(BACOB) Ontwikkelingshulp De Brug vzw Brasschaatsesteenweg Kalmthout

Hallo Vakantie, … tijd van ‘niets moet maar veel kan’ Een schooljaar lijkt ieder jaar sneller en sneller te gaan. Jachtig leven: werk, vergaderingen, … Het idee hebben van steeds tegen de tijd te werken. In de vakantie hiervan bewust afstand nemen, het wat rustiger aan doen. Tijd nemen om eens een boek te lezen, om eens een uurtje zalig niets te doen, … Het kan enorm deugd doen! … tijd om terug te blikken op het voorbije werkjaar Het voorbije schooljaar is een goede periode geweest voor ‘De Brug’. Onze verschillende activiteiten zijn weer goed geweest. We hebben onder de medewerkers en de leden weer heel wat solidariteit mogen ervaren. Misschien toch ook wel tijd maken om na te gaan wat er beter kan, wat misschien anders moet. … tijd om energie op te doen voor een nieuw werkjaar In september start de ‘mallemolen’ opnieuw. Het komende brugconcert, solidariteitsmaal, start van de support-groep, … Na een ontspannende vakantie zijn we er klaar voor om er weer met nieuwe moed in te vliegen! … tijd om er even tussenuit te trekken en misschien nieuwe horizonten te verkennen … tijd om vakantiegangers te ontvangen en te luisteren naar hun verhalen De voorbije weken mochten we al enkele van onze projectleiders op vakantie in België ontmoeten. Hun verhalen, hun getuigenis doet me toch altijd even stil worden. Waar halen ze de moed vandaan om soms in moedeloze situaties verder te werken? Hun inzet daar geeft ons de kracht om hier verder te werken.

1

Heb je vragen over de werking van De Brug? Wil je meer weten over haar activiteiten? Ben je geïnteresseerd in een bepaald project? Is één en ander je niet duidelijk bij een storting of overschrijving? ........ Bel dan gerust één van de volgende Bruglijnen: 03.666.84.33 03.667.63.55 03.666.72.39 03.677.30.22 03.666.77.52 03.666.20.69 03.666.99.69 015.21.88.04

Inge Beyers Ann Costermans Koen Francken Mieke Goetschalckx Frank Kalhöfer Micky Poelemans Guy Verpoten Kristel Verpoten

Indien er problemen zijn om post door te zenden naar België dan kan U gebruik maken van het faxnummer 03.666.24.81 van de familie Roosens-Poelemans Lieven en Micky of van het e-mail adres: [email protected]

ONS REKENINGNUMMER

833-3647592-68 (BACOB)

Ontwikkelingshulp ‘De Brug’ vzw Brasschaatsesteenweg 64 2920 Kalmthout

2

Verslag bestuursvergadering Donderdag 29 april 2004 Aanwezig: Inge B., Koen F., Guy V., Kristel V., Gerarda H. Verontschuldigd: Mieke G., Micky P., Frank K., Ann C. 1. Ontbijt aan bed Nog navragen of het afval mag gedeponeerd worden in de afvalcontainers van de Gitok. Auto’s parkeren: de speelplaats van Gitok is heraangelegd en daardoor is er minder plaats op te parkeren. Samenstelling inhoud ontbijtpakket: de samenstelling van de ontbijtpakketten werd overlopen. Reclame en brieven: volgend jaar nagaan of er op de brief voor de scholen niet een contactpersoon kan geplaatst worden van die school. Helpers: er zijn VEEL helpers nodig  vooral chauffeurs + bijrijders 2. Projecten Jeannine Geuns is thuis geweest maar heeft geen contact opgenomen met het bestuur om een praatavond te organiseren. Jammer! Jan Van Mol heeft gereageerd op het feit dat hij dit jaar niet gesteund wordt. 3. Fiscale attesten Onze aanvraag om verder fiscale attesten te mogen uitschrijven is nog steeds lopende. De dienst die ons dossier behandelt vraagt om nog wat opheldering en enkele bijkomende gegevens. In de toekomst zullen we echter nog meer belang moeten hechten aan het volledig en correct invullen van het evaluatieformulier door de projectleider. 4. Kasverslagen Laatste kasverslag: zie brugboekje april 2004 De subsidies van de gemeente zijn ondertussen gestort: Euro 1853,17 5. Hallo Telkens tijdig iemand contacteren om een ‘hallo’ te schrijven is niet zo eenvoudig. Kristel zal coördineren wie voor welk boekje de ‘hallo’ zal schrijven. 6. Varia Reacties op support-brief: eeeds enkele mensen hebben zich hiervoor opgegeven. Na het OAB zullen deze mensen eens samenkomen om de verdere werking te bespreken.

3

Teksten voor boekje moeten ten laatste binnen zijn bij Gerarda op 29 december, 29 maart, 29 juni en 29 september. Jan Van Eeckhout komt naar België in juni. Gespreksavond met Jef Lombart: donderdag 3 juni om 20.00u Volgende vergadering: dinsdag 8 juni om 20.15u

Verslag bestuursvergadering dinsdag 8 juni 2004 Aanwezig: Inge B., Koen F., Mieke G., Frank K., Ann C., Micky P., Guy V., Kristel V. 1. Evaluatie Ontbijt aan bed Netto winst is groter dan vorig jaar. Dit is vooral te danken aan gratis kaas en goedkoper vlees: winst in 2004: Euro 11.933,36 winst in 2003: Euro 11.586,28 Het aantal deelnemers is gedaald: aantal ontbijten in 2004: 2375 aantal ontbijten in 2003: 2500 2. Support Op dinsdag 29 juni zal een vergadering georganiseerd worden met de nieuwe medewerkers. 3. Concert Het concert zal doorgaan op vrijdag 24 september 2004. Uitvoerders zullen zijn: Henry Raudales en Katharina Bassez Vlaams Symfonisch Orkest o.l.v. Henry Raudales 4. Fiscale attesten Ons dossier voor verlenging van de toelating om fiscale attesten te mogen uitschrijven, is nog steeds in behandeling. 5. Projecten Nog 5 projecten moeten uitbetaald worden. 6. Kasverslagen zie verder in het boekje 7. Varia vrijdag 18 juni: gespreksavond met Inge Bracke zaterdag 19 juni: Mali-avond in het sportcentrum ‘De arend’ over Lina Vanden Bergh volgende bestuursvergadering: dinsdag 7 september 2004 om 20.15u

4

De Brug kreeg Jet Jorssen prijs 2004 Zaterdag 8.5.2004 mocht Willy De Bleser (Ekeren), voorzitter het ‘Jet Jorssen Genootschap’, ruim 120 aanwezigen begroeten in het parochiecentrum van Heide. Zij kwamen uit de 5 Vlaamse provincies. Hij verwees naar de vertrouwdheid van wijlen Jet Jorssen met dit lokaal aangezien zij er meermaals deel nam aan de kaasmaaltijden van De Brug: ‘Jet hield namelijk enorm van kaas, wijn en Irish Coffee’! Jet was bijna 20 jaar secretaris van het plaatselijke Davidsfonds en zelfs voorzitter van 1974 tot 1978. Verschillende jaren was zij vrijwillig medewerker aan de parochiale bibliotheek in datzelfde Parochiecentrum en ongeveer een kwart eeuw lector in de parochiekerk van Heide. Samen met Willy Vandersteen en Maria Rosseels, werd zij in 1984 ereburger van Kalmthout. Alle drie kregen ook hun wandelpad. Na haar overlijden in 1990 werd door enkele vrienden het ‘Jet Jorssen Genootschap’ gesticht om via een jaarboek en een prijs van aanvankelijk 150.000 BF, thans 4.000 ¤, haar naam en gedachtengoed levendig te houden. Penningmeester Jan Vorsselmans las twee fragmenten uit de bekende trilogie van Jet Jorssen ‘Och Siemeniskinderen’ voor. Vooral het tweede trof zeker de toehoorders: Het ging over de jonge vrienden die vanuit Antwerpen in de kleiput over de Withoef te Heide kwamen zwemmen en daarna te voet door de dennenbossen naar Kapellen trokken om dan door de poldervlakten van Ekeren en Merksem te voet terug naar huis te keren, een tocht van 4 uren marcheren. Aan de spooroverweg van Kapellen wierpen zij met dennenappels naar de wielen van voorbijrijdende goederenwagons, met moeilijkheden met een Kapelse politieman als gevolg. Guy Verpoten van ‘De Brug’ vertelde daarna hoe ‘Vlaanderen zijn zonen’ uitzond en steunde, tot de belangstelling in de jaren ’70 verzwakte. Om het missiewerk weer in de belangstelling te brengen werd in 1976 ‘De Brug’ opgericht om wars van alle ideologie, de informatiedoorstroming van de eigen ontwikkelingswerkers te verzorgen, een beroep te doen op de solidariteit van de leden en tenslotte voor financiële en morele steun te zorgen. Op verzoek van leden steunen zij 35 kleinschalige projecten over gans de wereld. Er zijn 25 plaatselijke correspondenten die via een driemaandelijks tijdschrift info doorspelen aan de 850 leden. Een dagelijks bestuur zorgt voor het organiseren van activiteiten, het beheer van de gelden, de coördinatie, het onthaal van ontwikkelingshelpers op verlof enz. De fondsen komen van de vrijwillige steun van de leden, giften, acties als ‘ontbijt aan bed’ (16.5.2004) met 150 vrijwilligers en 2.500 ontbijten, het ‘solidariteitsmaal’ (laatste twee weekends van november) te Achterbroek en Heide met 1.500 deelnemers en in september een klassiek concert. De werkingskosten komen van subsidies van de gemeente Kalmthout, zodat de opbrengsten integraal naar projecten kunnen gaan! Ook de ‘Jet Jorssenprijs’ zal volledig naar projecten gaan. Hij is een bewijs van de waardering voor het werk van alle vrijwilligers van ‘De Brug’.

5

Secretaris Karel De Cat noemde echter in zijn laudatio de actie ‘ontbijt aan bed’ slechts een ‘halve waarheid’ aangezien het ontbijt maar thuis tot aan de trap gebracht wordt – en niet tot aan het bed! Hij beaamde dat Jet erg genoot van dat ontbijt, de kaasmaaltijden en concerten van ‘De Brug’. Hij vertelde dat die ‘ontbijten aan bed’ ontstonden tijdens het Pausbezoek in 1985 omdat men dacht dat veel mensen toen vanuit hun bed het bezoek op TV zouden volgen. De 400 van toen werden er thans 2500! Jet stond argwanend tegenover inzamelingen vanwege de eigen ervaring opgedaan tijdens de oorlog: nette dames van het toenmalige ‘Belgische’ Rode Kruis voorzagen zich zelf eerst van de beste ingezamelde kleding. Voor het ontbaatzuchtig idealisme van de vrijwilligers van ‘De Brug’ had zij echter grote bewondering. Daarom koos het Genootschap ‘De Brug’ uit voor de ‘Jet Jorssen Prijs 2004’. Willy De Bleser overhandigde dan ook de cheque aan Guy Verpoten onder applaus van alle aanwezigen. Het kwartet ‘Ciacona’ verleende zijn gewaardeerde medewerking met aangename muziekstukken van G. Ph. Telemann. Een verzorgde receptie besloot de gemoedelijke plechtigheid. L.Gorissen

LAUDATIO door Karel De Cat

8 mei 2004

We hebben zopas uit de mond van de voorzitter gehoord wat ‘De Brug’ is, bedoelt en doet om aan de nodige fondsen te geraken om het doel te bereiken. Waarom heeft het bestuur van het ‘Jet Jorssen Genootschap’ unaniem besloten om de Jet Jorssen Prijs 2004 toe te kennen aan ‘De Brug’? Wat zou Jet er van denken? Zou zij er achter staan? Wel, ik kan u verzeker, en ik meen dat ik haar toch een beetje kende, dat zij er 100% achter stond. Als sociaal bewogen vrouw was zij altijd een beetje huiverig en argwanend tegenover alle grootscheepse inzamelacties zoals 11.11.11, Broederlijk Delen en andere. De ervaring in de oorlog dat bij een kledinginzameling van het Belgisch Rode Kruis, de dames van het comité de warmste en schoonste van de binnengebrachte kleren voor zichzelf hielden en niet doorgaven aan de kou- en noodlijdende sukkels en sukkelaars, zal aan haar scepsis niet vreemd zijn. En in dit wantrouwen stond zij zeker niet alleen. Maar al haar bezwaren vielen weg als het om ‘De Brug’ ging, waarvan ze trouwens steunend lid was, de concerten bijwoonde, mee kwam smullen van de kaasmaaltijden en zich liet verwennen met een ‘ontbijt aan bed’. Zoals elke slogan is ‘Ontbijt aan bed’ een halve waarheid, en de andere helft is verbeelding. Men brengt het ontbijt wel aan huis, maar niet aan bed. Maar ja, ‘ontbijt aan de voordeur’ of ‘ontbijt aan de trap’ zo’n moto zou niet half zo’n succes hebben. Want de actie begon in 1985, de zondag dat de Paus naar Antwerpen en St. Denijs Westrem

6

kwam. De inrichters dachten toen: we gaan de mensen een ontbijt bezorgen, want ze zullen allemaal voor de tv zitten en niet de bakker gaan. Er waren toen een 400 tal inschrijvingen… Elk jaar groeide dat aantal en verleden jaar werden zowat 2.500 zakjes afgeleverd. Stel u dat even voor wat dit betekent aan planning en organisatie en hoeveel vrijwilligers daaraan meewerken voor het inzamelen, verpakken en uitdragen van 2.500 zakjes met 3 broodjes, schellen kaas en hesp, een stuk fruit, een tikkeneike, een koffiefilter en een theebuiltje, een potje melk en marmelade, een klontje en een zoethoudertje, een bloemstukje en een tijdschrift. De thuisbezorgers hebben echt geen tijd voor een babbeltje aan bed, want na een eerste ronde tussen 7.30 en 8.30, volgt er een tweede voor de uitslapers tussen 8.30 en 9.30. We kunnen enkel maar vaststellen dar er nog heel wat idealisten zijn in de wereld, en zeker in deze parochie. Jet volgde in het tijdschrift van ‘De Brug’ de briefwisseling, die gevoerd werd met de tientallen Kalmthoutse ontwikkelingshelpers- en helpsters, missionarissen en missiezusters, waarvan ze er enkele persoonlijk kende. Ze las er ook de financiële afrekeningen voor de betoelaagde kleinschalige projecten, en zag dat het goed was, om met een bijbelse term te zeggen. En niet alleen goed, maar vooral betrouwbaar. En dat betekent héél wat in deze dagen! Heer Voorzitter van het Jet Jorssen Genootschap, mag ik je verzoeken even naar voor te komen. Het is u tijd om over de brug te komen met de Jet Jorssen Prijs. Heer Voorzitter van’De Brug’,wil u ook even tot hier komen. We overhandigen u geen Visakaart, maar een omslag met welgeteld 4.000 Euro. We weten dat dit geld goed zal besteed worden. Proficiat!

7

Ontbijt aan bed Op 16 mei ll. was het weer zover: onze ‘ontbijt aan bed’-actie. 2375 ontbijtzakken mochten we weer aan huis bestellen. Broodjes, eitje, kaas, salami, yoghurt, confituur, choco, snoepjes, appel, boter, koffie, thee, fruitsap, … Ik kreeg dit in ieder geval niet verorberd in één maaltijd! 11.933,36 euro bedroeg de winst dit jaar, onze projectleiders zullen er blij mee zijn! Dank aan de vele helpende handen: voorraden aandragen, eitjes in bekertjes stoppen, zakken vullen, vlees verpakken, tijdschriften en plantjes sorteren, pistolets in kleine zakjes stoppen, toeren verdelen, ontbijtpakketten aan huis brengen, verkeer aan Gitok in goede banen rijden, afval wegbrengen, de zaal kuisen, medewerkers van drank en broodjes voorzien, … 150 paar handen hebben dit alles verwezenlijkt! Bedankt!

Oproep voor Shangrila Home Op 17 juni hadden wij een gespreksavond met Inge Bracke van Shangrila Home (Nepal). Het werd een bijzonder boeiend en aangenaam gesprek. Inge en haar vrijwilligers hebben in Kathmandu een opvanghuis voor straatkinderen (Shangrila Home) waar zij 76 kinderen opvangen. Tevens hebben zij nog een ‘shelter’ waar dagelijks +/- 90 kinderen een maaltijd en overnachting kunnen krijgen. Dit alles gebeurt zonder subsidie. Inge liet ons weten dat zij o.a. nood hebben aan beddengoed, handdoeken, washandjes en ondergoed voor kinderen. Graag doen wij hierbij een oproep aan iedereen om eens te kijken of er niets teveel in de kasten ligt. U doet er Inge en haar kindjes een groot plezier mee. Materiaal binnenbrengen kan bij: Koen en Kathleen Cassimon-Goffin Kalmthoutlaan 27 2920 Kalmthout 03/666.99.72

8

Brieven INFORMATIE BETREFFENDE HET VERSCHIJNEN VAN DE BRIEVEN IN HET TIJDSCHRIFT. Het tijdschrift wordt 4 maal per jaar uitgegeven nl. eind januari (1), eind april (2), eind juli (3) en eind oktober (4). Daar er meerdere personen meewerken aan het boekje dienen de brieven op de redactie binnen te komen uiterlijk eind december voor boekje nr. 1 (dat verschijnt eind januari), eind maart voor nr. 2 (dat verschijnt eind april), eind juni voor nr. 3 (dat verschijnt eind juli) en eind september voor nr. 4 (dat verschijnt eind oktober), zodat iedereen de nodige tijd heeft om zijn taak in orde te brengen (typen, lay-out, fotokopiëren, bijeenrapen en nieten en verdelen of verzenden). Dat werk is gespreid over een volledige maand.

