Classic Quarter 2015
Ja waar zal ik eens beginnen met een verslag, zelf ben ik geen schrijver maar ik zal het toch proberen. Tijdens de BBQ op zaterdagavond had Bernard opeens het goede idee dat ik maar eens een verslag moest schrijven over onze trip naar Engeland. De rest van het team was het hier spontaan mee eens en zelf had ik weinig meer in te brengen. (Bernard bedankt) Dus vandaag dinsdag 16-06-2015 ben ik achter mijn laptop gaan zitten en probeer iets op papier te zetten. Ik zal alleen over het lopen te schrijven want er is zo veel meer te vertellen (still water, boxershort, bad hairday, kussengevecht, lattenbodem, tanden in een dashboard, heel de dag eten, aardbeien, geen koffie, boodschappen en als laatste een huilende gastvrouw). Van dit weekend kan je bijna een boek uitbrengen (misschien komt dat ooit als een spannende thriller) Ok daar gaan we dan, de Classic Quarter is een trail run over het South West Coast pad in Cornwall Zuid-Engeland. De route loopt van Lizard Point naar Land’s End een tocht van 44 mijl (ongeveer 72 km).
Deze trail run kan je solo lopen, als team van twee of als team van vier personen. Waar het vandaan komt en hoe het ontstaan is weet ik niet maar we zouden van uit de vereniging ook mee doen voor Sport 4 Socialisation (S4S)aan deze loop. Omdat S4S wel bekend is binnen WBTV zal ik hier niet over schrijven want dan doe ik ze te kort. Om uit te leggen wat ze doen en hoe ze dat doen heb ik iets meer nodig als een kort stukje. Voor meer informatie bekijk de website http://www.sport4socialisation.org. We konden ons uiteindelijk aanmelden met een team en een solo renner. Het team bestond uit Gemma, Marcel, Wanny en ik zelf de solo renner was Misja (een beetje gestoord). Het vertrek stond gepland op vrijdagmorgen heel vroeg om in de middag te arriveren in ons hotel/lodge White Sands. Het lopen zal gebeuren op zaterdag en de zondag zal benut worden voor de terugreis. Vrijdagmorgen 12 juni ging de wekker bij mij omstreeks 01:15. Om 02:00 uur reden we bij Wanny weg om Gemma, Marcel en Misja op te halen. Om deze tijd denk je nog waar zijn we
aan begonnen en is het wel leuk op dit tijdstip. Ik kan je vertellen dat ik toen inderdaad niet wist waar we aan zouden beginnen maar leuk was het al wel. Via Gent reden we naar Duinkerken om daar de oversteek te maken richting Dover een overtocht van ongeveer twee uur. Tijd zat om even de benen te strekken aan boord.
Aan de overkant zaten we nog minimaal een uurtje of zeven in de auto voordat we zouden arriveren in ons hotel/lodge. Onderweg kwamen we Isabel, Harry en Dave van S4S tegen bij een bezinepomp die waren ook al onderweg richting het hotel. Daar gelijk kennis gemaakt waar wij ondertussen hadden besloten om een hapje te gaan eten zijn zij doorgereden. Wat we daar allemaal weer gezien hebben kan volgens mij alleen in Engeland. Even na drie uur kwamen ook wij aan bij het hotel/lodge. Het team (Gemma, Marcel, Wanny en ik) sliepen gezamenlijk op een kamer Misja als solo runner had een eigen kamer. Dit ook omdat hij nog vroeger als ons uit bed moest zaterdagmorgen.
