Donderdag 7 november. Een niet zo’n heel beste nacht maar dat was ‘Eigen schuld. Dikke bult’ want we hadden de camper niet goed geleveld (d.i. waterpas gezet met behulp van speciale oprijkeggen). Dan denk je: ‘Dat doet het wel’ maar je ligt toch niet echt lekker in bed. Nooit meer vergeten, beloofden we onszelf. Het weer was niet denderend en mede daardoor werd het een dag van een beetje klooien, Els ging o.a. boodschappen doen met Gerrit en Elly en Fred maakte dankbaar gebruik van de beschikbare WiFi zodat de website weer actueel was en de boekhouding helemaal klopte. Tussendoor werd ruim de tijd genomen om bij te praten met gastvrouw en –heer. Gerrit vertelde dat hij het jammer vond dat we niet een half uur eerder contact met hem hadden gezocht, nu had hij een afspraak gemaakt om een op-en-neer-rit te maken om in Portugal gestrande Nederlandse mensen uit de brand te helpen. Eigenlijk stond toen al vast dat we, als het ons gegeven is, er zeker terug zullen keren want de omgeving verdient het om uitgebreid te verkennen. Maar: Niet echt geschikt als fietsgebied voor ons, toch al een tikje ‘ouwetjes’, zelfs niet met de e-bikes. In de loop van de dag werd de camper rechtgezet opdat we de nacht deze keer konden besteden aan lekker slapen. De avond? Babbelen! En genieten van de uitgebreide en heel fraaie fotocollectie van Gerrit, van huis uit beroepsfotograaf. Vrijdag 8 november. Zeer goed geslapen en het tot acht uur volgehouden. Wel gehoord dat het ‘snachts stevig geregend had maar direct weer slapen als rozen. Bij het opstaan: Stralende zon en overwegend blauwe lucht. Gerrit kwam verse broodjes brengen en we namen de tijd om uitgebreid afscheid te nemen en hem uit te zwaaien voor zijn reis naar Nederland. De camper werd nog eens lekker gepoetst, uitgebreide saniservice, het gastenboek met daarin onze woorden werd ingeleverd en uitgebreid afscheid genomen van Elly en de dolenthousiaste hond Lizzy. Toen gingen we na twee onvergetelijke dagen toch weer een stukje verder. We kozen voor Coimbra, volgens Gerrit en Elly maar ook op de site van Campercontact.nl een stad die het bezoeken waard is. Een rit van 60 km via overwegend uitstekende wegen. In Coimbra was het even zoeken maar de nette CP werd uiteindelijk gevonden. Er was sani-service, alleen water, electra en WiFi, vermeld in de gegevens, waren niet aanwezig. Wel een toiletgebouw. Gratis, niet mopperen! We namen eerst de tijd om de broodjes en een bakje bruin te genieten en toen gingen de wandelschoenen aan. We hebben ruim 5 uur geslenterd door de indrukwekkende stad. De stad Coimbra is beroemd vanwege haar zeer uitgebreide universiteit die, naar men zegt, de oudste van Europa is. Een zeer uitgebreid complex bestaande uit overwegend historische gebouwen gelegen op het hoogste punt van de stad. Goed, je moet er stevig voor klimmen maar dan zie je ook wat! De oude binnenstad is puur genieten. Een mooie mix van pleinen, trappensteegjes en kamerdeurbrede straatjes. Een overweldigend aanbod van heel mooi keramiek, van miniatuur-tegeltjes tot complete serviezen. We hoorden muzikanten, wisten ze te vinden maar ze waren net uitgespeeld. Fred voelde zich even Maestro Horowitz toen hij plaats nam achter de vleugel………. We hebben één van de vele kerken bezichtigd. Indrukwekkend. De wanden waren rijkelijk voorzien van taferelen, uitgevoerd in het typisch Portugese blauw-witte tegelwerk. Het hoofdaltaar en ook het orgel wisten onze aandacht minutenlang vast te houden.
Zaterdag 9 november. Toen we met enige weemoed afscheid namen van Coimbra (we mochten er 24 uur staan) wisten we niet welke verassing er in het verschiet lag. Na een ritje van bijna 20 km over alweer goede wegen plaatsten we de camper op een grote parkeerplaats bij Conimbriga nabij het stadje Condeixa. Conimbriga is een groot archeologisch park rond de opgravingen en blootlegging van een stad waarvan de oudste delen stammen uit de eerste eeuw na Christus. In een later stadium hebben de Romeinen zich ook hier gevestigd. Het is een behoorlijk uitgestrekt gebied met info-borden, de meeste ook in de Engelse taal. Er wordt entree geheven maar dit is slechts een paar euro. Er is ook een museum bij, wij hielden het bij de bezichtiging van het uitgebreide openluchtgedeelte.
In de namiddag wandelden we ook nog maar eens naar en door het stadje Condeixa. Ook hier hadden we het druk om allerhande typische dingen en dingetjes in ons op te nemen. Zondag 10 november. Na de rustige nacht, we stonden helemaal alleen op de parkeerplaats, waren we van plan om naar Vermoil te rijden omdat hier een leuke CP zou zijn. Althans: WIJ waren dit van plan maar de navi was het er kennelijk niet mee eens.
