> Victoria. DECEMBER 2008 Halfjaarlijks tijdschrift - Jaargang 2 - nummer 2. Hogar Hermana Elisa El Carmen vzw

> Victoria DECEMBER 2008

Halfjaarlijks tijdschrift - Jaargang 2 - nummer 2

Hogar Hermana Elisa El Carmen vzw

2


   
    




  
       
    


 !"#
   



  


$   
 
%  !&  '

 


 (  

 


)* &'




      




   Beste vrienden Als jullie dit lezen is het jaar bijna ten einde. Financiële turbulenties, en vooral de levensduurte is het thema dezer dagen in heel de wereld, ook in Chili. Wij vergeten nogal eens dat de koppeling van lonen en uitkeringen aan de index van de prijzen niet vanzelfsprekend is, maar een uniek privilege in België. In Chili stegen de prijzen in 2007 met 7,8 %, en de werkelijk betaalde lonen maar met 2,8 %. De prijzen van rijst stegen in 2008 met 82 %, die van plantaardige olie met 50 % en die van brood met 31,6 %. Bovendien maken de grootste stijgers, levensmiddelen en energie (kookhaard en koelkast) een veel groter deel uit van het In Chili stegen de Chileense gezinsbudget dan van het onze. Voor de prijzen in 2007 met hogar is er nog het bijkomende probleem dat de 7,8 %, en de inkomsten van de nationale dienst voor jeugdbescherming (Sename) en van de ouders ook werkelijk betaalde niet toenemen: extra moeilijke tijden! Gelukkig is lonen maar de euro zeer sterk, waardoor uw bijdrage nu meer met 2,8 %. Chileense pesos oplevert dan één jaar geleden. De nieuwe Fundación social "MADRE VICTORIA" - El Carmen, de vzw die de congregatie van de Heilige Harten zal vervangen als bestuurder van het tehuis, zit wanneer ik dit schrijf nog altijd vast in de Chileense bureaucratie … Maar het voornaamste is dat de beslissingen genomen zijn en dat geeft iedereen toch een zekere gerustheid. Anderzijds vroegen ze ons nogmaals te bevestigen dat ze in de komende jaren op jullie steun kunnen blijven rekenen. Allemaal samen moeten we dat aankunnen, heb ik hun geantwoord.


      



Meerdere families hebben de feestdagen gebruikt om hun vrienden te vragen het klassieke geschenkje te vervangen door een storting voor het kindertehuis. Dat heeft voor een flink extra inkomen gezorgd. Het geeft ons ook de gelegenheid om langs die weg mensen te bereiken die misschien op langere termijn ons werk blijven steunen. Als u ook zo’n geschenkstorting wil organiseren, verwittig ons dan. We kunnen je dan achteraf een lijstje met namen en bedragen bezorgen, zodat u uw vrienden kunt bedanken. Ik geloof dat velen van jullie zelf merken dat wij, de groep mensen die het bestuur van de vzw vormen, met hoe langer hoe meer enthousiasme contacten en activiteiten ontwikkelen. Activiteiten waaraan we zelf iedere dag meer plezier hebben. Vooral omdat we merken dat jullie, weldoeners, daar positief in meevolgen. Samen staan we achter Edith Jans en met haar achter de leiding en de kinderen van het tehuis.

Samen staan we achter Edith Jans en met haar achter de leiding en de kinderen van het tehuis.

U vindt in dit nummer van Victoria weer veel informatie over die activiteiten, waarvan de uitgave van het boekje zelf elke zes maand zeker niet de minste is. Veel leesgenot en … weer van harte bedankt! Erich Bakx – Ondervoorzitter


      




  