LOUISE SMEULDERS - Brazilië

15.2.2004

Adres: SMEULDERS Louise, Irmâ RENATA, Av. Cel. Prates, 276, 39.400-104, MONTES CLAROS, M.G., Brasil.

Van harte dank voor uw schrijven en ook voor de papieren voor het project. Deze keer zijn ze goed op tijd ! Ja, verleden jaar was het wat. Ik stuurde zo rap mogelijk een email naar Guy Verpoten. Uiteindelijk was alles in orde ! Hartelijk dank aan u allen voor alles wat jullie voor ons hier doen en ja, alleen onze goed God kan jullie vergelden voor al jullie inzet her voor ons. Hij zegene jullie allen voor alles ! U schrijft over de geruststellende berichten, maar voor ons hier is het precies het tegenovergestelde. Hopelijk wordt het nog goed. Vandaag is Rafael, een leerling van ons college, begraven, 13 jaar. Toen hij gisterenmorgen per fiets heer naar school kwam werd hij getroffen door een kogel, recht in de borst. Dood. De politie zat achter een bandiet die op de vlucht was. Ze lieten een schot en dat trof Rafael. aan zijn uniform zagen ze direct dat hij hier van onze school was. We werden hier verwittigd en de politie zelf deden hem naar de Santa Casa om de dood te laten vaststellen. Hier in de school heerste grote droefheid en er was veel geschrei van zijn collega’s en vandaag was er ook heel veel volk op het kerkhof. De ouders hebben nog 2 zonen, een van 15 en een van 8 jaar. Ja het is heel erg voor de mensen…. Gisterenavond was er ook een ongeval met de autobus die van Belo Horizonte kwam. Omwille van de regens zijn de autowegen zeer slecht en moeten ze uitwijken voor de grote gaten in de wegen. Dicht bij Bocainva, een stadje een goed half uur van hier,

9

kwam een grote camion met houtskool recht op de bus af. Gevolg: 3 doden en 29 reizigers in het hospitaal. Nu over het project: ja, in ons werk van ‘pastoral da criança’ wordt er niet gekeken of het katholieken, protestanten of atheïsten zijn. Ons werk is universaal en zo gebeurt het dikwijls met onze groep zwangere vrouwen dat het grootste deel protestanten of ‘evangelicos’ zijn. Ik vraag hen dan ook dikwijls om het gebed te doen (atheïsten die bidden niet). Ge moet absoluut geen schrik hebben dat we die mensen uitstoten, soms zijn er die zeggen dat hun pastoor of hun bisschop niet willen dat ze komen, doch we doen ons best om zoveel mogelijk iedereen te helpen. Ja ik vertelde mijn helpsters over de hulp die we gaan krijgen en iedereen is heel blij. Als het geld gestort wordt verwittig me dan a.u.b. dan kan ik er achter gaan, want er zijn ook pastoors die hun geld langs de ‘pastoral da criança’ krijgen. Zo kwam de secretaresse verleden jaar me geld brengen en ik vroeg haar of het voor mij was. Ze zegde ja, maar ik zei haar dat ik van niets wist. Een paar uur later kwam zij het terughalen, het was voor een pater. Als ik weet wanneer het geld gestort wordt en hoeveel dan ga ik het aan de kassier zeggen. Voor u beiden nog een heel goed verlof en hartelijke groeten. Brief van 4 april Van harte mijn beste paaswensen en een mooie lente ! Vooreerst mag ik u meedelen dat ik het geld van de Brug deze week heel goed ontving. Het was 5.300 real. Heel hartelijk dank aan allen die er heel hard voor gewerkt hebben. Onze lieve Heer belone het jullie en zegene al uw families ! Wij op onze beurt kunnen er weer goed mee werken en er onze arme mensen mee voorthelpen ! Voorts gaat her alles zowat zijn gewone gang. De werkloosheid houdt aan en er is nu sprake dat ook de cementfabriek zal gesloten worden. Deze week werden er al 60 mannen afgedankt, dus meer werklozen. Ja, het is erg voor de gewone mensen. Van de andere kant belooft Lula werk, maar waar en wanneer? Ondertussen ben ik verhuisd naar de overkant van de straat en nu woobn ik bij de zusters die in de Santa Casa werken, bij zuster Jeanne Vandekeybus. Ik doe gewoon mijn werk op Eldorado voort. Het nieuwe gedeelte van de kerk daar is bijna klaar. Zij is nu verdubbeld en zelfs zo was zij met Aswoensdag te klein. De bevolking groeit hard aan. Aan het kerkje op Nova Morada zijn ze nu met het dak bezig. Ja, dat gaat heel slecht vooruit. Een arme bevolking en dus weinig inkomen voor de kerk. Nu deze maand is het feest op het seminarie van de Norbertijnen. …………. Veel hartelijke groeten vanuit het warme Brazilië. Correspondent: Roland Putseys

10

JEAN-CHARLES SWERTZ - Congo

27.2.2004

Adres: SWERTZ Jean-Charles svd., BP. 7463, NGONDI, Kinshasa, Congo.

Waarschijnlijk komt deze brief niet aan waar je momenteel verblijft. Maar de jaarafrekening zal wel doorgestuurd worden naar waar dat document moet toekomen. Ik kreeg per email in januari bericht dat het insuline project aangevraagd door Ngondi, was toegestaan en dat men wacht op de manier van overmaking naar Kinshasa. Ik antwoordde dat het via hetzelfde banknummer als vorig jaar kan lopen. Als er problemen zouden zijn, gaarne bericht. Maar er is geen repliek gekomen en het zal dus wel goed zijn. Terug uit Ngondi heb ik de print van het ‘De Brug’ bestand meegebracht. Het spreekt voor zichzelf. Aankoop van de insuline, creditjes van zieken die iets hebben terug willen betalen en driemaandelijks een rekening van een ziekenhuis. Er bleef een kleine solde van 8,65 euro die met de nieuwe aankoop in Kikwit verbruikt is. Ik kwam 9 februari terug in Kinshasa en enkele dagen later werd ik ziek en het bleek dat ik een virale herpes zoster infectie had opgelopen. Pijnlijk en lastig omdat die virus vastzit in de mondholte en de tong. Vandaar moeilijk eten. Het schijnt dat het genezingsproces wel een maand kan duren. En een eigenlijk geneesmiddels is er niet, tenzij een rigoureuze mondhygiëne. Er zit sinds enkele dagen ook een virus in de overgangsregering. Bedreigingen van uittreden en zelfs van in gevaar brengen van de zo moeizaam verworven vrede. Bidden we dat ook dat voorbij gaat en dat eigenbelangetjes zich mogen terugrekken voor het algemeen belang. Deze maand hebben we de generale overste uit Rome bij ons op bezoek. Het is zijn eerste kennismaking met Svd-Congo. We hebben hem mee genomen naar Bandundu, Kikwit en Ngondi. Morgen komt hij terug en vertrekt zondag naar Mozambique, waar hij ook nog niet op bezoek is geweest. Hartelijke groeten en veel dank voor je tussenkomst bij het passeren van het insuline project. Terwijl ik deze brief zit te schrijven komen ze mij het januarinummer van de brug brengen. Zoals altijd interessante lectuur. Correspondent: François De Meulder

11

JOS VAN BOXEL - Oeganda

maart 2004

Adres: VAN BOXEL Jos, Witte Paters van Afrika, Box 532, JINJA, Uganda - East Africa

Ik zit nu bijna 4 maanden in Oeganda en ik moet zeggen hoe langer ik hier ben hoe meer ik mij begin thuis te voelen. We zitten hier trouwens in een prachtige omgeving met zicht op het Victoriameer en vlak bij de bron van de Nijl. Onze leefgemeenschap bestaat uit 43 leden waarvan 5 begeleiders (een Engelsman, Ier, Congolees, Nederlander en Belg) en 38 kandidaten – witte paters (11 Zambianen, 9 Oegandezen, 8 Tanzanianen, 5 Kenianen en 5 Malawiërs). Wij geven of volgen les aan het Philosophy Centre Jinja (PCJ) en voor mij is dat geschiedenis van de wijsbegeerte en psychologie. Naast de studies proberen we hier een gezond evenwicht te bewaren met sport en handenarbeid, pastoraal werk en spirituele vorming. ‘s Zondags ga ik naar een kleine basisgemeenschap voor de eucharistieviering in het Luganda en dat betekent voor mij een kleine verademing en persoonlijk contact met de mensen uit de buurt. Op Kerstdag was ik diep getroffen door het enthousiasme en de spontane vreugde van de mensen in zang, dans en handgeklap en dat in een schamel kerkje zonder ramen of deuren. De volgende dag werd ik officieel verwelkomd in het dorpje Mafubira. Met een traditionele Oegandese maaltijd ‘luwombo’ geheten en wat bestaat uit gestoomde kip in bananenbladeren met daarbij ‘matoke’ of gestampte bananenpuree en een allegaartje van groenten met een sausje van aardnoten, om je vingers af te likken! Bij mijn vertrek kreeg ik nog een haan en enkele trossen zoete bananen cadeau. Van een charmeoffensief gesproken en in de beste stijl van de Afrikaanse gastvrijheid! De volgende zondag kreeg ik dan wel te horen dat ze graag zouden hebben dat ik elke zondag naar Mafubira zou komen voor de mis en of ik ook geen sponsors kon vinden in België om hun kerkje af te werken en in orde te brengen…en wat doe je dan in zo een geval?! Maar ik ga er echt graag naartoe en voel me goed tussen de gewone mensen. Ik ben ook al enkele keren op bezoek geweest bij mijn vriend en oud-student Christopher Wakiraza, oprichter en verantwoordelijke van Kids in Need (KIN), een opvanghuis voor straatkinderen, vooral aidswezen, ex-kindsoldaten of kinderen weggelopen van huis. Het centrum staat in voor een 80-tal jongens tussen 7 en de 17 jaar en zopas hebben ze een centrum geopend voor meisjes. Ik vind het een schitterend project omdat de kinderen de kans krijgen naar school te gaan, een stiel kunnen leren en men probeert ze terug te integreren in de maatschappij of te herenigen met hun familie. Een goede maand geleden hebben jullie misschien in de pers wel iets vernomen over een gruwelijke slachtpartij in het noorden van Oeganda, aangericht door het Lord’s Resistance Army (LRA). Nu hoop ik dat er snel een einde komt aan de moordpartijen van Koni en zijn trawanten, maar dat zal ook gedeeltelijk afhangen van de mede-

12

werking van Soedan waar die schurken onderdak krijgen en zich schuil houden. Dit alles is wel ver van hier maar sommige van onze confraters zitten daar wel in de buurt. Nu Pasen al voor de deur staat, krijg ik het ineens wel wat drukker met het verbeteren van essays, proefwerken en taken. Na Pasen volgt er nog een dikke maand lesgeven en dan zit het schooljaar er al op, want op 15 mei begint de vakantie. Tijdens de vakantie ga ik zeker van de gelegenheid gebruik maken om enkele vrienden en confraters te gaan bezoeken in Kenia en Tanzania. Ik wens jullie allen van ganser harte een vreugdevolle Paastijd en wat rust en vrede! De straatkinderen en de directie danken de Brug zeer hartelijk voor de geldelijke steun. Shalom. C o r r e s p o n d e n t : M i l Va n S t e e n b e r g e n

FONS VAN HOOYDONCK - Haïti 6.3.2004 Adres: VAN HOOYDONCK Fons, Mon Rêve, B.P. 1594, PORT-AU-PRINCE, Haïti (West Indies).

De toestand in Haïti is terug normaler geworden. Er werd veel geplunderd, vernield, verbrand en het leven is ook duurder geworden in dit arme land. In Hinche zelf is het relatief kalm en misschien kunnen maandag de scholen herbeginnen, maar de meeste mensen zijn niet gerust in de huidige situatie. In deze vastentijd hopen we speciaal op weg te zijn naar Pasen. Brief van 16 maart Hopelijk zijn er bij jullie al tekenen van de lente in ‘t zicht ! Ik heb een paar dagen huisarrest gehad wegens griep. Hier vertoont de situatie wel een paar hoopgevende tekenen, maar we moeten voorzichtig zijn. De voorlopige president geeft de indruk het goed te willen doen en de pas benoemde eerste minister is bekwaam en er is een klank van algemene aanvaarding bij de bevolking. In Hinche lijkt het vervoer terug normaal. De scholen zijn vandaag terug gestart maar de opkomst was heel flauw… men denkt dat het morgen beter zal zijn.

13

Brief van 31 maart De griep heeft me langer huisarrest gegeven dan voorzien, maar zondagmorgen ben ik dan toch om 5 uur naar Port-au-Prince vertrokken. Uiterlijk is het rustig in Haïti. De activiteiten hernemen zich: scholen, winkels, openbare diensten… maar er werden vele diepe putten gemaakt en die zullen weer gevuld moeten worden. Er is een nieuwe regering met naar het schijnt serieuze en bekwame mensen, maar de politiekers die zo hard gewerkt hebben om Aristide weg te krijgen zijn niet erg tevreden. Ze hopen zo vlug mogelijk verkiezingen te hebben, maar iedereen zegt dat zoiets onmogelijk is, o.a. ook omwille van de veiligheid. Verder nog mijn hartelijkste wensen voor een Zalig Paasfeest. Eind vorig jaar verscheen er in het tijdschrift Tertio een interview met Fons Van Hooydonck. Hieronder volgt een korte samenvatting: In 1961 kwam Fons voor het eerst in Haïti aan. Aanvankelijk bestond zijn werk uit het oprichten van nieuwe parochies. Later kwam er ook een belangrijk stuk vormingswerk bij: catechese, algemene vorming, informatie i.v.m. gezondheid, hygiëne, kindersterfte, alfabetisering. In 1973 werd Fons aalmoezenier van het staatshospitaal in Hinche. Het waren schrijnende toestanden: vaak lagen er 2 zieken in één bed, er was geen stromend water, de meeste dokters werkten liever in de stad i.p.v. in een afgelegen en moeilijk te bereiken provincie. Stilaan werd de situatie in het ziekenhuis verbeterd door allerlei initiatieven en projecten… Er kwam zelfs een oogartsenpraktijk. Samen met 4 Haïtianen kreeg Fons zelf een opleiding als opticien, kwestie van glazen in de brilmonturen te kunnen plaatsen en erover te waken dat iedereen de juiste bril kreeg. Over de samenwerking met de oogarts is Fons heel tevreden. Er zijn dagelijks enorm veel consultatie en de operaties aan ‘cataract’ of ‘staar’ worden uitgevoerd met goede resultaten. De titel van het artikel luidde zelfs: ‘We willen blinden opnieuw laten zien’. Fons leeft en werkt al 42 jaar in Haïti maar denkt nog niet aan stoppen. Wie Fons ontmoet merkt meteen: dit is een gedreven geestelijke, een missionaris met een droom. Fons eindigt met de woorden:’Sommigen zeggen dat de kerk ten dode is opgeschreven, maar als ik naar de dienstbaarheid van de mensen kijk, kan ik niet anders dan besluiten dat de kerk nog altijd springlevend is. C o r r e s p o n d e n t e : B e r n a d e t t e Va n L o o v e r e n

14

LINA VAN DEN BERGH - Mali

13.3.2004

Adres: Sr. VAN DEN BERGH Lina, Mission Catholique FALADYE, B.P. 298 BAMAKO, République du Mali.

Deze week het boekje van de Brug toegekregen. Een goede stimulans om wereldwijd dichter bij mensen te komen. Ja, de Brug mag trots zijn op de resultaten van twaalf maanden intense werking. Vooreerst een warme dank voor het toegekende project. Op foto weten we al welke moto we graag zouden aanschaffen voor de toekomst, daar de gezondheidszorg een nieuw kleedje krijgt en we zodoende ook meer herkenning krijgen van de hogere instanties spelen we daar graag op in. We wachten nu op het grote nieuws van de overschrijving. Verder mag ik je ook zeggen dat de boomaanplanting voor de Brugwerking goed gelukt is. De heer Hertoghs heeft u daar zeker veel nieuws over doorgegeven. Dit was toch een dankbare en fijne geste van de directeur van de school naar de Brug toe. Ondertussen is Sr. Sophie ook al goed ingeburgerd in de werking van de gezondheidszorg en in de groep. Zo schuiven de dagen vlug voorbij. Na het bezoek van verantwoordelijke en verdere besprekingen zal het september worden dat we de fakkel mogen overdragen. De komende maanden zullen daardoor wel een speciaal kleurtje krijgen voor ons: gekleurd met hoop en dankbaarheid en afscheid, want afscheid nemen van een taak die zinvol was, afscheid nemen van mensen met wie je het samen mocht doen, kan maar met een hart vol stille pijn, omdat het een stuk je leven was geworden. Dit alles doorweven met vreugde om het nieuwe leven dat stilaan geboren wordt, in degene die het op hun beurt verder gaan doen, geeft het dankbaar gevoel. Als deze brief toekomt is het Paasfeest misschien al dichtbij. Van harte wens ik jullie een Vreugdevol Paasfeest toe. Graag het allerbest en dat je het goed mag gewoon worden in je nieuwe woonst. Vele groetjes ook van Sr. Pauline, haar briefje volgt. Correspondente: Mady Cattoor

15

JAN VAN EECKHOUT - Bolivië

31.3.2004

Adres: Padre VAN EECKHOUT Juan, Casilla 789, SUCRE, Bolivia, America del Sur.

