ANNEMIE VAN DER HAGHEN Specialisatiegraad Schilderkunst

De natuur kan weefsels aantasten. Annemie neemt in haar werk als het ware de regie over en creëert of grijpt in in háár weefsels. Daarbij gebruikt ze tal van materialen : olieverf, acrylverf, pastelkrijt, oliepastel, inkt, bister, kleurpotlood, stearine, collagematerialen enz. De compositie is eenvoudig, het verfgebruik summier; geen expressieve borstelstreek, maar een subtiele behandeling van de verfhuid. Ook haar dragers doen mee in het proces : papier wordt met vet behandeld, textiele weefsels worden in het papier afgedrukt; het schildersdoek maakt plaats voor andere materialen of wordt beschadigd en daarna al dan niet gerepareerd. Je hoort muziek van Morton Feldman. Deze componist gebruikte anatolische, door kinderen geweven tapijten vol weeffouten als inspiratiebron. Op haar beurt heeft Annemie deze deels atonale muziek gebruikt als spanningsbron voor het “weven” van haar “lijnentapijtjes”.

Specialisatiegraad Schilderkunst

ANNEMIE VAN DER HAGHEN

De rode draad door het leven. Vanuit de basis tekenen vertrekkend, schildert Annet figuratieve werken die voortkomen uit de vraagstelling: Hoe verbeeld ik het leven, en de weg er naar toe.... Daar tussen zijn heel wat belevingen en vraagstellingen mogelijk : geschiedenis, actualiteit, verwondering, geloof, aantrekkingskracht, angst, geluk, liefde, rust, vrede, tumult, misterie… Waarom, hoezo... De figuren die een rol spelen in haar werk beelden deze vraagstelling uit. Belangrijk is, dat diegene die naar haar werken kijkt zelf zijn/haar gevoel/fantasie laat gaan en voelt of bedenkt wat hij/zij ervaart. De aanzet om een prikkeling teweeg te brengen is al bijzonder !

5de jaar Schilderkunst

ANNET VONCKEN

Carlie schilderde 2 onderwerpen. Ten eerste OPSTAND...ACTIE EN REACTIE......... Vanuit verschillende hoeken bekeken, close-ups en de morning after voordat de gemeentelijke opruimdienst is geweest. Ten tweede ONDERDRUKKING..... gesluierde vrouwen, figuren die gebukt gaan onder de last van de wereld, macht, dictators, gemachtigden, het volk, onmacht, angst en hulpeloosheid. Carlie onderbouwde haar thema door een grondig onderzoek in boeken en foto 's. Ze maakt zich de materie eigen door te ontwerpen... te tekenen en te schilderen. Vanuit sterk figuratieve composities abstraheerde Carlie haar beelden, maar de oorspronkelijke sfeer en ziel blijft behouden. Om het rauwe en de kracht van de onderwerpen te onderstrepen gebruikt ze acryl, bister, inkt en houtskool op een expressieve manier.


CARLIE HENNISSEN

Désirée van Erp combineert in haar werk het modelschilderen met het silhouet, waardoor ze een eigen beeldtaal ontwikkelt. Om het verband tussen deze twee thema’s goed uit te werken laat zij zich inspireren door foto’s die een bepaalde handeling uitdrukken. Deze handelingen voltrekken zich meestal in een privé-sfeer: het kammen van het haar in de spiegel, een momentopname in een slaapkamer, waar twee geliefden elkaar negeren... Deze sfeer van intimiteit en sereniteit probeert ze nog te versterken door middel van foto's, genomen vanuit haar eigen omgeving, vaak ook van mensen die ze kent en haar nauw aan ‘t hart liggen. Désirée van Erp stelt: ”Inmiddels ben ik gekomen tot een kleine serie werken. Ik heb vooral geprobeerd om in alle anonimiteit een verhaal te vertellen en een afbeelding neer te zetten die intrigeert. Hierbij zijn bewust en onbewust mijn eigen dochters een bron van inspiratie geweest. Datgene wat deze serie zo extra bijzonder maakt is op deze manier alleen voor mij bekend,maar wil ik tegelijkertijd graag met jullie delen.”


DESIRÉE VAN ERP

De schoonheid van het onvolmaakte is een constante lijn in het werk van Godelieve. Deze lijn verwijst steeds naar haar scoliose (kromming ruggenwervel) èn één zeer specifieke satelietfoto. Haar penseelstreken verbinden vlakken uit zeildoek, transparante stoffen, kartonnen hulzen (waar ooit meters stof omheen zaten), soms in ijzeren installaties. De getekende lijnen zet ze neer in naald en draad. Het proces om verf, stof en garen tot één geheel te verenigen leidde naar een conceptueel experiment met dito resultaat. Een onderzoek naar gelaagdheid en materie dat de schilderkunst in een ander perspectief wil tonen.