Maandag 13 oktober

Beste vrienden Gisteren hebben we hier de wijzers van de klok een uur vooruit gezet. Het is nog fris ‘s morgens en daarom ook dat ik dit artikeltje schrijf in het geurende voortuintje van de Hogar, badend in de zon. Het is hier mooi, rustig en de talrijke bloemstruikjes staan bijna allemaal in bloei... Ik ben net terug van verschillende huisbezoeken. Ongelooflijk toch hoe de families van onze kinderen wonen. De grootouders van Lorenza hebben geen meubels, buiten een aantal kromgetrokken bedden en een tafel. Door het dak kon je de lucht zien, vandaag gelukkig helblauw. De blinde opa probeerde een oude fiets te herstellen voor zijn geliefde kleinkind dat af en toe een weekendje bij hen mag doorbrengen. Een ander meisje, Luz, vertelde me steeds dat ze op het voetbalveld Chacabuco woonde. Vandaag heb ik dat ‘wonen’ met eigen ogen gezien. Langs het stoffige voetbalveldje staan inderdaad drie barakken waarin haar familie woont. Hoe ze er binnenin uitzien, weet ik niet. Verder dan de prikkeldraad mochten de psycholoog, de twee sociale assistenten en ik niet komen. Maar we waren al bij al blij verrast. De moeder was eens niet dronken en het was toch al dicht bij de middag. Ze was aan het wassen samen met enkele van haar oudere zonen die nooit naar school zijn gegaan. De vader, ook niet dronken, was kwaad omdat hij laatst zijn dochtertje met kort haar gezien had. Ik legde hem uit dat dat nodig was omdat het meisje ‘beestjes’ had. Hij vertelde ook dat hij gisteren naar de Hogar had willen gaan met zijn vrouw om Luz een gelukkige verjaardag te wensen, maar dat ze thuis gebleven waren, omdat ze geen geld hadden om een cadeautje te kopen. Wij legden hen uit dat Luz ook blij geweest zou zijn met een bezoekje of een kus van haar ouders. De moeder beloofde prompt dat ze vandaag in de


      



namiddag langs zou gaan. Luz mag door de omstandigheden niet naar huis in het weekend en haar ouders mogen haar enkel bezoeken als ze niet dronken zijn. Luz ziet haar ouders dus niet veel, waardoor er een kloof is ontstaan. En Luz is niet het enige kind in die situatie. Vandaag waren we ook op zoek naar de moeder van Carmen. Die heeft een jaar geleden haar gezin verlaten en zou nu in een naburig dorp wonen. Helaas konden we ze niet vinden. Carmen is al die tijd niet meer naar huis kunnen gaan in de weekends. Haar vader is niet bekwaam om Carmen op te vangen. De woning is helemaal onderkomen. Er is geen licht, geen kraantjeswater, de vloer is van aarde. Ik durf me niet in te beelden hoe nat en koud het er is in de weekends. Carmen is door heel de situatie depressief en kan heel moeilijk doen op school en in het huisje. Terwijl ik dit alles schrijf, komt Michèle langs. Zij is een vrijwilligster uit Hasselt die van augustus tot december bij ons is. Het is een heel behulpzaam meisje en ’s morgens is ze al vroeg uit de veren om de kleine kindjes naar school te brengen. Dat klinkt makkelijker dan het is. Onze peuters worden altijd door meerdere ‘tio’s’ of ‘tia’s’ vergezeld, want als José of Camilo wel eens willen doorwandelen, dan zijn het Aracely of Maria die voor ‘straatmuziek’ zorgen ... Beste vrienden, na de enkele huisbezoeken van vandaag kan ik niet anders dan dankzeggen aan de hemel, aan Zuster Liza, aan Juanita Celis voor dit prachtige idee: een kindertehuis opstarten dat de redding was, is én zal zijn voor honderden Luzes en Carmens die zonder ons in erbarmelijke situaties zouden leven, zonder onderwijs, zonder gezondheidszorg. En dankzij jullie blijvende steun zal het dat ook kunnen blijven voor de toekomstige Luzes en Carmens. Dank voor jullie blijvende inzet en steun, voor alle goede wil en bekommernis. In naam van ons allemaal een heel gelukkige Kerstmis en een voorspoedig nieuwjaar.



