Ergens rond begin November nam Harry een krantenknipsel mee naar huis. Het ging over de Stichting "Go for Africa". We hadden het er al vaak over gehad dat het toch heel leuk zou zijn om eens iets te kunnen doen voor het een of andere goede doel in Afrika. We hadden alleen geen flauw idee hoe we dat moesten aanpakken. Dus zijn we met de gegevens uit het knipsel op internet gaan zoeken en zo hebben we contact gekregen met Jan Huizinga. Jan kwam al snel langs om te vertellen over het project en de doelstellingen. Blijkbaar was hij erg overtuigend, want we zijn diezelfde avond naar een bijeenkomst in Bakel geweest. Toen waren we helemaal overtuigd dat we hieraan mee moesten gaan doen. We hebben er zin in!!! Maar, hoe nu verder? Het was half november, dus vrij kort dag als je alles geregeld wilt hebben voor 18 febr. Eerst zoeken naar een barrel(auto). Twijfelen welke van de twee, knoop doorgehakt en gekozen voor de Nissan Patrol. Ik moet bekennen dat ik de jeep wel erg "luchtig"vond toen ik hem voor het eerst zag (zie fo to's) Je kon op vele plekken naar buiten kijken en dan bedoel ik niet door de ramen!
Ons eerste ritje (naar Cuyck), volgens Harry om de motor te testen, liep maar net goed af. In zijn enthousiasme reed Harry, na het tanken (tankdop open moeten breken) binnendoor over de berm naar de andere kant van de weg (we hebben toch een 4 wheel drive?). Helaas, niet gezien dat daar politie stond. Maar gelukkig, zijn of mijn eerlijke gezicht heeft ons gered.
Na ons eerste ritje waren we volledig overtuigd, deze auto moest het worden. Hij had super zijn best gedaan. Ik vind dat hij een naam verdiende (sorry, vrouwenkwaaltje) en vanaf nu heet ons barrel Janus. Harry en de jongens van de garage, Arnold en Johan, zijn er nu mee aan de slag gegaan en je ziet hem met de dag knapper worden (Janus natuurlijk). De gaten zijn gedicht, hoe heb ik ooit aan Harry zijn deskundigheid kunnen twijfelen? Andere stoelen (op de foto's kun je zien waarom) en een prachtige imperial op het dak. Dan kunnen we tenminste diverse reserve onderdelen meenemen want je weet maar nooit...
Nu zijn we zwaar aan het denken hoe we het slapen in de auto moeten realiseren. Dat probleem laat ik maar aan Harry over, ik heb er wel vertrouwen in. Ik hou me maar bezig met lijstjes maken van alles wat er meemoet. Dat is nogal wat. We hebben ondertussen aardig wat kleertjes en klein speelgoed gekregen van verschillende mensen. Kunnen we kindjes in een kindertehuis blij mee maken. Verder hebben we een paar dozen met t-shirts, een doos met blocknotes en nog wat andere dingetjes gekregen om mee te nemen. Oude mobieltjes die het nog doen zouden ook heel erg welkom zijn, dus heeft iemand ze nog liggen, we houden ons aanbevolen!