GODELIEVE CEULEMANS

Helma van der Meer-Duijzings werkt vanuit de waarneming. Haar werken zijn het gevolg van blind tekenen. Blind tekenen is een techniek om naar de werkelijkheid te kijken zonder met het resultaat van de tekening bezig te zijn. Het stimuleert het visueel inzichtproces. De laatste jaren heeft zij systematisch schetsboeken bijgehouden, waar haar huidig werk het gevolg van is. Met wat aantekeningen van bijzondere gebeurtenissen erbij, kan je deze schetsboeken het best met dagboeken vergelijken. Enerzijds stellen ze het verhaal van Helma’s zoektocht voor, anderzijds vertellen ze een vaak humoristisch verhaal over ‘de andere’ in al zijn werkelijkheid en rauwheid. Helma van der Meer-Duijzings tekent met een fineliner, viltstift of houtskool groteske figuren in één doorlopende lijn. Ze zoekt de humoristische en karikaturale effecten op, in combinatie met losse en intense kleurvlakken opgezet in acrylverf, waardoor het werk carnavalesk aandoet. Ze stelt: “de vreugde die het werken op deze manier me geeft, zowel op groot als kleiner formaat (door het vele blind tekenen ben ik nog beter gaan kijken en kan nu duidelijker visualiseren); de verrassing en blijdschap bij het zien van het resultaat; de vrijheid van werken waarbij ik ‘het denken’ uitschakel om een zo zuiver mogelijke en spontane weergave te krijgen. Als de toeschouwer een fractie van mijn vreugde bij het schilderen van mijn werken kan ervaren bij het zien van mijn schilderijen, zou ik dat heel fijn vinden”.


HELMA VAN DER MEER-DUIJZINGS

Het concept van Hub’s werk werd geboren op een mooie dag, toen hij zo’n 14 jaar oud was. Zijn slaapkamerwand bekleedde hij met blauwe stof, om er vervolgens een wit geschilderde tak bij te spijkeren. ’s Morgens werd zijn eerste installatie al bewoond door een mus, die even later door het open raam de vrijheid weer tegemoet vloog. Dit verklaart misschien het hedendaagse werk waarin hij de natuur en het bewust zoeken naar diverse materialen op een eigenzinnige manier vertaalt. Bevrijding van het schilderen van huisje-boompje-beestje noemt hij het. Als start voor zijn beeldtaal koos hij voor de mijnindustrie met zijn torens met draaiende wielen die grondstoffen uit de ondergrond naar boven haalden. Op de steenstortbergen zie je overal sporen van de wegwerp-maatschappij : blik, karton, papier … maar vooral plastic, kunststof. Deze kunststoffen hebben Hub’s aandacht getrokken. Vooral de kleurige “plastic” draagtassen van polypropyleen, een materiaal dat bij verbranding prachtige vervormingen geeft, krijgen van Hub een nieuwe kans : hij verwerkt ze in zijn schilderijen. Op de grens met schilderkunst.


HUB SCHOENMAKERS

Door te experimenteren met lijnen, schrifturen, strukturen, materiaal binnen een conceptontwerp, probeert Ineke een eigen stijl te ontwikkelen. Hierin tracht ze te streven naar harmonie en eenheid, yin/yang, mannelijkheid/vrouwelijkheid samen. Als onderwerp koos Ineke OMHELZING. In de zin van het leven omhelzen met zijn goede en slechte kanten, teleurstelling, blijdschap, vriendschap. Consequent liet ze haar oervorm niet los... en zocht in haar proces naar zeer uitgesproken decoratieve beeldelementen... tot een enorm persoonlijke interpretatie van pointillisme toe... Bij deze ontdekking in haar proces kwam er zelfs ruimte vrij om een stap verder te gaan... en doorbrak Ineke haar compositie op een zeer hedendaagse manier. Pure abstractie!


INEKE SLEGERS

5de jaar Tekenkunst

JAN BOEKEMA

Ik ben Jan Boogers en ben al vanaf september 2001 thuis na 44 dienstjaren bij DSM Geleen. In 2002 ben ik begonnen met tekenen in de academie van Maasmechelen en ik heb in 2007 mijn getuigschrift hogere graad tekenen behaald. Nu wil ik afstuderen in de specialisatie tekenen. Ik heb altijd graag getekend en wilde wat meer weten en doen met de cursus. Ook omdat mijn echtgenote reeds de cursus schilderen volgde. Samen met Aleida heb ik twee geweldige dochters , twee leuke schoonzonen en drie kleinzonen die , samen met oma , vaak hun inspiratie met schilderen tonen.