Het was weer een mix van herberekenen of proberen ons in kleine steegjes te lokken. De beoogde 30 km-rit deed ons na ruim 40 km besluiten om maar een andere bestemming in te geven: Tomar. Hier waren we begin dit jaar ook al eens, op doorreis, en het leek ons een aardige plaats voor een overnachting. Nog eens 60 km werden overbrugd en toen reden we de mix-parking op. Stralend weer nadat we onderweg hier en daar mist hadden gehad. Brunchen en in de wandelschoenen. Hoog boven de stad lag een groot burcht-achtig complex en dat werd het doel. In de benedenstad stond een toeristentreintje en de chauffeur vertelde dat we voor 5 euro naar ons doel gebracht werden en later ook nog konden meerijden voor een stadsbezichtiging. Zo’n treintje hadden we in Blaubeuren, Duitsland, ook al eens gedaan en dat was goed bevallen. Instappen dus. We hadden gelijk leuk contact met Portugese medereizigers die wat Engels brabbelde. Nog geen 10 minuutjes later stonden we voor de ingang van ‘Convento de Christo’ , een enorm groot en oud kloostercomplex. Alweer een indrukwekkende ontdekking. Bijna 3 uur hebben we er rondgewandeld. We zagen er veel kleurig Portugees keramiekwerk, mozaïken en natuurlijk de blauw-witte tegeltafrelen. Niet alleen het schitterend gebouwencomplex was boeiend, ook de omliggende tuinen, van waaruit we een prachtig uitzicht hadden over de mooie omgeving. Natuurlijk hadden we met het treintje terug naar de stad kunnen gaan maar Fred gaf de voorkeur om dit wandelend te doen. We kuierden ook nog door de stad zodat we uiteindelijk moe maar erg voldaan terugkeerden bij de camper. Extra vermoeiend was dat de –vele!!!- trappen in het kloostercomplex en in de stad opvallend hoge treden hebben, zo’n 30 cm op- of afstap. Dit hadden we inmiddels op meerdere plaatsen in Portugal ondervonden. Wellicht dat alleen daardoor dikke mensen sterk in de minderheid zijn in dit land? Een leuke ervaring tussendoor: Twee Portugese meiskes liepen kalenders te verkopen om hun sportvereniging te spekken. Alleen al vanwege de moeite die ze deden om het in wel heel gebrekkig Engels uit te leggen hebben we maar een exemplaar gekocht. Een kalender en veel dankbetoon voor € 1,50. Leuk toch? De rest van de dag waren we fysiek ‘uitgeteld’ dus werd het heel rustig aanrommelen tot we redelijkerwijs naar bed konden. 18.30 uur vonden we toch wel te vroeg………
Maandag 11 november. In gedachten even een “Alaaf” voor de carnavalisten onder de lezers. We werden gewekt door de ijverige vuilnisbrigade die al vroeg, 7.30 uur, in de weer waren. De gebruikelijke pot koffie werd gebrouwen, 2 bekers de man weggewerkt en toen verlieten we Tomar.
Vandaag stond er een ritje van 20 km gepland, en, verdraaid, daarmee kwamen we inderdaad uit op de beoogde CP in Vila Nova de Barquina. Heel even reden we ongewild een stukje elektronische tolweg. Benieuwd of dat ergens nog gevolgen heeft………. In het stadje Vila Nova werden we vanwege ingegeven coördinaten eerst naar een erg krap bemeten mixparking gevoerd, een kleine wandeling leidde tot de ontdekking van een veel betere plek, direct aan de oever van de Tejo die bij ons de Taag genoemd wordt. Er was een gratis modern sanipunt en we vingen gratis WiFi. Ook stonden we vlakbij een mooi en modern aangelegd park dat in 2007 een belangrijke prijs had gewonnen. Eerst maar het stadje in, op jacht naar broodjes en brood. Bij toeval troffen we een bakkertje die vanuit zijn aftandse bestelbusje brood verkocht. De man werd helemaal vrolijk toen hij begreep dat we toeristen uit Olanda waren. Een brood en 4 ferme broodjes voor €1,50! Na het nuttigen van onze aankoop wandelden we op ons gemak door het mooie park dat opgesierd werd door (iets te) moderne kunstwerken. Enkele dingen spraken ons wel aan.