Dinsdag 6 februari 2007
Er blijven spullen binnenkomen. Prachtig! De auto is ondertussen mooi oranje gespoten door Harry, ziet er heel mooi uit. Hij mocht de spuitkabine van Spitters gratis gebruiken. Daarna keurig bestickerd door CK design (Cor Kneepkens) Het is gewoon een chique auto geworden, die Janus. We krijgen nu veel reacties van mensen die hem zien staan. Leuk hoor! Het begint een beetje te dringen, nog anderhalve week en dan is het zo ver. We hebben besloten toch ons tentje mee te nemen want we hebben ondertussen zoveel spullen gekregen om mee te nemen naar Gambia, dat we anders geen ruimte genoeg overhouden in de auto. Ik heb bijna alles op mijn lijsten door kunnen strepen, nog een paar kleine boodschappen en dan is het allemaal binnen. Medicijnen, maaltijden, kampeerspullen (zo licht mogelijk, want we willen ze wel graag naar huis meenemen) kopieen van allerlei belangrijke papieren, enz.enz. Er komt nog veel bij kijken. Wat me nog nooit is gebeurd, ik was alle recepten voor de medicijnen kwijt- geraakt!! Maar weer schoorvoetend naar de huisarts, alles uitgelegd en gelukkig zonder mopperen nieuwe gekregen! Netjes he? Harry is druk bezig met de laatste veranderingen en/of verbeteringen aan Janus. Dat is nog een hele klus. Ook moet hij gaan beslissen welke onderdelen we mee gaan nemen. Moeilijk hoor, je weet nooit wat er kapot kan gaan. Gelukkig nemen we in ieder geval 4 jerrycans mee voor de brandstof in plaats van 3, zoals Harry eerst van plan was. Ik ben er blij mee, zag ons al zonder brandstof in de woestijn!!!! Iemand van de Trompetter belde ons vorige week om te vragen of hij ons mocht komen intervieuwen. Natuurlijk ja gezegd, is alleen maar leuk en misschien dat er nog mensen zijn die het projekt een warm hart toedragen na het lezen van het artikel en een bijdrage willen doen. Zou heel fijn zijn. Het komt woensdag 7 februari a.s. in de krant. Wie had dat ooit gedacht, we hebben het toch al ver geschopt vinden jullie niet? Zaterdag 17 februari 2007
Vandaag de laatste dag. Wat hebben we het druk gehad, er moet zoveel geregeld, aangeschaft en uitgezocht worden. Gelukkig hebben we van een vriendelijke gulle gever een laptop gekregen. TOP!! Mogen we in Gambia aan een goed doel geven. Fijn he? Het be- tekend alleen dat ik nog druk met de computer aan het oefenen moet. Weet er nog niet zo heel veel van, maar moet onderweg toch een beetje weten hoe alles werkt. Nog even aanpoten dus. Verder hebben we de leukste reacties gehad op het stukje in de krant. Nooit gedacht dat er zoveel mensen zouden reageren. We hebben zelfs van mensen die we niet eens kennen donaties gehad voor dit goede doel. Echt geweldig!!! We zullen er zeker voor zorgen dat het allemaal goed terecht komt. Verder hebben we een envelopje met inhoud en een foto van een mevrouw met een baby op haar rug meegekregen. Het lijkt wel spoorloos! We gaan proberen haar te vinden, zodat we haar het envelopje met geld kunnen geven. Daar kan ze weer een poosje van leven en haar huur van betalen. Volgens de mensen die haar sponsoren werkt ze in Kololi op het strand, waar ze 's-middags fruit verkoopt aan de toeristen. We gaan ons best doen.
Nog even snel tussendoor met onze hond naar de dierenarts geweest, werd natuurlijk net nu kreupel, zul je altyd zien! Het wordt ook al een oud besje. We hebben de auto zo goed als het kan ingepakt. Wat hebben we toch veel om mee te nemen. Janus zal het er zwaar mee krijgen. We hebben een kindertehuis ontdekt in Kololi, welke gerund wordt door een stel Gambiaanse vrouwen die zich er helemaal voor inzetten. Ze krijgen geen cent subsidie, dus we denken dat dit een heel goede plek zal zijn om al onze spulletjes aan te geven. Ze hebben ook een schooltje waar behalve de kindjes uit het tehuis, ook de arme kinderen uit de sloppenwijken mogen komen. We hebben nog maar snel een paar honderd potloden, gummen, puntenslijpers en schriftjes gekocht. Het einde van de voorbereidingen komt gellukkig in zicht. We zijn er aan toe om te kunnen vertrekken. En gelukkig: MORGEN IS HET ZOVER!!!!! Zondag 18 februari 2007