Vrijdagavond om acht uur kregen we een pasta maaltijd en even daarvoor een briefing van Dave en Isabel hoe of wat de bedoeling was op zaterdag de dag van de loop. Wij hadden als team al een indeling gemaakt wie wat ging lopen, Marcel zal de eerste afstand lopen, ik de tweede, Wanny de derde en Gemma de laatste. De solo runners moesten om 4:15 verzamelen om gezamenlijk te vertrekken naar het startpunt op Lizard Point. De teams moesten om 05:00 verzamelen om ook naar het startpunt te gaan. Dat betekende weer weinig nachtrust en vroeg op. Wij zouden met de auto van Wanny de gehele dag van punt naar punt rijden. Nadat alle informatie en tijden waren besproken en de vragen beantwoord was het tijd om te gaan eten. Eerst soep en daarna een pasta maaltijd naar keuze (vis, kip of vegetarisch en misschien nog meer keuzes maar dat heb ik niet gehoord). Na het eten (wat zeker goed smaakte en genoeg was) gingen we al gauw naar bed want we hadden besloten dat de wekker om 04:00 uur zou aflopen. Voor het ontbijt hadden we een plastic tas gekregen met van alles en nog wat er in. Zaterdagmorgen, Misja was al wakker en heeft ons om vier uur wakker gemaakt, ging de wekker ging de wekker af zodat we op tijd waren. Misja vertrok om 04:15 richting de start samen met de andere solo runners en Dave. Wij vertrokken om 05:00 uur en onderweg was het nog mistig maar wel droog want vrijdag had het nog de gehele dag geregend en vandaag zou het gelukkig droog blijven.
We waren op tijd bij de start om Misja nog uit te zwaaien en succes te wensen. De solo runners begonnen om 06:15 uur aan hun uitdaging of waagstuk ligt er aan hoe je het bekijkt. Na de briefing van de solo runners gingen zij van start. Bij de start was er nog wel een ophoping van renners want het begin stuk was vrij smal. Ze gingen gelijk een afdaling in om verderop weer steil omhoog te gaan. De rest van de route en de beleving van een solo runner laat ik graag over aan Misja. Ik kan alleen zeggen dat hij aardig stuk zat bij de finish maar dat hij het wel heeft gered. Al snel was de briefing van de teams en we moesten een afbeelding met een “Eikel” volgen en als dat niet aanwezig was een klein bordje met rode pijltjes. Soms was het echt zoeken naar de “Eikel” of de rode pijltjes en zelf ben ik een keer verkeerd gelopen en kwam terecht in een weiland (gelukkig zonder beesten). Waar ik van een drie meter hoge muur moest afspringen en over een hek moest klimmen om weer op de route te komen. Marcel begon om 07:00 uur aan zijn stuk van de route voor hem was het ongeveer 14,6 kilometer . Nadat de nodige foto's waren genomen hebben we hem succes gewenst en zijn wij vertrokken naar wisselpunt twee. Ik kan niet veel over zijn route schrijven kan alleen mijn beleving van het gedeelte wat ik heb gelopen omschrijven. Aangekomen bij wisselpunt twee zagen we al wat solo runners voorbijkomen ik weet niet meer hoe laat Misja bij wisselpunt twee was. Hij zag er op dat moment nog behoorlijk fris uit en had er nog wel moed in. Na 1 uur en 54 minuten kwam Marcel bij wisselpunt twee en kon ik beginnen aan mijn gedeelte van het parcours ik moest ongeveer 21,1 kilometer lopen. Van te voren was ik best wel zenuwachtig ze hadden de druk behoorlijk hoog gelegd (of had ik dat zelf gedaan) of was het meer van het onbekende. Ik hou het op het laatste want toen ik eenmaal aan het lopen was waren de zenuwen wel weg. Omdat ik niemand meer voor me zag aan het begin van mijn gedeelte moest ik wel opletten waar ik heen moest. De eerste 5 kilometer gingen in een behoorlijk tempo ze waren rond de 25 minuten afgelegd en het voelde nog goed. Al weer aardig wat mensen in gehaald zodat de route wat makkelijker te volgen was als de andere ook niet verkeerd liepen. Op een gegeven moment dacht ik ja ik ben hier nu wel aan het lopen maar ik moet er ook wel van genieten. Dus een aantal momenten gepakt om toch wat foto's te nemen van de omgeving en het parcours.