Zoals ik u beloof heb laat ik u weten dat ik 1.824,76 US$ ontvangen heb van De Brug. Die som werd gestort op mijn rekening van de Banco Santa Cruz in Sucre op 23 maart 2004. Hartelijk dank daarvoor. Zo hebben we een beetje zaad in het bakje om verder te werken aan ons internaat in Esquiri en ons weeshuis in Sucre. In Esquiri hebben we voor het ogenblik 21 internen en na Pasen zullen er daar nog wel enkele bijkomen. Don Victor zorgt goed voor onze kinderen in Esquiri. Hij helpt ze hun huiswerk maken en houdt ‘s nachts een oogje in het zeil. Hij leert ze ook de gezangen in Quechua voor tijdens de mis. Hij bereidt de kinderen ook voor op hun plechtige communie. Voor dat alles wordt hij per maand betaald. In Sucre is alles ok. Pascual volgt cursus van Frans in de ‘Alliance Française’ en maakt stilaan vorderingen. Zijn adoptie-ouders komen rond midden mei naar Sucre om hem dan na één maand ‘bureaucratie’ te mogen meenemen naar Parijs. Hij is zo blij als een kermisvogel. Met al onze andere kinderen is alles goed. Ze gaan al twee maand naar de school (het schooljaar is begonnen op 2 februari laatstleden). Antonio en Franz volgen nu pianoles en ze doen het graag. Ondertussen is Charo gestart met een tehuis voor weesmeisjes van boven de 18 jaar die aan de universiteit studeren en het geld niet hebben om een kamer te huren. Ze zijn gehuisvest in haar huis in de Gran 538. Ze heeft iemand gevonden die voor die meisjes zorgt. Het is een jonge vrouw uit Argentinië. Voor het ogenblik zijn er daar 4 meisjes gehuisvest (waaronder Adela, de zuster van Ivan). Dat kan misschien ook een project worden voor ‘De Brug’ voor later. We spreken daar wel over als ge in oktober hier zult zijn. Zo kunt ge die meisjes ook bezoeken in de Gran. Ondertussen gaat het leven verder en ben ik genezen van die slechte griep. P.S. Het licht komt er in Esquiri. De palen liggen al in de Pampa. Traag maar zeker. De gaten om de palen te plaatsen zijn ook al uitgegraven. We hoopten van met Pasen licht te hebben, maar dat zal nog niet waar zijn. Dan maar licht met onze oude Volkswagen ! Zeer genegen groeten en tot binnenkort.

16

Brief van 1 mei 2004 Dank voor uw brief van 30 maart l.l. die echt één maand onderweg was. Vandaag 29 april hebben we even langs de telefoon gesproken. Hier in Sucre heb ik die boekjes van De Brug niet en om zeker te zijn heb ik u opgebeld…. Hierbij ingesloten zult u mijn huiswerk vinden voor de Brug. Ik hoop dat het zo goed is. Moest er iets niet goed zijn, dan kunnen we samen in Salazac (Frankrijk) daar wel iets aan doen. Mijn reisplan naar Europa is het volgende: aankomst in Zaventem op 15 juni en mijn vertrek is 10 september om op 12 september terug in Sucre te zijn. Eind juni vertrek ik met het HST naar Frankrijk tot eind augustus en dan nog even in ‘s Gravenwezel bij mijn broer. Hier is alles goed. Ik verlang nu jullie terug te zien in Salazac. Voor de rest is alles goed in Esquiri in het internaat met onze 23 kinderen (tot nu toe). Op het einde van deze week is alles klaar met het licht tot aan de transformator. Maar dan moet de installatie nog gebeuren in elk huis enz.. Dat is het elektriciteitsbedrijf van Potosi die dat komt doen. Dat zal nog wel een tijdje duren geloof ik. In oktober als ge komt zal dat wel in orde zijn hopen we. Ondertussen het allerbeste en hartelijke groeten aan iedereen en tot binnenkort. Correspondente: Gerarda Hoefman

AUGUSTE MOANDA - Congo

3.04.2004

Adres: Père MOANDA Auguste, MBANZA-NGUNGU, Ninoofsesteenweg, 548, 1070 Brussel.

Ik heb uw e-mail goed ontvangen en ik dank jullie voor de steun die jullie gegeven hebben aan het voedingscentrum. Het is een centrum dat echt gesteund moet worden, want het is het enige voedingscentrum in de hele stad Mbanza-Ngungu. En met de ellende die toeneemt van dag tot dag, wordt het aantal ondervoede kinderen steeds groter. In dit centrum hebben wij drie hoofdbezigheden: Vooreerst voeden wij de zieke kinderen tweemaal per dag met een geschikte en uitgebalanceerde voeding om hen te herstellen. Vervolgens geven wij hen de basis medische zorgen. Tenslotte geven wij de ouders informatie welke voedingsstoffen zij hun kinderen moeten geven om ondervoeding te vermijden. Met deze activiteiten hebben wij reeds vele kinderen gered, omdat het merendeel van hun ouders uiterst arm is en niet de middelen heeft om voor hun kinderen te zor-

17

gen. Ik zend u enkele foto’s wanneer ik de mogelijkheid heb. In verband met de werken op het veld, kan ik u zeggen dat we een beetje opgeschoten zijn. Vorig jaar zijn we begonnen en we hebben reeds maïs geplant. Dit gaat goed en we gaan enkele zakken kunnen oogsten. Met de steun van De Brug gaan we dit veld vergroten, zodat we meer maïs kunnen planten. Het laatste nieuws van Congo zijn de confrontaties die vorig weekeinde plaats gehad hebben in Kinshasa. Een groep gewezen militairen hebben enkele militaire kampen aangevallen en een vliegveld. Officieel deelt men ons mee dat het een staatsgreep was die men wou plegen, maar die mislukt is. Ik weet niet in welke mate dit waar is. Ik ga hier stoppen met u veel goede dingen te wensen. Correspondente: Paula Ansoms.

MARLEEN VERBEECK - Angola

9.4.04

Adres: VERBEECK Marleen, Caixa Postal, HUAMBO, Angola

Hartelijk dank in naam van de gehandicapten voor het mooie bedrag dat gisteren op mijn bankrekening toekwam. Ik zal het gebruiken voor de gehandicaptenorganisatie in Huambo ASADEF en voor het schooltje voor dove kinderen van de Baptistenkerk, die gestart zijn in zeer primitieve omstandigheden Ik wil me bij jullie verontschuldigen voor mijn lange stilte en neem me voor regelmatiger te schrijven. Na 5 jaar werken in Lubango, Zuid Angola, verhuisden we vorig jaar naar Huambo, in het centrale hoogplateau. Huambo is zeer verschillend van Lubango, en is steeds het epicentrum geweest van de 30 jaar durende burgeroorlog. De eens schitterend mooie stad (bedoeld om hoofdstad te worden in de Portugese tijd, genaamd Nova Lisboa) probeert nu iets van zijn vroegere glorie terug te vinden, kogelgaten worden gedicht, huizen opgeknapt, winkels heropend, maar het vernielde industriepark zal nog niet snel terug opgestart worden. De bevolking heeft verschrikkelijk geleden en werd steeds verdeeld onder de twee vechtende partijen, de meeste mensen willen nu in vredestijd het verleden niet oprakelen omdat nu mensen die vroeger vijanden waren van mekaar terug willen in vrede leven. Deze oorlog heeft zeer veel mensen gehandicapt gemaakt, ofwel door antipersoonsmijnen, oorlogstuig, kogels, maar evenveel door ongevallen, ziekten en gebrek aan goede gezondheidszorg en medicijnen. Men spreekt van 15% gehandicapten, en misschien nog meer als je er alle psychisch gehandicapten bijtelt. De meesten behoren tot de armsten der armen en worden erg gediscrimineerd en als nutteloos beschouwd. Er is wel een overheidsdienst voor ondersteuning van de gehandicapten, maar veel meer dan wat rolstoelen en voedselhulp uitdelen doen ze niet. Vandaar mijn interesse om

18

te proberen programma’s helpen op te zetten waardoor hun situatie zou kunnen verbeteren en ze hoop krijgen op een beter leven. Eerst zal ik vertellen over Lubango, waar ik nog steeds regelmatig naartoe ga. Op de 5 jaar dat ik er woonde heb ik verschillende organisaties van gehandicapten zien ontstaan en ook hun weerbaarheid zien toenemen. De gehandicaptensportvereniging heeft nu de beste basketploeg van het land. De vereniging Ammiga heeft ervoor gezorgd dat elke gehandicapte een rolstoel heeft, ook de kinderen, (dankzij de inspanningen om rolstoelen op te sturen vanuit Kalmthout vanwege vooral Guy en Jef) en dat ze worden gerepareerd door een ploeg techniekers, ook gehandicapten. Deze vereniging is leidinggevend in de kampanjes voor meer rechten. De blindenvereniging bestaat reeds in Lubango en Caconda (op 180km ) en onderwijst Braille, muziek, manden- en tapijtvlechten, breien en zetelmakerij. Andere gehandicaptenverenigingen bestaan, maar hadden regelmatig te maken met corruptie van hun leiders. We zien veel meer gehandicapte jongeren studeren, sommigen geraken zelfs aan de universiteit, anderen proberen het met vakopleidingen. Van overheidswege bestaat een school voor bijzonder onderwijs die dynamiserend werkt en onderwijs voorziet voor doven, blinden en mentaal gehandicapten. Handicap International heeft hier een prothesecentrum opgericht dat ondertussen overgedragen werd aan het ministerie van gezondheid. Werkgelegenheid is nog zeer zwak, werkloosheid is zeer hoog en er wordt nog steeds voorrang gegeven aan niet gehandicapten. Verschillende initiatieven van microkrediet voor gehandicapten hebben velen de gelegenheid gegeven om een klein handeltje te beginnen en zo te stoppen met bedelen. Heel wat gehandicapte kinderen werden geholpen door het Nederlandse Lilianefonds waarvoor ik mediator ben, deze hulp bestaat voornamelijk uit operaties, medische behandelingen, brillen, aangepaste hulpmaterialen en rolstoelen. Het Kindernetwerk van Lubango heeft daar mijn taak overgenomen, met hulp van een Nederlandse mediator en Handicap Internationaal. Met het geld van de Brug hebben we reeds heel wat gehandicapte jongeren kunnen vooruithelpen, vooral met betalen van cursussen en schoolmaterialen. De blindenvereniging begint met een bakkerijtje met de broodoven en materialen die ze gekocht hebben. Enkele blinde muzikanten kregen ondersteuning om zich te lanceren in Luanda. Binnenkort hopen ze hun eerste CD op te nemen. Dit was Lubango. Nu wat ik van plan ben om te doen in Huambo: Met het geld van dit jaar wil ik hier ook ondersteuning geven aan de jongeren van de nieuw opgerichte vereniging ASADEF, in de vorm van betalen van cursussen, rijbewijs en sportmaterialen. Ook wil ik

19

een deel van het geld besteden om het nieuwe schooltje voor dove kinderen (initiatief van de Baptistenkerk) te ondersteunen zodat ze schoolbanken en andere materialen kunnen kopen. Velen vragen zich af of gehandicaptensport wel een prioriteit is, maar wij zien zowel in Lubango en in Huambo dat dit een enorme stimulans geeft voor gehandicapten om meer zelfrespect te verkrijgen. Op nationaal niveau werd een paralympisch comité opgericht dat verscheidene keren per jaar competities organiseert in verschillende provincies, waarvoor de provinciale overheden transport moeten organiseren. De gehandicaptenclubs oogsten bewondering en hebben zo ook een spreekbuis om op te komen voor meer rechten en ondersteuning vanwege de overheid. Buiten dit werk met gehandicapten probeer ik ook organisaties en kerkgemeenschappen te onderrichten over AIDS, wat een gigantische bedreiging is voor de toekomst van Afrika. Nogmaals hartelijk dank voor de ondersteuning vanwege de Kalmthoutenaren. Deze solidariteit betekent veel voor de Angolese gehandicapten, die met dit duwtje in de rug betere kansen krijgen in het leven. Binnenkort staan we weer op Belgische grond, aankomst voorzien op 4 juni. Als er interesse is wil ik zeker nog eens met de groep van De Brug komen praten. C o r r e s p o n d e n t : G u y Ve r p o t e n

MAGDA GEUDENS - Egypte

18.4.2004

Adres: GEUDENS Magda, Coptic Orthodox Bishopric, EL QUOSSIA, Province of Assiut, Egypte.

Paaswensen werden mij toegestuurd vanuit een Godvergeten woestijndorp waar ik enkele jaren geleden een meerdaagse conferentie mocht geven voor alle Koptischekatholieke kleuterleidsters uit het bisdom. Dus voor mensen van diverse missieposten: Franciscanessen, Dochters van Liefde, Karmel enz. Bij die gelegenheid werd in het gehucht Jazira een kleuterschooltje opgestart, d.w.z. de zusters stuurden er twee maal per week een jonge catechiste naartoe om er een 20-tal kleuters op te vangen in… de slaapkamer van een bejaard echtpaar. ‘s Morgens werden de dekens opgerold en in een hoek gedumpt en de kleuters installeerden zich op de ‘hasjiera’ oftewel op de slaapmat (het eigenlijke bed dus). Er kwamen elke keer zoveel kinderen aanhollen om erbij te zijn dat de juf minstens de helft moest terugsturen. Er was namelijk niets te beleven in dit doodarme gehucht waar de mensen leven van de kweek van aardnoten. Tot de juf op zekere morgen terechtkwam in een gevecht waarbij een jon man werd neergestoken. Het is alom bekend dat er in die verafgelegen, besloten kleine gemeenschappen, soms eeuwenoude vetes heersen waarvan men vaak de oorza-

20

ken niet meer kan achterhalen, maar in zo’n dorp heerst de macht van de sterkste en wie door overleg of zelfs door vergevingsgezindheid het geschil wil bijleggen wordt door de rivalen beschouwd als een doetje en door eigen achterban als een lafaard. Goed om weten voor iedere westerse politieker die hieraan iets wil veranderen… Uiteindelijk is er de rust weergekeerd en wel nadat de dader bij een mislukte vluchtpoging uit de gevangenis zijn rug heeft gebroken. Maar juf Salwa mag van haar vader geen voet meer in dit gehucht zetten. Gelukkig hebben de zusters 2 meisjes gevonden uit het gehucht zelf die elk een klasje voor hun rekening nemen (slaapkamer en voorraadschuur voor kippenvoer) en die voor vorming en materiaal regelmatig naar de missiepost komen. Op die manier zijn de puzzeltjes toch op deze uithoek geraakt en wel dankzij de jonge Libanese kloosterzuster Aurore, die pas vorig jaar naar deze missiepost werd gestuurd en die ‘per toeval’ aanwezig was op de conferentie over ‘bewegingsopvoeding voor jongen kinderen’. Geloof je nu dat de zelfgemaakte puzzeltjes, de tweedehandse steeknageltjes, de afgedankte priknaalden… van onschatbare waarde zijn. Daarvoor, in naam van de enkele duizenden woestijnkinderen die hiervan profiteren, evenveel duizenden keren DANK ! C o r r e s p o n d e n t e : H i l d a Va n L a e r

JEANNINE GEUNS - Pakistan

19.4.2004

Adres: Sister GEUNS Jeannine, Tatarko Yagangat School, Sultanabad, sector III, MANGHOPIR-KARACHI 75890, Pakistan.