Edith Jans


      




        Ook in 2008 hebben de werklui in het tehuis niet stilgezeten! Dankzij jullie steun konden er weer heel wat renovatiewerken verricht worden en werd het wonen in het tehuis weer wat aangenamer. Wat is er allemaal gebeurd? In twee huisjes konden de tegelvloeren en het dak vernieuwd worden, namelijk in de huisjes Juanita Celis en Hermano Juan. Daarnaast werd het buitenschilderwerk van de hele Hogar aangepakt. Zoals jullie kunnen zien op onderstaande foto’s, zijn de huisjes voorzien van een fris laagje nieuwe verf! Bedankt voor jullie steun! Het integrale jaarverslag kunnen jullie opvragen bij [email protected] of via een telefoontje naar onze ondervoorzitter op het nummer 056/221943.






      






     Ook in Chili zijn computers en het internet stilaan gemeengoed geworden, zowel in de colleges als bij de mensen thuis die er de middelen voor hebben. De scholen eisen dan ook steeds vaker het gebruik van de computer en het internet. De kinderen van het tehuis moesten voor thuisopdrachten beroep doen op openbaar internet, waardoor ze veel tijd en geld verloren. Bovendien misten ze de extra computerervaring die hun leeftijdsgenoten thuis wel kunnen opdoen. Daarom vond de directie dat ook de kinderen van de Hogar, net zoals de kinderen van de welgestelden, de kans moesten krijgen om met computers te leren werken. Zo zouden ook zij even sterk op de arbeidsmarkt of in het hoger onderwijs terechtkomen. Een internetaansluiting zou hen bovendien een venster op de wereld bieden, zodat ze iets leren kennen buiten hun beperkte kleine leefwereld. En jawel, sinds het begin van dit jaar hebben bijna alle huisjes (met uitzondering van drie) nu een eigen computer met internetaansluiting. En dat dankzij een gift van 4500 euro van Caritas Averbode, goed voor 8 computers met internetaansluiting. Sinds februari staan de acht computers met internetaansluiting in de huisjes. Zo geraken de kinderen op een heel intense manier vertrouwd met de computer en zijn mogelijkheden. Bovendien begint het schooljaar in Chili in maart, dus dit schooljaar hebben de kinderen al volop gebruik gemaakt van de pc’s. Natuurlijk zijn er af en toe problemen met virussen en zo, maar alles verloopt heel goed. Ook de ouders zijn heel dankbaar en enthousiast. Sommigen hebben zich geëngageerd om er een printer bij te kopen. Ze nemen ook de onkosten voor papier en inkt op zich. Caritas Averbode, nogmaals dank. Dankzij jullie gift heeft elk kind in het tehuis nu betere kansen in het onderwijs en op de arbeidsmarkt én een venster op de wereld!
      






 !"# Op 21 juli 2003, dit jaar vijf jaar geleden, overleed onze geliefde zuster Liza Mottart. Ze liet een grote leegte na in vele harten in België en Chili. De vele mensen onder ons die het voorrecht genoten haar te kennen, getuigen van een wijze vrouw met een enorme inzet, een diep geloof, een sterke zin voor rechtvaardigheid en een zeer groot hart voor kinderen en eenieder die het moeilijk had. En niet te vergeten, een groot gevoel voor humor! Om haar wijsheid en persoon levend te houden willen we de lezer regelmatig een stukje laten verdwalen in haar persoonlijke gedachtegang… Zuster Liza is haar werk als missionaris in de hoofdstad Santiago de Chile begonnen. Het kindertehuis is – zoals jullie misschien wel weten – in 1964 gesticht. Op 17 januari van dat jaar schreef Zuster Liza vanuit Santiago aan haar zus, Zuster Maria, hierover het volgende:


      



