we hebben het naar onze zin, zitten goed in ons vel, hebben geen blessures (misschien bij het verkeerd uitstappen van de stapelbedden) en wat het allermooiste is: Nog geen druppel regen gehad. Wel wolken die dreigden het overtollige water te laten vallen,

84

maar Jacob hield dat tegen. En dat moet hij dan maar volhouden tot aan Santiago. Tot een volgende keer. Ko en Martin

Slaapzaal in albergue

In albergue El Palo de Avellano werd ’s avonds in twee ploegen gegeten. Wij zaten in de tweede groep aan tafel met een

Braziliaan,

Italiaan,

Engelsman

85

en

zowaar

een

Nederlandse solowandelaarster. Geanimeerde gesprekken over van alles en nog wat. Na het eten nog even de benen gestrekt want om negen uur is het bijna verplicht slapen. De accommodatie was perfect. Schoon en voorzien van alle sanitaire gemakken. De ontstoken kies speelde weer wat op en voor de zekerheid en een redelijke nachtrust nam ik nog maar een pijnstiller. Dat hielp vrij snel en ik ben zowaar in slaap

gevallen

tussen

het

meerstemmige

(sn)Urker

mannenkoor. Nog nooit zoveel verschillende snurkgeluiden gehoord. Je kon, als je hier nog één nacht zou moeten verblijven, al vrij snel een onderscheid maken tussen de snurkgeluiden uit Brazilië, Duitsland, Noorwegen en Frankrijk. Het gaat te ver om ze hier te beschrijven maar het had veel weg van de diverse originele folkloristische liederen uit die landen afkomstig, wat zo maar een bijdrage zou kunnen leveren aan een folkloristisch internationaal snurkfestival: als het bestaat. Om vier uur ’s nachts waagden de Brazilianen het al om hun bedden te verlaten. Uiterst behoedzaam en stil, maar toch. Wij vonden zeven uur vroeg genoeg. Tot negen uur werd het ontbijt geserveerd. Daarna moest iedereen de albergue verlaten voor de schoonmaak zodat de volgende groep gasten dezelfde schone ervaring zouden hebben als wij.

86

SMS’jes onvtvangen en verstuurd 6 mei 2011 10.25 aan alle drie Spaanse grens!!!! 6 mei 2011 10.31 van Babeth Oleeee, wat een prestatie en al zo vroeg op de ochtend, ff een sigaartje opgestoken en van ’t moment genoten? Hasta luego, xxx 6 mei 2011 11.12 van Annelies Te queremos! 6 mei 2011 14.00 aan alle drie Boven op de berg (1057m) is het lekker eten. Pittige haarspeldbochtej! 6 mei 2011 14.01 van Annelies En nu naar beneden? 6 mei 2011 18.21 aan alle drie Ja hoor!!! Zyn beland in hostel vlak onder Pamplona. 10 bedden allen lopers apart volk. 66km bergetappe! Ging best goed. Love you all. 87

6 mei 2011 18.22 van Marlou Goed zo! Zal je morgen wel voelen! Rustig aan je hebt genoeg tijd nog! Love you ook! 6 mei 2011 19.37 aan Jan Bening Zitten vlak onder pamplona aan dos canas. Wel verdiend na bergetappe van 66km. Alles ok. Gr. Ko en martin 6 mei 2011 20.17 van Babeth Hoe lekker dat de eerste km er in de echte bergen op zitten!nu lkkr op zijn spaans de avond door en vooral slapen en ontspannen voor morgen, tweede etappe dans de bergen!love joe toe 6 mei 2011 20.47 aan Annelies Er komt ’n email aan. Zend hem even door aub. 6 mei 2011 20.48 aan Marlou Mama krijgt email. Misschien hulp nodig? 6 mei 2011 20.53 van Marlou Denk dat het haar wel lukt!Maar ik zal het haar vragen. Xx 6 mei 2011 20.53 van Annelies Doe myn best, heb J,B en T te logeren. J en B zyn Abeltje a h kyken.morgen spltuin lfs van ons allemaal

88

Nu de kilometerstand op 7 mei 862 aangeeft begint het er een beetje op te lijken. Dikke wolken trokken over het stadje Zubiri. Het bleef droog na een eerste vroege ochtendbui. Op weg naar Pamplona werd het er niet beter op. In de stad zelf, die eigenlijk het bezoeken meer dan waard was, hield het niet op met regenen. Aan de rand van de stad in een café koffie gedronken met een broodje. Het viel trouwens niet mee om de juiste weg in en uit Pamplona te vinden. Diverse keren de verkeerde kant opgestuurd en door het slechte weer geen bezoek gebracht aan het oude stadscentrum. Het

regenpak

voor

alle

zekerheid

aangetrokken

en

voorzichtig de aangewezen route via jacobsschelpen in het plaveisel tot buiten de stad gevolgd. Je passeert de stille autovia del Santiago om even later in Zizur Menor aan te komen. De drukte van de stad was snel naar de achtergrond verdwenen en de dorpjes die wij passeerden leken uitgestorven bij dit slechte weer. Op aanwijzing van een oudere wielrenner hebben wij een stuk van de route afgesneden.

89

Hij was zelfs zo bereidwillig ons een aantal kilometers vóór te gaan en bij een rotonde ons de kortere route te wijzen. Het was wel korter maar of hij ook makkelijker was dan de originele, zal altijd een onbeantwoorde vraag blijven. De klimmetjes die wij moesten overwinnen behoorden tot de buitencategorie. In de verte zagen wij wat windmolens op een bergtop staan. Daar moesten wij niet heen….of toch? Zo’n kilometer of twee voor de top was het niet meer te fietsen en lopen naast de fiets de enige mogelijkheid om er de vaart in te houden. Er is niets erger dan lopen naast je fiets met die bagage er nog op. Veel zwaarder dan fietsen op de laagst mogelijke snelheid van zo’n 5-6 km/u. Laat in de middag arriveerden wij in Puenta la Reina. Een alleraardigst stadje dat een knooppunt is van diverse Jacobsroutes uit Spanje en Frankrijk. Middenin het plaatsje waren de marktlui hun kramen aan het afbouwen terwijl er nog genoeg volk op de been was. Waarom? Nou er kwam een bui aan. En niet zo maar eentje. Ruim een uur lang teisterde deze onweersbui de straten en pleinen. In het restaurant aan het marktplein konden wij ruim een uur lang genieten van een hamburger, frisdrank, koffie en ’n hele grote flatscreen. Die verplichte rust deed ons goed. Met nog slechts een beetje regen weer verder gefietst richting Estella.

90

Veel klimwerk. In Estella, waar een belangrijke regionale fietsronde net van start ging, konden wij het hostel niet zo makkelijk vinden. Vanaf een plein en via een straat met alleen maar bedrijven en kantoren was het in westelijke richting, werd gezegd. Drie keer zijn we die straat gepasseerd tot we uiteindelijk ontdekten dat het hostel

Area 99 zich bevond naast een

benzinestation. Gelukkig een goede kamer en een lekker biertje. Pas om negen uur ’s avonds werd het diner geserveerd. Samen met een Belgisch echtpaar waren wij de enige gasten. In de kille bar met tegels op de vloer, TL-lampen aan het plafond en formica tafeltjes waren alle ogen van de overige bezoekers gericht op de TV.

Een wedstrijd Basque Trinquete met volgepakte tribunes. Ademloos keken de hoofdzakelijk mannelijke kijkers ernaar.

91

Trinquet is een op squash en kaatsen gelijkende balsport beoefend door twee spelers. Met in hun handpalm een leren lap slaan zij een klein balletje met behoorlijke kracht tegen een muur aan. Om de beurt meppen zij de bal tegen een hoge blinde muur, totdat er een bepaalde, voor ons onduidelijke score wordt behaald. Vóór de tribunes lopen een aantal mannen met notitieblokken

heen en weer. Deze

bookmakers innen de inzet voor het gokken op de winnaar/verliezer .In deze Spaanse streek is dit een zeer populaire sport die in elke stad en dorp wordt beoefend. Naast rugby is dit de tweede sport.

Wij hebben wel even gekeken. Als je de regels niet echt snapt ga je snel wat anders doen. Het Belgische echtpaar was niet onwelwillend een gesprek aan te gaan. Hij zat continue aan zijn laptop de route van deze dag en de opgedane ervaringen in te voeren. Daarna de route voor morgen te bekijken en tot slot ook nog even het Belgische nieuws tot zich genomen. Zij wilde wel praten en vond het maar vreemd dat alles via die laptop moest gebeuren. Een boekje is toch duidelijk genoeg? Veel nachtrust werd ons niet gegund.

92

Op de parkeerplaats naast het tankstation was het een komen

en

gaan

van

allerlei

onduidelijke

types.

Autoportieren klapten dicht, gierende banden. Tenslotte tegen middernacht het raam maar dicht gedaan. De volgende morgen bij het druk bezochte ontbijt stonden drie vrouwen al vroeg aan de bar te drinken. Met enige fantasie puzzelden wij over hun beroep of op z’n minst wat zij hier zo vroeg aan het doen waren. Gezien hun uiterlijk en de weinig verhullende kleding was niet veel fantasie nodig om te concluderen dat zij die nacht veel bezoek hadden ontvangen! Wij adviseerden de meisjes snel een douche te nemen en iets warmers aan te trekken.

93

SMS’jes ontvangen en verstuurd 7 mei 2011 08.44 van Herman broers Lekker

geslapen

antikernwapen

baard

tussen

die

types

op

Mientjanfaberachtige van

die

katoenen

hiephiephoera slippers? Succes vandaag! Halr 7 mei 2011 13.11 van Jan Bening Hallo mannen, hoe is het met de moraal? Op naar de verzengende Meseta, waar gieren en adelaars op de loer liggen. Burgos, Leon en dan Santiago! Succes. Jan&Marja 7 mei 2011 14.50 aan Jan Bening El moralo es muy bien. Nu wel veel regen in puente la reina 7 mei 2011 18.05 aan alle drie Hele dag regen byna. Zijn via pamplona.puenta la reina in estella. Goeie hostel na nachtconcert der snurkers. 7 mei 2011 18.08 van Babeth 94

Dat is ff balen, maar pamplona goed de stieren ontweken, das toch veul bulangrijkur??nu slaapkamer voor 2besteld?sterkte, kus 7 mei 2011 18.29 van Marlou Hoeveel km was het? Schrijf ik op de kaart erbij? Oordopjes? 7 mei 2011 18.38 aan Marlou 74,km Oordopjes niet gebruikt 7 mei 2011 18.44 van Annelies Het is toch de goden verzoeken met die regen..mail is zonder Marl perfect gegaan.hoeveel km? Met jan uiteten 7 mei 2011 18.50 aan Annelies Ben trots op je. Eet Smakelijk samen. Dagafstand 74, dwz totaal 862. Maak r moöie avond van. Weer dikke kus 7 mei 2011 19.53 van Kees en Ria Je mailtjes gelezen.Heerlyk dat het allmaal voorspoedig verloopt.De slaapplek lykt steeds de grote verrassing voor jullie.Nu de wind nog even draaien. H.Gr.K.R.

7 mei 2011 20.01 aan Kees en Ria Maar regen vandaag was niet leuk. Hele dag! Verder alles ok

Alle regen voor de komende weken was al gevallen zou later blijken bij aankomst in Santiago de Compostela. Blauwe

95

lucht weinig wind. Een uitnodiging om weer te gaan fietsen en met plezier. Vandaag stond er heel wat klimwerk op het menu. Ik telde 7 klimmetjes van 7-10% met een hoogteverschil van slechts 500m. Midden in the middle of nowhere schoot mijn ketting eraf. Het gebeurde twee keer achter elkaar. Tassen eraf, fiets op de kop en kijken of er iets aan te doen was. De kettingbeschermer was op één bevestigingspunt afgebroken. De zwevende klem bleek de boosdoener. Met een beetje kracht heb ik die omgebogen en het leed was voorbij. Later bleek dat het schakelen in de bergen toch enige ervaring vereist. Martin had ook af en toe dezelfde klachten. Hoe verder wij in de bergen kwamen hoe beter het ging. De kettingen bleven op hun tandwielen lopen. Als dit het enige fietsleed zou zijn dan waren wij dik tevreden. In Los Arcos na 20 km., de dagelijkse dosis cafeïne tot ons genomen. Voor het volgende deel van de dagetappe hadden wij voldoende krachtvoer en water ingeslagen. Cola waar de kracht vanaf is, blijkt een perfecte aanvulling te zijn voor de nodige suikers in je lichaam. Het lag in de bedoeling om tegen de middag in Logroño te zijn. Een stad met 130.000 inwoners die beschreven werd als een niet te missen ervaring.

96

Het centrum van de stad zag er verzorgd, opgeruimd uit en voorzien van vele bloemen. Onder de arcades aan het kathedrale plein heerste de zondagse rust. Winkels dicht, geen

vrachtverkeer.

De

zondagse

rust

betrof

een

drukbezochte kerkdienst voor de 1e communicantjes. Alle families hadden hun mooiste kleding aan. De meisjes in bruidsjurkjes, de jongens in matrozenpakjes. (In mijn jeugd liep ik ook in ’n matrozenpakkie!!!!) Het bestaat dus nog. Na de kerkdienst werden de deuren onmiddellijk gesloten hetgeen wil zeggen: geen stempel. Onder de arcades een overheerlijke maaltijd van rijst en albondigas in pittige tomatensaus genuttigd. Met weemoed afscheid genomen van deze mooie stad. Nog steeds warm. Tijdens het volgende pittige klimwerk en de vele zweetdruppels zijn wij een paar keer afgestapt. Te zwaar om in één recht omhoog lopende lijn te blijven fietsen. Pas om half zes kwamen wij aan in Najera. Tegenover het drukbezochte park waar de communicantjes hun feestje buiten vierden stond ons hostel. Het was ook nog Moederdag vandaag. De slaapkamer bevond zich op enkele tientallen meters achter het café in een apart gebouw. In etappes van telkens een half jaar knapten de eigenaars dit deel successievelijk

97

op. Wat klaar was, zag er perfect uit. Met balkon. Ideaal om de was te drogen.