E-mail van Katelijne Suetens, medewerkster van Jeannine Geuns. Hartelijke groeten vanuit Karachi. Ik ben net terug van twee maanden met mijn jonge gezinnetje in België en Europa en vond tussen mijn mails ook diegene die je in februari stuurde i.v.m. de nakende storting van De Brug. Heel erg fijn ! Ondertussen is die storting ook bij de bank aangekomen, maar nog niet op onze rekening. Het vereiste formulier is echter ingevuld, dus zal ik u weldra ook de details kunnen doorgeven. Hartelijk bedankt. Het schooljaar begint hier in Pakistan weer in april en is dus net van start gegaan. De resultaten van de hoogste twee klassen zijn nog niet bekend, dat gebeurt van overheidswege en dat vergt dus het nodige geduld. Verhalen over de kinderen… Er zijn er zovelen met een droevig verhaal, waarvan we hopen dat het hen nu iets beter gaat, vooral de kinderen van het internaat dan. Maar ook de kinderen van de lepra-families hebben het vaak heel erg moeilijk door de armoede. Hun ouders hebben meestal zware handicaps, vooral aan de handen, en kunnen dus weinig werk aan. Bovendien is een van de weinige werkgelegenheden

21

hier in Manghopir waar leprapatiënten terecht kunnen de steenkapperijen en behalve dat het heel slecht betaald en ongeveer de slechts mogelijke job is voor mensen wiens handen en voeten gevoelloos zijn, is het ook heel er gevaarlijk. De veiligheidsvoorschriften (voor zover die er al zijn) worden om ‘economische’ redenen meestal aan de laars gelapt en dus moeten de arbeiders met dynamiet werken waarvan de lonten veel te kort zijn en waarvan ook de kwaliteit niet betrouwbaar is. Om de zoveel maanden bereikt ons wel weer het verhaal dat de vader van een van de kinderen letterlijk in stukken uiteengereten is door een explosie die fout gelopen is. Het is echt meer uitzondering dan regel, maar de mensen hebben geen andere kans op een inkomen, dus moeten ze wel en dat weten de aannemers van de steenkapperijen maar al te goed. Eens een moeder haar echtgenoot heeft verloren is ze helemaal aan de ‘goodwill’ van de gemeenschap overgeleverd en dat is meestal niet al te best. Wij proberen te helpen door hen werk te geven in ons borduurcentrum en de kinderen gratis naar school te laten komen. Gelukkig zijn er ook nog enkele andere organisaties in de omgeving die bijspringen met rantsoenen of wat geld. In de gemeenschap van de Afghaanse vrouwen is het bijna uitgesloten dat ze zelf gaan werken. Behalve als onderwijzeres of verpleegkundige kunnen vrouwen in Pakistan al op niet veel plaatsen terecht en zulke opleidingen kunnen leprapatiënten dan weer niet volgen omwille van het stigma. …. Jeannine is momenteel nog in België tot het einde van deze maand. Alvast heel hartelijke groeten van allen hier en tot later. Correspondente: Inge Beyers

JEF VERCRAEYE - Colombia

24.4.2004

Adres: VERCRAEYE Jef, Barrio Manrique, Calle 78 nro 43/57, MEDELLIN, Colombia.

Dank voor de toegezegde steun, die gisteren goed is aangekomen. Het is als manna in de woestijn. Tegen het einde van het jaar hopen we weer een kinderrestaurant te openen, daarvoor zijn we nu een bijkeuken aan het bouwen. de bejaarden stellen het goed, alhoewel we hier ook met aprilse grillen zitten: van regen naar zonneschijn, met forse temperatuurschommelingen. Seffens om vier uur hebben we de maandelijkse ‘bingo’, een gewoonte van al een 15 jaar terug. Het brengt wel niet veel op, ongeveer een 200 euro, maar daarmee blijven we in voeling met de wijk. Verder nog mijn beste wensen voor je aller welzijn. C o r r e s p o n d e n t e : A g n e s Va n L a e r

22

LOUIS FRANCKEN - India

1.5.2004

Adres: FRANCKEN Louis sj., Indian Social Institute, 10 Institutional Area, Lodi Road, NEW DELHI 110 003, India.

Hier een kort verslag over het project van 2003: het graven van een vijver in het dorp Gobritoli, een klein dorp op een afstand van 90 km van Ranchi. In mijn verslag van 25 september 2003 (projectopvolging) vermeldde ik dat het werk van het graven pas begonnen was in april 2003. Dat was eigenlijk te laat want sommige mensen waren al weggetrokken uit het dorp op zoek naar werk en vanwege de staat werd er ook werkgelegenheid aangeboden om te werken aan een nieuwe weg. Er waren dus niet genoeg mensen op te graven. Het eindresultaat was dat het werk niet af was voor het regenseizoen. Dat begint einde juni. Tijdens het regenseizoen werd het werk gestopt en er stond water in de vijver. Het plan was dat het graven zou hervat worden midden oktober, maar dat was nog te vroeg, omdat het nog laat geregend had. Eind januari begonnen de dorpelingen terug te graven. Dat vonden we wel wat laat, want het was de bedoeling dat eind maart het project afgesloten werd. Begin februari was ik in Ranchi en hadden we een spoedvergadering. Ik zeg ‘wij hadden’. Wie zijn die ‘wij’? ‘Wij’ zijn de personen die bezig zijn met de uitvoering van het project en dat zijn: - Mr. Sarjeet Singh, de secretaris van de organisatie ‘Support for Sustainable Society’, die de verantwoordelijkheid heeft voor de financies en ook de uitvoering van het project in handen heeft (supervision, uitbetalingen aan de mensen, enz..). Deze organisatie doet plattelandsontwikkelingswerk (Rural Development) in nog afgelegen dorpen in de streek. - Mrs. Bella Mohan (lerares in St. Xavier’s School in Ranchi) die in 1998 voor de eerste keer een bezoek bracht aan dit dorp en die sindsdien regelmatig in contact bleef met de dorpelingen. Mrs. Mohan is afkomstig van Zuid-India en met hulp van mensen uit Grimberen (geboortedorp van Dr. Hemerijckx, die vele jaren werkte in ZuidIndia voor melaatsen) kon zij enkele kinderen laten studeren. - Pater Erentius Minj (afkomstig van het dorp Gobritoli), Headmaster van St. John’s High School in Ranchi. Deze drie zijn het team dat met ‘hart en ziel’ werkt voor het project en vermits ik persoonlijk nu in Delhi werkzaam ben is het goed dat dit team het project in handen heeft. Twee dagen na de spoedvergadering hadden we een dorpsvergadering in Gobritoli met als agenda ‘het graven van de vijver’ tot een goed einde brengen voor het einde van maart. Het was een beetje een ultimatum: als het werk niet op tijd klaar is, dan komt er geen verdere hulp. Mr. Sarjeet voegde eraan toe: om u te helpen zal ik een tractor sturen om te graven, zodat jullie alleen maar de aarde moeten wegdragen.

23

We zijn natuurlijk ook gaan kijken naar de vijver: het was ‘a surprise’ een verrassing, dat er nog maar een halve meter te graven was. De mensen zegden: Pater, het is een ‘levende vijver’. Ze bedoelden: er is een bron, het water komt uit de grond. Het is inderdaad zo. Er is een waterbron in de vijver. Het water zal dus niet opdrogen tijdens het hete seizoen. Wat een zegen voor het dorp ! Dit toont weer dat de wijsheid van de dorpelingen, volkswijsheid, zeer belangrijk is. Zij kennen het land, zij weten waar water is. Eerlijk gezegd, ik had gedacht dat de vijver op de verkeerde plaats kwam, want hij is gegraven op een plaats die een beetje hoger is dan de rijstvelden. Het is een goede plaats om water te ‘oogsten’, regenwater op te vangen van enkele velden die nog hoger liggen. Maar het water in de vijver zal in de zomer opdrogen (evaporeren). Dat was mijn gedacht ‘common sense’ - gezond verstand. Maar land en water is meer dan common sense. De dorpelingen hadden gelijk: het was de juiste plaats. Zij weten het beter dan wij. Zij kennen het land waar ze van generatie tot generatie op gewerkt hebben. Zij kennen de natuur en de hele omgeving. Het was een goed bezoek en een goede vergadering. Iedereen was akkoord: we moeten de hand aan de spade leggen en tonen dat het onze vijver is. De dorpelingen zijn aan de slag gegaan en hebben nog 6 weken gewerkt. Vorige week was ik weer enkele dagen in Ranchi. Er was geen tijd voor een bezoek aan het dorp, mar Mr. Sarjeet heeft verslag uitgebracht dat de vijver af is en er is water. Dat is het goede nieuws. Beste vrienden, in de naam van de mensen van Gobritoli en in naam van mijn medewerkers (Sarjeet, Bella Mohan en Fr. Erentius) hartelijk dank voor uw steun. De activiteiten voor het project 2004 zijn ook gestart. Een verslag daarover is voor een volgende brief. Ik verwacht dat ik in juli voorgoed terug naar Ranchi zal gaan en dan zal het gemakkelijker zijn regelmatig nieuws te sturen. Correspondente: Clara Francken

DINA VINCKX - India

02.05.2004

Adres: Sr. VINCKX Dina, Da Costa Layour 43/1, Cooke Town, BANGALORE 560084, Karnataka, India.

Zeer veel warme groeten vanuit het warme India. Ik hoop dat jullie het allemaal goed stellen. Ik wens jullie dan ook de vrede en het geluk van de Verrezen Jezus. Hij is ons voorgegaan… en leeft in elk van ons. Via ons Jeanne, mijn zus, werd me gevraagd om het banknummer op te geven. Dat is dan ok, ingesloten vind je het. Zo, dit wil zeggen dat er weer geld op komst is. Dank U allen bij voorbaat. Ik ben blij dat ik wat kan gebruiken voor al de onkosten van onze melaatsen. de staat hier in Karnataka zorgt ook mee, misschien wel wat laat… Ik zal met uw bijdrage 4 kleine huisjes kunnen bouwen, de staat geeft half de onkosten. Ongeveer 200 euro voor een kleine woning. Ik zal u later de foto’s opsturen… maar geduld hé… Ik voel me echt gelukkig de laatste jaren van mijn missionaris zijn wat van mijn krachten te kunnen wijden aan de melaatsen. Samen met de Zusters van de H. Montfort sluit ik me aan. Ongeloofbaar, onbeschrijfbaar, maar toch waar. In mijn jongere dagen heb ik wat melaatsenverzorging gedaan in Dindigul in ons hospitaal en na vele jaren hard werk is daar de melaatsheid volledig uitgeroeid. Wel te waarderen. Onder de dorpen gezonder leven ging dat beter en vlugger. Bangalore is een heel grote stad, een hoofdstad, overbevolkt. Je zou moeten zien hoe die melaatsen leven in hun ‘slums’. Hun wonden… hoe die ‘Hansenbacil’ de voeten en tenen opeet zou ik zeggen. Elke week ontmoet ik mensen waarvan de hele voet weg is. Je krijgt de tranen in de ogen als je het ziet. Waar is Gods genezende kracht? Nu al de jonge mensen genezen volledig na vroegtijdige diagnose en behandeling. Wat een vooruitgang. Je ziet Gods plannen zijn altijd best. Mijn slechte rug bracht me hier, alhoewel ik Mulagumoodu niet kan vergeten. En dat is wederkerig, dat vertellen en schrijven mijn medezusters wel. Ik zou me nog graag aansluiten voor ‘prisonministry’ indien mogelijk. 1379 gevangenissen in India. In Bangalore zijn er 5. Zuster Jacintha van de Zusters van St. Jozef van Tarbes (Franse oorsprong) helpt me. Bid een weesgegroetje, het is nu meimaand. Als het Zijn plan is. Wie weet? Ik bezocht zojuist een Belgisch gezin met 2 geadopteerde Indische kinderen. Eliah, 10 jaar, heeft een hartoperatie van 12 uur ondergaan. Alles gratis. Ik leer van deze liefdevolle, fijne mensen. Wat zijn er toch veel schone en goede mensen op de wereld. Sorry mijn brief is te lang. Veel liefs en tot later. P.S. Bid a.u.b. ook voor het beste voor de verkiezingen. Wie zal het winnen? De B.J.P. of het Congress. Het gaat er erg aan toe. Eer zijn al vele sterfgevallen, erg hoor. Correspondente: Wieza Dictus

25

LUDO VAN DE VELDE -El Salvador

14.05.2004

Adres: VAN DE VELDE Ludo, Residencial Colinas de San Francisco, Pasaje 5-B, Casa # 19, SAN SALVADOR, El Salvador.

Hoe gaat het met jullie? Deze weken zit ik tot over mijn oren in administratiewerk: nakijken van de verslagen van de collega’s coöperanten over 2003, hun situatie dit jaar en hun planning voor 2005, de eigen verslagen en planningen als coördinator, financiële supervisie,..... Werk genoeg. Daar middenin toch dit briefje. Dit jaar is het 27 jaren geleden dat ik voor het eerst vertrok vanuit Vlaanderen naar Midden Amerika. Februari 1977: met de bus vanuit Oelegem naar Luxemburg en daar het vliegtuig op ‘Bahama Airlines’ naar de Bahamas, dan naar Miami (het consumptie oord waar je door moet om naar het zuiden te vliegen) en dan naar Guatemala. Dat was de eerste vlucht. Ondertussen heb ik die heen en weer reis al wel enkele keren gedaan natuurlijk. 27 is de helft van 54. Op zichzelf een wiskundig juist gegeven. Voor mij betekent het dat ik vanaf 2004 de helft van mijn leven doorgebracht heb in Midden Amerika (zonder enkele langere periodes in België mee te rekenen – van sept 78 tot begin juli 97; van eind december 80 tot juni 81). De helft van mijn leven verbonden met heel wat strijd, engagement, vreugde en verdriet, hoop en frustratie, bidden en waken, wenen en lachen, oorlog en zwijgende wapen (want ‘vrede’ is er helemaal nog niet in Midden Amerika, ‘vrede’ is de oogst van rechtvaardigheid), diep verzet en werken aan het bouwen van weerstand, hoop op rechtvaardigheid en dagelijkse confrontatie met schrijnend onrecht, dood en leven, doorheen geschut door (extreme) armoede van velen en (extreme) rijkdom van minderheden, God heel nabij mogen ervaren in Mgr Romero (en vele andere ‘getuigen), maar soms ook zo ontgoocheld over het (mee verantwoordelijk en schuldig) zwijgen / of spreken van de kerkelijke hiërarchie, geraakt door orkanen en aardbevingen (waar de armen altijd de eerste slachtoffers zijn), jarenlang solidair mee ondersteund door familie, vrienden en bewogen organisaties, dankbaar om vele kleine getuigenissen van mensen die ondanks alles toch geloven, het volhouden en grote tekens zichtbaar maken; vieren en strijden; wenen en lachen; gemeenschapservaringen en ook van momenten van diepe eenzaamheid; hoop op de toekomst en veel onmachtsgevoel; solidariteit tussen de armen, maar ook veel individualisme. De lijst is heel lang. Deze laatste jaren, als coördinator van Volens / Itinerans heb ik mogelijkheden om heel wat concrete ontwikkelingsinspanningen aan de basis, in de vier landen, te kennen. Er zijn veel tekens van hoop, maar de bedreiging is soms veel groter. Het vraagt dikwijls grote inspanningen, diepe reflectie, waken en bidden om verder te gaan. Het zijn jaren van weerstand opbouwen, weerstand bieden,.... Of zoals enkele weken

26

geleden een oudere vrouw me zei in een vergadering een week na de verkiezingen in El Salvador: ‘God is toch trouw aan zijn volk. We mogen het niet opgeven (ook al heeft het ‘frente’ de verkiezingen verloren), we moeten ons beter voorbereiden, we moeten meer werken,...eens komt de bevrijding toch’. Graag wens ik jullie het allerbeste en de nodige weerbaarheid in de lange strijd om verandering in deze wereld. C o r r e s p o n d e n t : G u y Ve r p o t e n

MAURICE VAN GENECHTEN - Burkinafaso

16.05.04

Adres: VAN GENECHTEN Maurice, B.P. 13, SINDOU (Leraba), Burkinafaso.