“(…) Ik heb het dit jaar erg druk gehad. Daarom heb ik zo weinig kunnen schrijven. De Missies, het College, de jeugdbeweging, een deel van het pensionaat enz. … En nu, groot nieuws … Na de uittocht van de gidsen (jeugdbeweging) die voor een zestal dagen kamping hadden, kreeg ik de 31 December mijn benoeming voor de nieuwe stichting in de Provincie van Chillán “El Carmen”. Een 10-tal uren reis van Santiago, meer naar het Zuiden van Chili. (…) Voor mij was het een groot offer, maar het doet zeer goed om enkele te felle gehechte bandjes te knippen. ’t Is Gods plan. Ik reken op je offers en gebeden. Overvloedig werk staat me te wachten. We zullen voor het begin maar met drieën zijn. (…)” Dit zou het begin betekenen van haar levenswerk als Madre van Hogar Nuestra Señora de la Paz, een warme thuis voor zoveel kinderen…

      
      




     Juni 2008. Ze is 18 en doet haar laatste jaar Sociale en Technische wetenschappen in Stevoort. Michèle Keunen wil onder de kerktoren vandaan. Al van haar zestiende droomt ze ervan om iets voor anderen te betekenen, liefst ‘ergens in de ruime wereld’. Die ruime, nieuwe wereld werd het voor ons bekende kindertehuis Hogar Nuestra Señora de la Paz. Dat ze weinig Spaans spreekt, schrikt haar niet af. “Na enkele dagen moet ik in staat zijn om een gesprekje te voeren. De rest vullen we al werkend en lerend aan.” Michèle vertrekt niet met lege handen. Met een pizzaverkoop in haar school en een inzamelactie van haar mama heeft ze al een flinke spaarpot verzameld. In mei organiseerden ze nog een groot buurtfeest waarop een 100-tal vrienden elkaar vonden onder de stralende zon. Tijdens het feest veilde papa Keunen juwelen, allerhande kunstwerken, een splinternieuwe fiets… De volledige opbrengst van deze schitterende dag ging mee in de spaarpot voor het kindertehuis. In augustus vertrok Michèle dan over ‘het grote water’ richting Chili; naar het dorpje El Carmen. Vier maanden later zal ook mama de grote oversteek wagen; samen zullen ze dan nog een maand het land doorkruisen om op 17 januari terug in België te landen. Tussen alle activiteiten met de kinderen door, vonden we Michèle bereid een verslagje uit te brengen van haar eerste maanden in het kindertehuis. “Op 18 augustus was ik hier voor het eerst te gast in de hogar. Intussen zijn we reeds 2 maanden verder en hebben ze mij al helemaal opgenomen in het tía- gebeuren. Op 18 september hadden ze aan mij gevraagd of ik het zag zitten om 3 daagjes tía te zijn in huisje Belén. "Ja, graag!" was mijn antwoord.


      



Het was die week net vakantie, en de week van de Fiestas Patrias. Ik was tía voor 5 kinderen: Jesenia, Lorenza, Macarena, Carmen Gloria en Nadia; allemaal brave kindjes. Je merkt dat de kinderen heel zelfstandig opgevoed zijn, dus ze konden mij gelukkig al een beetje helpen met het hele huishouden. Mijn 3 dagen daar zijn voorbij gevlogen!! Het is een hele ervaring! Ik heb enorm veel respect voor de tías die hier werken en ze hebben ook zoveel geduld! AMAI...De kinderen zijn dan ook echte (b)engeltjes. Intussen begint het Spaans ook al wat beter te lukken. Ik heb al veel meegemaakt in die twee maanden dat ik hier ben. Eén kindje is weggegaan en er zijn 3 nieuwe bijgekomen. Ik heb een activiteit met de kinderen gedaan: Kleine spelletjes spelen tegen elkaar en de winnaar kreeg een lolly. Natuurlijk kreeg iedereen er op het einde één! Ook ben ik meegeweest naar het huis van tía Carmen in de Campo (op het platteland) . Whow, mooi dat het daar was! Prachtig !! We zijn ook eens gaan vliegeren op een weide van de Campo en ik ben al eens een kijkje gaan nemen aan de rivier. Mijn conclusie… Chili is een prachtig land. Ik ben daarom mijn ouders ook heel dankbaar dat ik dit allemaal mag meemaken. Het is een hele ervaring en ik zou het niet anders willen!!” Saludos Michèle Meer nieuwtjes over Michèle in het kindertehuis vinden jullie op haar blog: http://www.micheleinchili.com