Dé zoveelste beloning Tot zonsondergang genoten van de feestelijke taferelen. Alles en iedereen was in het park aanwezig. Wandelen, aanzitten, spelletjes doen, wat tapas en de nodige drankjes. Na dat biertje de stad in. Aan de oevers van de Rio Najerilla een ruime keuze uit restaurantjes. De pizzaria kreeg deze keer de voorkeur. Pizza met hakbijl!! Al vanaf Logroño hadden ooievaars bijna alle kerktorens voor een groot deel versierd met hun nesten. Voor het oog soms gammele bouwwerkjes. In weer en wind hielden die

98

nesten jarenlang stand. Geen idee waarom en waarom zo veel. Geen bijzondere hoge geboortecijfers. Wij hebben al het één en ander meegemaakt vanaf 26 april. Deze dag kan ik beschouwen als de mooiste tot nu toe. Het fietsen ging goed, het weer was (te) mooi, geen wind en alles lukte. De stemming bleef erin.

SMS’jes ontvangen en verstuurd 8 mei 2011 08.06 aan alle drie Prettige Moederdag alle 3! 8 mei 2011 08.37 van Babeth Hahaha, dank je, je bent de eerste vandaag…jeroen denkt daar niet aan, haha!vanaaf met mama uiteten en zus, gezellig!liefs en good luck 2day, zonder regen, met zon?xx 8 mei 2011 10.00 van Marlou Dank je wel lieve papa. Love you. En succes met de volgende etappe. Hoop op minder regen! X 8 mei 2011 12.35 van Annelies Dank je.buienradar: wind steeds minder beetje regen morgen droog. 17 gr 8 mei 2011 12.45 aan alle drie 99

Nu alleen maar zon. Heerlyk fietsen door fantastisch landschap. 8 mei 2011 13.43 van Marlou Goed zo mann! Hier ook heerlijk weer, Jullie zitten nu op kaart nr 2! Haha Xx 8 mei 2011 13.55 aan alle drie Zijn nu lunchen in Logrono. Mooie stad!! Na 46 km. 8 mei 2011 13.59 van Annelies Ik ga ook een broodje smeren Eet smakelyk! 8 mei 2011 18.04 aan alle drie Zyn net in Najera. Prachtdag, kuitenbijters. Bier is heerlyk. 90km voor Burgos. Prettige avond en eetsmakelijk. Spruitjes en zo? 79 km 8 mei 2011 18.06 van Marlou Knapperds! Wij eten spruitjes maar dan wel heel bijzonder. Haha. Masseer elkaars kuitjes maar vanavond. Hihi. Kus van ons. 8 mei 2011 18.51 van Babeth Niks spruiten, mama wil schnitzel, haha, je neemt ze mee uiteten, whaha,. Liefs 8 mei 2011 19.45 aan Francis Gaat prima. Zyn nu in Najera. Gezellig stadje heerlyke avond. Wel veel klimmen. Mooie streek. Gr.Ko en martin 8 mei 2011 20.08 aan alle drie

100

Iedereen zit lekker buiten in t park. Echte spaanse zondag met 1e comminucantjes. Feestzondag in espanja. 8 mei 2011 20.10 van Annelies Met spruten, 8 mei 2011 20.10 van Marlou Ik heb net een heerlijke tong naar binnen gewerkt. Je zou hem heerlijk vinden! 8 mei 2011 20.10 van Babeth Si, signor, mama had vleesfeest, ik salade met einlage en toetje is cake v verldenweek, zitten in loetje, oude roozendaal, whaha, oma is er ‘ook’ bij..ohja, mama haar sms komt er ook aan, zij is de snelste, x 8 mei 2011 21.11 aan alle drie Die foto wil ik wel in t groot hebben. Ben trots op deze 3 vrouwen.

101

8 mei 2011 21.12 van Babeth Wij op jou!als je dat maar weet!!! 8 mei 2011 21.12 van Marlou Wij ook op jou! 8 mei 2011 21.12 van Annelies Wy op jou! 8 mei 2011 21.49 van Francis Hup mannen, tis geweldig, hoop dat jullie net zo mooi weer hebben als hier in nl! Morgen vlieg ik over jullie heen weer naar huis, mocht u ooit n taalprobleem krijgen dan bel je me maar! Groetjes francis

Zonnebrandcrème

moest

zorgen

voor

een

goede

bescherming van de huid tegen verbranden. Mijn huidskleur was behoorlijk veranderd in de eerste twee weken. Ondanks de fietshelm die elke dag omwille van de veiligheid, op mijn hoofd moest was het goed bruin geworden. Armen en bovenbenen deden mee om de kleurenrace. Zo goed als de vorige dag was gegaan zo vervelend begon deze dag. Het zal de maandagkater wel zijn geweest. Het ontbijt werd door een oudere dame klaar gemaakt. In haar eentje moest ze 14 nerveuze mensen bedienen. Allemaal hongerig en gestrest om zo snel mogelijk weer op pad te 102

gaan. Pas na ‘n uur op zoek naar de VVV voor een stempel omdat het zo’n leuk stadje was. Die herinnering wilden wij wel hebben. VVV dicht. Bakker dicht etc. En er moest nog zo veel geklommen worden vandaag.

Terug langs ‘t hostel.

Martin had de sleutel nog. Pas om tien uur weg. Dat gaat verkeerd. De

buitenwijken

lagen

snel

achter

ons.

De

mooie

slingerende weggetjes door bossen en langs meertjes brachten ons weer een beetje in de stemming. Heel bewust stuurden wij naar een zijweggetje die een stuk van onze route zou afsnijden (sorry Jacob). Omfietsen voor een kerkje dat bovendien nog eens op ’n hoge berg ligt, ging vandaag iets te ver. Maar dat weggetje hebben wij nooit gevonden, nooit gezien. Voor wij het wisten zaten we al bijna bij dat kerkje na een veel te steile klim. Die omweg was goed voor 12 extra kilometers. Uiteindelijk kwamen wij aan in Santo Domingo de la Calzada. De behulpzame VVV-medewerkster reserveerde voor ons een kamer in Villafranca Montes de Oca. Het was ’s morgens niet gelukt een overnachting te reserveren tijdens het ontbijt met al die consternatie en vertragingen. In Santo Domingo de la Calzada een heerlijke lunch genuttigd. Midden op de dag met deze warmte is er verder niet veel te beleven in dergelijke plaatsjes. Water werd aangevuld en de middagetappe kon beginnen.

103

Met weer die zekerheid van een goeie overnachtingsplaats fietst het een stuk relaxter zeker met dit mooie weer. Je wilt bij aankomst een flinke opfrissende douche nemen. Dat kon in het chauffeurscafé, gelegen precies in de bocht van een ontsnappingsroute voor vrachtwagens. Met het volgen van deze weg vermeden zij de dure tolweg. Het dorp was er niet blij mee en wij ook niet. Opgefrist en wel even een lekker biertje genomen op het terras aan de rand van een immens parkeerterrein. Twee plastic stoeltjes en een gelijksoortig tafeltje, dat was het terras. Af en toe stopte er een flinke truck op nog geen meter afstand die zich voorzichtig weer op de weg begaf.

Geeft niks, biertje smaakte goed en de

verrassing kwam even later. De dienstdoende ober, een exacte kopie van Bueno de Mosquito haastte zich om de tafel schoon te maken en verscheen even later met vier kleine stokbroodjes belegd met ham uit de streek. Door zijn duimen wijsvinger naar zijn mond te brengen, onderstreepte hij de kwaliteit en sublieme smaak. De manier waarop hij dat deed, het huppelpasje in zijn loop en zijn gezicht: Bueno herleefde even. Het restaurant in het souterrain nodigde niet uit tot een avondmaal. Wij gaan eerst maar een eindje lopen en zien dan wel, besloten wij. Dat was een uitstekende beslissing. De lichte beklimming naar een wat hoger gelegen deel van

104

het dorp eindigde bij een kasteel van een behoorlijke omvang. Massaal en perfect onderhouden. Als schuchtere schildknapen op zoek naar de bevallige dochter van de kasteelheer, zo betraden wij de grote hal. Aan de

rechterkant

overblijfselen oorlogstrofeeën?

een uit

grote

glazen

familiebezit.

Tussen

twee

vitrine Of

plechtig

met

waren

wat het

gedrapeerde

gordijnen was een gang zichtbaar die leidde naar een binnenplaats. Het uitzicht daar was fenomenaal. Klinkt raar. Eén muur was weggeslagen. Een scherp geklede en vriendelijke ober trad ons tegemoet en vertelde dat het diner pas om acht uur zou aanvangen. U hoeft niet te reserveren er is voldoende plaats. Aan de zijkant van de grote eetzaal waren zitjes onder grote oranje parasols. Heerlijk zo’n biertje, smaakt elke keer weer als je dorst hebt en het mooi weer is. De entree vanuit de kasteelgang was in ’n strakke, moderne vorm uitgevoerd in glas. Schilden en wapens versierden de hoge gang Het diner van die avond was ridderlijk. De eetzaal zeer authentiek met nauwelijks moderne toevoegingen. Slechts de lichtkronen waren voorzien van halogeenlampjes en het betaalhoekje bestond uit een geavanceerde computer

105

en printer. Voor de rest heerste hier een serene rust die ondersteund werd door klassieke muziek. Waarschijnlijk twee broers die op z’n minst voor priester hadden gestudeerd of het nu nog probeerden, deden de bediening. Op deze unieke locatie betaalden wij voor een pelgrimmenu slechts 13,50 euro. Inclusief wijn en aperitief stond onderaan het computerkassabonnetje een bedrag van 27 euro. Financieel deden wij goede zaken. Zo houden wij het op een aanvaardbaar daggemiddelde. Je zag de teleurstelling op het gezicht van Bueno de Mosquito dat wij niet bij hem aan tafel waren gegaan. Het souterrain zat vol, het was er bloedheet en het stonk. Slapen was het enige dat die dag nog op het programma stond. Je hoopt erop dat de vrachtwagens ook ergens aan de kant staan om hun chauffeurs een goeie nachtrust te laten ondergaan. Tijdens het eten vloog er nóg een vulling uit mijn voortand door de harde korsten van het bruine kloosterbrood. Toch nog een leuke dag geworden.

.

106

SMS’jes ontvangen en verstuurd 9 mei 2011 17.03 aan alle drie Zeer warme dag, veel klimmen weer. Via st.domingo de la calzada nu in villafranca montes de oca. Burgos ligt 40km verder. Afstand 74 km. Vroeg naar bed. Love you all 9 mei 2011 17.14 van Annelies Eerste stuk is het zwaarste, wel veel km gemaakt waar slapen jullie,?lfsXXX 9 mei 2011 17.29 aan Marlou Slapen in villafranca montes de oca. Gehucht vóór burgos dus? 9 mei 2011 20.00 aan alle drie

107

Knoflooksoep, gril kip in sinasappelsaus, kaas wyn. In kasteelrestaurant in dorp hier. Is dat verwennen? 9 mei 2011 20.06 van Annelies Is er nog een plaatsje voor my? Heb ik ook wel verdiend vandaag! Zit by een chinees, Peking chick 9 mei 2011 20.07 van Marlou Uitslover!Wij hadden wortels, asperges gebakken aardappelen met kipvingers! Ook heeel lekker hoor. Xt 9 mei 2011 20.24 van Babeth Dat is pure noodzaak als ik dat zo hoor,, t is best handig, knoflook, grillige kip, kaas en vino tinto, mmmmmm je doet t beter dan wij gister, hahaha, kus 9 mei 2011 20.37 aan Babeth ’t is ’n stuk in die creatie

Het gehucht Hontanas ligt op een heuvel links van

een

groen dal, 30 km na Burgos. ’s Morgens al gereserveerd bij hostel Fuente Strella. Aardige vrouw die gelijk meldde dat je bij haar ook kon eten.

108

Niet leesbaar, wel lekker Weer dat rustgevende gevoel van zorgeloos fietsen. Alleen maar genieten onderweg. En vandaag was daar alle reden toe. Nog niet zo zeer bij vertrek, het was mistig en vrij koud, maar later in de ochtend waren de zon en de blauwe heldere lucht fraaie zomervrienden. Na de feestelijke ervaring op het kasteel en in het café volgde er een prettige klimmen-en-dalen-dag. Ruim 90 km zou de afstand worden op deze dinsdag 10 mei. Een binnendoor-weggetje leidde ons na 9 km op de juiste route. Martin is er gek op!! Licht stijgend lekker om de benen op te warmen. Daarna van 1000m naar 800m hoogte over de N120 naar Burgos. Na 10 km. op de kruising met een drukke verkeersweg heerlijke verse koffie met nog versere

109

broodjes. Het leek ons verstandig voor onderweg nog wat extra’s in te slaan met water en cola.

Burgos, los tres hermanos Op de brede toegangsweg naar Burgos ontmoetten wij deze drie mannen bij een stoplicht in een Fiat 500. Je kijkt naar en in de auto omdat er op het dak een bordje was geplaatst met de tekst: “A Santiago quireo llegar rodando, hetgeen zoveel betekent als: “Ik wil je naar Santiago rollen” “Ja, zo kan ik het ook,” was onze opmerking. Drie breed lachende gezichten was hun antwoord met nog een paar voor ons onbegrijpelijke Spaanse opmerkingen. En even later in het centrum stonden de drie vóór hun auto te genieten. Die toevallige ontmoetingen zijn goud waard voor onze herinneringen. 110

Minder prettig was het gezeur van een Amerikaanse vrouw die steeds maar bleef zeiken over het boekje dat wij in de stuurtassen hadden. “Where can I buy that book?” “Would you like to tell me who is the writer?” Ik probeerde haar af te wimpelen door haar duidelijk te maken dat het in het Nederlands was geschreven. “Don’t matter, I want to have it!!” Een half uur later viel ze mij weer lastig op het plein onder aan de kathedraal van Burgos. Ze wilde de uitgever weten. Toen dat eindelijk achter de rug was konden wij werkelijk genieten van het mooi stadscentrum. Vanaf de rotonde waar wij de Fiat-500-mannen op de foto hadden gezet liep een fraaie boulevard met leilindes naar de toegangspoort van het plein. Werkelijk indrukwekkend deze promenade. De kathedraal zelf lag in al zijn grootsheid besloten op een plein met zeer fraai gerestaureerde woningen, winkels en restaurants. De zengende hitte dwong je ertoe de schaduw op te zoeken. Dan maar de kerk in. Voor 8 euro mocht je binnen. Dat doen wij zeker bij een volgend bezoek aan Burgos. Bij een zij-ingang hebben wij nog een inkijkje genomen. Veel goud en glitter. Grotesk en rijkelijk versierd. Na een uurtje en een terrasje met cola, de tocht richting Hontanas weer opgepakt. Klimmen, dalen, klimmen en dalen. Dat was kort gezegd het middagprogramma. Het

111

gehucht lag op een hoogte van bijna 867m in een zeer rustige omgeving. Het bordje met de plaatsnaam stond achter een rijk van groene bladeren voorziene boom. Bijna gemist. Langs bouwvallige schuren, verlaten boerderijen en in elkaar gestorte huizen bereikten wij een albergue. Op het voorplein verzorgden de wandelaars hun blaren en pijnlijke enkels en kuiten. Anderen lagen uitgeput hun vermoeidheid weg te slapen. Geen aantrekkelijke geheel. Even verderop zag het er heel anders

uit.