De route ging over smalle padjes, heuvel op heuvel af, trappen op trappen af, klimmen over hekjes en lopen door beekjes. Gelukkig had ik ook nog een gedeelte door een dorpje heen met een haven. Dit was wel wat makkelijker lopen en kon je in ieder geval een beetje doorlopen. Op elk gedeelte van het parcours was een verzorgingspost (nou ja een verzorgingspost) je kon alleen water krijgen en wat dropgums. Misschien is dit de gewoonte bij trailruns maar vond het zelf wel wat weinig verzorging zeker voor de solo runners of we zijn als triathleten verwend? Hier kan Misja misschien beter antwoord op geven als ultratrail runner. Heb geen gebruik gemaakt van de verzorgingsposten had voor de eerste keer een
camelback bij me en dat beviel goed tijdens het lopen makkelijk drinken en genoeg water voor de 21 kilometer. Gaande weg mijn route werd het ook warmer en was de zon behoorlijk aanwezig maar dat mocht de pret niet drukken. Heb genoten van de omgeving en van het lopen op het eind ging het wel wat zwaarder en kreeg ik ook wat last van mijn spieren. Geprobeerd Misja in te halen dat is niet gelukt heb nog wel een paar andere lopers van S4S ingehaald. Uiteindelijk ben ik gefinisht in 2 uur en 12 minuten en was het de beurt aan Wanny, zijn gedeelte was ongeveer 18,5 km. Was wel behoorlijk moe en voelde wel de spieren dat ik wat had gedaan maar toch een goed gevoel over het lopen. Ik zou met de auto van Wanny naar het volgende punt rijden en via een dorp moesten we naar punt 3. In dat dorp zouden de lopers over de boulevard komen en we hadden daar ook afgesproken om te kijken naar de lopers. Toen we de auto hadden geparkeerd (1 pond) en Gemma haar tanden in het dashboard zaten liep Wanny al op de boulevard dus besloten we maar gauw naar het volgende punt te rijden. Bij wisselpunt 3 kon je bijna niet met de auto komen en dit was gelukkig tegen ons gezegd tijdens de brieving. Dus de auto maar geparkeerd net even voor wisselpunt 3 en dat was maar goed ook. Er was bijna geen doorkomen aan. De weg was erg smal en veel verkeer. Bij wisselpunt 3 zal Wanny het stokje overdragen aan Gemma voor het laatste gedeelte. Gemma had de eer om af te sluiten en de laatste zeg maar 17 kilometer te lopen. Wanny kwam naar 2 uur en 3 minuten over de finish ondertussen was hij Misja gepasseerd. Ik weet niet hoe Misja er aan toe was bij wisselpunt twee maar hoorde dat hij net voor mij bij het wisselpunt was. Besloten om te wachten bij dit wisselpunt op Misja en wat eten gekocht en cola ingeslagen om te herstellen. Al waren er bij die bleven eten het eten was niet aan te slepen. Heb niet op de tijd gelet maar we hebben Misja opgevangen bij punt 3 daar had hij het toch wel behoorlijk moeilijk wat cola gegeven wat gegeten en toen weer veder. Wanny, Marcel en ik zijn daarna naar het eindpunt Land’s End gereden om te wachten op Gemma en Misja. Op Land’s End was het behoorlijk druk ook i.v.m. een viering van een bruiloft (heel gezellig, had alleen me pak niet bij me). Na 2 uur en 41 minuten kwam Gemma over de finish en hadden we als team een totale tijd van 8 uur en 52 minuten dat was goed voor plek 47 bij de teams. Dit is in de middenmoot maar daar ging het vandaag niet om we moesten genieten en heel over de finish komen. We hebben genoten en we zijn heel over de finish gekomen.
We hebben zo allemaal ons eigen verhaal ik heb dat van mij een beetje op papier gezet. Ik denk dat ik ook voor de andere kan spreken het was zwaar, soms had het niks met hardlopen te maken maar we hadden het niet willen missen. Voor Misja kwam aan zijn lijdensweg een eind na ongeveer 11 uur en nog wat we hebben hem opgevangen met een boog bij de finish.
Ook hij heeft zijn eigen verhaal en dat verdient een eigen plek dus draag ik straks dit papier over aan hem. Kan nog veel meer vertellen over de de BBQ de terugweg maar dan wordt het wel een erg lang verslag.