      




$   In het kindertehuis verblijven gemiddeld een 200 à 300-tal kinderen. Dit is maar mogelijk dankzij de voortdurende inzet van de directie en het personeel van de Hogar: de tía’s (“tantes”) en tío’s (“ooms”) genaamd. Elk personeelslid wordt met ‘tía, tío….+ de voornaam’ aangesproken. Dit geeft de kinderen toch een gevoel van familiale geborgenheid. Zuster Lisa Mottart werd steeds aangesproken als “Madre Victoria”; het woord ‘Madre’ behoeft waarschijnlijk geen vertaling meer… De mensen die dagdagelijks met de kinderen in de huisjes werken, de ‘opvoeders’ zoals wij hen hier zouden noemen, worden heel expliciet ‘tía’s en tío’s’ genoemd. In dit artikel trachten we jullie een bondig overzicht te geven van de tío’s en tía’s die in de huisjes wonen bij de kinderen en hoe hun dag eruit ziet. Wie woont in welk huisje? In de huisjes van SENAME (kinderen die geplaatst worden door het gerecht) werken er momenteel 5 begeleiders. Bij de meisjes in het huisje ‘Belén’ woont tía Carolina, in casita Sagrados Corazones is dat tía Ursula en in casita Limburgo is het tía Carmen die voor de kinderen zorgt. Bij de jongens van casita Alborada is tío José de ‘huisvader’. Tía Wendy werkt als ‘vlinder’ in het tehuis… Zij vlindert van huisje tot huisje om in te springen voor de tía’s die een dagje vrij hebben. Per maand hebben de tía’s vijf dagen vrij… niet veel als je aan onze vrije weekends denkt! Voor de kinderen geeft dit echter wel een goede continuïteit. Hun tía is vaak dan ook de vertrouwensfiguur bij uitstek. In het internaat van de ‘CAMPO’ neemt tía Anita de meisjes van casita Juanita Celis onder haar vleugels en tía Nelly doet dat voor de meisjes in


      



casita Hermano Juan. De jongens worden bijgestaan door tía Gladys in casita Padre Hurtado en door tía Navor in casita San Fransisco. Hoe ziet een gewone school-/ werkdag van een tía er nu concreet uit? Om 6u moet ze uit de veren, alles in gereedheid brengen voor het ontbijt en de kinderen helpen klaarmaken. Na het ontbijt vertrekt ze om 8u met de kleinsten richting school. Tussen 9u en 12u ruimt ze op en poetst ze het huisje. Om 12u komen de eerste kinderen terug van school. Ze eten samen tussen 12u en 14u. Daarna heeft ze twee uur om nog wat huishoudelijk werk te verrichten en om 16u staat ze weer aan de schoolpoort om de kinderen op te halen. Tussen 16u en 19u is het studeer- en/of speeltijd; dan helpt ze de kinderen indien nodig met hun huiswerk of wordt er samen gespeeld. Om 19u wordt er gezamenlijk een avondmaaltijd verorberd en is er nog de nodige opruim. Nadien rest er eventueel nog wat tijd om televisie te kijken om tenslotte zelf onder de wol te kruipen. Michèle Keunen, momenteel vrijwilliger in het tehuis en onze verslaggeefster ter plaatse, knoopte een gesprekje aan met tía Ursula over haar werk in het kindertehuis Hogar Nuestra Señora de la Paz. “Vroeger wou ik verpleegster worden maar toen kwam ik in de Hogar terecht waar ik eerst met de allerkleinste kinderen werkte. In die tijd woonden de kleinste kinderen nog in het gebouw waar nu de kantoren van de sociaal assistenten zijn. Nadien heb ik een tijd in het huisje van Chillán gewerkt. Tegenwoordig ben ik tía van de elf kinderen in het huisje Sagrados Corazones, maar op het einde van het jaar gaat er eentje weg uit de hogar.” Naast het plezier van het werken met de kinderen vindt ze het heel aangenaam dat in de hogar alle tía’s heel goed samenwerken. Ook Michèle merkt de vriendschapsband tussen de tías op en dat schept een aangename sfeer. Tía Ursula


      



Het mooiste wat ze heeft meegemaakt volgens tía Ursula was “dat ik Madre Victoria heb mogen kennen; we hebben vroeger veel tijd met mekaar doorgebracht. Toen zuster Lisa overleed, was dat voor mij een absoluut dieptepunt… Ik gaf heel veel om de Madre”.