Het

piepkleine

centrum

was

geheel

gerestaureerd. Op het pleintje met klaterende fontein, die ook ’s nachts door spetterde, lagen drie terrasjes. Het was er tamelijk druk met dezelfde taferelen als aan het begin van het dorp. In Fuente Strella werden wij welkom geheten door de eigenaresse. De fietsen moesten nog even buiten blijven staan tot na het avondeten, daarna mochten ze achter de bar worden geplaatst. At your service!! De grote bierpul smaakte voortreffelijk. “Ad fundum,”dacht ik. Na het douchen begon mijn maag wat op te spelen. De inspanningen vandaag en het te weinig aan stevig voedsel werden uitbetaald in een uurtje diepe slaap. Martin zat ondertussen buiten gezellig te kletsen met een Duitser die de tocht naar Santiago al voor de 7e keer in z’n eentje lopend ondernam. Na mijn roesje uitgeslapen te hebben toch nog even van de avondsfeer geproefd. Een korte ontmoeting met

112

een Nederlandse vrouw zette ons aan het denken. Wat gepraat over de route en de plaatsen die wij gepasseerd waren, kon zij het niet laten ongevraagd verbeteringen aan te brengen in onze uitspraak. Zij liep in haar eentje naar Santiago. Onderweg had haar man haar nog opgezocht. Na aankomst in Santiago zou ze wel zien of ze (direct) weer naar huis ging…..daar hadden wij zo onze gedachten over.!! Het 3-gangen-pelgrims-diner bestond uit ensalada mixta, filete ternera en yogur. De wijn was wit. Alle gasten in de twee verblijven waren wandelaars. Wij hadden weer het gevoel dat wij de eenzame fietsers in deze streek waren. De enige zekerheid die je hebt is dat het ’s avonds erg vroeg stil is, zodat je een goede en lange nachtrust hebt. De kamer zag er goed uit, badkamer op de gang. Ik moest wel opletten dat ik mijn hoofd niet stootte aan het schuine lage dakvlak. Weer een fantastische dag geweest met een maximum dagsnelheid van 52,7 km/u. In totaal gaf de teller nu 1115km aan. Met de route van vandaag komt daar nog eens 94 bij zodat het alles bij elkaar op 1209km komt. D.w.z. nog maar 510km!!!

113

SMS’jes ontvangen en verstuurd 10 mei 2011 02.36 van Vodafone NL !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Welkom in Spanje> Het alarmnr binnen de EU is 112(gratis). Je Passport tarief voor bellen naar Nederland en lokaal is 0,30 euro p/m plus 0.79 per gesprek….etc. maar dat midden in de nacht!!!!!! 10 mei 2011 18.16 aan alle drie Schitterende

dag.

Burgos

mooie

stad+stempel.

Minder

klimmen. Verlaten gehuchten. Overnachten in Hontanas. Gehucht 35 na Burgos? 90km vandaag. Santiago is nog 510km. Gr. 10 mei 2011 18.29 van Annelies Dat redden jullie! Denk zelfs binnen de tijd! Flinke afstand vandaag, tijd voor cervessa e cigar! 10 mei 2011 19.20 van Babeth Joepie, wat een heerlijk vooruitzicht, 510km, tis bijna niks meer,-) buen provocho!!en slaap olkkr voor straks, hier eerste sch.dag er weer op, op naar volgende vakantie!liefs voor Martin en zekr voor jou, kus

De vorige avond toen wij al sliepen, heeft de eigenaresse het ontbijt klaar gezet. Broodjes en marmelade keurig in het folie. De koffie in de thermoskan was ook die avond al 114

gezet. Van thermos was geen sprake meer. IJskoude ochtendkoffie, niet te zuipen. Het zij haar vergeven. Voor het overige was er niets op aan te merken. Op deze hoogte was er van mist geen sprake. Gelijk in de volle zon de helm op, tassen aan de fiets, route uitgestippeld en de overnachting in Sahagun in hotel Pacho, was al de avond tevoren geregeld door de eigenaresse. Met een wat te lege maag kwamen wij rond elf uur aan in Frómista. Eindelijk een bakker. Na Frómista passeerden wij de eindeloze vlaktes van de schaduwloze Tierra de Campos. Uitgestrekte velden tot aan de horizon. Hier een daar een boom. Op dit gedeelte van de Camino liepen de wandel- en fietsroute gelijk op.

115

Één van de hoogtepunten

Nu de maag weer goed gevuld was is het best lekker fietsen. Voorzichtig aan, dat wel. Op grindwegen zoals hierboven moet je toch oppassen. Tot nu toe ging alles nog zonder ook maar één keer echt pech te hebben. Als dat tot Santiago zo kan blijven……”Deo Volente” en “Vertrouw op God, maar zet je fiets op slot.” Voor Yurre heb ik een foto verstuurd waarop de naam San Nicolas stond. Toen hij hoorde dat opa naar Spanje ging fietsen was zijn eerste reactie: ‘Gaat hij naar Sinterklaas?”

116

Sahagun is een nietszeggende stad. De naam klinkt wel lekker Spaans maar er is niets Spaans aan die stad. Beetje smerig, veel vrachtverkeer, lege straten en leegstaande winkelpanden. Zo zag ons verblijf er hier ook uit. Het naar later bleek, voormalige hotel was te vies om aan te pakken. Een oudere weduwenaar wees ons de kamer. De bedden waren schoon: dat was ook het enige. In het beneden de kamers gelegen restaurant mochten de fietsen overnachten. Bij elke stap die je daar deed waaide het stof een halve meter omhoog. Door problemen met zijn hart en het overlijden van zijn vrouw was hij gedwongen zijn restaurant en hotel te sluiten. Enkele verdwaalde pelgrims wisten zijn adres nog te vinden.

Hij

stond

nog

steeds

op

de

lijst

van

overnachtingadressen. Ontbijten en dineren kon aan de overkant. De douchecabine had nog het meeste weg van een groot uitgevallen brievenbus. Ook dit moet je meemaken. Gauw omkleden en naar de Plaza Major voor een moment van bezinning onder het genot van een heerlijk biertje of twee. Ergens nog een maaltje verorberd en daarna geslapen als een blok.

117

SMS’jes ontvangen en verstuurd 11 mei 2011 08.02 van Marlou Succes mannen vandaag. 11 mei 2011 08.04 aan Babeth Gracias! Mooi weer weer. Prettige vrije dag 11 mei 2011 08.05 van Marlou Dank je. Hier ook top weer. Heb je wat aan je spaanse lessen? Kan je praten mety de Spanjaarden? 11 mei 2011 08.07 aan alle Marlou Alle beetjes helpen. 11 mei 2011 16.35 aan alle drie Onderweg naar Sahagun, was niet veel te zien. Eindeloze vlaktes byna geen levende wezens. Fietst wel lekker door. Slapen hier na 94 km. Weer mooi weer. 11 mei 2011 16.46 van Babeth Ik blijf zeggen, ik ben zoooo trots op jullie, weer zoveel km in de beneb,,en yurre is blij met het bord v klaas!kuskus 11 mei 2011 16.59 van Annelies Jullie gaan als een speer! Zyn de bergen gaan liggen voor jullie?... hier ook mooi weer tot nog toe, hou heel veel van je 11 mei 2011 17.10 van Marlou Hoop dat jullie lekker kunnen eten! En een goed bed hebben. Ik fiets nu ook naar huis. Op zoek naar binnenband 24i voor racefiets. Jay heeft morgen wedstr! 118

11 mei 17.13 aan Marlou Wens hem veel succes en voorzichtig 11 mei 2011 18.26 aan alle drie Even gerekend: nog 411km te gaan in 1week. Dat zou toch moeten lukken? Van Sahagin tot Santiago 203+208.is 411. Kan rustig worden voltooid!! We hebben er zin an!!

De grindweg van een 8-tal kilometers laat zijn stofsporen na op de fiets. In hotel Pacho was nog een witte handdoek over. Die hebben wij gebruikt voor het schoonmaken. Hierna waren de fietsen weer blinkend en de handdoek zwart. Viel niet op tussen al het stof in de voormalige eetzaal. In dit hotel waren wij de enige gasten. Met een emotionele handdruk dankte hij ons voor de 30 euro kostende kamer. Eigenlijk nog teveel. Veiligheidseisen van met name de elektra waren hier niet van toepassing. Het stevige ontbijt in ’n restaurant aan de overkant smaakte geweldig. De inkopen voor onderweg bij bakker en supermarkt verliepen lekker snel. Je weet dat de weg vanaf de Pyreneeën naar Santiago zo’n 950km is. Nu zijn wij over

119

de helft en gaan richting Léon. Ook zo’n stad waar je wel eens iets van hebt gehoord of over gelezen. De weg naar Léon ging over hoogvlaktes met af en toe wat klimwerk. Veel uitgestorven dorpen en verlaten boerderijen. Hier wil je echt niet wonen ook al heb je de stilte en de ruimte lief. In El Burgo Ranero vonden wij in een heel smal straatje een heel klein koffiehuisje. De enthousiaste man had net twee weken geleden de laatste verf uit zijn blikje gebruikt om de boel op te vrolijken. Het zag er prima uit. Alles wat hij serveerde zag er goed uit en smaakte . Met de hapjes voor onderweg moesten wij het redden tot in Léon. Door de warmte ging de voorraad water en cola er vrij snel doorheen. Om 15u30 reden wij Léon binnen. Langs het stadion, de Lidl en halverwege de vrij brede Rio Bernesga de brug over. De drukke rotonde overdonderde ons een beetje. Je bent onderweg de stilte en ruimte gewend. Nu opeens in de stinkende stad en de warme drukte. Niet echt prettig. Het toeval wil dat het hostel voor die nacht op nog geen 100m van die rotonde was gelegen. De eigenaar had geen bezwaar dat wij iets te vroeg waren en wees ons gelijk de plek voor de fietsen aan. Via een zware deur, een betonnen trap, een vies hok, weer een deur en een betonnen trap kwam je op de binnenplaats, ingeklemd tussen de jaren geleden geschilderde muren.

120

Onder een afdak dat ook dienst deed als duiventil mochten onze fietsen geheel diefstalveilig de nacht doorbrengen. De laatste deur had geen slot maar een verbogen ijzeren staaf die deze functie overgenomen had. Voor elke deur kregen wij een sleutel mee nadat wij hem voor de kamer hadden betaald. De douche was weer een verfrissing. Het wasgoed hingen wij te drogen aan het Franse balkon. Tot groot ongenoegen van de eigenaresse. Van de overbuurvrouw kreeg zij te horen dat het niet gepast was. Of we zo vriendelijk wilden zijn dat weg te halen. Het centrum van Léon biedt een ruime keuze uit leuke, smalle straatjes, kerken en kathedralen, winkels en veel terrassen. noodzakelijke

De

kathedraal

dagelijkse

verzorgde

stempel. Het

de

voor

terras

t.o.

ons de

kathedraal gaf een mooie doorkijk in de winkelstraat waar op dat tijdstip voldoende passanten liepen die al snel vergeleken werden met bekende Nederlanders. Opeens zwaaide er iemand naar ons. Dan denk je algauw, is dat voor ons? En ja hoor, het waren de twee mannen die ook aan tafel zaten in de albergue in Zurbiri. Gek idee dat er zomaar in het verre Léon iemand naar je zwaait. In de rit naar Léon kreeg de fiets van Martin wat problemen met de versnelling. Zijn fietsschoen klemde niet meer goed

121

op één van de pedalen. Misschien wist de hoteleigenaar ergens een fietsenwinkel. “Ja hoor,”was het laconieke antwoord: “aan de overkant”. Om half zes kon Martin

er terecht. De verkoper en de

fietsenmaker zelf deden werkelijk alles om het probleem op te lossen. Na een proefrondje was Martin weer tevreden en kon hij de volgende dagen met vertrouwen tegemoet zien. We hebben nog even een uurtje een slaapje gedaan want morgen staat er een pittige etappe op het programma. In de kelder van een vrij groot restaurant hebben wij, weer als enige gasten, de avondmaaltijd gebruikt. Stelde niet veel voor en er zijn geen foto’s beschikbaar gesteld!! Léon is een mooie, drukke en opgeruimde stad met veel bezienswaardigheden die mogelijk ook een terugkeer inhouden, o.a. fraai gebouw van Gaudi. De onweersbui en veel regen hebben hier op ons verzoek ’s nacht plaatsgevonden. Daar slaap je dan wel lekker bij.