Wat een leuke manier om te vertrekken. Zoveel mensen en vooral al die mensen die speciaal voor ons zijn gekomen. Geweldig, wat is nou leuker dan bij je vertrek uitgezwaaid te worden door de mensen waar je om geeft en die belangrijk voor je zijn! Neem nou bijvoorbeeld Pascal(onze oudste). Hij woont in Utrecht en komt zomaar even naar Bakel om ons uit te zwaaien. Daar wordt je toch wel warm van!! Het begin van onze reis verliep even een beetje stroef. Legiyo belde na ongeveer 3 km in paniek op "waar zijn jullie??!!" Waren in hun enthousiasme even vergeten op en BakkieDakkie te wachten. Moeten we nog even in het gareel brengen! Rest van reis vandaag goed verlopen. Moeten de anderen soms even achter hun broek zitten. Pauses duren erg lang. Typisch mannen(?) zwetsen, zwetsen en zwetsen. 's Nachts om 1 uur eindelijk in hotel. Mag van mij morgen wel wat eerder. Moesten 's Morgens om half acht al weer beneden zijn. Maandag 19 februari 2007
Een flink stuk afgelegd. Jongens beetje achter broek aan gezeten, Niet te veel stoppen en vooral niet te lang. We rijden via Madrid. Heb vandaag ontdekt wat "wie het laatst lacht, lacht het best" ook al weer betekent. Na het tanken kwam Arie vragen hoeveel wij kwijt waren.Dat bleek 15 euro minder te zijn dan zij. Toen we Maarten vertelden hoeveel verschil er was, begon hij van oor tot oor te grijnzen, maar toen hij begreep dat wij goedkoper uitwaren was z'n lach wel heel snel verdwenen!! 's Avonds om een uur of zeven chauffeurs cafe opgezocht om te eten. Hoe zal ik het uitleggen? Als ik vertel dat het volgens ons een prima Voorbereiding was op wat ons in Afrika te wachten staat, dan begrijpen jullie het vast wel. Maarten waagde zich zelfs aan een toetje. Als hij die vannacht binnen weet te houden, dan hoeven wij ons straks in Afrika zeker geen zorgen over zijn maag te maken!
Lag vannacht in bed aan een uitdrukking van� de kinderen te denken (toen ze nog thuis woonden). Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig!!! Zij weten zeker wat wij hier mee bedoelen. Vannacht super geslapen. Waren al om iets over tienen in het hotelletje. Vrijwel direkt gaan slapen. Flink schade ingehaald. Maandag 19 februari 2007
Een flink stuk afgelegd. Jongens beetje achter broek aan gezeten, Niet te veel stoppen en vooral niet te lang. We rijden via Madrid. Heb vandaag ontdekt wat "wie het laatst lacht, lacht het best" ook al weer betekent. Na het tanken kwam Arie vragen hoeveel wij kwijt waren.Dat bleek 15 euro minder te zijn dan zij. Toen we Maarten vertelden hoeveel verschil er was, begon hij van oor tot oor te grijnzen, maar toen hij begreep dat wij goedkoper uitwaren was z'n lach wel heel snel verdwenen!! 's Avonds om een uur of zeven chauffeurs cafe opgezocht om te eten. Hoe zal ik het uitleggen? Als ik vertel dat het volgens ons een prima Voorbereiding was op wat ons in Afrika te wachten staat, dan begrijpen jullie het vast wel. Maarten waagde zich zelfs aan een toetje. Als hij die vannacht binnen weet te houden, dan hoeven wij ons straks in Afrika zeker geen zorgen over zijn maag te maken! Lag vannacht in bed aan een uitdrukking van� de kinderen te denken (toen ze nog thuis woonden). Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig!!! Zij weten zeker wat wij hier mee bedoelen. Vannacht super geslapen. Waren al om iets over tienen in het hotelletje. Vrijwel direkt gaan slapen. Flink schade ingehaald. Dinsdag 20 februari 2007
Wekker ging om half acht af. Vroeg hoor! Kamertje niet al te groot, het is behelpen, maar ik denk dat we het Over 3 weken als een luxe kamer zien. Opgestaan, betaald en getankt. Restaurantje gezocht om te ontbijten. Jongens dachten op hun gemak aan de auto te gaan sleutelen, maar Harry heeft ze aangespoord om te gaan vertrekken. Toch nog flinke tocht voor de boeg. In Madrid beetje verkeerd gereden, op plek gedraaid waar het eigenlijk niet kon of mocht. Die Spanjaarden zijn erg vriendelijk moet ik zeggen, ze hebben ons met z'n allen flink toe getoeterd. 's Avonds om 8 uur in hotel aangekomen in Soto Grande. Lekker gegeten, dit stukje geschreven. Morgen op de boot naar Marokko, dan gaat het echte werk beginnen. We zijn benieuwd. Om 10 uur vertrekt de boot, we hopen dat Maarten weer beter is. Zou hij de hebben of is z'n maag toch niet zo sterk als we dachten??? Zaterdag 24 februari 2007
