De pretoogjes van De Zonnestraal "Ik draai d’r niet om heen, je mag het best weten. De eerste keer dat ik hier aankwam, begin maart was dat, heb ik een portie staan janken, echt hartverscheurend gebruld. Kun je je dat voorstellen? Als een klein kind stond ik te blèrren, hier op deze plek, in deze uithoek van het havengebied. Deze godvergeten plek waar toch niemand het hoorde. Toen ik hier de eerste kwam, stond d'r een soort Bassie & Adriaan-caravan op mij te wachten, die televisieclowns weet je wel? Zo'n wagen. Op het moment dat ik dat ding de eerste keer zag brak er iets, ik ging helemaal door het gas. Weet je, al die jaren had ik geen traan gelaten, ik voelde bij wijze van spreken helemaal niets meer en ineens, hier op deze plek, kwam het er allemaal uit. Ik heb geen idee hoe dat zo ineens kwam. Misschien was het wel juist omdat het hier zo verschrikkelijk verlaten is. Ik stond hier oog in oog met dat ding en verder was er echt helemaal niks en niemand… Hoe lang het geduurd heeft, weet ik niet meer. Maar ik moet hartverscheurend gejankt hebben. In mijn herinnering waren zelfs mijn kleren nat van de tranen, maar dat kan natuurlijk ook van het zweet geweest zijn. Ik was in elk geval helemaal doorweekt, had geen droge draad meer aan mijn lijf. Zo plotseling als het opkwam, zo snel was het ook gebeurd. Het was zomaar weer weg, ineens was het helemaal gebeurd. Ik voelde me een vreemd soort opgelucht, maar was wel totaal uitgeput. Bekaf was ik, terwijl de dag nog maar net begonnen was. Nou ja, toen ben ik toch maar open gegaan. Ik heb de branders aan gezet en ben gaan bakken. Druk was het natuurlijk niet, die dag niet en alle eerste weken niet. De wagen was een week of twee dicht geweest voordat
ik erin kwam en het duurde dus even voordat de loop er weer inkwam. Uiteindelijk zijn volgens mij alle klanten teruggekomen, bijna allemaal truckers. Eigenlijk verkocht ik na verloop van tijd best redelijk. Na een paar weken is die Bassie & Adriaan-caravan opgehaald door één van de mannetjes van Wim en toen kreeg ik de wagen die hier nu staat. Geen nieuw ding meer, maar in elk geval al wel een hele verbetering. En het gekke is, toen dat ding eenmaal op zijn plek stond, heb ik wéér een halfuurtje of zo als een ziek beest staan janken en brullen. Het was wel anders dan de eerste keer. Die eerste keer was puur verdriet om wat me allemaal is overkomen. Die tweede keer was veel meer omdat ik gewoon medelijden met mezelf had. Maar ik moet het er maar mee doen, er moet per slot van rekening eindelijk weer eens brood op de plank komen. Ik mag Wim natuurlijk hartstikke dankbaar zijn dat 'ie me zo heeft geholpen. Zonder Wim had ik niks gehad, ook deze plek niet. Op de wagen zat een ondernemer die een vaste zaak bij Wim is gaan franchisen en zodoende kwam deze wagen dus vrij. Maar ja, het is natuurlijk wel héél wat anders dan de zaak die ik in het dorp had. Dat was een absolute topwinkel. Heb ik negen jaar hard voor moeten buffelen om dat in het dorp allemaal op te bouwen. Dag en nacht gewerkt. Voor mezelf. Maar ook omdat ik wilde dat Jolanda en de kinderen het goed zouden hebben.... Ja, ik werkte veel, heel veel en misschien wel veel te veel. Ik zag niks anders meer, was alleen maar bezig met werk, met de zaak, de zaak, de zaak en nog eens de zaak. Ik ging recht op mijn doel af, als een paard met oogkleppen op. Weet je, ik merkte helemaal niet dat Jolanda ontevreden was. Het kwam niet in mijn bolle harses op dat ze het niet naar haar zin had bij mij. Ze draaide vanaf het begin een paar uren in de week mee in de zaak. Dat ging toen best wel goed… Maar op een
gegeven moment kwamen er spanningen. Ik was er totaal niet op voorbereid, maar het werd al snel steeds erger. En ik gooide mijn kont tegen de krib, want dat is de aard van het beestje hè? Heftige ruzies, over en weer schelden, soms zelfs als de klanten erbij waren. Dat is natuurlijk niet best als je een snackbar hebt. Er waren dagen bij dat we alleen maar over en weer elkaar verwijten maakten. Nou, dat ging natuurlijk van kwaad tot erger. Gek misschien, maar dat ze er op een dag zomaar met de kinderen vandoor zou gaan, zonder ook maar iets te zeggen, zag ik totaal niet aan komen. Overal is weleens wat natuurlijk en zo zag ik onze ruzies eigenlijk ook een beetje, hoe heftig het soms ook was... De situatie was natuurlijk