SMS’jes ontvangen en verstuurd 12 mei 2011 12.39 aan Annelies Prettige schildermiddag. 12 mei 2011 12.44 van Annelies Dank je! Maar de lessen zyn af gelopen!n Heb Tyl vndg is beetje ziek. Zijn jullie lunchen? 12 mei 2011 15.30 aan alle drie

122

Zyn in Léon. Overnachten hier. Was maar 67km. Niets te beleven onderweg. Mooi weer!!! 12 mei 2011 16.29 van Babeth Dus je hebt lekker kunnen nadenken en fietsen, verstand op nul en goKo!! Fijn dat jullie lekker weer hebben, doe Leon de garoeten, liefs b 12 mei 2011 16.49 van Marlou Gelukkig nis het een mooie stad waar jullie wel weer kunnen genieten van het landschap. Succes morgen. Kus

Het is vandaag vrijdag 13 mei 2011. Dan moet je oppassen als je een beetje geloofd in de ongelukjes die toegeschreven zijn aan die 13e. Wij hebben voor hetere vuren gestaan en waren niet bevreesd deze dag tegemoet te treden. De wil om elke dag op tijd te vertrekken is steeds weer als vanzelf aanwezig. Het zoeken naar voldoende proviand en drinken voor onderweg wil nog wel eens vertraging opleveren. Zo ook deze keer. Veel winkels waren nog gesloten. Het duurde tot ver buiten Léon voordat wij iets hadden gevonden. Op de hoogvlaktes van het tweede deel van de Tierra de Campos veranderde het beeld niet veel t.o.v. het eerste stuk. Nu slechts ‘n hoogteverschil van 800 – 1000m. De 123

eentonigheid en het volstrekt ontbreken van ook maar het minste leven had wel één negatieve uitwerking: we zijn behoorlijk verkeerd gereden. Maar liefst 19km!! I.p.v. een grindpad zoals het boekje aangaf, kozen wij bewust voor een geasfalteerde weg. Al pratende kwamen we erachter dat de zon verkeerd stond. Toch maar even op de kaart kijken. “Verdomme, we zitten verkeerd.” “We moeten terug of een stuk afsnijden.” Het werd afsnijden. Via La Mata del Plato, Grisuela del Plato en Acebes kwamen wij weer terecht op de juiste route bij Hospital de Orbrigo. Over de bijna uitgedroogde rivier ligt een heel bekende en veel gefotografeerde brug in Romeinse stijl met 18 stenen bogen. Jammer dat de linker helft van de brug was afgesloten wegens restauratie.

Hospital de Orbrigo

124

Om de hoek direct na de brug heeft een behulpzame restauranteigenaar ons van broodjes voorzien. Toch nog maar een paar blikjes cola meegenomen met deze warmte. Via Astorga, Murias, El Ganso arriveerden wij na een lichte regenbui in een fraai gehucht. Rabanal del Camino. Tijdens het ontbijt hadden wij geprobeerd te reserveren maar er werd niet opgenomen. Halverwege de dag werd ik gebeld. In vloeiend Spaans vroeg de stem aan de andere kant van de lijn wat de bedoeling was van het telefoontje. “Nou, wij willen bij u overnachten.” “Kan dat?” “No problemas y a qué hora vienes? “Entre cinco y seis horas.” “Buen senor, hasta luego!!” “Me nombre es Señor ban der Beldt.” (voor de liefhebbers: de “v” spreek je uit als “b”.) U merkt, het Spaans gaat mij goed af. Op zo’n vrijdag gaat er soms wel wat goed. Zo tegen de klok van vijf uur werd ik weer gebeld. “¿Dónde están ustedes, señor ban der Beldt?” “Diez minutos, creemos que!” “O.K. Nog geen minuut later fietsen wij Rabanal binnen. De eigenaar had de telefoon nog in zijn handen. Verrast van

125

onze snelheid maar blij dat hij z’n kamer had verhuurd en dat wij bleven eten. Een heerlijke tent. Knus, gezellig en weer hulpvaardige mensen. Het is leuk als je onderweg word gebeld waar je blijft. Zo hadden wij het nog niet bekeken. In het kleine restaurantje dronken wij een heerlijk biertje in gezelschap van o.a. opa, die elke middag even aanwipte om ’n praatje te maken met zijn familie en toevallige gasten. Hij sprak zowaar een paar woordjes Nederlands. In zijn werkzame leven was hij arbeider geweest bij Organon in Oss. Later verhuisde hij naar Duitsland, België en Frankrijk. Van alle werkgevers ontvangt hij nog elke maand zijn pensioen. Hij vond Nederland een leuk land en aardige mensen……! Wij hem ook. Op het piepkleine terrasje met de benen op een andere stoel het dagboek bijgehouden, de dagelijkse sms’jes verstuurd en ontvangen.

126

Linksboven: kamer met balkon

Het diner smaakte voortreffelijk. Streekgebonden producten met yoghurt toe. De wijn was op voor wij het in de gaten hadden. Aan het lange wat oplopende straatje bevonden zich nog meer restaurantjes en alberques. Gasten genoeg en allemaal pelgrims. De meesten lopend. Wij als enige fietsers. Aan het eind van dat straatje keken wij uit op een prachtig berggebied, gehuld in zware wolken, dat wel. Na een klein steegje tussen twee huizen in lag aan een klein intiem pleintje een alleraardigst kerkje. Perfect onderhouden en zo te zien nog regelmatig in gebruik. Deze Heilige Maria-kerk

127

is in de 12e eeuw gebouwd door de Tempeliers uit Ponferrada. Rabanal del Camino ligt op een heuvel. Het is er stil en zuiver van lucht. Dat valt helemaal op als je net die ochtend Léon hebt verlaten bij die stinkende rotonde. Heerlijk geslapen overigens.

SMS’jes ontvangen en verstuurd 13 mei 2011 18.02 aan Alle drie Byna droog. Links en rechts onweersbuien. Wy tussen door. Overnachten in Rabana del Camino? 20km na Astorga.Prettige fietsdag van 90km. Goed hè. Kussen. 13 mei 2011 18.14 uur van Annelies Zeker, jullie kunnen SdC zowat ruiken! Ben de bloemetjes al buiten zetten, letterlyk, morgen gaat t regenen, en de hele vlgnde week…Lissabon 26 g, heb r zin in 13 mei 2011 18.16 van Annelies XXX 128

13 mei 2011 18.45 van Marlou Hartstikke goed! Dus betere uitzichten! Jullie komen al dicht bij eindbestemming! Tijd zat om ook nog te chillen. Kussen terug 13 mei 2011 18.47 aan alle drie Morgen langs Ponferado. Zal met enige ceremonie stenen offeren. Ook voor han keizer. Als ’t lukt na eten email. Hoor je nog. XXXXXXXX 13 mei 2011 18.52 van Babeth Hoe goed is dat, dat heet superfantastisch!!!goed uitrusten, morgen een rustdagje? Of zit t zo goed in de benen, de drang om er te komen is groot!kus v trotse dochter, schoonzoon, kleinzoon, kleindochter! 13 mei 2011 18.52 aan Marlou Leuk idee die foto. 13 mei 2011 19.06 van Marlou Dank je. X en O(dat is een knuffel) 13 mei 2011 19.14 aan Babeth Het wordt morgen ECHT klimmen naar 1500m? Dus we nemen nog ’n biertje eten rondje om en slapen!!! 13 mei 2011 21.44 aan Annelies Er zit ’n nerd te internetten. Geen zin te wachten. Love y s m 13 mei 2011 21.46 van Annelies Lekker slapen morgen gezond weer op, trusten

129

Het was goed vertoeven in Posada el Tesin. Smakelijk gegeten en gedronken, lekker geslapen. Na een stevig onweer in diepe slaap gevallen. Om kwart over zeven wakker en de zon schijnt weer. Da’s lekker beginnen. Te luchtig ontbijt. Dat is jammer. Ik kwam daardoor niet echt op gang. De rit vandaag gaat over de top van de Cruz del Ferro op 1500m hoogte. We zien wel hoe het gaat. Zo zonnig als de ochtend zich aandiende zo snel werd de mist dikker naarmate wij verder omhoog fietsten. Na het eerste deel van zeker één uur koffie gedronken in Foncebadón. Je kon dit restaurant vergelijken met een wintersportrestaurant op hoogte. Veel houtwerk, stevige betonnen muren, grote tafels en ruige stoelen. Slechts de stoeltjeslift ontbrak. Je bent daar op ca. 1500m. hoogte. Het klimwerk werd steeds pittigere. De kou sloeg toe en mijn vingers vertoonden dooie plekken. In deze mist hoop je niet dat je het befaamde kruis op de top zou missen. Dat kan eigenlijk niet, want in alle boekjes staat het aangekondigd als een “hoogte”punt op de reis naar Santiago. Het kruis staat stevig op de top. Omringd door een grote berg pelgrimsafval. Schoenen, petjes, stropdassen (!!), sokken, gebruikt verband, veldflessen en de ontelbare stenen. Het verhaal gaat dat wie het kruis passeert laat een steen achter. Alle last van het leven dat al achter de rug is

130

wordt bij dit gebaar verlaten en de toekomst komt je zonder extra belasting en zorgen tegemoet. Drie jaar geleden had ik al een aantal stenen verzameld met tekst erop. Alle namen stonden erop van de familie. Bijzonder was de steen van Han en Carolien Keizer. Tijdens één van mijn trainingsritjes bezocht ik hen in Alkmaar. Het hele verhaal over de Camino verteld. Ook het kruis kwam ter sprake. In hun voortuin lagen een paar stenen beschilderd door één van hun kleinkinderen. Die moest maar mee naar Cruz de Ferro. En nu ligt hij daar voor hopelijk lange tijd. De schelp die Annelies voor haar vader had gekocht kreeg een welverdiende rust na al die kilometers aan zijn stuurtas te hebben gebungeld. De mist was nog steeds niet opgetrokken. Jammer, het is dan minder indrukwekkend

131

Cruz del Ferro en de rotzooi.

Het dalen vanaf de top over een weg vol gaten vereiste nauwkeurig stuurwerk tot wij in een scherpe bocht naar links bij een armoedig bouwsel kwamen. Met allerlei afval, plastic en ludieke teksten op de planken en balken, was iets gemaakt dat moest lijken op een kerkje, een gebedshuis, een stilte-tent of hoe je het ook noemen wilt. Nieuwsgierig als wij zijn even een kijkje nemen. Op het toegangspaadje werden wij gemaand stil te zijn. Binnen achter de gesloten doorzichtige plastic gordijnen was iets aan de gang. Een in het wit gestoken geestelijke leidde een dienst. Het gebedstentje zat vol. Armen in de lucht, ogen gesloten. In het Spaans zal allerlei geestelijke kracht zijn opgeroepen over deze pelgrims. Het aanzien van dit misbaksel leek nog het meest op de bouwsels waar Anton Heijboer jaren achtereen zijn vrouwen verborgen hield.

132

Manjarin Nog maar 222km naar Santiago!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! De mist werd dunner. Er volgde een lange en steile afdaling op weg naar Onamio, via Acebo en Riego de Ambros. In Onamio geluncht. Ponferrada lag nog maar 20km verderop. Op zoek naar de stempel. VVV was niet te vinden en de kerk was dicht. Teleurgesteld weer naar beneden. Een onprettige klim leverde niets op. Het zonnetje deed goed zijn best en de dag werd weer zoals wij gewend waren. Na Ponferrada passeerden wij nog een aantal kleinere plaatsen zoals Columbrianos, Cacabelos en Pieros. Het zijn leuke namen maar het stelt niks voor. De vele haarspeldbochten met na elke bocht een ander boeiend kijkje op Villafranca del Bierzo. Je kunt bij dit

133

mooie deel niet in één keer naar beneden suizen. Je moet af en toe stoppen en genieten van het uitzicht. Om half vijf passeerden wij de stadsgrenzen van Villafranca del Bierzo. Intussen was het behoorlijk warm geworden. Op het langgerekte Plaza Major lege terrassen, weinig teken van leven. Na het passeren van de brug gaf een goed geverfd hoekpand en een klein terras aan dat wij op de juiste plek waren beland. Behoorlijke chique tent met stijfdeftig gedekte tafels, tot en met gepoleerde glazen op hoge voetjes. Stoelen met ridderlijk wit laken bespannen en een strik op de rugzijde. Deze entourage was terug te vinden op de prijslijst van het hotel-restaurant Casa Méndez. “Wij eten wel op de Plaza Major,” suggereerde Martin. De wandeling ernaar toe was te doen na het verfrissende bad. In dit hotel begrepen wij opeens waarom wij onderweg wandelaars tegenkwamen die slechts met één rugzakje en een stok liepen. Veelal mensen op leeftijd (ouder dan wij) en meestal met een man of 10. Wat bleek, zij lieten hun grote zware koffers vervoeren door een busje die hen elke dag een stukje dichter bij Santiago bracht. Zo kunnen wij het ook. En dan ook nog alle stempels verzamelen voor de volle aflaat. Maar sportief gezien kan je ze geen ongelijk geven.

134

Pelgrimeren op de senioren manier. Dat doen wij misschien veel later nog wel een keer. Op de Plaza Major begon het in de afnemende warmte van de dag al wat drukker te worden. Het biertje en de witte wijn smaakten zoals we inmiddels gewend waren. Het VVVkantoor was nog open en de behulpzame dame legde ook nog even uit wat er allemaal in de stad en de omgeving te zien was. Een fraai exemplaar, die stempel bedoel ik. Het opgeknapte feestplein t.o. de VVV was nog gedecoreerd met een marmeren standbeeld ter ondersteuning van de eerbied voor alle ouders.

Los padros

SMS’jes ontvangen en verstuurd 14 mei 2011 11.33 van Annelies 135

Toppie! Melanie viert het met pannenbier! Ik doe het straks by Vincent, ons bin zunig, veel devotie lfs 14 mei 2011 12.02 aan Alle drie Top 1150m gehaald in de mist. Jammer. Zeer pittig. Groeten in HHWaard. Liefs 14 mei 2011 12.08 aan alle drie Top 1510m gehaald. Nu aan de pasta en spaghetti. Overwinningsgevoel. Bolletjestrui! 14 mei 2011 12.13 van Annelies Boven op de berg smaakt alles lekker! 14 mei 2011 12.34 van Marlou Zeker wel verdient! Geniet van de pasta. Daarna lekker naar beneden. Wel voorzichtig hoor! Eet smakelijk. 14 mei 2011 12.41 van Babeth Oleeeeeeeeee

ole

ole

you

are

the

champion,

felicitations!!!kanjers!liefs 14 mei 2011 16.29 aan alle drie 16.15 aankomst in Villafranca del Bierzo. Spaghetti doet wonderen. 60km. Lykt weinig veel klimwerk. Prachtig weer na het kruis. Gr a allen. 14 mei 2011 18.31 aan Jos Olbers en Jan Bening Bovenop de berg smaakt alles lekker. Gr. Uit Villafranca de bierzo op 1510m. Steeds heel mooi weer. K en M. 14 mei 2011 20.55 van Jos Olbers

136

Ja waar hebben we dat meer gehoord! Veel succes verder. Hier nog steeds geen nieuws. Span-nend hoor. Gr. J en J Hier zijn de supermarkten gewoon tot negen uur ’s avonds open. De inkopen voor de volgende dag gedaan omdat de zondag voor de deur stond. En dan is er toch veel gesloten, zeker in de dorpjes die wij nog aan zouden doen. Lekker op tijd naar bed en de fietsen hadden een heerlijke plek in het trappenhuis. Vandaag, 15 mei 2011, beginnen wij aan traject 5 (de routeindeling). Het einddoel is al bijna in zicht maar de weg ernaar toe behoort niet bepaald tot de eenvoudigste. Maar liefst vijf toppen van een pittige categorie over een afstand van ruim 30 km., nodigden ons uit voor deze zondag. In alle andere situaties doe je het op zo’n dag wat rustiger aan. De hoogste top was Punto El Poio: 1335m. De andere toppen: Alto de Cebreiro 1300m, Alto San Roque 1270m, Hospital 1250m Fonfria 1290m. Zo heeft u een aardig idee wat wij allemaal hebben gedaan om in Santiago te komen. Het lag in de bedoeling alle toppen te slechten en te overnachten in Triacastela op slechts 665m hoogte!!