Langs deze weg willen we dan ook alle tío’s en tía’s heel erg bedanken voor hun harde werk, hun lieve zorgen en de warme thuis die ze van het kindertehuis maken… zonder hun zou er geen Hogar mogelijk zijn!

Queremos agradecer a las tías y a los tíos por su trabajo de cada día, por sus esfuerzos y por su cariño. Sin ellos, el Hogar no sería el verdadero Hogar que es ahora para todos estos niños.

 
      




%DVDOWHV









Op 17 oktober jongstleden organiseerden de KWB en de KVLV in samenwerking met de parochie een groots benefietconcert ten voordele van de Hogar Nuestra Señora de la Paz in de Basiliek van Grimbergen. Het was een zeer mooi totaalspektakel waar we anderhalf uur van konden genieten. In totaal werden er meer dan 550 inkomkaarten verkocht. Op het einde van de avond mochten we een cheque van ¼ 6340 in ontvangst nemen: een mooi bedrag dat in het tehuis meer dan welkom zal zijn! Langs deze weg willen we alle medewerkers en aanwezigen van harte bedanken! Viviane en Eddy




  

       


      




%  !&   Al jarenlang kan de Hogar in El Carmen rekenen op de steun van de Notekrakers. De groep muzikanten steunde de kinderen uit de Hogar al vaak financieel en materieel. Op één van de voorbije Encuentros Chilenos namen ze ook een muzikaal intermezzo voor hun rekening. Kortom, hun inzet ging niet onopgemerkt voorbij. En daarvoor zeggen we hen graag een welgemeend «dankjewel»! Maar wie zijn de Notekrakers eigenlijk? Wie kan dat beter uitleggen dan Jan Sprangers, de man die de muziekgroep uit de grond stampte. ‘De Notekrakers zijn een jonge groep muziekbelevers die hun enthousiasme willen uitstralen naar iedereen die daarvoor openstaat. We willen op een eenvoudige, warme manier musiceren. Ons doel? De mensen blij en goedgezind naar huis te laten keren. No music without joy, no joy without music, dat is onze leuze.’ Wanneer zijn de Notekrakers ontstaan? ‘In 1990. Ik speelde destijds de kindervieringen in Mol-Wezel en dacht dat het wel een leuk idee was om de plaatselijke jeugd daarbij te betrekken. We deelden briefjes uit in de laatste leerjaren van de basisschool van Wezel. Een heel aantal kinderen voelde zich aangesproken en wilde meedoen. In het begin nam ik de zangpartijen voor mijn rekening. De kinderen zorgden voor de muzikale omlijsting: klassieke gitaar, blokfluit, keyboard, percussie,… We repeteerden elke maandag bij mij thuis. De woonkamer werd ontruimd en omgetoverd tot een repetitielokaal… met z'n allen knus bij elkaar muziek maken.’


      