al enorm veranderd voordat Jolanda terug ging naar haar moeder. Eerst kreeg ze die hernia en kort daarna werd ik zelf tot overmaat van ramp getroffen door een epileptische aanval. Zomaar op straat toen ik een boodschap aan het doen was. Schuim om de mond, spiertrekkingen, het was behoorlijk heftig. Ik kreeg zware medicijnen en mocht een jaar lang geen auto meer rijden. Vanaf dat moment is alles in het honderd gelopen. Ik sleepte me eerst nog met pijn en moeite naar de cafetaria. Maar het was gewoon geen doen. Ik was steeds minder in de zaak. Dat is natuurlijk funest, zeker voor zo'n dorpszaak. De klandizie in de snackbar holde achteruit. De omzet kelderde als een baksteen. Al snel konden we de rekeningen niet meer betalen, stonden d’r van die incassomannetjes voor de deur en kwam de belastingdienst beslag leggen. De onbetaalde rekeningen stapelden zich op en de groothandel wilde alleen nog leveren als ik direct contant afrekende. Ik moest de grootste moeite doen om het personeel te betalen en toen dat ook niet meer lukte,
stond ik er ineens helemaal alleen voor. Vrouw weg, kinderen weg, geen medewerkers meer, d'r kwamen alleen nog schuldeisers op bezoek. Vrienden en kennissen, die lieten zich niet meer zien, die waren allemaal op de hand van Jolanda. Door de zaak was mijn hele sociale leven naar de knoppen. Ik had het gevoel dat er niemand voor mij was. Wim is wel langs geweest, trouwens. Ook toen liet 'ie me niet in de steek. Wat dat betreft is 't een wereldgozer, want hij heeft het ook altijd berendruk. De rechtszaak tussen Jolanda en mij loopt nog steeds. De Zonnestraal stond helemaal op mijn naam, het was een eenmansbedrijf. Maar Jolanda en ik waren wel getrouwd in gemeenschap van goederen en ik moest haar dus uitkopen. Terecht natuurlijk als je er goed over nadenkt. Zij heeft aan het werk en de spanningen per slot van rekening een hernia overgehouden. De zaak is getaxeerd op 170 duizend euro. Maar omdat ik 'm uiteindelijk gedwongen moest verkopen, heb ik d'r nog geen 110 voor gekregen. Daar mocht ik m'n handen al mee dichtknijpen, want van onze goede naam was weinig meer over. Jolanda's advocaat gelooft niet dat ik er maar 110 voor gekregen heb. Hij denkt dat ik nog wat zwart gevangen heb. Maar dat is dus niet zo. Nou ja, hoe dan ook, de advocaat wil niet meewerken aan het verlagen van de uitkoopsom. Daarom staan we binnenkort weer bij de rechter. Niet dat het echt iets uitmaakt, want die uitkoopsom kan ik toch van z'n lang zal ze leven niet betalen. De belasting wil ook nog vangen en die gaat altijd voor. En d'r zijn nog allemaal andere schuldeisers. Als ik pech heb, wordt ik nog persoonlijk failliet verklaard ook. Zelfs als de rechter mij gelijk geeft, mag ik nog blij zijn als er überhaupt wat overblijft om opnieuw te beginnen. Het liefst koop ik
natuurlijk weer ergens een echte cafetaria, eentje die ik helemaal van onderaf kan opbouwen, net zoals De Zonnestraal. Op deze plek lukt het natuurlijk nooit om echt iets op te bouwen. Eigenlijk is het zelfs helemaal geen snackwagen, maar een omgebouwde viskar. Ik moet 'm van de gemeente elke dag weghalen, want ik heb geen vergunning voor een vaste standplaats. Omdat ik vanwege mijn aanvallen nog steeds geen auto mag rijden hebben ze me acht maanden de tijd gegeven. Zolang mag ik 'm hier gewoon laten staan. Ik heb met Wim afgesproken dat ik pas dan hoef te beslissen of ik de wagen écht overneem. Ik weet nog niet wat ik doe… Nee, in het dorp zien ze me in elk geval niet meer. Op De Zonnestraal zitten nu Chinezen. Die doen hun best, maar maken er eerlijk gezegd een beetje een zootje van. Ik kan het niet aanzien. Gelukkig had ik vlot een nieuwe vriendin, een oude vlam van school die het in het leven ook niet zo getroffen heeft. Ik woon nu bij haar in, een dorp verderop. Een schat, mag ik m'n handen voor dichtknijpen. Maar die zaak, dat was mijn grote droom, daar deed ik alles voor. Ja, mijn nieuwe vriendin heeft nog twee jonge kinderen, maar gelukkig woont mijn eigen zoon van 16 ook bij ons in. Die hield het niet meer uit bij zijn moeder. Nou, dat zegt toch wel wat? Hij heeft van die pretoogjes. Die heeft 'ie van mij. Godzijdank heeft hij ze nog. Die van mijzelf zie ik niet meer als ik in de spiegel kijk. Ik kom in de spiegel altijd alleen maar een hele oude, vermoeide man tegen." – Ubel Zuiderveld