Specialisatiegraad Tekenkunst

JAN BOOGERS

“Een reis door Zuid-Afrika“ is het thema geworden voor dit afstudeerwerk vrije grafiek kunstacademie Maasmechelen. Afrika-indrukken opgedaan in 2007 in een project vorm geven. Afrikasfeer vastleggen in prenten en “snelle schetsen “. De Afrikaan met zijn tradities , het grote “wildebees “ in zijn landschap. Dansende Afrikanen , de sloppenwijken rond Kaapstad en de enkele hut op de vlakte. De onbetrouwbare buffel,de kracht van de neushoorn,de grappige giraffe, de stille leguaan en de massa van de groep olifanten. E.e.a. gepresenteerd in verschillende etstechnieken. Lijnets in combinatie met aquatint al of niet aangevuld met een blinddruk, puur aquatint of vernismou techniek. Techniek uitgevoerde werken : Afrika Dansende afrikanen Sloppenwijk Woonhutten en Olifanten Giraffe Leguaan

: helemaal aquatint : lijnets met aquatint

: alleen aquatint : lijnets met aquatint : lijnets met aquatint en blinddruk Neushoorn en Buffel : vernismou Vernismou : de zinken etsplaat afdekken met een plastisch afdekmiddel, hierdoor blijft de structuur van het tekenpotlood in de afdruk behouden.

5de jaar Vrije grafiek

JAN SLABBERS

Toen ik de opleiding schilderen aan deze academie had afgerond, startte er juist een nieuwe richting, nl. toegepaste grafiek. Ik had ervaren dat de regelmaat van de lessen, het contact met gelijkgezinden en de begeleiding voor mij erg belangrijk waren om creatief in beweging te blijven. Nu zou dan de computer, naast o.a. potlood, penseel en fotocamera als voornaamste gereeschap gebruikt gaan worden. Met de start van deze cursus ben ik mee gaan doen. In het begin moest iedereen zijn of haar weg nog vinden. De beheersing van de software, die ook nog eens regelmatig vernieuwt, vraagt veel aandacht. Tijden veranderen en nieuwe technieken doen hun intrede. Je kunt het aan je voorbij laten gaan of er gebruik van maken. Ik heb tot dat laatste besloten. In het algemeen ben ik eigenlijk geen liefhebber van reclame, omdat daar algauw het geschetste beeld meer is dan de werkelijkheid. In de toekomst wil ik graag met de nieuwe middelen ontwerpen illustreren en uitbeelden op andere terreinen.

5de jaar Toegepaste grafiek

JO SCHEEPERS

Ooit begon Jolanda deze opleiding met als doel modeltekenen zodanig te beheersen dat ze zich op de grens van abstractie zou kunnen begeven. Gaandeweg de opleiding oefende ze (ook buiten de academie) met modelstudies. Zoekende naar een onderwerp om af te studeren kwam ze terug bij datgene waar het ooit mee begon : het naaktmodel. Haar werken zijn voornamelijk in acryl- en olieverf geschilderd, waarbij lijn en penseelstreek een belangrijke rol spelen. Als ondergrond gebruikt ze papier, geprepareerd doek of zeil. Met haar kleurkeuze neigt ze vooral naar natuurtinten. De kleuren van aarde, water en vuur komen vaak terug in haar werken. Inspiratie vindt ze in het vrouwelijke model en in organische vormen. Elk model is anders. Anders qua uiterlijke vormen en zeker wat betreft uitstraling. Dit zorgt voor nogal wat variaties in hoe Jolanda haar modelstudies neerzet. Afhankelijk van de uitstraling van het model en de eigen emotie van het moment. Daar waar ze het resultaat durft los te laten, durft haar “mannelijke kant” te schilderen en worden lijnen hoekiger en directer. Het werk wint dan aan kracht en uitstraling. Tijdens deze expositie zet ze “de vrouw” in de hoofdrol. De vrouw……. Zoals ze is Zoals ze kan zijn Zoals zij haar ziet Zoals U haar ziet.


JOLANDA VRANKEN

Jolande Hahn stelt de vraag in hoeverre je door het vellen van een oordeel iemand tot slachtoffer kunt maken. Hoe veroordelend zijn wij en welke gevolgen heeft dit? Bestaan er daders en slachtoffers in absolute zin? Is gezien worden als dader of slachtoffer niet afhankelijk van plaats, tijd en cultuur? Wat maakt dit van degene die veroordeelt? Omwille van deze vraagstelling kiest zij voor beelden die we regelmatig in de media zien en waar we vaak gemeenschappelijk een oordeel over vellen. De gezichtsuitdrukking en de houding van haar onderwerpen evenals de combinatie van beelden en het “bevriezen”van een moment zou vragen kunnen oproepen. Haar inspiratie haalt ze van niet-geregisseerde filmpjes en documentaires op het internet en tv. De beelden die haar treffen, bevriest en fotografeert ze, print ze uit; hierdoor wordt het beeld als boodschap steeds meer vervaagd. Dit is er niet enkel zichtbaar in haar resultaat, maar ook in haar werkwijze. Ondanks al deze gelaagdheden, schildert ze haar beelden in één laag olieverf op dunne platen triplex. De sporen van het proces voorafgaand aan het schilderij (een deel van het computerscherm, ondertiteling, kleuren die kunnen ontstaan bij een printafdruk, weerspiegeling) blijven hierbij zichtbaar, als achtergrondruis.