Beter laat dan nooit, zegt de volksmond. Dan maar aan de slag om wat nieuws van hier te verzenden. Ik moet het ook eerst aan den lijve ondervinden, want ik heb nog nooit jets verzonnen. Wat de gezondheid betreft, was ik een verwittigd man. Na de 4 overbruggingen van 2002 was de raad van de geneesheren duidelijk: Burkina met zijn klimaat en zijn warmte…. af te raden voor mij! Plots breken met Burkina zonder de belasting voor mijne ‘tikker’ te ervaren was moeilijk. Ik ging dan toch maar terug! Dori was zo boeiend dat ik de warmte (met zijn uitputtende vermoeidheid die er altijd bij hoort natuurlijk!) niet zo sterk aanvoelde. Ik werd dus vorig jaar naar Konadugu overgeplaatst ‘omwille van mijn hartje’! Als ze mij iets vragen ‘op ‘n heel brave manier’ (bijna op twee kniekes!), ja, dan ben ik verkocht en dan zeg ik ‘ja’. Dus sinds november is het al Konadugu wat de klok slaat. De ervaring van de gezondheid? Staat de barometer op regen, frisse nachten, overdekte hemel, koudere windjes... dan leef ik weer op. Maar als de temperatuur stijgt en de warmte omhult me dag en nacht, wel dan ben ik K.O. en voor niks goed. Zeker als ik naar de scholen en naar de dorpen ben geweest. Vermoeidheid, gevolg van de warmte of gevolg van mijne tikker die (te) veel moet pompen? Sommige confraters fluisteren me: ‘Maurice, je moet het veel rustiger aanpakken’, maar dan denk ik: het is voor mij gemakkelijker het klimaat te veranderen (‘n kwestie van 5 uur vliegen), dan mijne aard te veranderen! In elk geval 2005 (mei) wordt een jaar van medische controle en van de beste oplossing voor mij volgens de geneesheren. Dit maakt me rustig omtrent de kwestie van mijn gezondheid en zo ben ik voorbereid op alle eventualiteiten! Laten we dat dan samen maar rustig afwachten en zo heb ik dan geantwoord op alle mogelijke vragen omtrent mijn gezondheid. Ook al leefde en werkte ik reeds eerder in Konadugu, toch is er wat veranderd in 8 jaar tijd. Op gebied van onderwijs wordt gans onze provincie (Leraba) beschouwd als ‘analfabetenzone’. Dus moet onderwijs er sterk gepromoot worden. Lagere scholen

27

rijzen er als paddestoelen uit de grond. Sinds twee jaren geeft de staat alle schoolmateriaal gratis aan de kinderen (in onze provincie). Onze papeterie-winkel, die vroeger goed winst maakte, heeft het nu moeilijk om te overleven! Tegen ‘gratis’ valt er niet te concurreren. De middelbare scholen (de staat wil in elk departement een middelbare school) zijn er zeven in aantal. Maar professoren zijn er veel te weinig. In elke school ontbreken er professoren voor respectievelijke vakken. Die lessen moeten dan gegeven worden door leerkrachten van andere scholen. Ze worden hier ‘vacataires’ genoemd, en die kunnen maar lesgeven op uren dat ze zelf vrij zijn. Wat is het gevolg? Dat alle vrije namiddagen (dinsdag, donderdag, zaterdag) benomen zijn door die vacataires en er dus voor vrije catechese geen plaats meer te vinden is. Of op zeer slechte uren. Wat heb ik me moeten wringen om in de 6 scholen toch catechese te geven aan de jongeren. Enkele groepjes zijn zeer getrouw. Het voornaamste is dat er een traditie groeit, iets dat iedereen normaal vindt: dat er catechese plaats vindt in de school en dat er tijd voor gemaakt wordt en dat de overgrote meerderheid van Muzelmanse jongeren dit ook normaal vindt. Catechese op school is een hele opgave, maar er staat heel wat op het spel. In elk geval de relaties zijn gelegd met de directies en de professoren. Zo ook met de jongeren, vooral met hen die bewust kiezen en trouw volgen. En de mogelijkheden en moeilijkheden zijn beter in kaart gebracht. Het is zoals de mensen hier die een nieuw veld willen aanleggen: het eerste, grote werk is het veld ontdoen van alle struikjes, onkruid en teveel aan boomkes enz. ‘Debroussailer’, om het duidelijker te zeggen! Dat was dus mijn ervaring van dit eerste jaar catechese in de middelbare scholen. En de grootste vreugde (of droefheid) die nog moet komen, is de hoop dat katholieke leerkrachten ‘n handje zullen (en willen) toesteken voor catechese (of niet). ‘n Andere ervaring dit jaar is het werken met de beweging van de J.E.C. (voor ons K.S.A.). In dit land werd dit jaar hun 50-jarig bestaan gevierd. Vanuit Banfora (centrum van ons bisdom) zit men achter ons aan om ‘secties’ op te richten in onze middelbare scholen. Theoretisch zijn er zeven secties mogelijk. Maar ook hier een eerste grote ervaring van onmacht: er bestaat geen traditie, geen verworven en doorgegeven kennis van doel, methode, pedagogie, mogelijke activiteiten enz. bij deze jongeren. En daar bovenop de moeilijkheden in de scholen om over vrije namiddagen te beschikken of de jongeren die elk weekend naar hun dorp (moeten?) gaan om proviand op te doen voor de week. Denk dan ook maar aan de grote afstanden tussen ons en die scholen en aan de moeilijke communicatiemiddelen (geen telefoon!) om te plannen of om te veranderen. Ook dat is een ervaring ‘bezaaid met moeilijkheden’. Ik weet het: moeilijk gaat ook, maar de vraag is nu: gezien al die punten (die je eerst moet ontdekken en ervaren), hoe pakken we dat het best aan voor 2004-2005? Ik hoor al mensen fluisteren: dat moet niet gemakkelijk zijn voor Maurice, hij zit nog altijd in zijn startblokken! En ik antwoord: goed gezien en geraden. Wil dit nu zeg-

28

gen dat ik niet meer enthousiast ben of wat uitgeblust ben? Bijlange niet! Maar de moeilijkheden zijn er en nu is het uitkijken naar mogelijke oplossingen en een betere aanpak. Wat ik ondertussen wel heb vastgesteld is het volgende: ik heb dit jaar wekelijks contact gehad met Weleni, Kankalaba, Dakoro, Sobara en ook (minder) met Wolokoto. Dat zijn vijf ‘chef-lieux’ van departementen waar er iets van ‘n christengemeenschap aan het groeien is (ook al is het moeizaam). Maar elk departement telt nog 10 of 9 of 7... andere dorpen waarmee we niet het minste contact hebben. En dan stel ik me de vraag: is het niet mogelijk van in ‘équipe’ de taken anders te verdelen en grotere verantwoordelijkheden te geven aan ieder per departement (vanaf september 2004)? En dan denk ik er ook bij: was ik maar dertig jaar jonger en had ik maar geen overbruggingen gehad. Dan kan ik ook gemakkelijker de infrastructuur optrekken die nuttig is en gepland is. Het uitblijven van de eigendomstitels werkt ook wel op mijn systeem! Dat van Weleni is sinds vorige week in orde. Het is nu Dakoro dat ik volgende week wil aanpakken. Beste Vrienden, van harte dank voor uw blijvende belangstelling en uw trouw medeleven met mij en Burkina. Dank zij uw interesse, uw bidden, uw kaartjes en brieven, uw mateloze steun, kan ik mij hier ten dienste stellen van de mensen, van de projecten, van de kerk en van de Heer. Ik weet dat mijn aanwezigheid hier gehypothekeerd is door mijn gezondheid. Maar voor mij gaat mijn leven gewoon verder, hier ofwel in Vlaanderen. Ik heb zeer goede herinneringen aan mijn dienstjaren aldaar. Dank aan uw allen die overal achter mij hebt gestaan om me te bemoedigen. Het beste aan u allen en graag tot ziens, tot schrijfs of tot later. Correspondent: Bert De Bock

29

YOLENE C. PIERRE - Haïti17.05.2004 Adres: Mme. Yolène C. PIERRE, Archiconfrérie de la Ste Famille, Rue Bonne Foi, 104, PORT-AU-PRINCE, Haïti.

De directie van CODINA deelt hierbij mede dat zij de som van US$ 1797,82 heeft ontvangen op 22 maart. Zij houdt eraan u te danken voor deze financiële hulp die zal gebruikt worden voor haar project. Ondanks dat de sociale-politieke situatie niet echt stabiel is gaat het leven voor iedereen verder en zeker voor de moeders die meestal het hoofd zijn van het huisgezin. Zij moeten zich altijd maar proberen uit de situatie te redden om voor hun kinderen te kunnen zorgen. In naam van allen die door uw bijdrage geholpen worden bieden wij u onze oprechte dank aan. Correspondent: Jos Baeten

Brief van 22 mei 2004 van Mevrouw Irma Claessens uit Wuustwezel: Aan de Beheerraad van de vzw ‘De Brug’: Bij dit dankwoord van Yolène C. Pierre uit Haïti voeg ik voor U graag een mededeling toe: Namens onze verantwoordelijken van CODINA uit Haïti meld ik U dat de werkzaamheden van dit bureel weldra zullen afgesloten worden. Zij hebben hun taak aan een andere organisatie overgedragen. Deze is een vzw door mijn broer pater Jef Claessens uit Essen gesticht en waarvan hijzelf jaren de voorzitter was. Zoals U zich wellicht herinnert is hij in 1996 in Haïti overleden en daar ook begraven. Hij heeft deze vzw eveneens als CODINA opgericht met het doel in te staan voor de algemene uitvoering van de verschillende projecten. Als verantwoordelijke in België wil ik U zeer oprecht danken voor zovele jaren dat U onze werken heeft gesteund. Hopelijk mag ik veronderstellen dat U steeds tevreden was over het contact met Yolène C. Pierre, onze verantwoordelijke van CODINA in Haïti. Zij heeft zich als Haïtiaanse goed aangepast aan het doen en laten in België, al heeft zij dit nooit van dichtbij beleefd zoals de anderen die door U mochten gesteund worden. U weet dat het leven in Haïti niet te vergelijken is met het onze hier. Beste leden van de Beheerraad, met onze dank wensen wij U in de toekomst nog zeer veel geluk. Uw inzet en resultaten zijn niet te onderschatten. Dat het U allen goed mag gaan ! Claessens Irma, verantwoordelijke in België

30

TOBIAS SAMELLA - Malawi

24 mei 2004

Adres: SAMELLA Tobias, Archdiocese of Blantyre, P.O.Box 385, BLANTYRE, Malawi.

Het heeft deze keer lang geduurd eer ik je iets liet weten; in de vastentijd hebben we het erg druk gehad, zowel op het vlak van pastoraal werk als wat de activiteiten voor de weeskinderen betreft. Daarbij komt nog de politieke situatie, doordat we bezig waren met de voorbereidingen voor de derde presidentiële en parlementaire verkiezingen, die op 20 mei in plaats van op 18 mei plaatsvonden. We hebben gedurende de hele vasten hevig campagne gevoerd voor hulp voor de weeskinderen, bij wijze van vastenactie. Twintig vrijwilligers van Home Based Care, waaronder ikzelf, hebben al de verder gelegen kerken van mijn parochie bezocht om de mensen bewust te maken van het probleem en hen te vragen op eender welke manier materiële hulp te bieden. De respons was erg goed; we hebben een flinke hoop kleren ingezameld, wat geld en nog wat andere zaken. De belangrijkste reden waarom ik je schrijf, is om te laten weten dat ik het geld van De Brug vorige week heb aangekregen. Er was geen enkel probleem toen ik het geld ging afhalen, en er was niets afgehouden. Wil je de leden van De Brug allemaal enorm hartelijk danken uit mijn naam? Het plan is de helft van het geld te besteden aan de aankoop van maïs en de andere helft aan de landbouw - meer bepaald aan kunstmest - zodat we onze eigen maïs kunnen produceren voor de weeskinderen. Ik wil hen daar erg nauw bij betrekken zodat ze leren ietwat zelfstandig te zijn. Intussen heb ik bij de Nationale Bank mijn eigen rekening geopend die De Brug kan gebruiken om geld te sturen. Ik stop de gegevens hier nu al bij zodat jullie ze zeker tijdig hebben. De verdeling van de maïs loopt nu op zijn einde. Ik heb nog acht zakken over voor in noodgevallen. Momenteel zijn de mensen hun gewassen nog aan het oogsten. De oogst is wel niet fantastisch in vele streken omdat het te vroeg is gestopt met regenen. We verwachten voor dit jaar nog een groot voedseltekort. Op 1 mei hebben we kleren en andere dingen verdeeld onder een zestigtal weeskinderen. We zijn die dag begonnen met een eucharistieviering, die ik ben voorgegaan, en er waren heel wat hoogwaardigheidsbekleders aanwezig, waaronder mensen van de regering en plaatselijke vooraanstaanden. De verdeling werd georganiseerd door een van de rechters van het Hooggerechtshof, die een van onze katholieken is. Een paar dagen geleden ben ik een kijkje gaan nemen op de werf van het weeshuis. De mannen zijn nog steeds bezig aan de fundering. Omdat er te weinig bouwmateriaal was, hebben de werken een tijdje stilgelegen, maar nu is het materiaal weer voorradig. Zoals ik al vermeldde in de eerste paragraaf, zijn de Malawiërs op 20 mei naar de stembus getrokken om een nieuwe president en regering te kiezen, maar het is eigen-

31

lijk niet zo goed gelopen. Er is zo hard geknoeid dat veel Malawiërs niet tevreden zijn met de uitslagen. De regerende partij is op een illegale manier terug in de regering geraakt, tezamen met haar presidentskandidaat die aangeduid was door de vorige president, en opgelegd was aan het volk. Daardoor zijn er rellen uitgebroken onder de boze aanhangers van de oppositiepartijen, met enkele doden en materiële schade tot gevolg. De oppositiepartijen die meenden dat ze de verkiezingen zouden winnen, hebben al klacht ingediend bij het Hooggerechtshof, met een aanvraag tot annulering van de verkiezingsuitslagen. Gedenk ons in jullie gebeden. Het spijt me dat ik je e-mailadres niet kon gebruiken uit veiligheidsoverwegingen. Ik zal wel proberen het te gebruiken voor andere, niet politiek getinte informatie. Verder wens ik jullie nog het allerbeste en veel succes in al wat jullie doen. Samen in gebed. Mijn beste groeten. C o r r e s p o n d e n t e : Ve e r l e D e S c h e p p e r

GERARD GEYSKENS - Suriname

28.5.2004

Adres: GEYSKENS Gerard, Verl. Mahonielaan, 27, PARAMARIBO NOORD, Suriname.

Het is weer lang geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen. Mijn verontschuldiging daarvoor! Ik was van plan om in augustus een maand vakantie te nemen in België, maar wegens omstandigheden verschuif ik deze vakantie naar januari 2005. Trouwens, Suriname is een vakantieland, want wij hadden de laatste maanden heel wat gasten uit België en Nederland op bezoek. Ik hoop dat het jullie allen goed gaat en jullie nog goed gezond zijn.Hier in Suriname staat de klok ook niet stil en met de jaren komt ook wat slijtage op ons lichaam…Ik word op 18 juni a.s. 65 jaar, dus pensioengerechtigd… niet alleen wat leeftijd maar ook wat dienstjaren (38 jaar) aangaat. Gedurende de jaren in Spanje heb ik niet goed op mijn gezondheid gepast. Niets was te zwaar, altijd laat naar bed en vroeg op en nu laten de tropenjaren zich sterk voelen, zeker na de operaties van ’97 en ’98. Maar hopelijk kunnen wij rustig nog enkele jaren verder werken, om de kerk in Suriname helpen klaar te maken voor een toekomst met weinig priesters. Er is hoop op wat hulp uit Brazilië en Indonesië, maar eerst zien.. zou Thomas zeggen. Intussen gebeurden er heel wat dingen in Suriname. Onze Bisschop Mgr.Zichem werd getroffen door een herseninfarct waardoor hij gedwongen was ontslag aan te vragen als bisschop. Intussen wachten wij al sinds augustus vorig jaar op de benoeming van een nieuwe bisschop. De leiding van het bisdom is nu in handen van een Administrator, bijgestaan door een groep van 5 priesters, waarbij mijn broer René en ikzelf. Dat brengt

32

wat extra werk en zorg mee. Samen met de financieraad van onze parochie bouwden wij in drie maanden een aangepaste woning voor Mgr.Zichem. Wij moesten zelf voor de financiering zorg dragen, want de kas van het bisdom is bijna leeg. Tevens werd door ons de St.Margarethaschool verbouwd en gerenoveerd en na een jaar werkzaamheden kunnen wij in de komende dagen een mooi gebouw overdragen aan de schoolleiding. Op die school worden meisjes opgeleid in elementaire nijverheids- en huishoudkunde. Ook de St.Ignatiusschool is volledig vernieuwd. Nu wordt de laatste hand gelegd aan een nieuwe bibliotheek en administratiegebouw. Ook deze werkzaamheden hopen wij in de maand juni af te ronden. Al deze werken konden gebeuren door grote inzet van de mensen hier. Maar ook dank zij de steun van vele weldoeners in het buitenland. Buiten de steun van onze trouwe medewerkers en weldoener ontvingen wij ook financiële steun van de Deputatie van de Provincie Limburg in België, van de ontwikkelingsgroep ‘De Brug’ in Kalmthout en de Paters Salvatorianen in Logroño (Spanje). Aan allen, grote en kleine weldoeners, allen die financieel en met een brief of email ons hebben gesteund en bemoedigd, wil ik, mede namens mijn broers P.Jef en P.René, en al onze mensen hier, van harte danken. Deze dank komt vooral vanwege de ouders en de kinderen die nu een mooie school hebben voor de vorming en opvoeding van de kinderen. De bouw van een middelbare school op Paramaribo Noord staat als volgende op het programma….als wij de middelen daartoe kunnen vinden. In een gebied van 10 bij 6 km waar ongeveer 9.000 gezinnen wonen, is er slechts een kleine middelbare school (+-200 leerlingen) voor middelbaar onderwijs. De rest moet naar de stad en dat brengt elke dag verplaatsing mee met auto’s en bussen (indien die er zijn) op bar slechte wegen. Een grote verkeersdrukte met files op de toevoerwegen naar de stad en het rondslenteren van jongeren buiten de lesuren, terwijl ze wachten op vervoer. Een middelbare school in dit gebied is meer dan noodzakelijk. Samen met de ouders van de kinderen hebben wij ons voorgenomen er alles aan te doen zodat die school er komt. Als wij op de overheid moeten wachten,dan gaan we jaren wachten. Mogen wij bij dit project ook op jullie steun rekenen??? Wij zijn blij dat ons ‘Broodjesproject’ op Paramaribo Noord goed draait. Dagelijks kunnen wij aan gemiddeld 400 kinderen een goed belegd broodje geven op school. De directies van de scholen hebben ons gemeld, dat het duidelijk merkbaar is in de leerprestaties van de kinderen. Wij hadden in deze dagen de journaliste An Roetveld van Radio 1 op bezoek, die ons op de voet volgde voor een programma-uitzending op Radia 1,’Vlamingen in de wereld’ dat op zaterdag te beluisteren is om 9 u ‘s morgens. Indien jullie naar dat programma luisteren, ik meen vanaf einde mei en de maand juni, dan horen jullie ons drieën op de radio over ons werk hier in Suriname. Lieve mensen, nogmaals mijn en onze oprechte dank voor alles. Wij zullen ons best