137

Rustig aan beginnen was de wijze raad van Clemens Sweerman. Rust goed uit. Via de oude snelweg met veel bochten en pittige stukken kronkelden wij langzaam verder. De omgeving was fascinerend. Veel groen, diepe dalen en hoge toppen.

Onder de viaducten van de nieuwe tolweg. De rust op zondag doet weldadig aan. Minder stil was het tijdens de koffie. In een wegrestaurant was een heel dorp een dagje weg en uitgelaten aan het koffiedrinken. De touringcars buiten gaven al aan dat het een geliefde pleisterplaats was. Wat een herrie maken die Spanjaarden dan. Koffie met gebak op de dag des heren. Halleluja.

138

De kille ochtend had intussen plaats gemaakt voor de warmte van de middag. Het teveel aan kleding snel uitgetrokken. Ingesmeerd met zonnebrand en veel drinken. Ruim voor de top El Poio gebruikten wij de lunch in Cebreiro. Dat was lekkere en stevige voeding. Toch zijn wij een paar afgestapt. De laatste meters naar de top bleken zo steil omhoog te gaan, dat verder fietsen een poging tot uitputting was.

Tevreden Het aller-leukste van een bergetappe is de afdaling. Vanaf de Alto do Poio en vanaf de Fonfria is het bijna 12km aldoor in de remmen knijpen. 7% !! Dalen lijkt niet veel maar van die hoogte naar 665m. tikt het lekker aan.

139

Om vier uur

vlogen wij Triacastela binnen. Het was

ondanks de zwaarte een prachtige dag om lang in de herinnering te blijven. Douchen, biertje, eten en heel vroeg naar bed. Het was vandaag niet nodig de bladzijden van het routeboekje om te slaan om de route bij te houden. Deze 56km pasten op één pagina.

SMS’jes ontvangen en verstuurd 140

15 mei 2011 08.43 van Marlou Mij hoor je niet hoor over weinig! Ik doe het jullie niet na! Nemen

jullie

ook

nog

een

rustdag

of

pas

bij

de

eindbestemming? Succes vandaag. Kus 15 mei 2011 08.53 aan Marlou Nog 1 bergrit en dan rustig naar Santiago. Daarna uitrusten. Zitten lekker in ritme, kus weer mooi weer 15 mei 2011 16.47 van Marlou Wauw het lijkt de giro wel! We zijn trots op je. X 15 mei 2011 16.47 aan alle drie Top of the mountain! Slechts 56 km. v.a. 09.00 uur. Met 6 bergtoppen. Slapen in Triascastela 140km vóór SdC. Echte zware dag gehad. Mooi weer 15 mei 2011 16.48 van Babeth Dat gelopof ik wel, maar neem een pintje extra want ajax is kampioen en suus en stefan hebben een dochter, dus alleen maar feest, groetenm ook v mama, die zit hier gezelli!! 15 mei 2011 16.57 aan Jos en Joke Olbers Van harte met jullie kleindochter. 5e kleinkind. Ook felicitatie aan S EN S 15 mei 2011 18.32 van Annelies Het waren dus echt de laatst loodzware loodjes? Nu fluitende naar SdC, rust goed uit, tyd zat.jade heet de nwe telg v S e s. Weet je nog vorig jaar? XXX 15 mei 2011 18.40 aan Jeroen 141

Jeroen, ajax kampioen. Van harte. 15 mei 2011 18.43 aan Annelies Wat bedoel je met vorig jaar? 15 mei 2011 18.51 van Annelies Jy bent echt de “weg” kwyt! Tis vandaag 15 mei…… 15 mei 2011 18.56 aan Annelies Ja, nu wel. Heb t helemaal weggestopt zeker. Sorry schat. 15 mei 2011 18.59 van Annelies Dan ben je goed bezig! Maar vier het wel ! 15 mei 2011 19.48 van Jeroen Dat is vandaag en is super maar zijn we over twee weken weer vergeten. Want dan komen er twee echte kampioenen weer thuis! Kom op mannen nog een klein stukje, P.s. Martin blijf je de komende nachten lekker op bed liggen ’s nachts, plassen voor je gaat slapen. Gr. En kussen van ons

In deze serie sms’jes staat iets vermeld over de 15e mei. Ik had werkelijk geen idee wat Annelies hiermee bedoelde. Het was precies één jaar geleden dat de winkel dichtging. Helemaal vergeten en d.w.z. mijn hoofd was lekker leeg.

142

Nog maar ’n stukkie Dat was de afstand die nog afgelegd moest worden naar de eindbestemming (171km). Een eitje zou je zeggen na die ruim 1500 km. Dat was niet het geval. Echt hoog was het niet meer. Er werd geen melding gemaakt van de zwaarte ervan. Er stond simpel beschreven dat er hier en daar een klimmetje was van kortere duur. Recht omhoog fietsen is pittiger dan via allerlei bochten. Het was weer een dag met extra werk en zeker niet hetzelfde als alle voorgaande dagen. Wat wel hetzelfde was en bleef: het weer. Blauwe luchten en weinig of geen wolken. Temperatuur zo tegen de 25 graden. Die paar buitjes die wij hebben gehad vergeet je achteraf heel snel.

143

In één dag is 171km fietsen te veel. Nog twee dagen en dan kunnen de fietsen worden teruggestuurd.

De helft is te

doen. In het stadje Mélide vonden wij een hotel. Geen probleem. Er valt over deze dag niet zoveel te vertellen als over de andere dagen. Doorbijten tot Mélide was de opdracht. Dat is gelukt. Voor de liefhebbers noemen wij de dorpjes en gehuchten in de juiste volgorde. Kunnen ze het een keer gaan controleren. Na Triacastela passeerden we de plaatsnaambordjes van Renche, Samos, Frollais en het iets grotere Sarria. Vervolgens over fraaie wegen door bossen en over de bijna droge rivier Ria Miño, waar een herder zijn schaapjes op het droge leek te hebben. Portomarin, Gonzar, Ligonde en Palais de Rei. Eenmaal Orosa gepasseerd voerde de rechte weg ons naar Melide. Langs deze snelweg richting Santiago lag het hotel. Keurige tent, niks mis mee. Fietsen moesten achterom en stonden in de feesttent met zowaar nog twee andere fietsen. Wij zijn dus niet alleen op de fiets onderweg naar Santiago. Laat gegeten. De keuken ging pas om negen uur open. Dat is ook een beetje Spaans. We hadden tijd genoeg om wat anders te doen. In een hoek stond een computer met internet-aansluiting.

144

Beste allemaal Op nog geen 45 km van Santiago hebben we even tijd oweer iets te melden. Alle eerdere pogingen gingen verkeerd omdat er in de dorpen waar wij overnachten soms een internet was, die dan ook nog bezet was door enthousiastelingen die hun facebook op moesten poetsen. Dus nu even alle tijd in een heerlijk en goed uitziend hotel. De meeste nachten werden doorgebracht in hostels, vaak privé-ondernemers die hun huis hadden vergroot om de stroom pelgrims te kunnen huisvesten. En dan kun je voor grote verrassingen komen te staan. Meestal in positieve zin dan.

De Spanjaarden doen hier hun best om de gasten het naar de zin te maken. En daar hebben wij heerlijk van genoten.De tocht door het noorden van Spanje is enerverend, verrassend, adembenemend (letterlijk en figuurlijk) en af en toe zwaar. Dan zou je wensen dat je er al was, maar dan ligt om die ene bocht nog een bocht die ook nog eens omhoog gaat. Onderweg zijn de vele momenten van genieten goed in te vullen geweest. Panoramafoto´s hadden het goed gedaan. Zeker bij het weer dat wij hebben. Geen idee waaraan wij dat verdiend hebben, maar elke dag droog en zon en heel weinig wind. De

145

meeste wind vang je als je vanaf de berg naar beneden mag suist, met een max, snelheid van 1x 52, 3 km/uur. Op de bekende berg Cruz de Ferro waar ieder voorbijganger zijn "levenlast" achter laat, hebben wij de stenen en de schelp achtergelaten die wij in opdracht hadden meegenomen uit nederland. Weer een kilo minder gewicht. Helaas was het die ochtend heel erg mistig dus de fotos zijn niet scherp.Han en Caroline jullie blauwe en gekleurde steen uit de voortuin ligt er mooi bij. (wat een rare uitdrukkig eigenlijk. Elke dag wat smsverkeer met het thuisfront is leuk om de ervaringen direct te delen. Wat betreft het Spaans: Ik heb erg veel baat bij de lessen die ik heb gevolgd. Charlotte, zelfs de telefoongesprekken gingen redelijk goed. Het valt op dat er heel weinig fietsende pelgrims zijn. Af en toe hebben wij het gevoel dat wij de enige zijn. Hier en daar een verdwaalde mountainbiker, maar verder alleen maar wandelaars. Nu we bijna aan het einde zijn van deze wondermooie trip, valt het wel op dat veel wandelaars wel iets hebben van een blessure. Met die bepakking heb je na zoveel km wel een paar blaren, of je knie zit vast, je heup staat scheef, of iets anders. Slechts weinigen lopen nog fris rond. Respect voor die doorzetters.Fietsen schiet een beetje meer op. Waar wij een hekel aan hebben zijn de zgn. georganiseerde reizen waarbij de taxi uw bagage vervoert naar het volgende hotel, en met een eenvoudige knapzak is het een stuk simpeler om de route te lopen. Voor één man hebben wij een enorme bewondering. Hij presteert het om in zijn rolstoel berg op en berg af te gaan. Dan ben je toch weer een gelukkig mens als je op de fiets kunt zitten.Voordat de trip begon 146

hebben wij een zgn. Credential meegekregen van Jacob. Daar moet mee bewezen worden dat je de route hebt afgelegd. Elke dag een stempel met datum en dan hopen dat de administratie van de Kathedraal te Santiago daarvoor in de plaats een Volle Aflaat afgeeft die op naam gesteld is. We zullen zien. Sommige stempels zijn mooie plaatjes. Kreeg je vroeger ook als je foutloos woordjes had nageschreven. Onze conditie is op een redelijk goed peil. De kuiten en bovenbenen protesteren af en toe, maar dat hoort erbij. Alle andere verhalen en ervaringen hoort u wel een keer als we weer thuis zijn. Tot ziens allemaal Ko en Martin

Het avondmaal smaakte overigens goed. Omdat wij zoveel tijd over hadden alvorens aan tafel te kunnen, hadden wij een paar biertjes gedronken. Bij het eten wat wijn en de volgende ochtend een voor Spaanse begrippen ruim ontbijt. De barman vond het geen enkel probleem om alles van de vorige avond op te slaan in de computer. Kunnen zijn collega’s het de volgende morgen gewoon uitdraaien en een rekening afgeven. Maar ja, als je als oudere werknemer zonder computerkennis iets moet doen met die toetsen en het lukt niet, dan pak je een velletje papier met ’n potlood en tel je gewoon alles op. Hij vergat te vragen wat wij de vorige

147

avond hadden genuttigd. De kamerhuur en het ontbijt was alles wat wij moesten afrekenen. Niet helemaal fair op z’n pelgrimstocht. Ik heb nog een kwartier last van wroeging gehad, daarna vroegen de klimmetjes alle aandacht en inspanning.

SMS’jes ontvangen en verstuurd 16 mei 2011 17.14 aan Alle drie En zo hoeven we morgen nog maar 45km!! Geeft lekker gevoel. Veel venijnige kloimmetjes? 84,57km. Fantastiscj weer. Plaats heet Melide 16 mei 2011 17.22 van Annelies Myn eerste reactie was: ohhh! Kanjers zyn jullie! Van schrik typ ik heel veel fouten. Koffer is gepakt, ben er klaar voor! XXXXX 16 mei 2011 17.47 van Marlou Nou heerlijk hoor. Wel raar dat jullie er bijna zijn. Jullie zijn toppers. Geniet van de laatste paar km! Dikke kus 16 mei 2011 17.51 van Babeth Toppers…wat een prestatie!lekker gevoel, wat zal je lekker slapen vannacht morgen uitgerust op de pedalen en dan is mama nog maar in Breda, haha, cool hoor!x 16 mei 2011 18.22 aan Babeth en Marlou Sms ff jullie postcode door. Kaartje 4 alle kids uit SdC morgen. 148

16 mei 2011 18.25 van Babeth Oh leuk, yurre is er helemaal mee bezig, opa is a h fietsen naar spanje, hij is, op de kaart wijst hij sdc aan, haha. Ohja adres; de muy 3 2134 XJ liefs en succes, ps je hebt 5 kleinkids, haha 16 mei 2011 18.26 van Babeth Oh, haha. Four, ipv vier,sjorry, snappum nu, xx 16 mei 2011 19.30 aan Annelies Komt emailtje aan!! 16 mei 2011 19.33 van Annelies Is al binnen doemyn best! 16 mei 2011 20.39 van Marlou Hai. Een kaartje vinden ze erg leuk. 2035 cj nr 21. Have fun op het plein bij de kathedraal!! Kus

Gedenkwaardige dag, deze dinsdag 17 mei 2011. Het wordt de allerlaatste “zitdag” van de fietstocht. Voor ik het vergeet een compliment voor mijn fiets, Junioritas 2000. Hij heeft zich goed gehouden, vertoonde geen zwakke momenten, had geen heimwee, niet opstandig en bleef ook bij slecht weer glimlachen. De eerst volgende tien jaar kan ik geen afstand doen van deze trouwe vriend. De rit van vandaag vraagt maar liefst negen keer een bergje te overwinnen, alsof Jacob eeuwen geleden al heeft besloten de laatste dag van de pelgrimage te bevorderen tot één van 149

de zwaarste. Een laatste test voor het verkrijgen van een “volle aflaat”. Zo zal ik het maar noemen. Stijgingspercentage tussen de 6% en 11% over een afstand van bijna 70 km. Bewust voor gekozen gisteren want de benen zullen wel

protesteren na ruim 1500km.