Rest mij alleen nog om een aantal mensen te bedanken Bernard voor de mooie foto's en natuurlijk de eer dat ik dit verslag mocht maken. Els voor de support en Wanny voor de velen uren achter het stuur.
Bijzondere dank gaat uit naar de mensen van S4S, Isabel en Dave en de andere die ik nu waarschijnlijk vergeet. Bedankt voor de verzorging, de uitleg ook de support en het gezellige weekend en natuurlijk niet vergeten de fles wijn. Zo dit was mijn verslag van een weekend vol wijsheden, pijn is een emotie en een emotie kan je uitschakelen, dat Harry ook een goudvis is, dat een automaat geen koppeling heeft, dat je “still” water niet letterlijk moet nemen, dat je zonder bepaalde latten in een lattenbodem lastig kan slapen, dat je zonder fonh niet op reis kan, dat je ook heel de dag door kan eten, dat het ook kan regenen in Engeland en dat ze daar links rijden. Nu geef ik het pen over aan Misja want anders worden het te veel woorden van mij. Rens.
Bedankt Rens. Ik heb er gezien de gehele reis weinig meer aan toe te voegen. Zoals je zelf ook al aangeeft “je kunt er een boek overschrijven”. Ik probeer het dus kort en bij mijn eigen reis te houden. Allereerst wil ik wel even mijn petje afnemen voor mijn team genoten die voor de eerste keer deelnamen aan een Trail. En ik kan je verzekeren dat het niet zomaar een Trail was. Ik heb alle 4 de gedeeltes gelopen die ook zij gelopen hebben en zodoende hebben jullie een beeld van wat onze clubgenoten hebben doorstaan. Om 6:25 uur klinkt het start schot voor wat achteraf gezien een lange dag werd. Het eerste gedeelte was vrij smal wat behoorlijke vertraging op leverde. Tijd is voor mij niet belangrijk, meer de beleving, maar het is wel fijn dat je gewoon door kunt lopen. Na het smalle stuk passeerde ik snel een aantal lopers waardoor ik helaas wel mijn Engelse maatjes uit het oog verloor. Maar goed, zo’n tocht moet je toch alleen en in je eigen tempo doen en praten kon ik op een gegeven toch niet meer. Het eerste stuk (Marcel) was ook gelijk op en af. Veel gras en af en toe een hekje waar je over heen moest. Halverwege moesten we balancerend over grote rotsblokken naar de overkomt zien te komen. Na ca. 15 km zag ik de eerste verzorgingspost al in zicht en zoals Rens al aangaf ging het toen nog van zelf. Het was een genot om mijn team genoten een goede dag te zeggen en succes te wensen om vervolgens gelijk weer door te lopen voor het tweede gedeelte. Dat het officieel in 4 stukken was opgedeeld was voor mij achteraf wel heel prettig. Natuurlijk is elk evenement voorzien van
posten maar nu wist ik dat er iemand zou staan en dat gaf me wel een fijn gevoel en zo heb ik mijn reis opgebouwd. Het tweede (Rens) gedeelte was het langste stuk van ca. 22 km. Bij de eerst volgende H2O post werden de solorunners uit de race gehaald vanwege controle. Tijdens dit soort evenementen ben je verplicht een aantal spullen (zoals water, regenjack, eten, geld, pleisters, mobiele telefoon, pet of buff, saftey blancket etc.) bij te hebben en dit werd dan ook grondig gecontroleerd. Het ging nog steeds volgens planning en lekker genoten van de omgeving en op naar post 3. Bij post 3 aangekomen had ik er al ongeveer 37 km opzitten. Ik merkte wel dat het al een stuk moeizamer ging en kreeg veel last van kramp in mijn kuiten. Op zo’n moment moet je niet denken dat je nog 35 km moet lopen maar zoals ik al aangaf delen in stukken. Dus ca. 18 km. Na het vervolg werd ik al vrij snel in gehaald door Wanny en Dave. Het derde stuk kwam als een cadeautje. Om geen afbreuk te doen