En traden jullie al meteen op? ‘Eerst verzorgden we de kindervieringen in Wezel, maar al snel namen we ook de paas- en kerstvieringen voor onze rekening. Na enkele jaren zetten we de eerste voorzichtige stappen op een podium. Zo traden we op tijdens een Kelly Family fan-weekend en organiseerden we een Benefietconcert. Dat viel in de smaak bij zowel het publiek als de muzikanten. Niet verwonderlijk dus dat het aantal optredens bleef groeien. Sinds 2000 treden we op in heel Vlaanderen en brengen we jaarlijks een grote Notekrakers Show.’ En bleef de groep muzikanten al die jaren dezelfde? ‘Nee, de bezetting veranderde ondertussen wel enkele keren. Sommige leden haakten af, maar er kwamen er gelukkig ook veel nieuwe bij zodat het aanbod aan instrumenten groeide. En dat gaf op muzikaal gebied natuurlijk heel wat meer mogelijkheden. De zangpartijen werden meer en meer verdeeld zodat ik de voorzang niet meer alleen voor mijn rekening moest nemen. Ook de liedjeskeuze evolueerde. De jongeren droegen zelf nieuwe en verfrissende ideeën aan. Zo ontstond een heel breed programma dat zowel door jong als oud wordt gewaardeerd.’ En wat is dan jullie band met Chili? ‘Al onze activiteiten staan ten dienste van het kindertehuis van zuster Lisa in El Carmen. Met onze jaarlijkse opbrengsten, bijvoorbeeld van onze jaarlijkse grote Notekrakers Show, betalen we mee de studies van onze peetkinderen in het tehuis. Een tehuis dat voor velen onder hen ook hun thuis is.’ Wie de Notekrakers nog beter wil leren kennen, vindt meer informatie op hun website: http://www.notekrakers.be.


      




 (   Op donderdag 23 oktober 2008 overhandigde de Lions Club Grimbergen de ‘Kowalskipenning’ aan het echtpaar Paulus - Massaer uit Beigem als erkenning voor hun enorme inzet voor het kindertehuis.

De Kowalskipenning is een erkenningsteken dat door een aantal Lions Clubs wordt uitgereikt aan een verdienstelijk project uit de streek. De penning gaat gepaard met een cheque van ¼ 2.500.

Het echtpaar Paulus - Massaer verbleef in 2003 een maand in Chili. Zonder te weten wat hen ginder te wachten stond, vertrokken ze met volgeladen zakken naar het kindertehuis Hogar Nuestra Señora de la Paz in El Carmen. Deze bijzonder sociaal geëngageerde mensen kwamen met grote ideeën terug van die eerste reis. Ter plaatse hadden zij vastgesteld dat de infrastructuur van het kindertehuis nodig moest vernieuwd worden. Ze besloten om een project op te starten: ze zouden steun en geld zoeken waar mogelijk om de nodige werken te kunnen uitvoeren. Door de enorme steun van vrienden, familie en hulporganisaties konden ze in 2005, tijdens een


      



werkvakantie van twee maanden, twee volledig uitgeruste badkamers bouwen voor ongeveer 40 kinderen van het tehuis. Toen zij in 2007 naar Chili terugkeerden hebben zij meerdere projecten gerealiseerd binnen de korte tijd van hun verblijf. Hun dochter bleef nog enkele maanden langer om zich als vrijwilligster in te zetten in het tehuis. Bij het vastleggen van projecten kozen ze voor het verbeteren van de levensomstandigheden van de kinderen. In twee huisjes lag de vloer lager dan buiten waardoor het water tijdens het regenseizoen gewoon naar binnen stroomde. Dit was voor kinderen een te ongezonde leefsituatie. De vloeren werden opgehoogd. Van twee andere huisjes was de buitenzijde in slechte staat. Eddy en Viviane hebben eigenhandig geholpen bij de renovatie hiervan, die ze bovendien zelf bekostigd hebben. Dit werd mogelijk door steun van familie, vrienden en sympathisanten. Inderdaad, een hele prestatie van dit koppel, dat hier terecht in de bloemetjes werd gezet! Proficiat Eddy en Viviane!






      




)* &'   





Met deze tekening van één van de kinderen uit het tehuis willen we jullie vanuit Chili en vanuit de vzw een vrolijk Kerstmis en een heel gelukkig nieuwjaar wensen!




      



> Victoria Verantwoordelijke uitgever: Hogar Hermana Elisa El Carmen vzw Langveldstraat 84 3570 Alken Rek. Nr.: 068-2455849-30

http://users.telenet.be/elcarmen/

> Contactpersonen: Sissi Mottart ([email protected]) Wim Houtmeyers ([email protected])