Vandaag richting Laayoune. Wat een lange rit, 700 km.. Het eerste stuk nog Door wat dorpjes, daarna hele mooie natuur. Toen de kust, was prachtig. De Laatste 300 km. Hele lange weg met slecht wegdek. Heel veel politieposten En helaas voor ons, nu zijn wij steeds de klos. Ze vragen het hemd van je Lijf. Thieu was zo slim om een foto te maken. Daar waren ze niet
van gediend En dat hebben ze hem wel duidelijk gemaakt. We reden ergens langs een geitenhoeder. In een boom zaten wel een stuk of 8 Geiten, sommigen helemaal bovenin. Hoe doen ze het! Harry bij politiepost bijna pen achterover gedrukt. Het zal ook niet zo zijn, Normaal gesproken geef je hier pennen weg. Politieman moest er wel om lachen,maar hij pakte hem toch snel terug. Ik denk dat ze ons bij die posten gewoon een beetje proberen te intimideren. Er waren zelfs 2 posten een 100 m. na elkaar en ook daar weer hetzelfde verhaal. Zijn momenteel met 6 auto,s samen aan het rijden. 's Avonds hotel gezocht, konden auto's op stoep parkeren maar konden geen bewaking vinden. 's avonds om half twaalf werden we gebeld, er was een koffer gestolen van een van de auto's. Ruud en Thieu zijn met de politie meegegaan om aangifte te doen. Hadden de volgende dag veel te vertellen. Volgens de man aan de receptie kon het goed gestolen zijn door de politie zelf. Alles is hier mogelijk, het is behoorlijk corrupt. Zondag 25 februari 2007
Onderweg naar Dakhla. Nog even volgetankt, pompen langs de weg zijn vaak gewoon leeg. Internetten wordt ook steeds moeilijker, of je ziet geen internet- cafe's of het gaat ontzettend moeilijk en traag. Wat een saai landschap, zand stenen en lage struikjes, honderden kilometers lang. Helemaal onbewoond. Moest op een gegeven moment een sanitaire stop maken. Wil nou niet direkt beweren dat het uitzicht voor de voorbijgangers mooier werd, maar ik durf wel te zeggen dat het er tijdelijk interessanter moet hebben uitgezien. (knop is al om Stas!!) Politieposten wat soepeler vandaag. Voor het eerst camping opgezocht, is in onze ogen een hele chique benaming voor dit stukje grond. Voor het eerst gat in de grond als toilet, was even slikken, maar de tweede keer was al minder erg. Maandag 26 februari 2007
Rustdag. Alles op ons gemakje. Na de lunch met Legiyo en Bakkie-Dakkie naar Het strand gereden om vast een beetje te oefenen. Toch maar goed dat we dat hebben gedaan. In het zand op het strand, het is hier anders dan thuis, we zaten zo vast als een huis. Met z'n allen losgegraven en getrokken. Bandenspanning teruggebracht en reserveband moet onder auto uit, zit te laag. Later naar Dakhla geweest, moesten eerst bij politiepost (klein vies houten schuurtje) naar binnen om ons te melden. Binnen stond een prikbord met foto's van mensen die gezocht worden. Even later zag ik mijn eigen foto ertussen hangen! Wat is het toch een lekker ding he, dat mannetje van mij? Gelukkig zag de politie er ook wel de humor van in. Dinsdag 27 februari 2007
In konvooi richting grens. Het laatste stuk waar we overheen moesten waren gewoon rotsen i.p.v. wegdek. Het heeft alles bij elkaar bijna 4 uur geduurd om Marokko uit en Mauretanie in te komen. Wat een corrupte boel. Als je niet geeft wat ze vragen laten ze je gewoon een dag staan. Harry was het op een gegeven moment zo beu dat hij gewoon zei dat hij niets had. Na een hoop geschreeuw en gebaren mochten we gewoon verder. Vijf minuten over de grens stond weer een politiepost. Elke simpele ziel weet ondertussen dat je bij de douane en de politie absoluut geen foto's mag maken.Toch vond de voorste auto van het konvooi het nodig om het toch te doen. Met als gevolg dat we allemaal weer een voor een moesten worden