33

blijven doen om de steun die jullie ons geven, dankbaar en goed te gebruiken voor de kerk in Suriname. Mogen wij ook verder blijven rekenen op die steun en jullie bemoediging? Onze hartelijke groeten en onze beste wensen voor een goede gezondheid. Moge God jullie verder blijven zegenen en beschermen. Het Broodjesproject van Paramaribo Noord: Ontstaan: Omdat wij vernomen hadden via schoolhoofden en leerkrachten, dat er kinderen waren die naar school gingen zonder eerst thuis ontbijt te hebben gehad, of zelfs zonder eten naar school kwamen en dat er kinderen verschenen op school zonder een broodje voor de pauze, zijn wij informatie gaan inwinnen of dat wel zo is.Tot onze grote verbazing hoorden wij dat dit niet sporadisch en bij een of ander kind voorkwam, maar dat het op elke school om en bij de twintig kinderen betrof. In oktober 2000 werd op de vergadering van Welzijnszorg van de parochies van Paramaribo Noord, te weten H. Driekoningen, Sint Jozef te Geyersvlijt, Sint Augustinus te Blauwgrond en de Allerheiligste Verlosser dit probleem besproken. Verdere informatie werd ingewonnen op de verschillende scholen waardoor wij tot het besluit kwamen dat hier wel degelijk iets aan moest veranderen. Het kan niet dat dit in ons Suriname mogelijk is. De scholen: Wij zouden ons beperken tot de scholen die op het gebied van onze parochies bevinden, van welke strekking deze scholen ook zijn. Wij bezochten de volgende scholen: R.K. Sint Gertrudisschool, R.K. Sint Ignatiusschool, O.S. Gijsbertusschool, B.O. Ma Retraiteschool, nog een O.S.Ma Retraite, O.S. Tourtonne, R.K. Sint Petrusschool, O.S. Blauwgrond, O.S. Geyersvlijt 1, O.S. Geyersvlijt 2, O.S. Clevea. Drie scholen zegden geen behoefte aan hulp nodig te hebben te weten: Isl.Nabawischool (i.v.Halal-vlees), R.K. Sint Helenaschool (alle kinderen zouden broodjes hebben) en E.B.G.school. Start van het project: Bij de eerste rondvraag bleek dat het om ongeveer 425 kinderen ging. Wij zijn toen begonnen op 15 november 2000, met eerst op maandag en woensdag aan de helft van de scholen een broodje te brengen, op de dinsdag en donderdag aan de andere scholen en op vrijdag aan alle scholen een ‘oliebol’ te bezorgen. De reden daartoe was, omdat wij ons eerst goed wilden organiseren en ook omdat wij zeker wilden zijn de nodige fondsen bij mekaar te krijgen. Er werd een bedelbrief verspreid en de reactie van de mensen was dusdanig dat in het schooljaar 2001 -2002 op alle scholen de vijf lesdagen aan ongeveer 425 kinderen een belegd broodje kon bezorgd worden. Wie komt in aanmerking? Op de vergadering van Welzijnszorg werd op het einde van het schooljaar in juli 2002 een evaluatie gehouden. Wij vroegen ons af: indien de ouders geen brood mee

34

naar school kunnen geven, wat gebeurt er dan met de kinderen in de vakantiedagen? Hebben ze dan ‘s morgens wél iets te eten? De lijsten van de kinderen werden bestudeerd. Wij zagen dat kinderen van één gezin soms op verschillende scholen waren en ook dat er kinderen in eenzelfde gezin met verschillende familienamen waren. Wij registreerden de kinderen niet meer per school, maar per huisgezin en kwamen zo tot de ontdekking welke gezinnen er in nood waren. Aan de gezinnen waarvan twee of meerdere kinderen geregistreerd stonden werd een zak rijst en spijsolie gebracht. Doordat de leden van de welzijnszorggroep dat alles zelf rond brachten,konden wij ook van dichtbij de situaties van deze gezinnen iets beter leren kennen. Op die ronde ontdekten wij ook dat er kinderen van gezinnen waren, die eigenlijk niet in aanmerking mochten komen voor deze steun. Er volgde een rondbrief naar de verschillende gezinnen waarin werd uitgelegd wat het doel en de reden van het broodjesproject was. Een inschrijfstrook moest de ouders even doen nadenken of zij wel in aanmerking moesten komen. Een vijftigtal gezinnen lieten zich van de lijst halen. De organisatie van het project: De eerste twee jaren werden de broodjes klaar gemaakt op twee plaatsen in een Warung van de familie Katiman,Warung Rojas aan de Mahonielaan en Warung Rojas aan de Anamoestraat. Bij het vrij komen van de kleuterschool op het erf van de Driekoningenkerk werd daar vanaf 2002 alles georganiseerd in twee ruimtes. Om 7 uur ‘s morgens komen er een 8 tot 10 dames om dagelijks op vrijwillige basis ongeveer 350 broodjes te beleggen, te verpakken en naar de verschillende scholen te brengen. (mei 2004 zijn het er 330) De financies: Verschillende organisaties werden aangeschreven om steun te vragen. Wij wilden een fonds opbouwen om het project zeker te stellen. Dat is in de loop van de vier jaren gelukt. Alle gelden bestemd voor ’armenzorg’ kwamen in dat fonds terecht. Verder werd gezocht naar sponsors die bereid waren om maandelijks in natura te sponsoren: bv.een wiel kaas per maand, x-aantal pindakaas of jam of hagelslag, enz. De margarine- en vettenfabrieken sponsoren al jaren 15 kg. boter per maand. Een kippenbedrijf sponsort eieren per maand, enz. Met de maandelijkse donaties via stortingen op onze rekening proberen wij de broodrekening te betalen. Uit de donaties in natura, het beleg. Andere projecten: Met het fonds als veiligstelling van het project kunnen wij nu met de gelden bestemd voor ‘armenzorg’ andere projecten steunen. Zo worden er door onze steun zes huizen voor behoeftigen gebouwd. Zij krijgen materialen geleend, die dan na afspraak in een bepaald aantal maanden worden terugbetaald. Bij trouwe afbetaling wordt een maand schuld kwijt gescholden. Op de gelden wordt geen interest gevraagd.

35

Andere gezinnen worden geholpen bij het busvervoer van hun kinderen naar scholen. Weer anderen krijgen steun voor de aankoop van een fiets voor het gezin, bij betaling van operaties, de aanschaf van een bril, lening voor inschrijfgelden op hoger onderwijs enz. In totaal werd in de jaren 2000 tot 2004 ongeveer 100 miljoen Sf. renteloos uitgeleend en terug ontvangen. Project ‘Voetwassing’: Dit project ontstond bij de voorbereiding op Witte Donderdag in 2002. Wij vroegen ons af of het niet beter zou zijn in plaats van voeten te wassen op Witte Donderdag, een aantal gezinnen hun tranen te drogen. Wij besloten dan om de collecte van Witte Donderdag te bestemmen om twaalf gezinnen te helpen in hun nood. Het eerste jaar 2002, bracht die collecte 2.072.000 Sf. op. In 2003 was dat 1.851.075 Sf. en in 2004 het bedrag van 2.265.110 SF. Deze bedragen werden over twaalf gezinnen verdeeld, elk jaar andere gezinnen. Slot: Wij zijn nu bijna vier jaar bezig met het ‘Broodjesproject’. Wij zijn blij met het initiatief en wij hopen dat wij dit mooie werk nog vele jaren kunnen verder zetten. Wij zijn God dankbaar voor de vele mensen die dit project een warm hart toedragen. Natuurlijk zijn wij al de mensen dank verschuldigd die door een grote of kleine bijdrage dit project mogelijk hebben gemaakt en nog zullen in stand houden. Indien u van dichtbij kennis wil maken met dit werk, bent u altijd welkom op de schooldagen, ’ s morgens vanaf 7 uur bij de lokalen van de vroegere kleuterschool op het kerkplein aan de verl.Mahonielaan. Hebt u belangstelling om mee te helpen, dan kan u zich daar opgeven. Wilt u in natura sponsoren, dan kan u contact opnemen met Mr.René Nahar (tel.450 092) en/of Mw.Robles (tel.471 336). Voor geldelijke bijdrage kan u storten op de rekening: DSB 50 322 29 t.n.v.’Broodjesproject –Driekoningenparochie’ Met oprechte dank namens de werkgroep en de vele kinderen, Bedankt voor de steun die ik via onze broer Theo mocht ontvangen. Wanneer de drukte van de Eerste Communies, Vormsels enz achter de rug zijn, krijgt u meer nieuws van ons. Dankbare en hartelijke groeten van de drie gebroeders Geyskens in Suriname. Correspondent: René Gabriëls

36

INGE BRACKE - Nepal

mei 2004

Adres: BRACKE Inge, Shangrila Kids Academy, P.O.Box 7818, Tinchuli-Boudhanath - KATHMANDU, Nepal.

Verhaal uit het NAVJYOTI CENTER Onze Thulo Subhadra was negen jaar oud toen zij via CWIN* in Shangrila Home kwam wonen. Zij is altijd een heel speels meisje geweest dat zich een beetje apart gedroeg. Wanneer op zaterdagmiddag iedereen voor de televisie zat, was er steeds nog eentje buiten aan ‘t spelen: dat was Subhadra. Zij hield niet van dat stil moeten zitten voor die bak. Bij het opgroeien bleek dat zij zich moeilijk kon concentreren. Leren lezen en schrijven... het ging zeer moeizaam. Zij was ook steeds op zoek naar haar schoolbloes, -rok en dito schoenen of boekentas. Uit haar boekentas waren er ook steeds maar dingen zoek. Wij kwamen haar boeken overal tegen: ergens boven in de TV-kamer of alleen maar de kaft op de trap. Subhadra vond ook alles mooi, oude doosjes wierrook van 1 of andere vuilnishoop, lege blikjes... alles kon zij gebruiken, sleepte ze mee naar huis... en alles werd onder haar matras gestopt. Soms vroeg je je af hoe zij nog in dat bed kon slapen want die matras stond letterlijk en figuurlijk bol van de rommel. Subhadra had ook steeds behoefte aan gezelschap, wanneer zij aan ‘t spelen was, was het altijd in de buurt van een dai of didi. Het was duidelijk dat het haar een veilig gevoel gaf wanneer dai of didi vlak bij haar was. Hoewel ze het voor zichzelf niet nodig vindt om wat orde rond zich te scheppen, geniet ze ervan om dai of didi mee te helpen opruimen of schoonmaken. Ondertussen is ze 16 geworden, fysiek een groot meisje, mentaal nog steeds die kleine negenjarige meid die haar leven met de beste wil van de wereld maar niet georganiseerd krijgt. Schoollopen was voor haar een ongelukkige ervaring. Vermits zij niet mee kon was zij steeds maar de ‘dommerik’ van de klas, kreeg zij alsmaar straf en werd ze zelfs geslagen op school door een zekere Miss Sapana die er blijkbaar een sadistisch genoegen in had om Subhadra te vernederen en voor heel de klas te kleineren. Meermaals kwam zij huilend naar huis... op een dag schoot het me recht van mijn tenen naar mijn hoofd en terug en ben ik met de schooldirecteur gaan praten. Er werd overeengekomen dat Subhadra werd ontzien en Miss Sapana werkt niet meer op die school. Die is waarschijnlijk elders onschuldige kinderen aan het treiteren. In al haar eenvoudige onschuld is Thulo Subhadra een ontzettend lief meisje dat tegen de grote boze buitenwereld dient beschermd te worden. Geen haar op haar naïeve hoofd dat er aan denkt om ook maar iemand kwaad te doen en geen haar op haar hoofd dat er ook maar aan denkt dat iemand haar iets kwaads wil aandoen. Zelden in mijn leven ben ik iemand tegen gekomen die zo ontzettend goedgelovig en vol vertrouwen is en zo vreselijk ontroerend aanhankelijk.

37

Eerst hebben we geprobeerd om haar hier in huis wat klusjes te geven, maar algauw bleek dat Subhadra behoefte heeft aan structuur in haar leven. Zij moet duidelijk afgemeten grenzen hebben en heeft mensen nodig die haar stimuleren en motiveren want haar eigenwaarde is ver zoek. Subhadra’s moeder is een arme vrouw die zich uit noodzaak prostitueert. Zij kon zich amper een schamel kamertje permitteren en dit was ook haar werkterrein. Subhadra heeft van baby af aan haar moeder klanten zien ontvangen... hierdoor heeft zij een zeer verward beeld over wat een vrouwenlichaam eigenlijk waard is. Mama deed het toch ook allemaal en wat mama doet kan nooit verkeerd zijn want mama is de liefste en de beste van de hele wereld. Gelukkig werd Subhadra negen jaar geleden gevonden door veldwerkers van CWIN die haar in het Balika House hebben opgevangen. (Balika House is het tehuis voor meisjes van CWIN). Vorig jaar met Dasain** kwam mama op bezoek met haar nieuwe pooier. Die zag wel verkoopbare handelswaar in Subhadra en hij begon haar via de telefoon lastig te vallen. Hij beloofde het arme kind vanalles, van een groot huis tot mooie kleren. En die arme kleine was opgetogen dat haar ‘new father’ zo’n interesse in haar had. Wat was het moeilijk uit te leggen aan haar dat haar ‘new father’ eerder financiele voordelen in haar zag. Een paar weken geleden kwamen de telefoontjes weer... iedereen in huis was gealarmeerd en er werden instructies gegeven dat Subhadra vooral met niemand mee mocht gaan, dat ze niet alleen buiten mocht.... Op een zaterdagmiddag stond mama hier. Subhadra helemaal in de wolken dat haar mama nog eens op bezoek kwam. Groot en klein lag op de loer dat Subhadra nergens mee naartoe ging en Ulla-didi en onze Guard-dai hadden zich beneden op de trappen geïnstalleerd zodat er niemand ongezien kon passeren. Op een gegeven ogenblik ging mama naar huis en kwam Subhadra vragen of ze mee mocht wandelen tot aan het kruispunt... het antwoord was ‘neen’. Mama vertrok dan maar alleen, zij was nog niet goed en wel beneden of de telefoon ging alweer, het was de ‘new father’ die eventjes zeker wou weten of Subhadra wel mee met mama was gegaan. Toen hij Subhadra in hoogst eigen persoon aan de telefoon kreeg begon hij haar vragen te stellen: ‘Is je mama daar nog?’. Neen, zei het meisje, ze is vertrokken. En toen begon die man haar uit te schelden en te roepen aan de telefoon ‘Waarom ben jij daar dan nog, waarom ben je niet mee met je mama gegaan want ik wou je meenemen voor een bezoek aan mijn dorp, jij bent een ondankbaar kind’. En toen begon het arme kind onbedaarlijk te snikken.... ik heb heel het gesprek gevolgd via de draadloze telefoon. En het schoot weer maar eens van mijn hoofd naar mijn tenen en terug. Ik ben die moeder achterna gelopen en haar gezegd dat wij heel goed wisten dat zij van plan waren om Subhadra mee te troggelen en haar of te laten werken voor hen of haar te verkopen... Moeder trok zogezegd verbaasde ogen, zij wist van niets, het was een ongeloofwaardig stukje toneel.

Onze grootste jongens en meisjes kwamen er ook bij staan en om beurt spraken zij de moeder toe, vooral vinnige Parvatti en Deepa waren op hun best. Zij riepen, niet bepaald vriendelijk: ‘Wij weten heus wel wat je wilt doen en zij is ONZE Subhadra en wanneer je iets slechts met haar wil doen, dan heb je ons tegen en wij zullen alles doen om Subhadra te helpen want zij is ons zusje!!!’. Mama is met de staart tussen de benen afgedropen. Subhadra hebben we teruggevonden, gehurkt achter een deur met de handen voor het gelaat en hartverscheurend aan het huilen. Zij snapt er niets van... waarom zijn wij toch zo boos op haar mama en haar ‘new father’? Indien Subhadra niet beschermd wordt is zij een vogel voor de kat, komt ze terecht in een bordeel en is het nog zeer de vraag of zij volgend jaar nog wel in leven is. Dit is wat armoede doet met mensen, armoede maakt dat mensen hun kinderen verkopen om zelf in leven te blijven... het is de harde realiteit. Jaarlijks worden er honderden Nepalese meisjes verkocht aan de bordelen van Bombay en Delhi. Nepalese meisjes zijn fel gegeerd wegens hun schoonheid en sierlijkheid. In de rosse buurt van Bombay werken 200.000 prostituees waarvan 60.000 Nepalese meisjes en kinderen. Het is het grootste bordeel van Azie. Vooral kindmeisjes die nog maagd zijn, zijn erg in trek, men gelooft dat een maagd helende krachten heeft en zij haar jeugd doorgeeft aan degene die haar ontmaagd. Onwetende jonge meisjes uit de bergdorpen wordt wat wijsgemaakt, hen wordt een goede job beloofd in India of Kathmandu, zij worden verkocht door hun vaders, broers en ooms... Ondertussen hebben wij voor Subhadra een goede oplossing gevonden., zij gaat nu alle dagen naar het Navjyoti Center. Deze school is er een voor kinderen met ‘sustha manasthiti’ wat zoveel wil zeggen als ‘mentale achterstand in vergelijking met leeftijdsgenoten’. Het centrum staat onder de leiding van Sister Arpita, een Indische non van de Orde van de Sisters of Charity of Nazareth. Dit centrum is uniek in Nepal. In dit land speelt bijgeloof een ontzettend belangrijke rol in het dagdagelijkse leven. Men gelooft dat mensen met mentale of fysieke problemen wel iets zullen misdaan hebben in een vorig leven en dit moeten uitzweten in het huidige. Of dat deze persoon bezeten is door de duivel of andere duistere krachten werkzaam zijn. In het Navjyoti Center worden deze kinderen met liefde en respect behandeld, er worden 60 kinderen opgevangen door 15 begeleiders. Er wordt gedanst, gezongen en gespeeld. Voor degenen die het aankunnen om te lezen en te schrijven zijn er speciale klasjes, er is een atelier waar kaarsen worden gegoten of omslagen met kaarten worden gemaakt. Een stralende Subhadra kwam thuis van haar eerste dag in Navjyoti. Zij zat vol vrolijke verhalen en wist te vertellen dat haar Miss had gevraagd waar ze zo goed had leren dansen. Toen Subhadra had geantwoord dat ze dat zelf had geleerd, had de Miss haar de hemel in geprezen en gezegd dat ze een ‘dherai ramri keti’ was wat zoveel wil

39

zeggen als ‘een heel goed meisje’. Aan iedereen die het maar wou horen heeft ze de rest van de avond haar verhaal telkens weer opnieuw afgestoken, met telkens weer dat glunderende, gelukkige kopje... en wij natuurlijk mee dolgelukkig dat we voor deze lieverd deze fantastische oplossing hebben gevonden. Met allerhartelijkste dank aan Sister Arpita en haar medewerkers van het Navjyoti Center. Laten we samen de Subhadra’s van deze wereld beschermen tegen de duistere krachten. Inge * CWIN: Child Workers in Nepal. ** Dasain: het belangrijkste Hindu festival, vergelijkbaar met kerst- en nieuwjaar. Cor respondent: Koen Cassimon

VINCENT DIERCKX - Cambodja

1 juni 2004

Adres: DIERCKX Vincent JS., P.O. Box 880, PHNOM PENH, Cambodja.