De

ingetekende paarse route hebben wij helemaal gevolgd. Nergens vanaf geweken of een stuk afgesneden. Eucalyptusbomen aan de linker- en rechterkant van de weg versierden onze triomftocht naar Santiago onder begeleiding van een vrolijk zingend vogeltje dat elke morgen in afwachting was van onze start. Het leek wel of het met ons meevloog. Af en toe liet het z’n mooie vibrerende geluiden horen alsof het wilde zeggen: “Jullie zijn op de goeie weg hoor!” Het weer is goed. Licht bewolkt, af en toe een zonnetje, de wind is te verwaarlozen. Prima fietsweer. Die 68km was lang genoeg om al te gaan denken aan de binnenkomst in Santiago, aan de kardinaal op de treden van de kathedraal met gevulde glazen champagne. Gek genoeg had ik geen of nauwelijks enige emotie bij aankomst. Ik kan mij herinneren van drie jaar geleden, nooit in de buurt gekomen van Santiago, maar onderweg wel gedacht aan het eindstation. ’t Kon dan zo maar gebeuren dat er emotie opwelde bij die gedachte.

150

Nu eigenlijk niet. Verhalen van andere pelgrims deden vermoeden dat het er een beetje kermisachtig uit zou zien. Toeristisch met terrasjes. Terrasjes zijn niet vervelend maar dat toeristische aspect á la Zandvoort en Valkenburg trekt mij niet echt. Het viel mee, ik kom er nog op terug. Eindelijk kwam Santiago in zicht. Heel in de verte een glimp opgevangen van de twee torens. De één zorgvuldig ingepakt als gevolg van restauratiewerkzaamheden, de ander al triomfantelijk blinkend van zijn verband ontdaan.. Na het laatste heuveltje het verlossende bord met Santiago erop zonder aanduiding van het aantal kilometers. Dat betekent: WIJ ZIJN ER!!

Best trots. Fluitend de laatste meters naar het centrum afgelegd.

151

In de buurt van het station zou het hotel moeten zijn. Op nog geen twee straten afstand was de lokale bevolking niet in staat de juiste ligging van die straat aan ons te vertellen: Rua de Republica Argentina 33. De schrijfwijze van deze straatnaam stond in de lijst van overnachtingsadressen anders dan op de straatnaambordjes. Zelfs aan het begin van de straat hadden de gemeenteambtenaren het anders geschreven dan aan het einde van de straat. Eindelijk de juiste voordeur gevonden. Op de 1e etage in een jaren-vijftig interieur bevond zich een balie met daarachter een man die nog net op één kantoorstoel

op

wieltjes

paste.

Hij

was

heel

erg

geconcentreerd bezig zijn werkzaamheden als alleenheerser over het complex te verrichten. Nauwelijks aandacht voor twee uitgebluste, zwetende pelgrims met zware fietstassen die niet verkouden waren, wel kuchen en hoesten om aandacht. Geen idee wat er allemaal op de diverse beeldschermen te zien was, hij reageerde niet. Op de balie stond tussen de toeristische stadsfolders een blinkend gepoetste hotelbel. Mijn rechterarm nam een aanloop en was net van plan om met een daverende klap de bel te luiden, toen hij opeens van zijn beeldschermen opkeek. “Los señores reservados?” Alle Spaanse woorden moest ik razendsnel bijeenrapen. Uit dat samenraapsel kwam zowaar het juiste antwoord.

152

“Si señor, una habitación doble por una noche.” Wat er daarna volgde uit de mond van de balieman is onmogelijk te vertalen. Het kwam neer op het registreren van onze namen, paspoort bekijken en de sleutel met kamernummer afgeven. Voor de rest zoeken jullie het maar uit. Zo ver ging ongeveer zijn interesse. Nog nauwelijks bekomen van dit warme welkom, besloten wij maar zo snel als mogelijk was zijn hok te verlaten en de fietsbagage naar de kamer te brengen. Wij konden er nog net bij hem uit krijgen waar wij onze fietsen moesten afleveren voor vervoer terug naar Nederland. In de parkeergarage onder het hotel was één parkeerplaats vrij gehouden voor de fa. Soetens fietsvervoer. Pas om zeven uur zou er iemand zijn om alles in ontvangst te nemen. Ontdaan van alle last maar nog wel in fietskleding begaven wij ons even later op de fiets in de richting van de kathedraal van Santiago. Die foto’s op het plein vóór de kerk moeten wij voor het nageslacht hebben.

153

Bewijs is bewijs! Daar sta je dan op het plein vóór de kathedraal van Santiago. Indrukwekkend, dat zeker. Een flinke wasbeurt is geen overbodige luxe. Het gras en de vetplantjes groeien spontaan uit de voegen. Voor Nederlandse begrippen heel vreemd. In Spanje heel normaal, komt meer voor. Twee fietsen aan de ketting aan de voet van het imposante trapportaal. Twee pelgrims op zoek naar dé plek waar je de felbegeerde credential kan verkrijgen. Na wat individueel zoeken naar het juiste adres kwamen wij eindelijk aan op de goede plek. Via een binnentuin en een afgebakende route betraden wij de moderne entree van het “Oficina del Peligrinos del Santiago de Compostela” Langs de trappen naar boven allerlei pelgrimsattributen in glazen vitrines. De serene sfeer deed vermoeden dat wij op

154

de juiste plek waren beland. Op de 1e etage waren twee mogelijkheden. Links of rechts. Maar voor wij zo dichtbij mochten naderen, gaf een gele streep op de vloer aan dat wij gepaste afstand dienden te bewaren. Alsof je bij de bank een nieuwe pincode kwam halen. Eenmaal aan de beurt was ik verplicht mijn paspoort af te geven en een vragenlijst in te vullen. Opmerkelijk waren de antwoorden van andere pelgrims op de vraag: “Heeft u deze pelgrimstocht religieus, sportief of cultureel beleefd?” Niet één antwoord gaf religieus aan. Alles was sportief en cultureel. Wat is dan de zin van een pelgrimstocht waar tienduizenden aan meedoen? Bij ons stond het religieuze niet op de eerste plaats. Maar al die anderen dan? Wij hebben er niet te lang over nagedacht. Het wordt tijd om met de credential in de beschermende koker terug te gaan naar hotel Mexico. Onze fietsen moesten worden ingeleverd. Met enige vertraging waarvoor zij zich verontschuldigde, nam de Poolse medewerkster van Soetens de fietsen in ontvangst. Nu pas begreep ik de vele monitors achter de balie van het hotel. Elke ingang werd bewaakt door een camera. De man wist precies op het juiste moment de juiste deur te openen. Nadat alle formaliteiten waren afgehandeld en wij naar boven gingen via een lift die alléén toegankelijk

155

was voor bewoners en gasten, sloten alle deuren zich achter ons als een verrassing. Niets ontging hem. ‘n Douche en schone kleren aan. De laatste banaan en mueslirepen verorberd. De wandeling naar het centrum duurde slechts ‘n minuutje of tien. In één van de straatjes naar het grote plein bevonden zich de diverse terrasjes. Hordes toeristen en een enkele pelgrim bevolkten het straatje. Op kijkafstand van het grote plein hebben wij de twee goed gevulde bierglazen stevig tegen elkaar kletsen. Toch nog ’n moment van emotie, en terecht. Allerlei sms’jes gingen over en weer.

156

laten

SMS’jes ontvangen en verstuurd 17 mei 2011 08.34 van Annelies Have a good day! 17 mei 2011 08.50 aan Annelies Jij ook schat. 17 mei 2011 09.52 van Kees en Ria Hallo, zyn het vandaag de laatste km?Dacht van wel.Mooie laatste trip en ga dan genieten van jullie prestatie. Veel suces gr. K.R. Uitregenachtig friesland. 17 mei 2011 10.33 aan Kees en Ria Nog steeds mooi weer ook op de laatste 50km. We boffen ontzettend. 17 mei 2011 15.58 aan alle drie SANTIAGO 15.10 uur. Na 68km. Zo dat zit erop. Heerlijk 17 mei 2011 16.08 van Marlou Gefeliciteerd lieve papa. Xx 17 mei 2011 16.22 van Annelies Gefeliciteerd! Beetje laat maar zat i d auto net aangekomen, gaan ht samen viern ! Topt mrgn! 17 mei 2011 16.54 van Kees en Ria Mannen gefeliciteerd wat een geweldige prestatie hebben jullie gehaalt.Geniet nog heerlyk na met een goed glas… Hy mag nu in de benen zakken.Gr.K.R. 17 mei 2011 16.57 aan alle drie 157

En de volle aflaat met gesigneerd diploma is binnen. Proost 17 mei 2011 17.01 van Marlou Champagne! Tip van collega Paradot hotel Luxe hotel. Zij had daar ontbijt. En een mooie zonsondergang in Funisterre. Romantisch als de dames er bij zijn. Met auto heen is beter dan bus!

Tijdens het fietsen moet je oppassen dat je niet wordt geveld door de zgn. hongerklop. In deze grote pelgrimstad was het bijna zover. Na twee biertjes, een pittige dagetappe en het genieten

op

comfortabele

terrasstoelen,

knorde

het

behoorlijk. Midden in de Rua do Vilar bevond zich een restaurant in art-deco stijl. Fenominaal interieur. Het menu was pelgrimswaardig. Vlak voordat wij naar binnen wilden gaan, gingen op het terras twee handen omhoog. Het waren de twee jongens die wij onderweg al eerder hadden ontmoet. Ook zij waren heelhuids en op tijd in Santiago gearriveerd. Hun terugvlucht stond vast voor de volgende dag. In het restaurant tegenover onze tafel zaten drie oudere vrouwen te genieten van hun oude dag. Volgens mij bezochten zij deze plek elke dag. De waarschijnlijk oudste van de drie zat er ook bij als de oudste. Zij wenkte de ober als er iets moest worden besteld. Zij voerde het schaarse woord. De andere twee beaamden het slechts. Ze zaten erbij 158

als gedistingeerde en welgestelde Spaanse vrouwen waarvan ik het vermoeden had dat hun mannen al waren overleden. Dat zal de reden wel geweest zijn dat zij hier elke dag gedrieën bij elkaar kwamen om een beetje aanspraak te hebben. Eén van de twee anderen had een zwaar leven gehad. Goed zichtbaar waren de vele rimpels in haar gepoederde en uitgezakte gezicht. Met kunst en vliegwerk had haar kapper nog iets kunnen maken van haar schaarse haardos. Kastanjebruin, een kleur die meer Spaanse vrouwen van die leeftijd met trots dragen. De derde vrouw van dit illustere trio stond hiërarchisch onderaan. Ze droeg te eenvoudige

kleding,

haar

haar

zakte

weg

in

een

onbenoembaar soort toupetje. Ze kende haar plaats op dit ereschavot van een vriendinnenkring. Je ziet haar staan bij de prijsuitreiking op de derde plaats vol bewondering omhoog starend naar de nummer één. En toch vermoedde ik een innige band van vriendschap door dik en dun. Hun consumptiegedrag

lag nog op geen derde van onze

hoeveelheid drank en eten. Niet dat wij als Bacchus aan het innemen waren, maar hun dieet liet niet meer toe dan het geringe tapas-maaltje en een kopje thee of een glaasje fris. Voordat wij aan het dessert begonnen verlieten zij in statig aangepaste stappen het etablissement in volgorde van de

159

eerder genoemde prijsuitreiking. Spaanse trots in optima forma. Heerlijk gevoel als je dit na drie weken zo nuchter kunt aanschouwen en kan genieten van hun dagelijkse pleziertje in de kroeg. Op een groot TV-scherm was de hele Jakobs-route vanaf de Pyreneeën tot aan Santiago te volgen met alle hoogtepunten en met alle belangrijke pelgrimssymbolen. Veel was herkenbaar, veel hebben wij met zekerheid gemist. Des temeer reden nog een keer terug te gaan naar die streken in noord Spanje Na de koffie het centrum langzaam uit gewandeld. Het was wel genoeg voor vandaag. Een droom is uitgekomen. Een wens is vervuld en vertaald naar het prachtige Franse woord: Mon Plaisir. Vandaar de titel van dit reisverslag. Het einde van de fietstocht naar Santiago de Compostela was nog niet het einde van ons verblijf in Spanje. Er lagen nog een paar aangename dagen te wachten in gezelschap van onze vrouwen. Die gaan morgenvroeg vanaf vliegveld Eindhoven naar Porto in Portugal. Daar huren ze een auto en rijden dan naar Santiago. Een leuk vooruitzicht. Precies op de geplande dag hebben wij de fietstocht afgesloten. De praktijk was een perfecte kopie van de

160

theorie. Precies één dag later vliegen Melanie en Annelies vanaf Eindhoven Airport naar Porto in Portugal. Na de ontvangst van de autosleutels ontvingen wij een sms’je dat ze een comfortabele Nissan Quasqai +2 met alles er op en er aan meekregen. De afstand bleek toch iets meer te zijn dan zij hadden voorzien. Met de losse TomTom geen problemen de snelste route te volgen. In hotel Mexico ging de wekker pas om acht uur. Een prima reveille voor een rustige dag. Het hotel zelf beschikt niet over een eetgelegenheid. Alle fietskleren in de tassen gepropt, koffers mochten in het hotel blijven tot na de middag. Aan de rand van het oude centrum in een restaurant van een heerlijk ontbijt genoten. Ze waren net open. De leveranciers van brood, drank, groenten fruit en kranten etc. kwamen om beurten hun goederen afleveren. Tevreden over hun geleverde werk beloonde de serveerster hen met een espressootje. Na een half uurtje kwam een statige maar licht kreupele oudere man binnen. Hij zocht z’n vaste plek op achterin aan een klein tafeltje en als vanzelf stond vlak daarna een broodje met een kopje koffie voor hem. Luidruchtig beantwoordde hij zijn rinkelende mobieltje. Het volume stond op z’n hoogst. De man was voorzien van een gehoorapparaat.