van Wanny’s prestatie was dit toch wel het makkelijkste stuk. Veelal langs de boulevard, dorpjes etc. Op dit gedeelte was er ook een speciale S4S post ingericht waar ik heerlijk werd verwelkomt door Bernard en Els. Bernard had me tijdens mijn reis wel vaker bijgestaan en ik was dan ook blij hun weer te zien. Helaas hadden ze geen eten maar het pakje appelsap was ook lekker. Degene die zelf ook lange afstanden afleggen weten dat je na een tijdje de gelletjes en sportdrank je neus uitkomt en dat je smacht naar iets anders. Aan het einde van gedeelte 3 werden we getrakteerd op een aardig stukje klimmen en dalen wat dus deel 3 als nog pittig maakte. Dus Wanny petje af. Na aankomst stonden Wanny, Rens en Marcel mij weer op te wachten. Gemma was al begonnen aan haar gedeelte. Bij deze post toch maar even, heel even, gerust en genoten van Wanny’s cola. De pijn van de kramp was niet te overzien en mijn voeten gingen steeds zeerder doen. Na wat rekken toch maar begonnen aan het laatste stuk en wat voor een. Gemma die normaal gezien niet eens in het trimbosje durft te lopen, had wel het beste gedeelte uitgekozen. Man man man. Na 100 meter kregen we een rotswand voor onze kiezen waar je zelf het pad naar boven mocht maken. De kramp was al heftig en dit maakte het niet beter. Vanwege de vermoeidheid was het dus goed oppassen en geen gekke en verkeerde bewegingen maken. Na een paar keer geparkeerd te hebben gestaan vanwege de kramp ging het licht langzaam uit en op km 60 had ik het helemaal gehad. Ik had inmiddels al zoveel trappen, heuvels, afdalingen gelopen dat ik het wel goed vond. Leeg, vermoeid, pijn en ik had mezelf voorgenomen tot de eerst volgende H2O post, 64 km, te lopen en uit te stappen. Zou de eerste keer worden maar dit had niets meer met lopen te maken. Tijdens deze 4 km met mezelf afgesproken nooit meer zo’n afstand te gaan af te leggen. Hahaha je zult wel begrijpen dat ik achteraf niet zo goed ben met afspraken. Op km 64 aangekomen de waterzak toch maar gevuld om de laatste 8 km te voltooien. Uit stappen is voor mij geen optie. Tijd is altijd ondergeschikt maar finishen wel. Dus gaan met die banaan. Het laatste gedeelte ging niet van zelf maar iets gaf me toch de boost om door te gaan en na 72 km was de reis volbracht en werd ik heerlijk binnen gehaald door mijn club genoten en team S4S. Bij binnenkomst trakteerde Rens me op een heerlijke cola die na al het water, sportdrank en gelletjes heerlijk smaakte. Medaille en shirt opgehaald en nu snel terug naar de lodge. Gelukkig een korte rit van ca. 10 minuten.
Al met al heb ik het weer volbracht. Voor mij (helaas) de langste afstand tot nu toe. De voorbereidingen waren vanwege een hamstring blessure niet optimaal en dat heb ik gemerkt. Ik zeg helaas omdat mijn voorbereiding gebaseerd was op afstanden van 75, 100 km en verder. De vele hoogtemeters speelde me parten wat kramp veroorzaakte. Het evenement was fantastisch en goed georganiseerd. Om terug te komen op de vraag van Rens kan ik alleen maar zeggen dat normaliter bij dit soort afstanden de posten toch veel beter zijn voorzien. Dit was wel erg karig en misschien dat daarom de controle strenger was. Dat dit een vaste route was maakte het ook niet makkelijk en fout lopen was regelmatig aan de orde. Dus meer bordjes zou de route ten goede komen.
Als afsluiter nog de feite. 160ste van de 266 solorunners in een tijd van 11:11 uur.
Op naar de volgende uitdaging en die zal echt wel langer zijn. Want pijn is een emotie en emotie kun je uitschakelen. Hé Rens!
Groeten Misja.