Vanuit het park even het stadje in, opzoek naar een mercado, een supermarkt. Dat werd gevonden en wat was het leuk om te zien wat men op een paar vierkante meter te koop aanbood! Nog leuker was toen we bij de kassa kwamen. Toen de caissière in haar beste Engels informeerde waar we vandaan kwam dook ze onder de toonbank waar ze na enig zoeken (de overige 3 klanten wachtten geduldig) een enveloppe toonde uit Nederland met daarin een mooie kaart-met-tekst. Nederlandse camperaars die het stadje ook gevonden hadden, hadden die gestuurd. Ze bewaarde het als een goudstukje! De complete stadswandeling nam zeker een half uur in beslag, waarbij we ook nog straatjes gedoubleerd hebben. Rest van de dag? Els lekker lezen in het zonnetje op een bankje in het park en Fred die de gratis WiFi uitbuitte en nog een tijd naar de dobber van een plaatselijke hengelaar tuurde, helaas niet onder zag gaan. De visser had zijn dag niet…… Het avondmaal was erg Nederlands: Speklapjes met aardappeltjes en savooiekool. Lekker! Dinsdag 12 november. Alweer waren we vroeg op pad. Nog even een uitgebreide saniservice, in de wetenschap dat het weer even kon duren voordat we over saniservice konden beschikken. De reis voerde naar Valada, een plaatske 40 km stroomafwaarts aan de Tejo. Om daar te geraken moesten we door de plaats Colega. Dit werd topsport! De stad is kennelijk erg bekend vanwege het paardengebeuren. Overal zag je beelden van deze edele viervoeters. Er was zelfs een soort triomphboog, verfraaid met paarden. Friemelend door enge straatjes die ook nog gedeeltelijk bezet waren met kramen, stalletjes en paardentrailers, restanten van een soort paarden-jaar-markt reden we ons helemaal vast in een
straatje waar een vrachtwagen aan het lossen was. Geen doorkomen aan, vooral omdat kort daarvoor al een achter-toplicht van de camper gesneuveld was. Nog een geluk dat het de linkerzijde was anders hadden we waarschijnlijk afscheid moeten nemen van de luifel, nog afgezien van eventuele schade aan derden…..! Fred regelde het tweerichtingsverkeer door de engte langs camper en vrachtwagen. Over de stoep en met schurende spiegels, Portugezen rijden vermoedelijk nog door een brievenbus naar binnen…. Het duurde ongeveer een half uur totdat de chauffeur, een aardige man, zijn vracht gelost had en de papieren afgewerkt had. Eindelijk werden we verlost uit de toch wat benarde situatie. Verbazingwekkend is overigens hoe gelaten de Portugezen op de toestand reageerde, de meeste bedankte verkeersregelaar Fred vriendelijk. Na deze horde verder door de binnenlanden. De wegen waren niet denderend maar op het gemakje kom je er ook wel. En de Portugees haalt je op die smalle weggetjes gewoon met 80 km/u. in. Valada werd gevonden en met een uitgebreide maar absoluut niet te volgen uitleg van kennelijk het Dorpshoofd vonden we ook de wat verstopte CP, een mixparking. Inderdaad, direct aan de oever van de Tejo. Niet spectaculair en dat was het mini-stadje ook niet. Met minder dan een uur wandelen hadden we alles in de omgeving twee keer gezien. Het was rond één uur, alweer stralend weer (Fred liep al in de korte broek en T-shirt) en we besloten toch nog 110 km door te rijden naar een plaats die volgens de boeken en websites erg mooi was. Pego do Altar werd ingevoerd en vrolijk gingen we verder. Na nog wat gerommel op hobbelige binnenweggetjes kwamen we op een overwegend goede doorgaande weg. Langs deze weg zagen we kilometers lang gecultiveerde kurkeikboomgaarden met veel gestripte bomen. Kennelijk lag hier een zwaartepunt van de kurkproductie. We leerden van Gerrit dat een gestripte eik 10 jaar nodig heeft om nieuwe schors te vormen! We zagen ook regelmatig ooievaars en grote groepen zilverreigers. Vooral in drassige gebieden die vermoedelijk uit rijstvelden bestaan. Dit zouden we nog ’n keer opzoeken………. Kort voor de dagbestemming zagen we een Lidl en dus werd de proviand weer op peil gebracht. Na dit Lidl-en was het nog 14 km over een iets mindere weg maar het was niet druk zodat in eigen tempo gereden kon worden. De laatste draai in de weg en toen: Pego do Altar. Waaaaw! Een CP aan de oever van een prachtig gelegen stuwmeer. Het was goed bezet maar we vonden nog een plekje. Het was qua bezetting echt internationaal: Britten, Duitsers, een Noor en, toen wij erbij stonden, één Nederlander. We genoten van het uitzicht, mooi vanwege de oranje avondzon. We wisten het: Hier blijven we wat langer plakken! De poging om internet te vangen liep op niets uit, geen signaal. Ook de telefoons hadden nauwelijks ontvangst. Wel begrijpelijk vanwege de geïsoleerde ligging. Beiden vonden we het een prachtige maar redelijk vermoeiende dag, we lagen er vroeg in. Woensdag 13 november. Een typisch ‘Niets-te-melden-dag’. Genieten van het fraaie weer, een bescheiden wandelingetje, nog wat foto’s gemaakt en verder een dag van lezen en lummelen. Dat we door onze tabakvoorraad heen waren en het nabijgelegen restaurantje rustdag had gaf, vooral bij Fred, wat lichte afkickverschijnselen……..
<
>
Onderstaand voorbeelden van ‘gestripte’ kurkeiken en, zie de eikeltjes, het zijn inderdaad eiken. (Fred twijfelde daaraan)