gecontroleerd. We staan weer op een camping, deze keer in Nouadhibou, heel primitief, maar het went steeds meer. Woensdag 28 februari 2007
Rustdag. Spullen inslaan voor tocht door Sahara en eventueel laatste klusjes aan auto doen. Zijn eens door plaats gelopen richting haven. Wat een ontzettende armoe en wat vreselijk smerig is het hier. Flink wat erger dan in Marokko. De mensen hier zijn ook niet zo bescheiden als in Marokko en soms zijn ze ronduit onvriendelijk. Je wordt hier ook regelmatig aangesproken omdat ze iets van je willen hebben of iets willen verkopen. Dit is geen land om lang te blijven. We hebben hier geen ontvangst met onze telefoon, maar internetten schijnt nog wel te kunnen. Zal voorlopig wel voor de laatste keer zijn. Zodra het weer kan laten we weer iets van ons horen. Maandag 5 maart 2007
Wat een ontzettende lange hete dag! Eerst een stuk over verharde weg, daarna hele lange rit over ontzettend slechte zandweg, allemaal gaten en bulten, wasbord en wat al niet meer. De wind was net zo warm als wanneer je je haar fohnt op de warmste stand. Al met al 5 uur erover gedaan om over de grens te komen. Bij de grens van Senegal veel bedelende kinderen, erg opdringerig.Om 12 uur 's nachts eindelijk op plaats van bestemming! Volgende dag fijn uitgeslapen en daarna rustig aan gedaan. Auto eens zo goed mogelijk uitgeveegd en beetje gewassen, achterruit weer vastgezet. Leuke camping, mooie plek, echt Afrikaans. Hangmatje eens fijn getest. Woensdag 7 maart 2007
Zouden om 8 uur naar Dakar vertrekken maar de gids is er nog niet. Jan heeft gids al betaald en zijn telefoon tijdelijk afgestaan, maar ik denk dat hij zich nu toch wel even achter zijn oren krabt!! Komt de gids later of helemaal niet meer? Om 9 uur kwam hij zowaar toch nog opduiken. Weer lange en ontzettende hete dag gemaakt. Het is zeker 40 gr. Donderdag 8 maart 2007
Hele lange vermoeiende en hete dag (15 uur in touw geweest) Erg lang bij allebei de grenzen moeten wachten, alles op z'n Afrikaans! Bloedheet en natuurlijk weer heel veel bedelende kinderen. Na de grens doorgereden naar weegbrug, voor de ferry naar Banjul. Leuk klein mannetje ontmoet,sprak perfekt engels. Heeft uur aan bullbar Janus gehangen omdat we hem beloofd hadden, dat hij zijn mond zou houden tegen al de andere kinderen we hem bij vertrek wat spullen zouden geven. Z'n oogjes begonnen helemaal te stralen. Hij was zo blij met z'n spulletjes!!
Later tijdens wachten op de ferry hele leuke knul ontmoet. Sheikh, 21 jaar oud. Duurde lang en we kwamen in het donker in Banjul aan. Moesten in donker bij zeer drukke haven de weg zoeken, er zijn hier geen plaatsnaam borden en er is ook geen verlichting. Paar keer verkeerd gereden, bij politiepost weg gevraagd, daarna in griebusbuurt taxi gezocht die ons voor wilde rijden naar Kololi. Was heel blij dat ik in de auto terug was, wat liep daar een spul rond. Eindelijk om een uur of tien in hotel. Vrijdag 9 maart 2007
Lekker uitgeslapen, beetje bijgekomen. Strandwandeling gemaakt. Fijn hotel, veel engelsen. Eerst nog even onderhandeld over de prijs, Ze vragen hier voor alles veel te veel. Het is normaal als je afdingt. 's Avonds naar Tanji geweest en samen met de andere teams gegeten en van een super leuke avond vol dans en drummuziek genoten. De bewoners van de nabijgelegen compound hadden dit spontaan gedaan. Super! Het was echt heel bijzonder om dat te zien. Zaterdag 10 maart 2007
Unity for kids opgezocht in Gunjur. Student uit Nederland ontmoet en veel gehoord over de cultuur hier. Maakt het allemaal wat makkelijker te begrijpen. Terug bij het hotel stond daar Sheikh, de jongen van de boot. Was op fiets vanuit Banjul naar hotel gekomen. Samen taxi gepakt en naar kindertehuis gereden. Is eigenlijk opvang voor zieke kinderen die, als ze beter zijn weer naar huis gaan. Het wordt gerund door 4 nonnen. We gaan er volgende week spulletjes naar toe brengen.