JOLANDE HAHN

Veel beginnende kunstenaars wagen zich aan het thema portret en in het bijzonder familieportret. Velen vervallen in kneuterige afficheaandoende werkjes, waarbij het visueel interessante en universele karakter van het schilderen verloren gaat. Jos Put behandelt dit thema in een geheel authentieke, echter monumentaal aanvoelende reeks van zelfportretten. Het werk wordt vanuit een onverwacht perspectief geportretteerd, waardoor het zelfportret onmogelijk door de schilder zelf kan worden waargenomen. Dit laat een bevreemdende indruk na. De olieverf word gemengd enkel vanuit de 3 primaire basiskleuren en wit. Interessant om te weten is dat Jos Put kleurenblind is, waardoor de toch al complexe kleurenleer een extra dimensie krijgt. De tonen blijven vermengd en verdund. Door deze wijze van uitdagen, tracht hij het métier in ere te houden. Zijn conclusie: “Ik heb op deze originele manier mijn werken gemaakt, en denk dat ik sommige mensen wel verbaas.”


JOS PUT

Hoe José omgaat met de verf is het laatste jaar sterk veranderd. Doordat ze op een bepaald moment werd onderheven aan experimenten met ecoline... ondekte José lijfelijk de vrijheid van haar eigen schilderen... hierdoor ging ze dan ook meer ruimte maken voor onvoorspelbaarheid. Grote modelschetsen maken in berperkte tijd werkte in haar voordeel. Omdat ze geen tijd meer had om te twijfelen... José liet zich inspireren door aparte composities die voor een groot stuk toevallig onstonden, om er daarna een eigen beeldtaal aan toe te voegen. Deze taal spreekt nu met felle kleuren... en haar eigen penseelstreek. Het verhaal bij het schilderij mag de toeschouwer zelf invullen. Het straalt een hoeveelheid aan interpretaties uit...


JOSÉ TIMMERS

Het is de kunst van het etsen om datgene weer te geven waarin de ets zo sterk is. Alleen met de absolute beheersing van de techniek heeft men de grootst mogelijke artistieke vrijheid. Mijn streven is om het maximale effect te bereiken door al het overbodige weg te laten en alleen de essentie te laten zien. Ik ga uit van het alledaagse, van de realiteit waaruit al het andere zich laat afleiden. De etsen van de alledaagsheid van de objecten moet iets anders over de dingen vertellen dan wat ze waren. De ets Es a.d. Swalm, door de vervreemding komt er meer en ander licht in het werk. Bij het beschouwen vindt de kijker zijn isolering terug en voelt de stilte.

Specialisatiegraad Vrije grafiek

LEO MAESEN

Taal en teken... Geboeid door geschreven taal en gefascineerd door beelden is communicatie voor mij één grote uitdaging. Het verpakken van boodschappen, liefst eenduidig en kwaliteitsvol, het is altijd een combinatie van vorm, techniek en creativiteit. Taal is voor mij spelen met woorden, inhoud kneden tot tekst en titels boetseren om de lezer ‘te grijpen’. Dat streef ik ook na door met beelden boodschappen vorm te geven. Een bij uitstek artistiek proces waarin ‘schoonheid’ en ‘functionaliteit’ elkaar moeten vinden: het is meer dan iets moois maken en iets esthetisch verantwoords, het dient ook tot iets. Het moet vooral de aandacht trekken, om zo het imago te versterken en informatie uit te dragen. Het is ook bij uitstek een technisch proces waarin het exploreren en hanteren van de Adobe-softwareprogramma’s essentieel is. Dat leerden we in vijf jaar ‘toegepaste grafiek’ – liever grafische vormgeving. Het was artistiek en technisch immers vooral een leerproces waarin onze lerares als vakvrouw deskundig stuurde en bijstuurde, afremde en aanmoedigde, maar vooral: ze liet ons groeien, evolueren tot wat we vandaag mogen presenteren. Dat werd de Maaslenjer, een fictief tijdschrift waarvoor ik heel wat zelfgemaakte foto’s gebruikte, en ze met dummytekst en titels in een lay-out goot.


LUDO COENEN

Geïnspireerd door Henri de Toulouse-Lautrec, zoekt Marianne Klinkers naar beelden in theateren danswereld. Ze is vooral getroffen door het kleurenpalet en de bevreemdende gezichtsuitdrukkingen. Ze heeft zich toegelegd op het portretteren van personen in circus, theater en cabaret.

Door te spelen met licht en donker wil ze de kenmerkende sfeer oproepen. Deze nuances in de belichting weet ze het best weer te geven in olieverf. Vervagingen van de lichaamsbeweging staan in contrast met het intense lichtspel van de mimiek.