Nota van de correspondente: daar er reeds twee maand geen post meer doorkwam van pater Vincent nam ik contact op met Simone Olyslager uit Kapellen, die de pater zeer persoonlijk kent. Van haar vernam ik dat pater Vincent gevallen was en dat hij zijn heup had gebroken. Ik kreeg dan van haar wel de naam door van een persoon die zijn correspondentie momenteel verzorgt. Ik nam met die persoon dan ook contact op om hem alles duidelijk te maken over het werk van De Brug zodat het project van de pater toch verder zou kunnen gevolgd worden. Mail van 9 juni (vrije vertaling uit het Engels). Ik ben Raymond Alikpala, J.R.S (Jesuit Refuge Service) jurist, geen priester. Ik kon op uw mail niet onmiddellijk antwoorden omdat we problemen hadden met een virus. Die problemen zijn ondertussen gelukkig opgelost. Door pater Vincents toestand (hij brak 2 maand geleden zijn heup en is daardoor ook reeds 2 maand bedlegerig) is het voor mij moeilijk om die zaak over De Brug te begrijpen. Ik moet wat geduld hebben want de pater is zo zwak dat ik hem niet kan en mag vermoeien. Hij herstelt stilletjes, maar kan zich echt nog niet lang concentreren op zijn werk. Ik hoop u binnen enkele dagen te kunnen terugmailen.

40

Mail van 14 juni (vrije vertaling uit het Engels) Wij hebben deze morgen samen de zaak van De Brug overlegd. Wij hebben onze rekening bij de bank nagezien en hebben gezien dat op de Foreign Trade Bank of Cambodja, nr. 321 142-30-060-0103 op datum van 20 maart 2004 een bedrag is gestort van US$ 1.758,70 (verminderd met 5 $ bankkosten). Het uittreksel vermeldde een storting van ‘Brasschaatsesteenweg 64 van de Bank Brussel Lambert’ voor een bedrag van 1.505 euro, omgezet in US$ aan de koers van 4707/4728, tot US$ 1.758,70. Het uittreksel vermeldt nergens de naam van De Brug, dus zou ik wel graag hebben dat je daarvoor naar ons de bevestiging zou willen sturen dat het wel degelijk jullie toelage is. Volgens pater Vincent heeft hij u reeds de formulieren teruggestuurd welke moesten ingevuld worden. Hij beweert dat hij die formulieren reeds voor zijn ongeval (9 april) had in orde gebracht. Waarschijnlijk gingen ze verloren via de post. Om over zijn project een brief te schrijven voor het boekje is pater Vincent nog wel niet in staat. Moest zijn project door dit voorval niet kunnen in orde komen voor de steun voor het jaar 2005 vraagt hij u om toch de steun te kunnen verder aanvragen, maar dan voor het volgend jaar 2006. Pater Vincent is nu 83 jaar en zal volgens de dokter zeer langzaam herstellen. Momenteel heeft hij ook nog problemen met zijn hart en zijn bloeddruk. We geloven dat het een kwestie van tijd is eer hij terug in vorm is en alles weer zal aankunnen zoals vroeger. Je moet ook weten dat zoveel mensen hier in Cambodja veel van de pater houden en dat we al het mogelijke doen voor zijn voorspoedig herstel. Antwoord van Raymond Alikpala op de vraag met wie ik (de correspondente) nu wel mailde: Ikzelf ben een Filippijns advocaat die werkt voor de vluchtelingen en asielzoekers van ‘Jesuit Refugee Service’ (JRS). Ik verblijf nu 2,5 jaar in Cambodja en beëindig eind deze maand mijn taak in Phnom Penh. Ik verlaat evenwel Cambodja niet, maar ik ga nu werken bij UNHCR, de afdeling voor de vluchtelingen en asielzoekers van de VN, waar JRS mee samenwerkt. Ik blijf dus in Cambodja wonen, maar niet langer in het huis bij de pater. Natuurlijk gaat mijn engagement voor de pater wel verder en blijf ik het herstel van de pater volgen. Ik hoop dat ik al uw vragen heb beantwoord. Dank u nogmaals voor uw steun voor pater Vincent. Met vriendelijke groeten. Voor pater Vincent: Raymond Alikpala. Correspondente: Gerarda Hoefman

41

ANGELE VERSTRAETE - Congo

1.06.04

Adres: Zuster Angèle VERSTRAETE I.C.M., KINSHASA, Ninoofsesteenweg, 548, 1070 Brussel.

Voor een paar dagen ontving ik met vreugde een grote omslag uit Kalmthout. Ik las de hartelijke brief van Mevrouw Irma Van Gestel. Wil haar ten zeerste danken. Het was een goed idee van haar om de welgekomen som van 1.505 euro mee te geven met pater Koen Maes. Die goede missionaris ken ik al lang. Hij kwam die waardevolle steun persoonlijk afgeven. Ik was bij de verlaten zieken in het hospitaal. Beiden konden we met veel lof spreken over de flinke mensen van de ‘Brug-werking’. Ja, we weten ons sterk gesteund in onze dagelijkse zorgen en dankzij jullie allen, in de moeilijk te beschrijven ondernemingen bij de armsten in Congo. Wil allen die zich inzetten ten zeerste danken. Wij, samen met onze verlaten patiënten, zijn jullie indachtig in ons gebed. Ik weet nog niet of ik vakantie kan nemen, kwestie van een zuster-vervangster te hebben. Het gaat niet goed in Congo, maar we kunnen nog zoveel leed lenigen, hartversterkend. Hierbij de ingevulde formulieren, veel dank voor je medewerking. Eén in Gods liefde. Van harte. Correspondente: Ilse De Meulder

JAN ANTHONISSEN - Filippijnen

1.06.04

Adres: Rev. Fr. ANTHONISSEN John, Catholic Mission, 3812 PUDTOL, APAYAO, Philippines.

Verleden week nr. 2 van de Brug ontvangen. Welbedankt. Einde deze week zit de grote vakantie er op. Maandag vliegen we er weer in. Toch werk genoeg gehad onder de vakantie. Buiten het gewone werk de bouw van de nieuwe school in ‘t oog gehouden. We doen het zonder architect en ingenieur. We hebben wel een groep bekwame stielmannen bijeen gekregen. Ze weten best wat ze moeten doen en hoe ze het moeten doen en ook zonder hen in het oog te houden doen ze goed hun werk. Mar vooruit zien kunnen ze niet. Ze zullen pas komen zeggen dat de cement of de nagels of het staal op is, als werkelijk de laatste zak cement of nagel of ijzeren staaf is opgebruikt. Dus doe ik elke dag een paar keren mijn ronde om te zien wat ze morgen gaan nodig hebben. Nog een week of zes en dan zullen de nieuwe lokalen wel kunnen gebruikt worden. Zo lang trekken we wel ons plan. De toekomst van de school ziet er beter uit dan verleden jaar. Toen hadden we maar 35 inschrij-

42

vingen voor het eerste jaar en nu al drie keer zoveel. Wat we nog wel tekort hebben zijn computers. Een school zonder computers kan natuurlijk niet meer, want gelijk waar afgestudeerden gaan terecht komen, ze zullen met computers te doen hebben. Verleden jaar kocht ik er vier nieuwe en nog twee van de oude die werken. Maar zes stuks is een beetje weinig voor een school van 250 studenten. Een computer van de soort die we nodig hebben kost een 300 euro. Kan dit dienen voor een aanvraag voor een volgend project? Als er een speciaal formulier nodig is, kan iemand dat dan opsturen? Bedankt op voorhand. De verkiezingen liggen al drie weken achter de rug, maar de telling is nog bezig. Iedereen beschuldigt iedereen van fraude en waarschijnlijk heeft iedereen ook gelijk. Diegenen die dood geschoten zijn kunnen er niet meer aan meedoen. En de stembussen die gestolen zijn kunnen ook niet meer geteld worden. Diegene die de fraude er hier gaat uit krijgen bij verkiezingen is zeker nog niet geboren, hetzelfde is trouwens waar voor de corruptie in alle gouvernementele instellingen. De bisschoppen doen wel iedere keer oproepen voor eerlijke verkiezingen, maar ze zijn roependen in de woestijn. We zullen dus nog dikwijls hetzelfde moeten meemaken. Mijn beste wensen voor U allemaal en zeker ook aan de leerlingen en het personeel van Buso Berkenbeek. Tot volgende keer. Correspondent: Fons Elst

A.L. DAMEN - België

23 juni 2004

Adres: DAMEN A.L., Geluwestraat 10, 2600 BERCHEM

Zoals altijd voel ik er mij gelukkig om weer eens te mogen schrijven naar de mensen van De Brug. Dank voor het nummer 2 van het lopende jaar. Ik heb het weer gretig gelezen. Al die brieven die uit die wereldwijde wereld komen zijn inspirerend. Het moedigt ons allemaal aan en ze zijn een bron van inspiratie voor ons werk. In april ll. vertrok ik voor bijna zes weken naar Brazilië. Ik ontmoette er een massa vrienden waarmee ik me zo verbonden blijf voelen na die 40 jaar missie in Brazilië. Er stond geen enkele grote reis op mijn programma. Ik verbleef uitsluitend in de verschillende dorpen waar ik zovele jaren boeiend werk kon verrichten. het was echt plezierig de vroeger uitgewerkte projecten te kunnen bezoeken, ook om ze verder aan te moedigen. Vooral de drie door mij gebouwde gehandicaptenscholen waren een bezoek waard. Ze bollen echt knap. in totaal worden er ruim vijfhonderd gehandicapten in opgenomen. Het was ook de bedoeling een nieuw project op te starten. Dat gebeurde dan begin april. De ‘Santa-Casa’-kliniek in Divisa Nova (in Minas Gerais) werd tot in de grond afgebroken. Ze was gewoonweg ‘verrot’. Alleen konden er een twintigduizend bakste-

43

nen benut worden voor de grondvesten van de heropbouw van die kliniek. Met die heropbouw zijn we dan dadelijk gestart. De totaal vernieuwde kliniek zal op 3 april volgend jaar ingehuldigd worden. Daarbij zal ik dan ook aanwezig zijn. Nogmaals dank ik De Brug voor de mooie schenking van 1.505 euro die mij ‘in de hand’ werd meegegeven voor dat project. Het betreft dus de steun van De Brug voor 2004. Voor 2005 zal ik een nieuw project ondernemen. Het betreft de hervorming-inrichting van nog een gehandicaptenschool. Het is triestig om zien in welke erbarmelijke toestand dat instituut voor gehandicapten in het dorp Cabo Verde (Minas Gerais, op 50 km. van Bandeira do Sul) zich bevindt. Echt tergend om zien ! Cabo Verde ligt ook te midden van de koffievelden in het heuvelachtige Minas, aan de grens met de staat Sâo Paulo. De inwoners zijn er zeer arm. Het zijn meestal koffieplukkers, suikerrietsnijders of aardappelrooiers. Het is voorwaar een arme gemeente. Zoals ook elders in het Minas-land zijn er veel gehandicapte kinderen. Voor dagopvang worden zij toevertrouwd aan de APAE, d.i. het gehandicapteninstituut. De arme moeders willen overdag gaan werken op het land. De koffieplantages zitten in handen van grootgrondbezitters die hun knechten, mannen en vrouwen en vaak ook kinderen, aan hongerlonen uitbetalen. Wel is het waar dat er dit jaar een overvloedige koffieoogst is en de prijzen zijn voor de boeren in feite goed. Toch komt dat weer niet altijd ten goede aan de plukkers. Wel kunnen dit jaar veel meer mensen tewerkgesteld worden. Dat is een zegen. Beter werken en weinig verdienen dan geen werk vinden. In april van volgend jaar wil ik dus starten met dat nieuwe project: afbraak - heropbouw en betere inrichting van de APAE in Cabo Verde. Vooral heb ik dan de fysiotherapie-inrichting op ‘t oog. Later zal ik aan de Brug voorstellen om mij in dit project te willen steunen. momenteel doe ik verder in Divisa Nova. ‘Handen uit de broekzak ! ‘... en samen met de grote ‘de Brug-familie’ proberen van het allemaal ‘waar’ te maken. Ondertussen werk ik nog verder als vrijwilliger bij Wereldmissiehulp in Boechout. Daar zit ik in de animatiedienst, klasseer schoenen en kleren en bezoek scholen voor solidariteitsacties. Knap werk. Voor wie het misschien nog niet weet: Wereldmissiehulp verzendt jaarlijks meer dan twee miljoen kilo kleren naar de arme landen in de wereld. Ongelooflijk wat daar in Boechout bijeengebracht en verzonden wordt. Het is fijn daar als vrijwilliger te mogen werken. En ondertussen laat ik Brazilië niet los. Samen met De Brug wil ik er aan blijven meewerken om een ‘brug’ te leggen naar de mensen die ‘aan de overkant’ op ons wachten. Proficiat voor jullie allemaal ! Tot een volgende keer. Vriendelijke groeten van een dankbare pater. Correspondente: Angela Blancke

44

JAN VAN MOL - Brazilië

25 juni 2004

Adres: VAN MOL Jan, Joao Coquiero, C.P. 7862, SALVADOR BAHIA, Brasil.

Dank u wel voor uw briefje. Ik heb vier volksbibliotheken gestart en de bijdrage van De Brug gaat als jaarsalaris naar één van de bibliothecaressen. In elk van die bibliotheken komen er per maand gemiddeld een goeie duizend mensen over de vloer. Om de drie maanden schrijf ik ‘Nieuws uit Arara ‘ dat verscheidene mensen in Kalmthout ontvangen en waar ik een overzicht geef over de politieke-economischsociale situatie van het land. Verder staan daar persoonlijke indrukken in en verhaaltjes over gewone mensen. Daarin kan men ook heel de geschiedenis van die bibliotheken volgen. Ik vind dat de mensen van De Brug best rechtstreeks kontakt met Tatiana van de bibliotheek kunnen opnemen. De taal kan geen probleem zijn want er zijn mensen in Kalmthout die het Portugees meester zijn. Ik heb het probleem voorgelegd aan Tatiana en ze zal u schrijven. Naar mijn aanvoelen is dat de beste oplossing. Met vriendelijke groeten. Correspondente Inge Beyers

45

Verslag van Kris Van Landeghem over haar verblijf bij Freddy De Geytere in Guatemala Hallo, Ik ben weeral een tijdje terug van mijn bezoek aan El Tumbador. Maar ik denk er nog met plezier aan terug. Ik voel me er intussen zo thuis dat alles gewoon lijkt. Alsof er niets over te vertellen valt. Dan besef ik weer wat voor gelukzak ik ben dat ik dat allemaal kan meemaken. Dat veel toch anders is, een eigen accent heeft. Ik heb dit jaar heel wat lessen bijgewoond. Zowel in het lager onderwijs, als in het middelbaar. Daardoor kreeg ik nog een beter beeld van de kwaliteit van het onderwijs in dit kleine schooltje. Er is niet alleen aandacht voor de theoretisch vorming. Hygiëne staat ook hoog op het lijstje. De kleuters poetsen gewoonlijk elke morgen hun tanden op school. Ook voor wie het thuis niet leert, moet het een gewoonte worden. En af en toe doen de ouders hun kinderen zelfs na en beginnen ook hun tanden te poetsen. (Dit jaar was dit tijdelijk onmogelijk omdat er geen water was. Er moest dagelijks water aangehaald worden met een pick-up en een paar tonnen van 100 liter. Met dit water konden de toiletten doorgespoeld worden. Maar om tanden te poetsen was het onbruikbaar). In Guatemala is het de gewoonte om alles overal zomaar weg te gooien. Het blijft moeilijk dat af te leren. Elke week worden 2 verantwoordelijke leerlingen aangeduid. Die dragen een groene band. Ze moeten ervoor zorgen dat afval in de vuilbakjes belandt. Als ze een medeleerling iets zien weggooien, mogen ze die verplichten om al het rondslingerend afval dat in de school ligt op te ruimen. Ook respect voor elkaar en zichzelf, en tegelijkertijd het vormen en uiten van een eigen mening krijgen veel aandacht. Er wordt heel veel in groepjes gewerkt. Samen leren werken is belangrijk. De opdracht kan variëren. Samen woorden opzoeken in het woordenboek, een thema uitkiezen en bespreken, …. Dan krijgen ze bijvoorbeeld de opdracht om over dit onderwerp een aantal vragen op te stellen. Nadien brengt één van hen voor de hele klas verslag uit. De één doet dit met plezier, de ander durft dit amper en moet aangemoedigd worden. Dat is overal zo. Maar hier is er nog een bijkomend aspect. Voor de echt arme kinderen, die er dank zij steun van de parochie naar school gaan, is het niet zo evident. Ze zijn gewend om enkel maar te doen wat anderen hen zeggen. Nu moeten ze zelf het woord voeren. De anderen moeten nu naar hen luisteren. Het helpt hen om zelfbewuster te worden. Te beseffen dat ook zij kans hebben iets te bereiken. Het is zowel voor hen als voor de rijke kinderen een hele aanpassing.