161

Met verbazing zijn dominante stemgeluid proberen te vertalen. Spaanse woorden ken ik wel een beetje maar het koeterwaals dat hij sprak leek nog het meest op Bulgaarse yoghurt. In volkomen stilzwijgen maakten wij een eind aan ons ontbijt. De

buitenwarmte

begon

aangenaam

te

voelen.

Een

stadswandeling lag voor de hand. Allerlei steegjes, straatjes, pleintjes etc. werden bekeken. Het aantal kerken probeerden wij te tellen. Geen beginnen aan. Op nog geen vierkante kilometer turfden wij 14 kerken. Misschien nog wel een aantal gemist. Woensdag 18 mei om 12.00 uur begint de Hoogmis in de kathedraal. Er werd geadviseerd op tijd aanwezig te zijn. Het kon wel eens druk worden. In de zijbeuk namen wij plaats in de banken met goed uitzicht op het hoofdaltaar en de ingewikkelde katrol hoog in de koepel. Die wordt gebruikt om het immense wierookvat heen en weer te zwaaien na afloop van de mis. De geschiedenis vertelt dat de stank van de pelgrims in de afgelopen eeuwen zo ondragelijk was, dat de pastoor besloot die te bestrijden met wierook. Die traditie wordt nog steeds in ere gehouden. Maar, en dat was jammer op de oneven dagen van de week.

162

De wachttijd tot aanvang van de pontificale hoogmis nam nog een half uurtje in beslag. Tijdens de wandeling door de oude stad had ik paar kaarten gekocht voor mijn kleinkinderen. Allemaal verschillend en een beetje passend bij hun resp. leeftijd. Tijd genoeg dus om ze te schrijven met een persoonlijk verhaaltje erbij. In de tussentijd had een heel lief nonnetje het altaar betreden. Met één hand omhoog maande zij de kerk tot stilte. Wonderlijk zoals ze dat voor elkaar kreeg. De kerk was inmiddels tot op de laatste plaats gevuld. Iedereen was één en al aandacht voor deze non. In drie talen kondigde zij aan dat de liederen van deze mis nog maar even gerepeteerd moesten worden. En verdomd…(sorry in dit geval) de hele kerk deed mee! De laatste postzegel had ik op de kaarten geplakt en precies op dat moment klonk er een bel. Je weet wel, zo’n grote koperen bel die in veel kerken nog te bewonderen is als zuinig bewaard gebleven relikwie. Iedere aanwezige stond op om de stoet aan kerkelijke dienders welkom te heten. 163

Het werd een hoogmis met elf (11) heren. In mijn tijd als misdienaar in de St.Bavo ben ik nooit boven de 6 gekomen. Verder verliep deze mis zoals de paus het graag zag. De aanwezige pelgrims kregen een apart welkomstwoordje. Namen werden niet genoemd maar wel aantal en de nationaliteit. “Dos holandeses” Dat waren Martin en ik dus!!! Na ruim ’n uur smaakte de koffie op hetzelfde terras als de middag daarvoor het biertje: heerlijk. Intussen bleken de dames al aardig te zijn opgeschoten richting Santiago. Het hooggelegen stadspark lonkte. Vanaf die plek kreeg je een fraai beeld van de kathedraal en de directe omgeving. Van die afstand een verzameling rode daken, schots en scheef neergezet. Midden op de dag (warm dus) zie je niet zoveel mensen buiten lopen. Alleen wat joggers en een paar buitenlanders. Genoten van de heersende rust. Verschillende sms’jes over en weer. Met nog 80 km voor de boeg voor Melanie en Annelies werd het tijd onze koffers op te halen in hotel Mexico. Er zat nu een andere monitorbewaker die er nog langer over deed ons te zien wachten om enige aandacht. Nauwelijks een woord gesproken, ook niet nadat wij de koffers uit de afgesloten bagageruimte hadden gevist.

164

Gauw wegwezen, wachten op het station lijkt een betere optie. Het viel gelukkig mee de wachttijd. Tegen half vijf reed de huurauto het parkeerterrein op vóór het station. Martin werd een uurtje daarvoor enigszins nerveus. Hij bleef heen en weer lopen op de boulevard t.o. het station. Het weerzien van onze geliefden bracht enige emotie met zich mee. Geen uitbundig tranendal. Innige omhelzing en bemerken dat wij er alle vier goed en gezond uitzagen. Op naar O’Grove Hoe kom je daar nou terecht zult u zich afvragen? Leuk verhaaltje. Bij onze eerste poging in 2008 in één ruk naar Santiago te fietsen had mijn broer Ton het plan opgevat ons te verwelkomen in Santiago. Zonder dat wij het wisten had hij Annelies gevraagd wanneer dat ongeveer zou zijn en reserveerde vervolgens een hotel in O’Grove. Want, er is ook een hele mooie golfbaan. Ondanks onze te vroege thuiskomst toen, zijn Ton, Marjon en Lizette die week toch maar gegaan. Ze raakten niet uitgepraat over de fraaie

165

omgeving en het was niet te ver van Santiago en Porto vandaan. Aan de kust van de Atlantische Oceaan. O’Grove is een liefelijk, paradijselijk schiereilandje pal aan de Atlantische Oceaan op zo’n 80km ten zuidenwesten van Santiago. Het verblijf in hotel Mirador was uniek. Vanaf ruim balkon prachtig uitzicht op de oceaan en de vele mosselbanken. Vriendelijke eigenaar én wij waren de enige gasten in het begin. Alle aandacht voor ons maar niet overdreven. Een jonge borrel, witte wijn wat nootjes en veel verhalen op het balkon. De zon scheen, de wind waaide minzaam, de sigaar smaakte wonderlijk. Dat was de beloning van drie weken fietsen, vloeken, lachen en genieten. Het diner in het hotel was goed. We schrokken van de prijzen, dat niveau waren wij niet meer gewend. Om elf uur in de avond lonkte het bed waarin we weer met z’n tweeën mochten kroelen………!

166

SMS’jes ontvangen en verstuurd 18 mei 2011 18.06 van Babeth Salut, wat fantastisch dat jullie er zijn gekomen, onwijs te gek!gefeliciteerd en geniet nu van alle ontspanning, morgen de meiden naar porto en dan naar jullie, wauw, pap. Ben mega trots op je!love you heeeel veeeel 18 mei 2011 14.35 van Annelies Zitten in de car,qasqua mega.rydt mega! Tomtom wil niet praten, mnaar doet t wel 18 mei 2011 14.39 aan Annelies en Melanie Net begonnen? Hoe lang duurt de rit? Rechtstreeks naar Santiago? 18 mei 2011 14.43 van Annelies Rond 4u zyn we by jullie 18 mei 2011 14.46 aan Annelies en Melanie 167

Gaan we mee akkoord!! 18 mei 2011 15.32 van Annelies SdC 81 km 18 mei 2011 15.36 aan Annelies en Melanie Wy wachten rustig af. 18 mei 2011 18.33 aan alle drie + kees en ria Zitten op balkon met sigaar en borrel. Heerlyk met z’n vieren. Aan zee. Fantastisch? Kus 18 mei 2011 18.39 van Kees en Ria Wat heerlyk dat de vrouwen er ook zyn om met elkaar van jullie avontuur te genieten en het mooie weer.Wy zitten wel aan de borrel in de voortent.Lieve gr. K.R. 18 mei 2011 18.39 aan Ton van der Veldt Heel goeie locatie in Ogrove. Prachtig uitzicht op zee. Groeten van ons vieren. 18 mei 2011 20.25 van Marlou Lekker genieten weer van elkaar. Kus van ons. 18 mei 2011 21.31 van Ton Geweldig! Leuk te horen1 geniet er van, gr aan allemaal, ton & marjon

168

O’Grove

Elke ochtend wakker worden met dit weer en dit uitzicht! Wie wil dat niet. Op liefdevolle wijze werden wij bij het ontbijt verwend door de moeder van de huidige eigenaar. Spiegeleitjes, croissantjes, u zegt het maar. Dat vond elke ochtend plaats aan onze tafel. Je werd er bijna verlegen van. De resterende vrije dagen in O’Grove waren echt vakantie. We hebben één keer gelopen naar het stadje vanaf ons hotel (bijna 1 uur in de warmte). De overige keren eerst de auto en daarna te voet verder. Beviel een stuk beter. Op de marktdag bleven Melanie en Annelies daar rondhangen terwijl Martin en ik een poging deden de 9holes golfbaan te mogen lopen. Alles voor elkaar en gelogen 169

over onze handicap, maar geen schoenen, het feest ging niet door. De troostprijs was een beetje afslaan op de driving range. Zó jammer. Ton en Marjon waren lyrisch over deze locatie, wij nu ook. Maar wat ’n rust op deze plek. Het seizoen was nog niet begonnen, dat kon je zien. Alle rondvaartboten met glazen bodem lagen in de haven te rusten. Op de terrasjes in de stad waren de juiste en meest strategische plekjes altijd vrij. De VVV-dame liet alles op papier zien wat maar een beetje leek op toerisme, cultuur en natuur. In de loop van de middag even een dutje gedaan. Dat frist op en de helderheid die daaruit geboren wordt heb je nodig bij het klaverjassen. Een paar kilometer verderop ook aan de kust, hebben wij werkelijk heerlijke vis gegeten in een restaurant in Vincente do Mar, waar de zeemeeuwen de olijven van je tafeltje pikten.

170

SMS’jes ontvangen en verstuurd 19 mei 2011 09.00 aan Jan en Marlou Van harte gefeliciteerd met jullie 5e trouwdag. Maak er mooie dag van. Ko em lies 19 mei 2011 18.36 van Marlou Dank je wel. Wij hopen ook over 35 jaar nog zo gelukkig te zijn! Hebben jullie het leuk? Waar zitten jullie precies? X 19 mei 2011 18.40 aan Marlou Wy logeren in Ogrove. Schiereiland boven Vigo in spanje aan atlatische oceaan. Heel mooi weer

SMS’jes ontvangen en verstuurd 20 mei 2011 08.59 aan Babeth en Marlou Goede morgen deze morgen vanuit Ogrove. De lucht is weer stral blauw. 20 mei 2011 09.04 van Marlou Goede morgen vanuit frisse haarlem! Gezellig met mijn neefje en pukkelige nichtje! Haha. Veel plezier vandaag. 20 mei 2011 09.09 aan Marlou Hoe gaat t dan met die kinderen? 20 mei 2011 09.11 van Marlou 171

Goed hoor. Zijn niet ziek meer, Jammer nu zijn ze actief! Geintje. Ze zijn heerlijk aan het spelen met z’n 3tjes. Ik doe tussendoor ook mijn ding, was enzo:-P 20 mei 2011 11.44 aan Marlou en Babeth en Ton Sta nu op de golfbaan! 20 mei 2011 12.35 van Babeth Tjeetje, dit klinkt als een lastig dagje, met die nare blwe lucht, golf, zet je petje op, anders word je zo bruin!enjoy, hier ook lkkr weer, kids bij zus, gaat beter, nog een middagje werken en WEEKEND!!!YEAH..de schilder komt morgen, joepie, liefs ook voor mama 20 mei 2011 13.19 van Marlou Wat lekker. Vast prachtige omgeving! Hier nu ook m,ooi weer! 20 mei 2011 17.11 van Ton Geweldig! Relax & enjoy it! groet vanaf golfbaan Purmerend (Burggolf Bussiness Day)! Ton 20 mei 2011 19.56 aan Marlou en Babeth Komt email aan. 20 mei 2011 19.56 van Marlou Heb ik al gelezen. Heel leuk verhaal. Moet deze nog doorgestuurd worden? Eet smakelijk trouwens. Kus 20 mei 2011 19.59 aan Marlou Is niet nodig. Heb alle adressen gehad. Kis

172

Zaterdag 21 mei hebben wij een bezoek gebracht aan de stad Vigo. Grote stad met historie, vreselijke nieuwbouw, veel winkels en mooie openbare kunst. Geschikte plek om een dagje te stadten. Je komt weer helemaal in de sfeer van een grote stad. C&A, Mediamarkt, The Body Shop, Zara. Wat een saaie herkenning is dat al lopend door de grote autovrije winkelstraten. De achteraf-straatjes zijn vele malen leuker en bepalen de sfeer van zo’n stad en ooit ‘n mogelijke terugkeer. Ambitieuze

havenplannen

staan

op

enorme

borden

aangekondigd. Ziet er indrukwekkend uit. Een klein deel is klaar. Voor de rest gebeurde er niets meer. Een direct gevolg van de economische malaise die in Spanje steeds duidelijker in het straatbeeld te zien was. Plannen genoeg, maar geen geld meer. De openbare kunst maakte indruk op ons. Nog steeds heb ik het gevoel iets te kunnen met beeldhouwen of wat daar op kan lijken. Het voorbeeld is:

173

174

SMS’jes ontvangen en verstuurd 21 mei 2011 10.11 aan Marlou en Babeth Gadverdamme t is bewolkt. Vandaag naar de stad Vega. Gr. aan alles en iedereen. 21 mei 2011 10.20 van Babeth en Marlou Hier strak, stralend blauw, schilders bij buren begonnen, ik veeeeeel onkruid weghalend in tuin,, bah, rottig hoor zo lkkr weertje!enjoy vega, zeker geen vlees daar, alleen maar vegaburgers, !!liefs trug 21 mei 2011 10.45 vanMarlou Hier mooi weer. Ik ga vadaag competitie invallen. Leuk. Koop leuke dingen in vega. Hihi. Kus 21 mei 2011 11.44 aan Babeth en Marlou Sorry, stad Vigo 175

21 mei 2011 11.44 van Babeth Aha, kon vega ook nie vinden…by the weg, sinterklaas stopt ermee, bram stopt, we hebben straks een andere klaas, jammer…hahaha 21 mei 2011 11.49 aan Babeth Wie is bram? 21 mei 2011 11.49 van Babeth Oh, sorry, ik bedoel Sinterklaas, hahaha, bram dv vlugt!!liefs