MARIANNE KLINKERS

Jarenlang heb ik gedraaid geglazuurd werk gemaakt. Nu wil ik me meer bezig houden met de andere kant van de keramiek; meer spelen met ideeën en vormen en ook 'de ziel van de klei' tot zijn recht laten komen.

5de jaar Keramiek

MARIE-JOSÉE AUGUSTIN

Marie-Louise studeerde aan de Psychosociale Academie. Tijdens deze opleiding werd ze gefascineerd door de spontaniteit van kindertekeningen. Een kindertekening bestaat niet enkel uit het afgebeelde onderwerp, maar bevat ook een menselijk universum met ervaring, gedachtes en emoties. Van hieruit ontstaat haar verlangen om het creatieve spectrum meer te begrijpen en verder te ontwikkelen. Dit komt tot uiting in de door haar gekozen onderwerpen: het kolossale, het nietige en de verbondenheid met de energieke krachten. Ze speelt ook met de elementen : vuur, aarde, water, lucht. Al deze onderwerpen verraden een fascinatie naar de begrippenwereld van het metafysische. Haar conclusie over deze zoektocht verwoordt ze met: “Dat het oneindige meer oneindig is dan ik denken, zien, voelen en ervaren kan. Dat schilderen geen verlangen, maar mijn passie is.” Materialen: olie in vloeibaar en vaste vorm, acryl, inkt, houtskool, krijt, alabastine, aarde materialen verwerkt met kwast, plamuurmes, spons op papier, karton, grote doeken, Steinbach papier, vloerafdekkingsmateriaal, e.a. Project naam: Movements of nature


MARIE-LOUISE GERETS

Schaduw intrigeert Marika, en dat brengt haar tot abstracte werken met een spel van licht/donker, contrasten en lijnen. Dit realiseert ze op speelse wijze met zowel acrylverf (evt. met veel water verdund) als met olieverf (evt. met veel terpentine als verdunnings/oplosmiddel). Haar werk kenmerkt zich vooral ook door de beperking in kleurgebruik, waaruit toch uiteindelijk een rijke schakering aan tonen ontstaat. Haar gevoel leidt haar doorheen het proces, waardoor haar werk nu eens dreiging of woestheid uitstralen, dan weer verstilling, soberheid of vergankelijkheid. Uiteindelijk doel is om steeds meer te abstraheren en tot een pure essentie te komen.


MARIKA JÓKÖVI

Nooit stoppen : dialogen tussen chaotische structuren en penseelstreken, beweging in dans uitdiepen en mislukkingen kracht geven – bewust – dat is wat Marita doet … Sierlijk neerstorten … Geijkte patronen doorbreken om voor zichzelf de ontdekkingstocht zo boeiend mogelijk te maken. Ze verbant de sleur door steeds aan vier werken tegelijk bezig te zijn. Dans, ritme en beweging vormen daarom een passend thema in haar project, waarin diverse combinaties van materialen grondig worden onderzocht : monoprints met olieverf, bewerkingen met inkt en oliepastel, reacties van verf op fotopapier, rijstpapier, bister en acryl, afstoting van olieverf en water … en uiteindelijk, aan het eind van die choreografie, worden de vlekvormen lijnen en de dansfiguren geabstraheerd.


MARITA PALLAND

Zoals de meeste beeldende kunstenaars vanuit voorschetsen werken, vertrekt Mieke vanuit fotomateriaal. Deze keuze heeft met haar achtergrond in de grafische sector te maken. Ze is gebiologeerd door ‘licht’. Licht als beweging, als een ongrijpbare materie, vormloos diffuus licht, schaduwen reflecties, transparant en dansend . Ook stelt ze dat het éérste oerelement wel het licht moet zijn. Al de rest komt erna. Ze schildert met olie op doek of op MDF –platen, meestal op groter formaat om het eindeloze karakter van licht te benadrukken. Licht laat zich moeilijk vangen. De fotografie komt er het dichtst bij. Vanuit haar fotomateriaal van bewegend licht, ontstaan de dansende compositie’s die ze schildert.


MIEKE ROVERS

Compositie en vormenspel vindt Nettie in haar werk belangrijker dan herkenbaarheid van model of portret. Ze begint een schilderij vaak met het opzetten van “ongestuurde”, niet van tevoren geplande verfstreken, meestal in haar vertrouwde kleurenpalet : pruissisch blauw, helderrood, bruinen als siennas en ombers. Ook zinkwit mag niet ontbreken. Zowel dekkend als transparant werkt ze daarna de ontstane vormen verder uit, of werkt ze weer gedeeltelijk weg, waarbij het spel van licht en donker de leidraad is die haar boeit.