46

Racisme is ook in Guatemala een groot probleem. Dat is dan ook één van de dingen waar bijna onopgemerkt aan gewerkt wordt. De indiaan wordt geminacht. De allerarmsten zijn meestal ook indianen. Veel indianen zijn analfabeet. Veel ladinos denken daarom dat ze dom zijn. Maar dat is niet zo. Ik ken heel wat verstandige analfabeten! De meeste catechisten zijn indiaan. Ze hebben een ongelooflijk talent om te vergaderen en te organiseren. Ik heb al verschillende vergaderingen bijgewoond. De vergadering die me misschien wel het meeste bijbleef was een bijeenkomst met alle catechisten. Veel leefgemeenschappen hebben één of enkele catechisten. Er zijn ook een aantal verantwoordelijken die regelmatig bijeenkomen. Af en toe komen ze een gans weekend samen. Iedereen is dan welkom. De catechisten zelf zijn zo mogelijk heel het weekend aanwezig. Een massa mensen komt en gaat. Er komt een spreker, een zanggroep, …. zo’n gelegenheid wordt ook gebruikt om geld bijeen te brengen voor de projecten. Bijvoorbeeld door het verkopen van allerlei maaltijden. Ook een ‘rifa’, een loterij, heeft altijd succes. Elke gemeenschap neemt een taak op zich. De verantwoordelijken hadden de spreker en muziekgroep al gecontacteerd, en een lijst gemaakt van een aantal zaken die moesten gebeuren. Op deze bijeenkomst zouden de laatste details van de organisatie geregeld worden. Er zijn een 100 catechisten. Er waren er 82 aanwezig. Ik vroeg me af hoe je met zoveel mensen zinnig kunt vergaderen. Ik veronderstelde dat maar enkele mensen aan bod zou komen. Maar het verliep anders. Ik zal proberen weer te geven hoe de vergadering verliep. Maar ik besef dat ik er maar een heel ruw beeld van kan geven. Het ging allemaal veel subtieler dan ik kan beschrijven. Bij elk punt dat besproken moest worden, was er een geroezemoes. Het leek of er niets gebeurde. Maar ze overlegden onderling. Meestal per communiteit, of met een paar communiteiten samen. Dan brachten ze een besluit naar voor, eventueel met een opmerking over een afwijkende mening. Degenen die niet spontaan hun mening zegden werden niet genegeerd. Ze werden apart aangesproken. Maar het waren niet alleen die ‘groepsverslagen’. Er waren ook individuele tussenkomsten. Ook punten die vroeger misgegaan waren werden aangepakt. Als ik dit zo herlees, besef ik dat het misschien niet zo speciaal lijkt. Ik kan het niet echt weergeven. En toch heeft het veel indruk gemaakt: een vergadering met 82 deelnemers. Iedereen kwam aan bod. Alles voor de organisatie van de activiteiten voor een gans weekend werd afgesproken. De vergadering was op een voormiddag afgelopen. Het spijt me echt dat ik moest vertrekken voor dit weekend plaatsvond. Kris.

47

LISETTE DE BRUIJNE - Argentinië

27 juni 2004

Adres: DE BRUIJNE Lisette, Colegio Agrotechnico, nro 6, 3763 LOS JURIES, Santiago del Estero, Republica Argentina.

Hier een kort mailtje. Hoe gaat het ginder? Een koude voorzomer? Ik ontving net je mailtje met de foto’s van het ‘ontbijt aan bed’. Hartelijk dank, het geeft een heel sfeerbeeld. Werkelijk een vloeiende organisatie met groot en klein. Hartelijk gefeliciteerd aan allen. Het is ook een hele inzet om op zondagochtend al om 6 uur de zakken te vullen en te ordenen om rond te voeren. Begin juli schrijf ik een langere brief. Maandag begint hier een nieuwe secretaris en hopelijk heb ik dan wat meer tijd. Anders moet ik maar tijd maken: ‘er is een ogenblik voor iedere gebeurtenis’, zegt men in het Oude Testament, en dat is ook zo. We werken goed met een groep gehandicapten op de parochie. Twee keer per week wordt er les gegeven door 2 vrijwilligers. De groep is erg enthousiast en stimuleert ons allen. Ook werken we met een groep ouders van marginale kinderen. Ik vertel het je alles uitgebreider in een volgende brief. Ondertussen is hier ook een nieuwe bisschop: 48 jaar en erg dynamisch. Ik heb dus heel wat nieuwe vooruitzichten! Vele groeten aan alle medewerkers en dan voor alles. Correspondente: Kristel Verpoten

JEF LOMBART - India

29 juni 2004

Adres: LOMBART Jozef, Bishop’s house Ambikapur, P.O. Phunduldihari 497 110, SURGUJA DT CHHATTISGARH, India.

Ik wens u een deugddoende vakantie. Nog eens dank voor al de inzet op zovele terreinen. Het project voor 2004: De Brug-hulp is begonnen met het voltooien van het kleine schooltje in Bhaiyathan met klassen VI, VII en VIII. Op dit ogenblik zijn er in de drie lokalen 127 leerlingen, jongens en meisjes, en vier leraren doen al het werk. Wat er mankeert in het gebouw is banken voor de leerlingen en tafels en stoelen voor de leraren en leraressen. Een bank voor twee leerlingen kost in Ambikapur ongeveer 1000 rupees. Met het stijgende getal van leerlingen zou het goed zijn als de pater 80 banken zou kunnen kopen en 4 tafels en stoelen. Nu zitten de leerlingen op de grond. Ik hoop dat met het aanschaffen van banken de resultaten niet naar beneden gaan. Pater Sylvanus stelde voor dat hij Rs 60.000 van de Rs 78.260 (een EURO verandert alle

48

dagen; zou Rs 52 zijn, hoopt hij) zou gebruiken voor banken en tafels en de rest voor het voeden van zijn 80 internen en voor andere noden. Verleden februari gingen al de 14 Jezuïeten van onze college communiteit op uitstap naar de parochie van Pater Sylvanus Beck sj de pastor van Bhaiyathan. Sinds twee jaar nodigt hij ons uit. Het was dan voor hem en al zijn internen (80 jongens zijn er van 5 jaar tot 14; en bij de Zusters van het Heilig Kruis 50 meisjes). De allerkleinsten houdt hij niet bij, tenzij er een grotere broer of zus samen naar het internaat komt of iemand van hetzelfde dorp en de ouders er mee akkoord gaan dat de andere jongen of meisje de oppasser is. In een dorp kent iedereen iedereen en zo is het niet moeilijk te weten te komen of de gekozene het goed zal doen. Het verlangen van de ouders om hun kinderen naar school te sturen wordt met de jaren sterker omdat men niet verder de ouderlijke landerijen kan verdelen en de zoon het huis uit moet. De enige oplossing is zoeken naar ‘werkgelegenheid’. Voor de dochter is het een andere kwestie. Die moet trouwen en naar het huis van hun echtgenoot trekken. Of als die ergens ver weg werkzaam is en de echtgenote niet meekan dan blijft ze in het huis van de schoonouders en helpt daar in het huiswerk. Het gebeurt niet zelden dat de jonggetrouwden niet samen kunnen blijven tenzij dan voor een korte periode als er vrijaf wordt gegeven. Dat is het geval in het leger. Daar is men heel correct op dat gebied. Elk jaar krijgt de officier of de gewone piot twee maanden thuis blijven. Iemand verwelkomen is bij de Tribalen altijd iets speciaals. Er wordt gezongen, in de handen geklapt, gedanst en ook een welkom speech. De 80 jongens stonden allen op rijen. Ik heb de foto’s bij Inge achtergelaten. Ge kunt zien aan hun lichaamsbouw dat velen van hen ondervoed zijn. Het hangt dikwijls van ons mogelijkheden af hoe die kinderen op het internaat worden gevoed. Pater Sylvanus tracht samen met hen groenten te kweken (bij velen een grote luxe thuis). Gelukkig krijgt Pater Sylvanus van de bisschop ook hulp voor het voeden van de kinderen. Langs de organisatie de Heilige Kindsheid komt er vanuit Rome geld om rijst te kopen voor de armste parochies. Sommige parochies hebben velden waar ze zelf rijst kunnen kweken voor de internen. In Bhauyathan is er te weinig land hiervoor. Pater liet ons hutten zien waarin de familie van sommigen van zijn internen leven. Vier lemen muren van 4m x 3m; een enkele ruimte waar alles in gebeurt. Overdag leeft men hierin niet. Het is de opslagplaats voor de enkele dinges die ze hebben; ook ruimte om te koken als het regent, om te eten en om te slapen. Al de rest gebeurt buiten. Voor de regeerders is zo een kleine ruimte het ideaal dat aanzet tot kinderbeperking. Die wordt in de dorpen met veel ‘force’ doorgevoerd volgens de beschrijving die Pater Sylvanus me gaf. Er zijn verpleegsters benoemd voor deze campagne. Ze doen niets anders dan jonge getrouwde vrouwen op te speuren om hen te ‘overtuigen’ na de geboorte van een of twee kinderen zich te laten onvruchtbaar maken door een kleine operatie. Ogenschijnlijk is zo een ingreep tegenwoordig een kleinigheid. Er is geen hospitalisatie en er komt weinig bij te kijken. Volgens hem zijn vele van de vrouwen bereid om naar het dispensarium te gaan voor deze ingreep. Men realiseert meer en meer dat kinderen grootbrengen veel geld kost en veel lasten meebrengt. De verpleegsters moeten zorgvul-

49

dig een dagboek bijhouden waardoor ze bewijzen hoeveel vrouwen ze elke maand naar de operatietafel hebben gebracht. Als ze het vereiste getal niet bereiken wordt hun wedde verminderd. Een groep van Tribalen, heel talrijk in deze streek zijn de Cherwas. Hun leven is dikwijls ‘miserabel’ omdat ze echt niets hebben en daardoor het slachtoffer worden van de uitbuiters. Ze moeten op zoek naar werk omdat ze geen eigen land hebben; enkel de hut zoals hierboven beschreven. Ze moeten dus tevreden zijn met het weinig dat ze krijgen. Ik las vandaag in de krant over de armen in India. De titel is ‘De fondsen voor de beterschap van de armen komen ZELDEN bij hen terecht’. Zo bv is er een loon voorziening waarbij Roepies 60 is voorzien voor de arme. Meestal ontvang hij hiervan Rs 10 tot 15. Is het niet wraakroepend. Er is ook een project waarbij de dorpelingen een subsidie krijgen van Rs 20.000. Hiervan gaat er meestal 5.000 tot 8.000 Rs in de zakken van de bureaucratie en van dezen die benoemd zijn om de armen te helpen. En het artikel gaat door met andere data over deze grandioze PLUNDER van de armen. Ook onze Europese NGO’s doen niet zelden mee aan deze plunder zoals beschreven is een boek uitgegeven in Leuven. Om tegen deze plunder in te gaan nam ik het initiatief om zelf geld te verzamelen en ons college hier in Ambikapur te vernieuwen. Hoeveel succes mijn initiatief gevonden heeft kan ik nog niet meedelen omdat onze missieprocuur veel achterstel heeft met het voorbereiden van de HUBEJE papieren. Ik ben ook gaan bedelen bij de Indiërs zelf, nl bij mijn oud-leerlingen van de twee ‘rijke’ scholen waar ik vroeger werkte. Ik had een goede reactie en van een groepje van zes kwam het tot 1.000 euro. Als velen van hen hetzelfde doen zal er veel zaad in het bakje komen hier in India zelf. Nog iets dat het leven duurder maakt in Bhaiyathan dan bij ons in Ambikapur: er zijn geen winkels. Hij moet dus alles aanbrengen uit de nabije kleine stad. Om te eindigen nog iets onder ons. De jonge man die priester wil worden maar aan de drank is verslaafd werd door de bisschop aan Pater Sylvanus toevertrouwd in de hoop dat er iets zou gebeuren. Het is niet gebeurd, maar verergerd. Soms vonden de jongens hem dronken aan de kant van de weg. En hij was de directeur van de school en van het internaat. Het gebeurde ook dat hij bij verwanten ging en dan daar 2 tot 3 weken verbleef, weg van de school. Een gedeelte van het geld dat hij verzamelde van de studenten ging op in het drinken. Onvoorstelbaar. De jonge man is ziek. Hij wordt doorgestuurd maar van een serieuze poging tot genezen zie ik niets. Jammer. Gelukkig zijn er heel goede onderwijzers en onderwijzeressen. De resultaten van de VIIIst klas (laatste jaar) zijn weer heel goed nl van de 28 die hun examen aflegden behaalden 21 over 80 % en 7 meer dan 70%. Pater Sylvanus kan nog geen relaas schrijven over zijne vijver. Hij zal er mee beginnen als de euro’s 1.505 (die ik meenam en aan hem gaf) zijn uitgewisseld. In onze stad Ambikapur is dat niet mogelijk, hiervoor moeten we naar Bilaspur gaan dat is 7 uur met de bus en 5 uur met de wagen. GEDULD. Als hij het geld krijgt is het volop regenseizoen en dus moeilijk om werkers te vinden. In september zal hij hoopt hij kunnen een aanvang maken. Correspondente: Inge Beyers

50

Oproep voor Jeannine Geuns in Pakistan Jeannine Geuns is voor een tijdje met vakantie in België geweest. Zij heeft toen contact gehad met dhr. De Meulder. Het leek hem nuttig nogmaals te melden dat het project Manghopir (Karachi – Pakistan), dat door De Brug gesteund wordt, open staat voor jongeren (en mindere jongeren) van het thuisfront die voor een korte periode als vrijwilliger hun bijdrage aan het project willen leveren. Dit kan zeker een positieve ervaring zijn. Uiteraard moet men het Engels goed onder de knie hebben en daar ook een positieve bijdrage kunnen leren, vb. als leraar, verpleger, monitor handwerk, elektricien, boekhouder, architect, IT-specialist, … Deze mogelijkheid sluit nauw aan bij de doelstellingen van De Brug, die aan jongeren de mogelijkheid wil schenken om echt in voeling te komen met de problematiek van de Derde Wereldlanden.

Vrijdag 24 september 2004 Sint Jozefkerk Heide – 20.30 uur

CONCERT met

Henry Raudales & Katarina Bassez (Viool) Vlaams Symfonisch Orkest o.l.v. Henry Raudales Toegang 12 euro (Voorverkoop 11 euro) Kaarten: Inge Beyers 03 666 84 33 Ann Costermans 03 667 63 55 Koen Francken 03 666 72 39 Mieke Goetschalckx 03 677 30 22 Frank Kalhöfer 03 666 77 52 Flor Peeters 03 666 72 94 Micky Poelemans 03 666 20 69 Guy Verpoten 03 666 99 69 Of via onze website www.debrugvzw.be

51

Kasverslag IN KAS OP 23/03/2004

52

25.076,14 EUR

1.011.569 BEF

PROJECTEN (12 x 1505 EUR) -18.060,00 EUR -728.539 Anthonissen Swerts Coenraets Van den Bergh De Geytere Van Genechten De Pauw Verbeeck Ehido Verstraete Lombart Vinckx

BEF

GIFTEN EN STORTINGEN 6 x 2,48 = 15 x 4,96 = 6 x 7,44 = 5 x 10,00 = 13 x 12,39 = 3 x 12,50 = 3 x 14,87 = 7 x 15,00 = 1 x 20,00 = 6 x 24,79 = 7 x 30 = 1 x 40 = 4 x 50 = 1 x 75 = 1 x 100 = 1 x 500 =

1.825,84 EUR 14,88 74,40 44,64 50,00 161,07 37,50 44,61 105,00 20,00 148,74 210,00 40,00 200,00 75,00 100,00 500,00

73.654

BEF

JET JORSSEN PRIJS

4.000,00 EUR

161.360

BEF

ONTBIJT AAN BED

10.428,36 EUR

420.679

BEF

IN KAS OP 24/06/2004

23.270,34 EUR

938.723

BEF