176

Email verzonden vanuit O’Grove 23 mei 2011 Beste allemaal Die laatste dag richting Santiago was me er eentje. Als je de routebeschrijving zou moeten geloven, en waarom niet, leek die etappe wel te doen na al die kilometers. Maar de auteur, Clemens Sweerman, had nog enkele verrassingen in petto. Maar liefst 13 klimmetjes voor de boeg. Venijnig als de pest en dat met een temperatuur van bijna 28 graden. Niet zeuren, want we zijn er bijna, zeiden we tegen elkaar. We hebben het geweten en vervloekt dat wij 177

dat ook nog moesten doen als pelgrim. Uiteindelijk zagen we een bord met Santiago erop zonder vermelding van kilimoterafstand. Dus we waren er. Maar die laatste klim, dat vertellen we nog wel een keer. Eenmaal in Santiago zo snel mogelijk naar de kathedraal om de volle aflaat te verkrijgen. Dat is gelukt en wij hebben ons " diploma". Keurig in een kokertje verpakt met handgeschreven onze namen. Toch wel iets om trots op te zijn. Na de foto´s en het bekende dagelijkse beloningsbiertje terug naar het hotel, waar de fietsen op transport naar Nederland werden afgeleverd. Die avond heerlijk de stad in en de volgende dag al snel kontakt met Melanie en Annelies. Om ca. 15.30 kwamen zij ons oppikken vanuit Porto en na de nodige innige omhelzingen op weg naar ons zomervebrlijf in Ogrove. Een schitterend schiereiland aan de atlantische oceaan. Wat een fewt om hier vaf het balkon een panoramische zeezicht te hebben met de hele dag zon, zon en zon. Heerlijk gegeten in het hotel (wij zijn de enige gasten!!!!). Na ee heerlijke en vwelverdiende nachtrust en een stevi gontbijt op naar Ogrove. Gelopen weliswaar over de weg en na 1 uur waren we er al. Al zullen jullie ons niet geloven, dit lijkt op een paradijs. Groen, palmbomen, golfbaan, vergezichten, restaurantjes, kroegjes en veel te beleven in de haven. Er wordt af en toe een kaartje gelegd en de stand op dit moment is 21 voor de dames. Ook zij hebben het na 3 weken erg naar hun zin dat wij weer bij elkaar zijn. Dan heeft het lanm ggenoeg geduurd en is de beleving

178

van deze omgeving met z´n vieren ook heel gezellig. Verdere details van de laatste dagen zullen jullie ongetwijfeld nog wel horen. Ga er maar vanuit dat Martin en ik de nodige rust hebben verdiend en dat we daar volop gebruik van maken met siestas en zo. Jammer dat wij tijdens het bezoek aan de markt van de dames niet op de golfbaan mochten lopen vanwege foute schoenen. Dus maar ff op de driving range gestaan tussen de palmbomen en berghopwaarts slaan. Voor alle steun aan het thuisfront gedurende deze 3 weken zijn wij jullie heel dankbaar. Met zulk mooi weer waarvan slechts 1 dag regen, valt er niet veel te mopperen. En dat dpoen wij ook niet. Voor alle mensen waarvan wij de verjaardagen vergeten zijjn, bij deze dan nog maar en nu wordt ik in mijn nek gegrepen door Martin omdat we uit eten gaan. Dat zullen we nog wel eens zien waar dat op uitdraait. Voor nu en voor allemaal, welterusten en morgen gezond weer op. Martin en Ko Melanie en Annelies

De allerlaatste dag van deze enerverende periode is aangebroken. Het grootste deel van de ochtend staat in het teken van het afscheid nemen van Spanje, het voorbereiden op de vlucht van morgen en het weerzien met de stad Porto. 179

Al zijn er nog zoveel negatieve gedachten in je kop, er is altijd ruimte voor iets positiefs. Het glas is half vol of half leeg!! Porto, de stad van

sherry en port met bouwwerken van

Eiffel en zijn zoon (de herkenbare bruggen)

Ponte Dom Louis I De stad van vermaak en pleintjes met authentieke terrasjes. De stad van een levendige kade (Rua Cais de Ribeiro) met alleen maar terrasjes en het beste uitzicht op de ijzeren brug en de port- en sherryhuizen aan de overkant. Vanaf de luchthaven, op 5 min. lopen van het hotel, gaat een metro-achtige trein naar het stad. In Nederland heet zo’n

180

snelle verbinding al gauw een “light-rail”. Zeer comfortabel en binnen een half uur rijdt hij je stapvoets over de brug naar een halte. Je loopt als vanzelf terug over de brug. Het uitzicht op de oude stad is fenomenaal.

Je wordt

uitgenodigd snel naar beneden te gaan en deel te nemen aan het opwindende Portugese ritme van de dag. Nou graag. Voor slechts 1 euro kan je van boven naar beneden met een zgn. finuculaire. Zo’n treintje of lift, die in de bergen binnen een paar minuten een hoog stijgingspercentage kan overbruggen.

Op enkele honderden meters afstand van de brugpeilers lonkten de gedekte tafels met blinkende glazen en witte servetten. Eén blik in elkaars ogen was voldoende. Restaurant Mercearia: specialiteit—alles wat uit de zee afkomstig is.

181

Bacalhau á Gomes de Sá

Wij hebben daar ruim de tijd genomen te genieten van wat er op tafel kwam, van wat er langs paradeerde over de kade, van wat er allemaal aan toeristische rondvaartboten in de vorm van sherryschuiten over het water dobberde, van de uitslovers op waterscooters en van ‘n vreemde dissonant in deze omgeving: ’n kabelbaan over de rivier! Voldaan en een beetje uitgerust liepen we nog een uurtje door de sloppen van deze wijk. Er heerste wat onrust in de stad. Opmerkelijk was de hoeveelheid blauw die de mensen in de vorm van sjaals, petjes en shirts droegen. Een enkeling liet zijn aanwezigheid nog een beetje meer zien door luidruchtig op een toeter te blazen. Wat is er aan de hand? 182

Links van de Av. Dos Aliados, bijna aan de voet van het monumentale wit gepleisterde stadhuis in een zijstraatje, zaten honderden mensen opeen gepakt naar een groot tvscherm te kijken. Een rechtstreekse uitzending van een voetbalfinale waarin Porto de hoofdrol speelde. Er werd niet veel gescoord. Op het moment dat Porto scoorde, werd de stad overstemd door een oorverdovend lawaai van toeters en clubliederen.

Sportieve cultuur in Porto. Op een terrasje in de nabijheid van dat steegje genoten wij van al die luidruchtige en chauvinistische folklore. Na het laatste fluitsignaal barstte er een enorme kakofonie los op het plein. Veel auto’s versierd met

blauw-witte

vlaggen en juichende passagiers reden alleen maar rondjes 183

rondom het plein. Van een kleine blauw geschilderde mini tot een klein busje met te veel inzittenden. Later zou blijken dat op dat plein pal voor het stadhuis de huldiging zou plaatsvinden van FC Porto. Op de vraag aan ’n agent wanneer dat gaat gebeuren,kregen wij als antwoord: “Zo tegen middernacht!” Dat duurde te lang. De vermoeidheid van het slenteren, het heerlijke eten,de drankjes en de drukte van ‘n stad begonnen hun uitwerking niet te missen. Het besluit om terug te keren naar het hotel was vlug genomen. Met de light-rail weer terug naar het onpersoonlijke in grauw beton opgetrokken hotel. Een onbegrijpelijke luxe kamer voor één nacht. Een slaapkamer met zitje, driedeurs schuifkast, ruim 2-persoonsbed. Er zullen niet veel mensen zijn die hier met plezier een 14-daagse vakantie zullen doorbrengen. Alleen al het lawaai van de vliegtuigen oploopafstand. Je moet er niet aan denken. Er werd nog even geopperd deze dag af te sluiten met een potje klaverjassen. Eenmaal op de kamer, na een verlossend telefoontje aan Martin, bleek het toch beter te zijn het bed te houden. De ochtend diende zich snel aan. Om vier uur gaat de wekker om op tijd en zonder ontbijt in de rij te gaan staan voor de vlucht naar Eindhoven.

184

Michelle van Frank stond in Eindhoven klaar om ons naar Breda te vervoeren. Het mooie weer van de afgelopen weken was als vanzelfsprekend met het vliegtuig meegegaan.

SMS’jes ontvangen en verstuurd 22 mei 2011 09.34 aan Babeth en Marlou Goede morgen deze morgen. Vandaag naar Porto voor laatste dag. Snik. Blauwe hemel. 22 mei 2011 09.35 van Babeth Ongelooflijk dat t zo snel voorbij gaat als je fun hebt!neem t allemaal in je op vandaag, morgen back in hollandia, ook gezelli hoor, miss you mucho, xxx 22 mei 2011 09.38 van Marlou Geniet er lekker van. Hoe laat zijn jullie morgen in Heemstede? Xx 185

22 mei 2011 09.42 aan Marlou Geen idee precies. Wordt wel in de namiddag. We sms’en wel. Half elf landen we op Eindhoven. 22 mei 2011 18.18 van Babeth Zijn

jullie

morgen

op

de

dag

al

thuis?Ik

heb

MRvergadering…maar wil je wel graag zien en ff spreken hoor…enjoy the last night up there, liefs voor de mama en tante M en Martin. 22 mei 2011 18.21 aan Babeth We sms’en wel als we uit Breda naar huis ryden. Ok? Wordt in de middag. Kus 22 mei 2011 20.10 aan Babeth en Marlou FC PORTO Kampioen!! Eén groot feest in de stad. Toeterende auto’s etc. CULTUUR 22 mei 2011 20.10 van Marlou Dat is speciaal voor jullie! Lachen. Mooie afsluiting van een bijzonder avontuur! Kus 22 mei 2011 22.08 van Babeth Lalalalalalaaaaaaa, dat is t culturele toefje slagroom op jullie reis, haha!en nu zeg ik; TOT MORGEN, joepie!!!!Liefs

186

Zoals de reis begon in Breda op 25 april, zo werd de reis op 23 mei afgesloten met een uit de keuken van Melanie getoverde lichte lunch.

187

Met de Jacobsstaf (clubblad van het Jacobsgenootschap) op tafel maakten wij kennis met de zgn. Haiku: Een kort Japans verhaaltje in dichterlijke vorm van niet meer dan 3 of 4 regels. Ik wil jullie niet onthouden dat het EO-gehalte hoogtij viert:

Na het afscheid mocht ik weer plaatsnemen in de nieuwe witte Kia Venga. Vóór de fietstocht had ik slechts 150km gereden. Alles was nog nieuw. De vele knopjes en andere toeters en bellen waren nog vreemd voor mij. Toch zijn we thuis gekomen zonder problemen maar met de navigatie. Onderweg bekroop mij een beklemd gevoel van een in elkaar gedrukt landje. Smalle wegen, druk verkeer en zonder bergen. Geen belemmeringen de verte in te kijken naar de strakke weilanden.

188

In Heemstede was het nog erger. De dik in het groen gebladerde bomen bogen over de Glipperdreef als een ereboog. Ik had het gevoel of ik er gebukt doorheen moest. Eenmaal binnen vlogen de muren nog net niet op me af. Snel de openslaande deuren open. Ruimte en vrijheid. Dat is wat ik wilde. Een Hollands kopje koffie deed wonderen. Na een uurtje kwamen Babeth, Marlou, Jeroen Jan en Jay, Bryant, Yurre, Tyler en Amiée langs. Het was een heerlijk weerzien met wat tranen, gelach en vragen. Veel vragen. Een maand lang van huis geweest. Nog nooit eerder meegemaakt. Het is uitermate goed bevallen en misschien voor herhaling vatbaar. Of dat ook op de fiets moet, daar ben ik nog niet uit. Wel dat er voldoende variatie in moet zitten en contact met de lokale bevolking niet uit de weg wordt gegaan.

189

Champagne

SMS’jes ontvangen ven verstuurd 23 mei 2011 05.22 aan Martin Goede morgen deze morgen, klaar voor de start? 23 mei 2011 06.26 van Martin Ja we lopen nu maar beneden. 23 mei 2011 11.16 van Marlou En al terug in Nederland? Gelukkig mooi weer. Welkom thuis. X 23 mei 2011 11.40 aan Marlou en Babeth 190

Wy eten nog ’n hapje en gaan dan we gaan we richting Heemstede. Jullie horen t nog wel. Kus 23 mei 2011 11.55 aan Carla en Herman Foto van koe. Met tekst: Grasland groene zee, Nieuwsgierig zwarte ogen, Pelgrim wuift, Hay koe!! 23 mei 2011 11.57 van Babeth Joepie doe rustig aan…. 23 mei 2011 18.25 aan Kees en Ria Zyn weer thuis en bedankt voor de mooie bos bloemen. Fantastisch 23 mei 2011 18.49 aan Vera en Ben En, is er nog ’n wonder geschied? Nieuwe banden of zo? Gr. Ko

Het was één groot feest deze fietstocht met Martin en met de welwillende medewerking van Melanie en Annelies die hun mannen zo lang wilden afstaan. Het was een sportieve uitdaging die met cultuurgesnuffel gepaard ging. Het religieuze karakter dat zo sterk verbonden is aan deze

191

pelgrimstocht,

kwam

slechts

mondjesmaat

aan

de

oppervlakte. Je ontkomt er soms niet aan. Ik ben niet veranderd, denk ik.



De ingekaderde SMS-berichten heb ik letterlijk en zonder één verbetering aan te brengen, overgenomen van mijn mobieltje. In het blauw zijn alle verzonden berichtjes afgedrukt. Zo krijgt u een indruk van de ondersteuning van het thuisfront.



De foto’s zijn van Martin (met toestemming afgedrukt) en van mij.



De

vele

indrukken

en

ervaringen,

gesprekken

en

plaatsnamen, samenstellingen van menu’s en biermerken, witte en rode wijn, heb ik zo dicht mogelijk bij de waarheid trachten te plaatsen. Daarbij uitermate goed geholpen door Martin, die een onvoorstelbaar geheugen heeft wat vooral plaatsnamen betreft. 

Als er iets niet geheel naar waarheid is geschreven moet u dat maar plaatsen in de dichterlijke vrijheid des schrijvers.

192

Het echte einde

Ko van der Veldt Heemstede, maart 2013 193