NETTIE NIESEN

Mijmeren Een groot deel van haar werk schildert Nicole met acryl op papier, al dan niet naar levend model. Ze werkt zeer bewust met een soms beperkt, maar steeds sterk kleurenpalet. In het werk “mijmeren” dat zijn naam geeft aan heel haar tentoonstelling hier, werkt ze met rode en groene tinten. “In de rode tinten heb ik getracht de warmte weer te geven die een vrouwenlichaam uitstraalt. Het groen als contrast en symbool voor het natuurlijke. Samen resulteert dit in een vrouwenlichaam dat staart in de verte en mijmert over het vergankelijke van het leven” zo zegt ze zelf van dit werk, dat hiermee symbool mag staan voor heel manier van schilderen : intuïtief, geconcentreerd, zonder franje, to the point.


NICOLE CLAESSENS

Hoewel het hart van Nicole enerzijds dicht bij kubisme ligt, bij architectonische vormen en objecten (getuige de grote werken die ze het afgelopen jaar schilderde : strak opgezet in olieverf, verfsoort die haar ‘dwingt’ om strakke egale vlakken te schilderen, zuiver van kleur met mooie overgangen) maakt ze voor de zoektocht met het thema SILHOUET gebruik van diverse technieken. Andere materialen dan olieverf. Op zoek naar vrijere penseelstreken en vlakken. Daarvoor waren eerst een aantal schetsen nodig in inkt, krijt, potlood en aquarel. Vlugge opzet en niet volledig uitgewerkt. De ondergrond waarop het schilderij komt speelt een rol in het zich laten leiden door de schildertechniek. Daarom stapt ze over van doek naar hout, en later houtbord. Deze ondergrond absorbeert de acrylverf waardoor er spontane semitransparante lagen ontstaan. In kleuren die vooral rust dienen uit te stralen. Niet druk, niet bont. Met als tegenstelling een complementaire kleur om spanning te creëren.


NICOLE CNOOPS

Het idee: VERDWIJNEN OF VERSCHIJNEN? Nicole Renier laat zich inspireren door haar jeugdsentiment. Foto’s uit haar kindertijd roepen hele werelden van gevoelens en herinneringen op. De nostalgie van de jaren zestig. Het veilige, geborgen gevoel in de eenvoudige dorpschool. De eenvoud, lichtheid, onbezorgdheid, soms ook eenzaamheid van de kinderzielen en de kleine vetes, ruzietjes en pleziertjes. Ze probeert deze melancholie te vatten in de fragiliteit en door de transparantie van de lichamen van de geportretteerde kinderen. Zo legt ze de vluchtigheid van het moment vast. De figuurtjes verdwijnen en verschijnen als schimmen uit het verleden: ze doemen op, engelachtig, soms duivels en mysterieus. Haar techniek bestaat uit bruin verpakkingskarton (grotendeels gebruikt) met gegolfd patroon in diverse formaten. Het golfpatroon in het karton geeft een extra dimensie. Vaak overgiet ze haar werken met water om ze daarna in de zon te laten drogen. Een heleboel kenmerken hebben zowel betrekking op beeld, drager en/of inkt. Vergankelijkheid,lichtheid, kwetsbaarheid, manipuleerbaarheid, vluchtigheid, eenvoud, oplosbaarheid, speelsheid, onvoorspelbaarheid.


NICOLE RENIER

Als afstudeer-thema koos Ria o.a. voor model. Deze keuze werd vooral gemaakt omdat de mens haar boeit, in al wat hem “beweegt “ letterlijk en figuurlijk. Vormen, licht, kleur en sfeer zijn haar inspiratie, een bijna dwangmatige hang naar vastleggen van waarneming neemt haar in beslag. Ze is dus steeds opnieuw bezig om orde te scheppen in een wirwar van waarnemingen, op zoek naar mogelijkheden en effecten van technieken en mengen van kleur. Wat haar aanspreekt en/of nieuwsgierig maakt wordt zeer selectief bekeken : ontdekken, zoeken, soms twijfel, nooit tevreden, altijd kritisch, loslaten en opnieuw beginnen om zo, in een continue leerproces, haar eigenheid te ontwikkelen.


RIA HINTZEN

HOUT is het thema dat het huidige werk van Ria Munsters verbindt. Dit thema – HOUT - is doorgegeven van vader op dochter en verbindt Ria daardoor weer met haar vader. Het uitwerken van dit onderwerp leverde Ria een bezielende zoektocht op in lijn, vorm, kleur, structuur, textuur en compositie. De gelaagdheid in Ria’s werk is met nadruk en intensiteit neergezet en schept diepte. Deze gelaagdheid al dan niet, met lijfelijke kracht maar steeds met zorgvuldigheid opgebouwd, behoort tot een van de basiskenmerken van Ria’s huidige kunst. Deze laag op laag kunstwerken vertellen de toeschouwer dat hij meer tijd nodig heeft dan één oogopslag, haar werk echt te ervaren. De kleurschakeringen in het werk van Ria vinden elkaar in sereniteit. De natuurlijke tinten verschillen subtiel doch onmiskenbaar en geven in samenhang, rust weer. Deze tinten staan Ria zeer nabij en met een ongrijpbare vanzelfsprekendheid dagen deze pigmenten, Ria keer op keer uit. Ria’s lijnenspel is divers in eigenheid en ontstaanswijze: breed en smal, dun en dik, hoekig en rond, transparant en dekkend, naast, door, op en over elkaar, geschilderd, gedrukt, geschuurd, gekrast, gespat, gespoten, gesopt, gedicht, getrokken en gevloeid. In het lijnenfestijn bevindt zich haar zoektocht naar de spontane lijn, die Ria in haar kunst daarnaast bewust sturing geeft. De vormen in Ria’s kunst zijn HOUT gelieerd: boomstammen, takken, schors, jaarringen, houtnerf, boomschors, noesten en boomwortels vinden bedachtzaam en gevoelsmatig de juiste plek in haar werk. Deze HOUTissues zie je los van en gecombineerd met elkaar, in haar werk terug. Structuur en textuur bewandelen dan pregnant, dan subtiel Ria’s werk. Soms daadwerkelijk voelbaar maar altijd illusionair zichtbaar. De verscheidenheid aan composities is steeds een weloverwogen gekozen door Ria. Haar huidige werk wordt o.a. gecomponeerd door de vorm(en) en het onderwerp HOUT. Daarnaast is Ria’s eigen visie en intuïtie bepalend voor, waar er welke lijn, vorm, kleur een thuis kan vinden, om spanning bieden aan de toeschouwer. De grootte van de vormen in haar composities onderschrijven de oerkracht van wat HOUT voorstaat: lucht & leven en de immensiteit van wat er leeft tussen mensen, vader en dochter.


RIA MUNSTERS

Specialisatiegraad Tekenkunst

STAF VRANKEN

Grove borstels, paletmessen, karton, gesso, prullaria, kitsch, goud, barok, collages, kleuren, véél kleuren, reliëf, foto’s, plak, scheur, knip … dit alles in grote hoeveelheden en nog veel meer noemt Tillie de ingrediënten waarin ze haar Olifant-expressies vertaalt. Ze heeft haar thema en haar mediums, haar werkmiddelen naar eigen zeggen “uitgemolken” met veel plezier. Met veel respect voor zijn enorme intelligentie en eeuwenoud mysterie brengt Tillie in telkens andere refreinen een kleurrijke ode aan dit immense dier.


TILLIE VAN MULKEN

Wij waren thuis met tien. Mijn Moeders heiligdom was de “keuken”. Al zingend was ze altijd bezig. Fragmenten van die liedjes schieten me regelmatig door mijn gedachten, en dan tracht ik mij de woorden te herinneren. Op mijn beurt zing ik nu voor onze kleinkinderen en krijg dan als tegenreactie: “NOG MOEKE”. Mijn moeder is 95 geworden en bracht de laatste jaren van haar leven door in een “Home voor Senioren”. Tijdens de wandelingen (met de rolstoel) zong ik regelmatig met haar die oude liedjes, ze werd daar héél vrolijk van en zong mee uit volle borst, en zo hielp ze mij bij het onthouden van de woorden. En deze herinnering is tevens de motivatie voor de keuze van mijn eindwerk. Namelijk: Een boekje samenstellen met een 10-tal niet zo bekende kinderliedjes in woord, beeld en muziek, aan te vullen met verzamelkaarten van nog eens 10 liedjes volgens hetzelfde principe. Het uitgeven onder een eigen logo. De publicatie verzorgen: huisstijl, folder, naamkaartje. Bij het boekje een verwijzing aanbrengen naar de begeleidende website, die bestaat uit een 8-tal liedjes (uit het boekje), geanimeerd met eenvoudige Flashfilmpjes. In het boekje bevindt zich een waardebon (inruilbaar voor een verrassingsgeschenk) en een cd met meezingliedjes . Het verrassingsgeschenk is een figuurtje (uit een van de liedjes) uitgewerkt in 3D.

5de jaar Toegepaste Grafiek

TRUUS BLEUKX

Enkele jaren geleden begon ik aan de Kunstacademie met de richting Toegepaste Grafiek. Waarom? Omdat mijn vrouw en kinderen, ook al leerlingen, zo enthousiast waren over de kunstacademie. Omdat het leven meer is dan werken en zorgen. Omdat Toegepaste Grafiek meer is dan een logo, een folder of een website kunnen maken. Binnen de opleiding heb ik gezocht naar een antwoord op de vraag, waarom spreekt ons nu een bepaald ontwerp meer als een ander, wat is het verschil? Voor mezelf was het een onbekende en boeiende wereld wat zich opende, je begon geleidelijke aan te ZIEN, volgens mij de essentie van de opleiding, het leren ZIEN. De titel van mijn eindwerk is dan ook Videre Videnda of ZIEN WAT GEZIEN MOET WORDEN. In mijn eindwerk is Videre Videnda de naam van een weliswaar, fictief theater, maar het zou wel mooi staan in een gemeente als Maasmechelen.


YVO DEDROOG

Voor Anja mag je haar werken “Farbkatastrophen” noemen (een term van Oliver Kossack)? Met krachtige penseelstreken, veel verf en grote kwasten strijkt ze pure kleuren in organische vormen. Er moet met hand en kwast geschilderd zijn, niet gepoetst : de zichtbaarheid van het proces moet diepte brengen. In deze lijnen en vormen, die uit haar directe omgeving komen, komt zij, en met haar de toeschouwer, via een zoektocht tot ontdekkingen op het doek, dat in de loop van het proces ook nog meermaals wordt gekanteld. Een boeiende, maar vaak moeilijke reis, op zoek naar de juiste kleuren, lijnen, vlakken. Naar dé ultieme compositie.


ANJA SPRONK

Vanuit enkele kleuren, lijnen, of stukken van andere werken vertrekt Annelies steeds opnieuw naar een andere abstrakte compositie... nooit weten waar naartoe... ingrijpen... Enkel de pure materie is haar medium. En soms haar kleinkindjes. Die laten ook mooie sporen na... die enkel een open geest kunnen inspireren. Elk werk werk bezit een gelaagdheid aan processen... wel of niet met de richting meeschilderen? Vlakken doorbreken, kleuren ophalen, lijnen doortrekken, spontaan blijven... Al die vragen houden Annelies al geruime tijd bezig. Nu is zij aangekomen bij enkele antwoorden... waar kracht, moed, twijfel, maar vooral volhouden in één beeld samengebracht worden.


ANNELIES STORCKEN

“le plastic fantastic” Vanuit losse kribbels ontstonden 2 vormen, doorkliefd door een lijn : een speelse, grillige lijn die ruimte geeft, links en rechts, aan wispelturigheid. Op golven van ingevingen van het ogenblik drukt Angelique zich aanvankelijk uit in monoprints, dwingt zichzelf in dit proces langzaam tot openheid : open voor het observeren van een technisch experiment van inkt-acryl-gesso-stift-kleurpotlood : aantrekkings- en afstotingsproces. Hieruit volgde een zoeken naar verandering, naar ruimte voor “klein” en “groot”. Letterlijk lucht inblazen in een plastic sex-pop bracht haar tot een nieuwe invulling van haar eerder ontwikkelde vormentaal : sexuele verlangens, onderdrukking en (vrouwen-)besnijdenis dragen bij tot nieuwe lijnen. Tape, touw en kettingen vervangen inkt en kleurpotlood. En weer keert het proces zich om : waterige substanties lossen de viltstiftlijnen op. En weer : de pop eist duidelijkheid, krijgt een “x”, een “neen”. Ze begint haar pop te verknippen en de strookjes vormen nieuwe structuren op doek. Zo keert Angelique worstelend bij haar oervorm terug, in al zijn eenvoud.


ANGELIQUE CREMERS

FIND IT - FIX IT - LEAVE IT was het thema van Heidi afgelopen schooljaar. Dit bleek voor mij nogal eens moeilijk. Het “finden” ging, het “fixen” redelijk, maar het “leaven” bleek moeilijker. Waardoor het eindresultaat naar mijn smaak soms minder was dan een stadium ervoor. Ik ben begonnen met schilderen als “uitlaatklep” en kan zeer gedreven te werk gaan. Het liefst werk ik dan ook op een groot oppervlak, met een brede kwast, in ferme streken. Mijn eerste opzet vind ik zelf dan ook meestal het mooiste, het meest spontaan. Momenteel werk ik vooral met olieverf. Soms breng ik hier en daar wat structuur aan, meestal met dun papier. Als uitgangspunt heb ik het heelal gekozen. Dit heeft speciaal mijn aandacht getrokken toen mijn dochter sterrenkunde ging studeren aan de universiteit. Er is zó veel moois te zien daarboven (en te interpreteren, te abstraheren). Alle mogelijke vormen, kleuren, dieptes, massa’s kom je tegen, zelfs sferen, vandaar dat ik moeite had met kiezen. De astronomische lijnen in het heelal brachten me op het idee van de (stippel)lijnen van een patroonraderblad. Deze bestaan om kleding te maken rond een figuur of silhouet, de andere opdracht dit jaar. Het laatste jaar ben ik vooral begonnen met model te schilderen, wat ik wel een uitdaging vond. Ook langs andere wegen probeer ik studiemateriaal in me op te nemen. Zo ben ik naast een echt trouwe bezoeker van de lessen ook bezig als vrijwilligster in het Stedelijk Museum te Roermond. Hier heb ik al wat collecties de revue zien passeren. Ik realiseer me dus dat ik er nog lang niet ben, mijn onderzoekstocht is pas begonnen…


HAN SEELEN

ANNEMIE VAN DER HAGHEN Specialisatiegraad Schilderkunst

Recommend Documents